Contactbrief
No. 149 - september 2003
Het openingswoordje komt dit keer van
Pater Harry van deVen (1933)
en
hij schrijft vanuit Zijtaart waar hij verblijft bij zijn oudste zus en wacht .....
Veel mensen stellen mij de vraag, "Ga je nog terug? Wanneer denk je weg te gaan"?
" Ik wil heel graag terug naar Congo, mijn retourvlucht was al vastgesteld op 11 juni, maar momenteel zit ik hier "gevangen". De vakantie, welke voor mij begon in maart, duurt me inmiddels veel te lang. Maar vanwege de oorlogssituatie in de streek waar ik als missionaris woon en werk, kan ik niet vertrekken - de burgeroorlog verhindert het me. Noordoost Congo wordt al jaren geteisterd door een gewelddadige strijd tussen twee grote stammen, de Hema¹s en de Lendu¹s, en deze strijd heeft al duizenden slachtoffers gemaakt en vele duizenden mensen op de vlucht gedreven. De milities van deze twee stammen, voorzien van wapens en materiaal door de buurlanden Rwanda na Oeganda, overspoelen het land en roven de rijkdom. In Nederland geven kranten en tv er maar weinig nieuws over; er is hier geen haan die er naar kraait, terwijl de moord op een enkele Europeaan ongetwijfeld de krantenkoppen zou halen.
Mijn standplaats is de stad Bunia in het Ituri-gebied, en deze streek is de vuurhaard van de moordende strijd. Hoewel ik er ruim veertig jaar gewerkt heb, kan ik onmogelijk deze situatie begrijpen. Het is een vuile oorlog, erg ondoorzichtig. Er zijn duivelse machten aan het werk want op slot van rekening gaat het om macht en eer vanwege belangen en rijkdommen, en dan zijn mensenrechten helemaal niet belangrijk.
Het is des duivels wat er allemaal gebeurd - het is niet te vatten - niet uit te leggen: gedrogeerde en dronken kindsoldaten, die geweren dragen groter dan zijzelf; ik moet nog denken aan de twee keren dat onze pastorie in Badiya -een dorp waar ik toen leefde- werd geplunderd. De rebellen van de Lendu-stam kwamen kijken of wij onderdak boden aan hun vijanden van de Hema-stam. Toen ze niets vonden, gingen ze naar het zusterklooster, en daar kwamen ze twee meisjes tegen, die ze als vijand beschouwden. Zij bonden ze vast alsof het geiten waren en eisten honderd dollar per kop. Dat geld ben ik gaan halen. Als ik het niet had gehad, waren de meisjes nu niet meer in leven. Hierna kwamen de vluchtelingen - drieduizend kwamen bij ons hun toevlucht zoeken, en we deden ons best al die mensen onderdak en eten te verschaffen. Toen kwam er een tegenaanval van de Hema¹s, later kwamen de Lendu¹s weer terug om de hele missie te plunderen. vluchtelingen vluchtten weer weg. Ook mijn confrater en ik moesten weg.
Missionarissen zijn geen helden, maar gewone mensen.
Samen met drie mensen kreeg ik onderdak bij een familie die ik kende. Ik leerde toen het leven kennen als vluchteling, zoals duizenden mensen het meemaken. Omdat de andere paters dachten dat de zusters en ik dood waren, kwam het leger ons zoeken. Zes dagen later konden w
e weg, richting de stad Bunia.
Mijn confrater ginds houdt mij nu op de hoogte van wat er gebeurt. Ik kreeg onlangs een e-mail van hem: Franse troepen hebben onze wijk afgesloten met pantserwagens en tanks om de huizen te controleren. Het schijnt dat ze veel wapens hebben gevonden. We verwachten de komende dagen duizenden mensen die de stad binnentrekken om hun huizen weer op te zoeken. Maar die zullen ze niet vinden want ze zijn verbrand of helemaal leeggeplunderd."
