De Schakel no. 349: juli-augustus 2003



uittreksels:                             

Aangekomen:


15.05   Henk van Kessel    Zambia
17.05   
Harry Franssen       uit Burkina Faso
25.05   
Peter van den Heuvel uit Uganda
26.05   
Cor de Visser van Rome, Itali.
26.05   
Marcel Mangnus    uit Tanzania
29.05   
Daan van Berkel    uit Uganda
30.05   
Jan Somers ;  uit Tanzania
13.06   
Maarten Bloemaerts   uit Jerusalem,Isral
15.06   
Evert van Oostrom    uit Kenia
27.06   
Tom Wijffels              uit Isral
03.07   
Hans Peters       uit Tanzania

weer vertrokken voor apostolisch werk in Afrika



op 03.06   
naar Congo   Jan Rademaker         
op 10.06   
naar Tanzania    Kees Akkermans
op 14.06   
naar Zambia   Piet van Heijst
op 17.06   
naar India   Cor de Visser
op 21.06   
naar Isral   Maarten Bloemaerts    
op 11.07   
naar Uganda   Peter van den Heuvel
op 11.07   
naar Zambia   Hugo Hinfelaar

Provinciale Raad


Kijkt u al weleens naar onze WEBSITE waar Carol Vismans veel missionaire ijver ("un zle plus qu'ordinaire"), al zijn creativiteit en veel uren energie in steekt? Het is bijna de enige manier die ons overblijft om onze doelstellingen, ons soort leven en ons werk in Afrika onder de aandacht van mensen te brengen. En het heeft de toekomst.
Gemiddeld besteden jonge mensen drie uur per dag (!?) aan het surfen op het internet. Carol zou inbreng waarderen: artikeltjes, nieuws, maar ook ideen, op- en aanmerkingen.
Onze website is www.lavigerie.org
En in geval iemand contact wil opnemen met de webmaster, zijn e-mailadres is lavigerie-web@hetnet.nl


Onze Overledenen



Charles Janssens : 1924 - 2003

Negen jaar lang werkte Charles in Nederland op ons klein-seminarie en ook als propagandist, en toen pas -het was intussen 1960- kreeg hij de gelegenheid om als missionaris te gaan werken in Afrika, en wel in Zambia. Hij was een menslievend iemand met een groot plichtsbesef. Twaalf jaar werkte hij in verscheidene parochies waar hij zich vooral inzette om catechisten bij te scholen. Dit werk deed hij zo goed dat hij in 1979 een cursus mocht volgen aan het pastorale instituut in Manilla op de Filippijnen. Terug in Zambia werd hij directeur van het nieuwe pastorale centrum in het bisdom Chikungu. Met hart en ziel zette hij zich in om alles tot in de puntjes te verzorgen. Maar malaria werd hem de baas : hij moest voor behandeling terug naar Nederland, en hier eenmaal behandeld, kreeg hij geen toestemming van de dokter om terug te gaan naar Afrika.

Maar Charles had toch ook nog een beetje geluk want in Langenboom zochten de parochianen een pastoor, en dat was echt iets voor hem. "God is liefde" was een ware weerspiegeling van zijn leven. Goedheid en bewogenheid overstraalde al zijn werk, zijn zorg en zijn omgang met de mensen. Sensibel voor al het goede, maar evenzeer voor de harde kanten van het leven, was hij permanent de zorgzame vader voor allen die hem nodig hadden. Zijn onwrikbaar geloof en zijn unieke menselijkheid vormde de pijlers waar zijn werk op stoelde.
was hij zeer dankbaar voor alles.
Door het verslechteren van zijn gezondheid moest hij de keuze maken om naar Heythuysen te gaan alwaar hij liefdevol werd verzorgd in Huize St. Charles. Geheel onverwachts werd hij hier op 9 mei door de Heer geroepen om bezit te nemen van de plaats welke Hij voor Charles had klaar gezet.



