Homepagina > Onze overledenen > Jaar 2012. > Zr. Wilhelmina van Schie overleden.

Zr. Wilhelmina van Schie overleden.

donderdag 4 oktober 2012, door Webmaster

In Memoriam


Wilhelmina van Schie

Zr. Gonzaga

Geboren in Honselersdijk :
4 februari 1918

Eerste Professie :
1 mei 1942

Overleden in Boxtel :
28 september 2012

_

Met veel medeleven van medezusters, familie en kennissen, werd Zr. Wilhelmine op 3 oktober 2012 begraven op begraafplaats Munsel in Boxtel waar zij rust te midden van haar medezusters. Gedurende de eucharistieviering ten afscheid in de kapel van het woonzorgcentrum Molenweide, werd haar missionarisleven door Jeanne Simons aldus verwoord.

Het is fijn om met zo velen zuster Wilhemine te vergezellen naar haar laatste rustplaats.
Zij was ook bekend met haar kloosternaam zuster Gonzaga.
Zij werd geboren in Honselersdijk op 4 februari 1918 in een groot gezin. Zij had negen broers en vier zussen.
Haar ouders hadden een tuiniersbedrijf en bloemenkwekerij. Wat goed merkbaar was, want als ze bezoek had gehad, dan was de kamer vol bloemen. Ze hield van orchideeën, waar ze trots op was en goed wist te verzorgen.
Als oudste van het gezin heeft Wilhemine geleerd om zorgzaam te zijn. Ze had de basisschool doorlopen en een naaicursus gevolgd, die goed van pas kwam in het gezin.

Op 31 maart 1938 trad ze in bij de Missiezusters van O. L. Vrouw van Afrika en deed haar eeuwige geloften op 2 mei 1946.
Daarna vertrok ze naar Heston/Holmwood in Engeland, waar ze belast werd met de wasserij en de linnenkamer.
In 1950 keerde ze terug naar Boxtel om via het Moederhuis naar Afrika te gaan, haar grote wens werd daarmee vervuld.
In 1951 kwam ze aan in Mwanza, Tanzania, waar ze van alles aanpakte, de keuken, het washuis etc. Ze gaf ook catechismusles aan de kinderen. Voor de communiteit was zij jarenlang gastvrouw.
Niets was haar teveel. De zusters die haar goed gekend hebben getuigen daarvan. Een zuster zegt het volgende over haar: “Willemien was eenvoudig, toegewijd aan de missie die haar werd toevertrouwd.” Vanuit Mwanza en Sumve kwamen altijd positieve berichten over haar missionaris zijn. Vriendelijk, opgewekt, altijd klaar om een dienst te bewijzen.
Hier zijn ook zusters, die dat kunnen beamen.

Willemien heeft in veel plaatsen in Tanzania gewerkt, in Mwanza, Sumve, Kipalapla en Bukumbi.
Ze kende goed de taal van die streek, het Kisukuma. De vrouwen aan wie ze naai- en breiles gaf konden al hun lief en leed met haar delen, want ze kon hen goed verstaan en wist te luisteren.

Met tussenpozen van een vakantie in Nederland en het volgen van een cursus in het moederhuis, ging ze terug naar Mwanza tot zij in 1994 voor goed terugkeerde naar Nederland. Ze werd verwelkomd in Esch voor een welverdiende rust.

Ze volgde een sessie die haar hielp om zich te heroriënteren en weer thuis te komen in Nederland. In 1998 nam ze haar intrek in Molenweide, waar ze rust vond.

Ondanks enkele knie-en heupoperaties, waarvan zij met moeite herstelde, werkte zij als een ijverige bij, en hielp mensen waar zij maar kon, met liefdevolle toewijding.

Geleidelijk aan namen haar krachten af. Ze zorgde toch nog met veel plezier voor de vissen in het aquarium in de grote zaal, tot ook dit teveel werd. Toen kreeg ze een klein aquarium met visjes in haar kamer en daar genoot ze geweldig van.

Het altijd breien was een remedie tegen het in slaap vallen en tevens een dienst aan arme mensen in Roemenië. De moeders daar verlieten de kraamkliniek met hun baby’s, gehuld in de gebreide dekentjes.
Ze heeft de wandelingen in de rolstoel met de vrijwilligsters, erg gewaardeerd. Ze hield van de natuur, van de bloemen en de vogels. Naar de familiebezoeken keek ze erg uit en ze genoot er zichtbaar van.
Haar levenskracht vond ze in de stille aanwezigheid in de kapel, en het bijwonen van de Eucharistievieringen en van haar dagelijkse gebeden, tot aan de laatste dagen toe.

Toen we een keer als groep bij elkaar waren als Witte Zusters om met elkaar uit te wisselen, stelde ik de vraag: “Wat is Missie nu voor jullie?” Willemien antwoordde hierop het volgende:
“De omstandigheden waar ik me nu in bevind zijn niet altijd gemakkelijk, maar dat is mijn Missie.” Willemien was missiezuster tot aan het einde toe: er zijn voor de anderen!
Opmerkelijk was haar rustig aanvaarden van steeds meer beperkingen. Ze heeft ons verrast met haar korte ziekbed. Twee dagen voordat ze het bed moest houden had ze nog genoten van een wandeling alsof er niets aan de hand was. Willemien is gestorven zoals ze geleefd heeft, in stilte en zonder ophef, is ze bijna onopgemerkt van ons heengegaan.

Er is nog een laatste groet in de Kisukuma taal voor Willemien. Veel mensen denken aan haar en zeggen: “Wabeja” d.w.z. “Dank u” en “Tukwibona hangi mw’ijuru”: “Tot ziens in de hemel!”

Ik wil speciaal het verplegend personeel en ons zorgteam Annet, Karinke en Thea en de vrijwilligsters danken voor alle goede zorgen. Ook Pater Lemmens die haar nabij was en ons voorgaat in deze viering. En tevens dank aan de familie die haar met regelmaat bezocht hebben.
Ook aan alle medezusters die haar dikwijls een bezoekje brachten en de laatste dagen bij haar hebben gewaakt.

Willemien, rust in vrede…

Omdat Tanzania Willemien zo dierbaar was, zingen we nu het volkslied van Tanzania, dat tevens een gebed is voor de bewoners van dit land.

Munsel, Bosscheweg, te Boxtel.