Nogmaals, missionarissen zijn geen helden. Wel hebben zij de zending van de Heer meegekregen om bij de mensen te zijn met een boodschap van vrede, en om te delen in lief én leed. Zo gauw de toestand het toelaat, hoop ik dan ook weer terug te kunnen gaan voor de wederopbouw en om de allerarmsten, die de oorlog hebben overleefd en naar vrede verlangen, tot steun te zijn.
beste groeten, Harry van de Ven
STERKSEL monument in Sterksel
"Sterksel" is heel bekend bij de Witte Paters omdat velen van hen er in hun jonge jaren hebben gestudeerd. Kortgeleden werd er een monument onthuld dat tot stand is gekomen onder de inspirerende leiding van het bestuur van de Stichting Drie Congregaties Sterksel, en vervaardigd werd door de kunstenaar Eric Vanmechelen, directeur van de Noord-Limburgse Academie voor Beeldende Kunsten te Neerpelt. De tekst op de gedenksteen onder het monument, is als volgt:
DIT MONUMENT IS EEN TEKEN
VAN DE STERKSELSE
IN VERBONDENHEID MET DE DRIE
DIE IN STERKSEL GELEEFD,
HEBBEN, STEEDSDIENST VAN DE ANDER:
MISSIONARISSEN VAN AFRIKA, WITTE PATERS
SINT PAULUS COLLEGE 1926 - 1965.
BROEDERS VAN DE H. JOSEPH
HUIZE PROVIDENTIA 1920 -1991.
ZUSTERS VAN O.L. VROUW VAN AFRIKA 1950 - 1998
Onthuld op 18 mei 2003 door Mgr. A. Hurkmans,
Bisschop van 's Hertogenbosch
De Broeders van Huize Providentia hebben Sterksel bekend gemaakt door hun werk voor de zieke en gehandicapte medemens. De Witte Paters hebben Afrika er binnen gebracht en jongeren opgeleid in de Heerlijkheid Sterksel. Oudere Witte Zusters genoten er van een verdiende rust na veertig, vijftig jaar missiewerk in Afrika.
Bij de onthulling werd de verbondenheid verduidelijkt van de Sterkselse gemeenschap met hen die er geleefd en gewerkt hebben, en die ze in haar herinnering wil behouden door dit monument. Namens de Congregaties werd een hartelijk woord van dank uitgesproken aan de
Stichting Drie Congregaties Sterksel en aan al de vrijwilligers die van de onthulling van dit monument een ware feestdag hebben gemaakt.
(N.B. zie ook het artikel in "De Schakel" van augustus 2003, en andere foto's
Kroniek van "St. Charles"
Het leven gaat snel, en zelfs in een "rusthuis" volgen de gebeurtenissen elkaar vlug op. Niet alles kan hier gememoreerd worden, en daarom doe ik een greep uit al dat we hier de voorbije maanden beleefd hebben.
Zoals gewoonlijk, was er ook dit jaar weer, op 28 juni, de Jubilarissendag, en feliciteerden wij al onze medebroeders die een jubileum vierden van eedsaflegging of van priesterwijding: 40, 50 of 60 jaar. Emiel Geurts herdacht zelfs het feit dat hij vijfenveertig jaar geleden priester was gewijd. We vierden dit met een plechtige eucharistieviering en met een gezellig samenzijn.
Bovendien was er enkele weken geleden onze jaarlijkse barbecue, die ons werd aangeboden door onze diverse leveranciers. Al het extra werk, dat hiermee gepaard gaat, was een vrijwillige bijdrage van onze medewerk(st)ers. He was echt geweldig. Maar het meest van al staat in ons geheugen gegrift de fantastische playbackshow, die zij toen hebben opgevoerd. Geen wonder dat zij elders, d.i. bij onze "Stichting Het Land van Horne", met deze voorstelling de eerste prijs hebben gewonnen.