Wim Kragting : 1916 - 2003

Kort na zijn priesterwijding begon Wim te doceren aan het grootseminarie en hij deed dit veel jaren lang, zowel in Europa als in Afrika. In 1952 vertrok hij naar Oeganda waar hij eerst een jaar lang pastoraal werk deed, maar op velen de indruk maakte meer op zijn gemak te zullen zijn op het seminarie in Katigondo. In 1953 werd hij dan ook geroepen om weer te gaan doceren aan het grootseminarie. Met een onderbreking van een paar jaar als overste van ons seminarie in Boxtel (1954-1958), bleef hij dit doen tot 1963. Al die tijd echter voelde hij het seminarieleven als een soort kluizenaarsbestaan: ver weg van wat zich voordeed in de rest van de wereld.

In 1963 werd hem gevraagd te verhuizen naar het nieuwe seminarie in Ntungamo in Tanzania. In de zeven jaar dat Wim hier werkte als professor en als rector, toonde hij zich een even plichtmatig man als hij vroeger was geweest in Oeganda. Altijd zette hij zijn beste beentje voor en toonde zich uiterst genteresseerd in de geestelijke vorming en intellectuele vooruitgang van de seminaristen. Na in 1970 een cursus kerkgeschiedenis te hebben gevolgd aan de Gregoriaanse universiteit in Rome, keerde hij terug naar het seminarie in Katigondo.

In 1984 veranderde zijn werk totaal toen hij gevraagd werd de zorg op zich te nemen voor de grote seminariebibliotheek. Hij vond het moei-lijk om op te houden met lesgeven, maar Wim zag in dat zijn leeftijd toenam; ook dat hij niet meer zo accuraat was als hij dacht. Daarom zei hij "ja"en begon energiek aan deze nieuwe opdracht. Langzaam aan verminderde echter zijn gezondheid, en dit leidde in 1999 tot de beslis-sing terug te keren naar Nederland, waar hij zijn intrek nam in Leidschendam. Vlak voor Pinksteren 2003 kreeg hij last van zijn hart en moest in aller ijl naar het ziekenhuis worden gebracht. Daar is hij enkele dagen later, op dinsdag 10 juni, voor goed ingeslapen.


Overleden Familieleden

26.05    Mw. Tiny Gadet te Gelik, Belgi zus van pater Lon Gadet.
30.05   
Hlne Dechesne, zus van overleden pater F. Koets.
08.06   
Chris Broos te Waalre, broer van overleden pater L. Broos.
21.06   
Mw. G.H.M. van de Klundert, zus van overleden pater J. v. d. Klundert.

NIEUWS UIT HET VELD


DIT MONUMENT IS EEN TEKEN
VAN DE STERKSELSE GELOOFSGEMEENSCHAP
IN VERBONDENHEID MET DE DRIE CONGREGATIES
DIE IN STERKSEL GELEEFD, GEWOOND EN GEWERKT HEBBEN
STEEDS IN DIENST VAN DE ANDER

MISSIONARISSEN VAN AFRIKA, WITTE PATERS
SINT PAULUS COLLEGE 1926 - 1965

BROEDERS VAN DE H. JOSEPH
HUIZE PROVIDENTIA 1920 - 1991

ZUSTERS VAN O.L. VROUW VAN AFRIKA 1950 - 1998

Onthuld op 18 mei 2003 door Mgr. A. Hurkmans,
Bisschop van 's Hertogenbosch


Dit is de tekst die staat te lezen op de gedenksteen onder het monument, dat een Witte Pater, een Broeder van de H.Joseph, en een Witte Zuster uitbeeldt, opgericht naast de ingang van de H.Catharina-kerk van Sterksel. Het bronzen Monument is gemaakt door de kunstenaar Eric Vanmechelen, geboren op 18 mei 1956 te Turnhout, directeur van de noordlimburgse Academie voor Beeldende Kunsten te Neerpelt.

