Homepagina > Onze overledenen > Jaar 2009. > Zuster Elisabeth Heesters overleden.

Zuster Elisabeth Heesters overleden.

woensdag 22 juli 2009, door Webmaster

IN MEMORIAM


Elisabeth Heesters ( Zr. Joseph de Galilée )

Geboren in Haaren ( N.Br. ) 17 augustus 1907

Eerste professie op 2 mei 1935

Overleden in Boxtel op 18 maart 2009


Met veel medeleven van medezusters, familie en kennissen werd Zr. Lies begraven op 23 maart 2009 op begraafplaats Munsel te Boxtel, waar zij rust temidden van haar medezusters. Gedurende de eucharistie ten afscheid werd haar missionarisleven door Jeanne Simons verwoord als volgt.

Zuster Lies Heesters is geboren te Haaren op 17 augustus 1907 in een gezin met acht jongens en drie meisjes.

Haar vader, Piet Heesters, had een zaak in ijzerwaren en landbouwwerktuigen welke alom bekend was in de omgeving.
Een beetje meewarig en een tikkeltje trots kon ze vaak zeggen: “Ik heb niemand meer, ik heb ze allemaal overleefd “, daar bedoelde ze haar broers en zussen mee.

Ze heeft dikwijls verteld dat ze op kostschool was en studeerde op de mulo, maar heeft haar studies moeten afbreken om te helpen in het gezin vanwege de ziekte van “moeke”, zoals ze haar moeder noemde. Lies had graag verpleegster willen worden maar door een ongeluk met een kapotte fles was haar rechterhand beschadigd zodat ze niet werd aangenomen voor de verpleegstersopleiding.

Toch heeft de zorg voor anderen haar hele leven gekenmerkt. Ze heeft een goede opvoeding genoten en had al vroeg verantwoordelijkheid geleerd vanwege de rol die ze overnam van haar moeder in het gezin.
Zr. Lies is ingetreden in onze Congregatie op 19 maart in Esch 1932 en begon haar noviciaat 1 mei 1933 in het Moederhuis in Algiers, gevolgd door haar eerste Professie op 2 mei 1935.

Vandaar vertrok ze naar Heston in Engeland waar ze werkzaam was in de keuken. Op 1 mei deed ze haar eeuwige professie in Heston. Ze verbleef daar tot 1946 en keerde terug naar Boxtel voor een onderbreking van enkele maanden voordat ze naar Noord- Afrika vertrok.
Dit was voor haar een heel andere omgeving, overwegend islamitisch. Ook daar heeft ze in de keuken gewerkt in grote zieken huizen, in Les Attafs en El Affroun en was ze ook belast met de financiën. Dit was haar wel toevertrouwd.

In 1960 was ze in Boxtel voor vakantie en heeft ze haar retraite gedaan in Sceaux in Frankrijk.
In maart 1963 ging ze terug naar haar dierbaar Noord - Afrika tot 1965 waar ze in Tunesië in twee posten heeft gewerkt. Vervolgens ging ze naar Fribourg in Zwitserland.
Jaren later, toen Zr. Lies al lang in Nederland was, spraken medezusters die haar gekend hadden in Noord -Afrika nog met veel waardering over haar.
Zuster Lies was klein van postuur, ze had een zwakke gezondheid, vandaar kreeg ze de naam “Lieske”. Niettemin was ze “groot” in daden en zorgzaam voor anderen.

Toen ze eenmaal voorgoed terug was in Nederland, heeft ze in verschillende communiteiten de zorg op zich genomen van de keuken. In 1968 vestigde ze zich in Esch en daar kwam haar oorspronkelijke roeping om verpleegster te worden weer naar boven en zo heeft ze vaak hulp geboden in gezinnen bij de verzorging van een zieke of gehandicapte persoon om zo de familie te ontlasten. Zij hebben dit erg gewaardeerd dat wel gebleken is door hun trouwe bezoeken aan Zr. Lies tot voor kort geleden.

In al die jaren , zij het in Afrika of in eigen land, bleef ze altijd geïnteresseerd in al wat er gebeurde om haar heen.
Ze liet zich informeren en bleef op de hoogte van alles, op het gebied van de congregatie, de kerk en wereldgebeuren.
Ze bleef het nieuws volgen, met haar neus op de T.V. en allerlei audioapparatuur.
Soms waren de batterijen leeg en kon ze wel eens ongeduldig worden. Toen ze iemand vroeg om nieuwe batterijen te kopen, zei ze: “Koop maar tweedehandse, want nieuwe die verslijt ik niet meer”. Dit was enkele jaren geleden….
Ook luisterde ze naar het gesproken boek, ze koos zorgvuldig de boeken en was altijd erg geïnteresseerd in religieuze en andere lectuur.
Ze had een uitgesproken mening over wat ze hoorde en dat liet ze ook blijken.

Geleidelijk aan moest zij ook meer van haar zelfstandigheid opgeven. Ze vond het niet gemakkelijk om zich te laten helpen en gaf aan hoe ze het wilde. Later kreeg de zuster die haar mantelzorg verleende haar hele vertrouwen. Ze was altijd heel dankbaar voor de kleine diensten aan haar bewezen en de bezoekjes van medezusters, familieleden en kennissen die haar trouw bezochten.
Haar 75 jaar professie feest is een kroon op haar leven geweest. Ze heeft dat heel intens beleefd met persoonlijke aandacht voor iedereen, voor haar familie, kennissen en medezusters die het feest met haar vierden.
De laatste dagen heeft ze beleefd in overgave, dankbaar voor alles en hoorden we haar dikwijls zeggen: “Ik word zo goed verzorgd…”

Ik wil hier iedereen bedanken, op de allereerste plaats de verzorgsters van Huize Molenweide waar ze 22 jaar gewoond heeft en verzorgd is met veel toewijding. Ook haar familie, kennissen en medezusters die haar regelmatig een bezoek brachten.
Ze waardeerde de gesprekken met pater Lemmens, de rector van het huis.

Ze was klaar om haar Heer tegemoet te gaan. Ze is gestorven zoals ze geleefd heeft. Ze had iets “eigens” en het was “echt” en zo is haar missionarisleven tot voltooiing gekomen.

Zr. Lies rust nu in vrede.