Op het moment dat dit stukje geschreven wordt, zijn we meer serieus bezig. De jaarlijkse retraite is aan de gang, en deze wordt geleid door onze confrater S. Donders, die al jarenlang werkzaam is in de Verenigde Staten. Het is dus wel duidelijk dat zelfs in het "Zorgcentrum St. Charles" het leven vol afwisseling is.
beste groeten,
Jan Fransen.
LEIDSCHENDAM
1998 - 2003
Op 18 mei 1998 betrokken drie Witte Paters het voormalig klooster van de zusters Franciscanessen van Bennebroek. In Leidschendam was de naam "Mariaklooster" een vertrouwd begrip en betekende vele generaties van onderwijs en bejaardenzorg. Met welwillende nieuwsgierigheid werden de onbekende paters door hun directe omgeving geobserveerd, maar het klikte toch al heel gauw en er ontstonden goede relaties, mede ook doordat Louis Melis de pastorale zorg op zich nam voor het naast ons liggende Woon- en Zorgcentrum "Mariënpark", dat eens opgezet was door de zusters. Enkele andere WP-ers, voor zover leeftijd en gezondheid dat toelieten, verleenden part-time pastorale diensten in o.a. Rijswijk en Zoeterwoude.
Door de gunstige ligging in het westen van het land, dicht bij Den Haag, is het gemakkelijk te bereiken voor familie en kennissen van "boven de rivieren". Relatief dicht bij Schiphol werd het ook een welkom doorgangshuis voor komende en gaande missionarissen. Van de honderden bezoekers, confraters, familie en vrienden, hebben vele hun soms speelse indrukken neergeschreven in ons gastenboek over dit gerieflijk huis en zijn mooie binnentuin.
Het werd ook een goede plek voor onze confraters uit Den Haag om even weg te zijn uit hun werkomgeving in de Schilderswijk. Het aantal vaste bewoners groeide snel van drie naar elf, van wie de meesten hun "wortels" hebben hier in het westen. Zelfs de droomde er vijf jaar geleden van om later, na de sluiting van andere huizen, hier het provincialaat te vestigen......
Maar dromen komen niet altijd uit. Eind vorig jaar werd duidelijk dat sneller dan we oorspronkelijk verwachtten, onze aantallen terugliepen en vergrijzing toenam. De steeds meer aangescherpte wetgeving en regels betreffende kloosterbejaardenoorden heeft ingrijpende gevolgen gehad voor ons kloosterbejaardenoord te Heythuysen. Een optimale bezetting door Witte Paters werd een prioriteit. Inmiddels was, in 2002, het provincialaat van Boxtel naar Dongen verhuisd en een aantal confraters uit de opgeheven communiteiten van Tilburg en Vaassen vestigden zich daar ook. Door al die onvoorziene veranderingen kwam Leidschendam in de knel te zitten.
Verschillende van de eens "vitale senioren" kwamen in aanmerking voor indicatie en verhuisden naar Heythuysen, terwijl er geen anderen zijn om hun plaats in te nemen.
Op 18 mei 2003 vierden we dan ons eerste en tevens laatste lustrum, dankbaar voor de goede jaren en contacten die we hier gehad hebben. Momenteel zijn we nog met zes vaste bewoners, van wie er zeker nog drie geïndiceerd zullen worden. Het huis is in de verkoop gegaan, maar het zal wel 2004 worden eer de laatste van ons uit Leidschendam zal vertrekken.
"Er is een tijd van aanpakken en een tijd van loslaten.
Een tijd van opbouwen en een tijd van afbreken.
Een tijd van kennismaken en een tijd van afscheid nemen.
Een tijd van sleutels ontvangen en een tijd van sleutels afgeven."
De tijd van Kohelet was wat navrant negatief, maar
De tijd van de missionaris blijft een tijd van verder trekken:
De levenslange tijd van de reis naar de tijdeloze volheid van Leven!
(Vrij naar Prediker, 3, 1-9).
Rob van Iterson m.afr.