De onthulling van de beeldengroep was niet de enige aanleiding voor een gepast feest. De parochie herdacht k het feit, dat op deze dag vijf en zeventig jaar geleden de nieuwe kerk ingewijd werd. Sinds de zestiende eeuw al hadden verschillende kerkgebouwen in Sterksel gestaan. Toen in 1926 de Witte Paters klaar waren met het bouwen van het Sint Paulus College, besteedde de parochie de nieuwe Parochiekerk aan bij dezelfde architect die ook de kapel van het College gebouwd had. De kerk werd op Kerstmis 1927 in gebruik genomen, en op 21 mei 1928 door Mgr. Diepen ingewijd.


De Broeders van Providentia
hebben Sterksel groot, en in heel Nederland bekend gemaakt door het prachtige werk voor de zieke en gehandicapte medemens: dit wordt nu voortgezet door officieele instanties van het ministerie van Volksgezondheid.
De Witte Paters en de Witte Zusters
hebben Afrika hier binnen gebracht, en jongeren opgeleid in de Heerlijkheid Sterksel: een eldorado van rust, natuur en levenslust.
Oudere zusters genoten hier van een verdiende rust na veertig, vijftig jaar missiewerk in Afrika.

Woorden als "inspiratie", "motivatie" en "inzet voor anderen" werden in preek, toespraken en dankbetuigingen aangehaald. Ook "verbonden-heid" van de Sterkselse Gemeenschap met hen die hier geleefd en gewerkt hebben, en die ze in haar herinnering wil behouden door dit monument. Maar ook namens de Congregaties zelf was er een hartelijk woord van dank aan de "Stichting Drie Congregaties Sterksel" en aan al de vrijwilligers die van de onthulling van een blijvend monument een ware feestdag hebben gemaakt.
fanfare sterksel


De Ontvangst in het jarige Dorpshuis Valentijn met koffie, thee, fris en broodjes, de toespraken, en vooral de prachtige foto- en prenten tentoonstelling van "een eeuw Sterkselse geschiedenis" stemden paters, zusters en broeders dankbaar jegens de Sterkselse bevolking. Voeg daarbij de kleur- en klankrijke ambiance van koor, harmonie, de Muziekvereniging "De Heerlijkheid Sterksel", drums en drie vendelgilden , dan kunnen we zeggen dat dit een mooi geslaagd feest was !

Zelfs n het sluiten van het S. Paulus College in 1966 zijn de Witte Paters nog steeds aanwezig in Sterksel: ze verzorgden het rectoraat bij de Witte Zusters, en later ook de permanente aanwezigheid in de Parochie van Sterksel.
Als je bij de Pastorie aanbelt, zul je met open armen ontvangen worden door de Paters Ton Mettrop en Joop Witjes;
ook dank aan hen voor hun missionaire aanwezigheid in Sterksel.

Met dank aan het Bestuur van de Stichting Drie Congregaties Sterksel: Jack Janssen, Marinus de Leeuw, Wim Stolp, Hans v/d Middelaar, Riek Gijsbers en Frans Hikspoors.



fanfare sterksel

(N.B.zie ook ons artikel van mei j.l. over dit feest. Klik hier)

Medebroeders schrijven

Harrie Franssen vanuit Burkina Faso:

Na een verblijf van 50 jaar in Afrika ga ik voorgoed terug naar Nederland. In september 1952 vertrok ik naar Tunesi voor mijn laatste vier jaar priesteropleiding. Ik ben daar in Carthago priester gewijd op Paasdag, 1 april 1956. In november van hetzelfde jaar vertrok ik naar Guinee, en ben daar tot eind mei 1967 geweest. In januari 1968 ging ik naar Burkina Faso, toen nog Opper Volta geheten. In al die jaren ben ik daar in drie verschillende plaatsen geweest: in Zaba, in Tougan en in Solenzo, maar wel steeds in hetzelfde bisdom, t.w. Nouna-Dedougou.

Ik ben dus veel in beweging geweest, gewoontes loslatend en nieuwe dingen opnemend: nieuwe taal, nieuwe mensen, nieuwe confraters. Maar toch een grote stabiliteit: CHRISTUS, Hij met mij, altijd, en ik met Hem, maar niet altijd zo trouw. Hij heeft me geholpen vooruit te kijken, nergens spijt van te hebben: "Als je je hand aan de ploeg slaat en maar achterom blijft kijken, ben je niets waard voor Gods Rijk."


Hier sta ik dan kijkend naar mijn toekomst. Wat zal die brengen?
"Er zaten eens twee oude mannen te praten onder een boom aan de rand van het dorp. Er kwam een jongeman aan op zoek naar een nieuwe toekomst. "Hoe is het hier in jullie dorp?" vroeg hij. - "Hoe was het waar jij vandaan komt?" vroeg een van de oude mannen. - "Ik ben daar weggegaan want het was daar moeilijk goede vrienden te vinden. De mensen daar zijn niet vriendelijk." - "Dat is hier ook zo, " antwoordde de man. Een tijdje later komt er nog een jongeman aan die dezelfde vraag stelt; en ook aan hem vraagt de oude man hoe het was waar hij vandaan komt. "Het is een fijn dorp met aardige mensen," antwoordde de jongeman. - " Dat is hier ook zo," zei de oude man. Toen de jongen weg was, zei de andere oude man: "Hoe kun je nu twee verschillende antwoorden geven op dezelfde vraag?" - De man antwoordde, "Wat iemand achter zich laat, vindt-ie ook weer terug waar-ie naar toe gaat. Want hij gaat met zijn eigen aard.!"


Ik denk dat dat ook voor mij waar zal zijn. Al mijn jaren in Afrika heb ik genoten van het leven hier en van mijn werk met de mensen. Ik heb genoten van hun gastvrijheid en de vriendelijkheid, zowel in Guinee als in Burkina Faso. Dat wil niet zeggen dat alles probleemloos is geweest. Maar ik vind dat ik een rijk leven heb gehad, een mooi leven en naar ik denk, een vruchtbaar leven, meer dan 46 jaar lang. In Guinee, ondanks strubbelingen met een tegenwerkende regering die in mei 1967 tot uitzetting leidde van alle buitenlandse missionarissen, heb ik met plezier gewerkt, gesteund door het geloof van de mensen. In Burkina Faso heb ik 35 jaar mee kunnen werken aan de opbouw van de Kerk. Ik heb haar zien groeien, steeds meer eigen kerk wordend met eigen leiders, mensen met wie het goed is samen te werken, met catechisten die voor een groot deel de kerk opgebouwd hebben en nog opbouwen. Mijn beste vrienden heb ik onder hen gevonden.

Ik heb het voorrecht gehad dit jaar mijn verblijf in Burkina Faso op mijn gemak af te kunnen ronden. Ik kan de tijd nemen overal afscheid te nemen, een laatste bezoek te brengen aan de christelijke gemeenschappen waar ik jarenlang naar toe getrokken ben om samen met hen hun geloof te versterken, en zo ook dat van mij, want ik heb geleerd dat gedeeld geloof een versterkt geloof is. De mensen krijgen ook de tijd om hun vriendschap te uiten, om afscheid te nemen.

Op 5 mei neem ik officieel afscheid van deze parochie waar ik nu zo een 15 jaar ben geweest. En op 16 mei vertrek ik uit Burkina Faso, met een dankbaar hart en veel mooie herinneringen.


Piet Verkleij vanuit zijn vacantieplek in Lisse:

"Pinksterdag 8 juni was een prachtige dag. Een mooie viering, een gevulde kerk, een drukke receptie, en daarna nog een gezellig familiefeest. Alles ter ere van mijn 40 jaar priester-missionaris zijn.

Ik ga op 16 juli weer terug naar Zambia met een fijn gevoel: je mag er zijn! En dat wil ik ook aan de mensen in Kitwe over gaan brengen, het Evangelie, het Goede Nieuws. Dat ze mogen vertrouwen op God en dat ze uit de armoede en die angst voor tovenarij komen, een angst die hun leven dikwijls ongelukkig maakt. Ook vooral nu zoveel mensen daar aan AIDS lijden en denken dat ze betoverd zijn!