DEN HAAG
De Schilderswijk heeft een omtrek van ongeveer een vierkante kilometer. Hier wonen zo 'n 40.000 mensen uit verschillende werelddelen: Surinamers, Turken, Marokkanen, Antillianen, Afrikanen, mensen uit het Midden- en het Verre Oosten alsook een handjevol Nederlanders. Er worden wel honderd talen gesproken. Het is een gelovige wijk: er zijn elf moskeeën, zestien christelijke gemeenschappen: evangelische, katholieke, protestantse, en een Hindoetempel. De wijk bestaat uit zeer gemêleerde gemeenschappen zowel wat cultuur als religiositeit betreft.
Wanneer dit alles op je afkomt, is het mogelijk dat angst je overmeestert. Dit moet voorkomen worden want het heeft negatieve gevolgen: wantrouwen en vijandigheden. De missionaire taak is om een houding te kweken waarin men openstaat voor de ander (Ander) - de rijkdom, maar ook de zorgen, pijnen en schaduwzijden van de ander.
Christenen
Multiculturele religieuze vieringen onder de christenen zijn uiterst belangrijk. Het zijn vaak openbaringen van de schoonheid en de kracht welke er leven in de andere cultuur. Het kan de dans het gezang, de spontaniteit, de warmte, óf de stilte en de ingetogenheid, welke ons een glimp geven van het geheim en de schoonheid van de ander. Zo heeft de Martha-kerk in de Schilderswijk voor de derde keer een jaarlijkse multiculturele eucharistieviering gehouden in Den Haag. Een groots gebeuren want katholieken uit Europa, Azië, Zuid- en Noord-Amerika, het Midden-Oosten en Afrika vieren samen de eucharistie, ieder met een eigen invalshoek. Het is een feestelijk en kleurrijk vieren, welke rijkdom, verbondenheid en vreugde uitstraalt. Als katholieke gemeenschap zijn we er naar toe aan het werken om een gemeenschap van gemeenschappen te vormen. Het betekent dat de parochie een gemeenschap vormt bestaande uit verschillende culturele gemeenschappen - de Nederlandse, de Portugese, de Surinaamse, de Antilliaanse, de Afrikaanse. Het idee van gemeenschap van gemeenschappen leent zich voor verdere uitweiding; het hoeft niet afgebakend te zijn tot eigen denominatie. Zo kunnen christenen ook gemeenschap van gemeenschappen vormen; de christelijke gemeenschap bestaande uit evangelische, katholieke en protestantse gemeenschappen. Met Pinksteren hebben we dan ook een oecumenische multiculturele viering in de wijk.
Moslims, Christenen en Hindoes
Naast deze multiculturele vieringen proberen we een weg voor te bereiden naar een interreligieuze viering met christenen, hindoes en mos- lems. Ook hier zou kunnen gelden gemeenschap van gemeenschappen. De gemeenschap van gelovigen bestaat in de Schilderswijk vooral uit christenen, hindoes en moslems. Er is een overlegorgaan met als doel wegen te zoeken om elkaar beter te leren kennen; we hebben elkaars godshuizen bezocht en aan projecten wordt gewerkt zoals de 5-mei herdenking, het organiseren van ontmoetingen, etc. Samen een interreligieuze viering opzetten, daar zijn we nog niet aan toe. Wel hopen we dit eens te realiseren.
P.S.- Pater Geert Groenewegen die vanaf het begin van ons apostolaat in de Schilderswijk, d.i. vanaf december 1993, hier werkzaam is geweest, is op 15 juli vertrokken naar Zuid-Afrika om er te gaan werken op het Lumko Catechetisch Centrum. In Den Haag zal zijn plaats worden ingenomen door pater Johan Miltenburg.
Sjef Kuppens
ONZE OVERLEDENEN
Pater Charles Janssens, 1924 - 2003
Negen jaar lang werkte hij in Nederland op ons kleinseminarie en ook als propagandist, en toen pas - het was intussen 1960- kreeg hij de gelegenheid om als missionaris te gaan werken in Afrika, en wel in Zambia. Hij was een menslievend iemand met een groot plichtsbesef. Twaalf jaar zette hij zich in verscheidene parochies vooral in om catechisten bij te scholen, en hij deed dit zó goed dat hij in 1979 een cursus mocht volgen aan het pastorale instituut in Manilla op de Filippijnen. Terug in Zambia werd hij directeur van het nieuwe pastorale centrum in het bisdom Chikungu. Met hart en ziel verzorgde hij alles tot in de puntjes. Maar malaria werd hem de baas : hij moest voor behandeling terug naar Nederland, en hier eenmaal behandeld, kreeg hij geen toestemming van de dokter om terug te gaan naar Afrika.
Maar Charles had toch ook nog een beetje geluk want in Langenboom zochten de parochianen een pastoor, en dat was echt iets voor hem. ³God is liefde² was een ware weerspiegeling van zijn leven. Goedheid en bewogenheid overstraalde zijn werk, zijn zorg en zijn omgang met de mensen. Sensibel voor al het goede, maar ook voor de harde kanten van het leven, was hij altijd de zorgzame vader voor allen die hem nodig hadden. Zijn onwrikbaar geloof en unieke menselijkheid vormde de pijlers waar zijn werk op stoelde. En hij was dankbaar voor alles.
Door het verslechteren van zijn gezondheid moest hij de keuze maken om naar Heythuysen te gaan alwaar hij liefdevol werd verzorgd in Huize St. Charles. Geheel onverwachts werd hij hier op 9 mei door de Heer geroepen om bezit te nemen van de plaats welke Hij voor hem had klaar gezet.
Pater Wim Kragting : 1916 - 2003
Kort na zijn priesterwijding begon Wim te doceren aan het grootseminarie en hij deed dit jaren lang, zowel in Europa als in Afrika. In 1952 vertrok hij naar Oeganda waar hij eerst één jaar pastoraal werk deed, maar op velen de indruk maakte meer op zijn gemak te zullen zijn op het grootseminarie in Katigondo. In 1953 werd hij dan ook geroepen om er te gaan doceren. Met een onderbreking van een paar jaar als overste van ons seminarie in Boxtel (1954-1958), bleef hij dit doen tot 1963. Toch voelde hij al die tijd het seminarieleven als een soort kluizenaarsbestaan, vèr weg van wat zich voordeed elders in de wereld.
In 1963 werd hem gevraagd te verhuizen naar het nieuwe seminarie in Ntungamo in Tanzania. In de zeven jaar dat Wim daar werkte als professor en als rector, toonde hij zich even plichtmatig als hij was geweest in Oeganda. Altijd zette hij zijn beste beentje voor en was zeer geïnteresseerd in de geestelijke vorming en intellectuele vooruitgang van de studenten. Na een cursus kerkgeschiedenis in 1970 aan de Gregoriaanse universiteit in Rome, keerde hij terug naar Uganda.
In 1984 veranderde zijn werk totaal toen hij gevraagd werd de zorg op zich te nemen voor de grote seminariebibliotheek. Hij vond het moei-lijk om op te houden met lesgeven, maar hij zag in dat zijn leeftijd toenam; ook dat hij niet meer zo accuraat was als hij dacht. Hij zei Œja¹ en begon energiek aan deze nieuwe opdracht. Toen zijn gezondheid begon te verminderen, leidde dit in 1999 tot de beslissing terug te keren naar Nederland, waar hij zijn intrek nam in Leidschendam. Vlak voor Pinksteren 2003 kreeg hij last van zijn hart en moest in aller ijl naar het ziekenhuis worden gebracht. Daar is hij enkele dagen later, op dinsdag 10 juni, voor goed ingeslapen.
Nieuws heeft ons ook bereikt dat in de Heer zijn overleden
26.05 Tiny Gadet te Gelik, België
zus van pater Léon Gadet.
30.05 Hélène Dechesne
zus van overleden pater F. Koets.
08.06 Chris Broos te Waalre
broer van overleden pater L. Broos.
09.06 Dhr. Henk Visser, te Rosmalen,
zwager van overleden pater A. de Vos.
21.06 G.H.M. van de Klundert, te Amstelveen zus van overleden pater J. v. d. Klundert.
19.07. Ad van de Hout, te Tilburg
broer van overleden pater W. v.d. Hout
Heer, geef hen allen de eeuwige rust
CONFRATERS op verlof in Nederland.
15.06.2003 Evert van Oostrom uit Nairobi, Kenia
27.06.2003 Tom Wijffels uit Jeruzalem, Israël
30.06.2003 Jos Kuppens uit Lilongwe, Malawi
03.07.2003 Hans Peters uit Kigoma, Tanzania
Jozef de Bekker uit Katiola, Ivoorkust
André Schaminée uit Rome, Italië
11.07.2003 Johan Miltenburg uit Ouahigouya, Burkina Faso
31.07.2003 Martien Balemans uit Tamale, Ghana
en wordt verwacht op:-
23.08.2003 Jan Mol uit Bunia, Kongo
VERENIGING OUD STUDENTEN WITTE PATERS.
Reünie op zaterdag 27 september 2003
bij de Witte Paters, Modestusstraat 20, 5100 AC Dongen
Voor deze reünie worden uitgenodigd:
l. alle oud-studenten met echtgenote/partner
2. alle in Nederland vertoevende Witte Paters en Broeders
3. alle oud-witte paters/broeders met echtgenote/partner
laat even weten of u komt !
10.00 uur Ontvangst met koffie/thee en koekjes.
11.00 Eucharistieviering tot intentie van overleden leden, overleden paters en broeders.
11.45 Welkom door de Voorzitter de Heer Theo Meijer.
Vervolgens zal pater Ton Mettrop spreken over zijn werk.
Daarna kan weer worden "bijgepraat" onder uitwisseling van
persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen, onder het
genot van een drankje.
13.30 soep en belegde broodjes.
Voor de liefhebbers een rondleiding door het huis en een
wandeling buiten.
rond 16.00 Afsluiting van het formele gedeelte van de reünie.
De onkosten voor de reünie bedragen 8 euro per persoon (lunch en drankjes inbegrepen); de jaarcontributie is 5 euro.
U wordt verzocht het verschuldigde bedrag over te maken naar de nieuwe rekening van de VOWP bij de ABN/AMRO te Heemstede onder nummer 61.66.06.575 t.n.v. C. H. N. Veenhof, inzake VOWP.
U gelieve uw deelname aan de reünie zo spoedig mogelijk te bevestigen naar de secretaris van de VOWP, d.m.v. het strookje, telefonisch of per e-mail.
Eenieder wordt aangespoord aan bekenden kennis te geven van de reünie, zodat wij op deze manier ons bestand kunnen uitbreiden.
Wij zien u gaarne op 27 september in de voor de meesten van ons nieuwe omgeving van DONGEN.
Met vriendelijke groet,
Kees (C.H.N.) Veenhof, secretaris.
Herenweg 83A, 2105 MD Heemstede.
Telefoon 023 - 528 11 01. veenhofc@worldonline.nl
Hoe bereik ik de Modestusstraat in Dongen?
* Vraag in Dongen niet naar de Modestusstraat want de meeste Dongenaren kennen die straat zeer zeker niet.
* Vraag ook niet naar de Witte Paters want de meeste Dongenaren hebben die naam nog nooit gehoord.
Ð Er is in Dongen een lange straat met verschillende namen: één deel heet St. Josephstraat, het volgende deel heet Tramstraat, dan volgt de Gerardus Majellastraat, daarna heet het Heuvelstraat, en vervolgens Rijensestraatweg. Probeer op deze lange straat te komen, welke alge-meen bekend is, en dan is de Modestusstraat een zijstraatje van het deel dat Gerardus Majellastraat heet.
Succes !
Goede reis !
N.B. zie ook vorige contactbrief met uitleg over de verschillende manieren om bij de Witte Paters in Dongen te komen! Klik hier.