Kitwe is een stad van een half miljoen inwoners en is het middelpunt van de Zambiaanse kopermijnen, de Copperbelt. Mijn parochie ligt daar in een van de buitenwijken, en telt zo een 50.000 mensen. Mijn collega's zijn daar tien jaar geleden begonnen met een parochie. Dus ik begin niet iets nieuws. Het nieuwe voor mij is dat ik in een grote stad kom, terwijl ik tot nu toe meer in het binnenland werkte. Maar veel zal toch wel hetzelfde zijn. De mensen zijn Bemba's, die ooit naar de kopermijnen zijn getrokken vanuit onze streken.


Sjef Kuppens vanuit de Haagse Schilderswijk:

Het is een wijk met een omtrek van ongeveer een vierkante kilometer. Hier wonen rond 40.000 mensen die uit verschillende werelddelen komen: Surinamers, Turken, Marokkanen, Antillianen, Afrikanen, mensen uit het Midden- en Verre Oosten en een handjevol Nederlanders. Er worden wel honderd talen gesproken. De Schilderswijk is een zeer gelovige wijk: er zijn elf moskeen, zestien christelijke gemeenschappen: evangelische, katholieke, protestantse, en twee Hindoetempels. Het is dan ook duidelijk dat deze wijk bestaat uit zeer gemleerde gemeenschappen zowel wat cultuur als religiositeit betreft.

Wanneer dit alles op je afkomt, bestaat er de mogelijkheid dat angst je overmeestert. Dit moet voorkomen worden want het heeft negatieve gevolgen: wantrouwen en vijandigheden. De missionaire taak is om in zulke omstandigheden een houding te kweken n vorm te geven waarin men openstaat voor de ander (Ander) - de rijkdom, maar ook de zorgen, pijnen en schaduwzijden van de ander.

Christenen

Multiculturele religieuze vieringen onder de christenen zijn uiterst belangrijk. Het zijn vaak openbaringen van de schoonheid en de kracht welke er leven in de andere cultuur. Het kan de dans
het gezang, de spontaniteit, de warmte, f de stilte en de ingetogenheid, welke ons een glimp geeft van het geheim en de schoonheid van de ander. Zo heeft de Martha-kerk in de Schilderswijk voor de derde keer een jaarlijkse multiculturele eucharistieviering gehouden in Den Haag. Het is een groots gebeuren. Katholieken van verschillende werelddelen: Europa, Azi, Zuid- en Noord-Amerika, het Midden-Oosten en Afrika vieren samen de eucharistie, ieder met een eigen invalshoek. Het is een feestelijk en kleurrijk vieren, welke rijkdom, verbondenheid en vreugde uitstraalt. Regelmatig worden er multiculturele vieringen gehouden, maar dan op wijk-niveau.  Als katholieke gemeenschap zijn we er naar toe aan het werken om een gemeenschap van gemeenschappen te vormen. Het betekent dat de parochie een gemeenschap vormt welke bestaat uit verschillende culturele gemeenschappen - de Nederlandse, de Portugese, de Surinaamse, de Antilliaanse, de Afrikaanse. Het idee van gemeenschap van gemeenschappen leent zich voor verdere uitweiding; het hoeft niet afgebakend te zijn tot eigen denominatie. Zo kunnen christenen ook gemeenschap van gemeenschappen vormen; de christelijke gemeenschap bestaande uit evangelische, katholieke en protestantse gemeenschappen. Met Pinksteren hebben we dan ook een oecumenische multiculturele viering in de wijk.


Moslims, Christenen en Hindoes

Naast deze multiculturele vieringen proberen we een weg voor te bereiden naar een interreligieuze viering met christenen, hindoes en moslims. Ook hier zou kunnen gelden gemeenschap van gemeenschappen. De gemeenschap van gelovigen bestaande uit boeddhistische, christelijke, hindoese, islamitische, en joodse gemeenschappen. In de Schilderswijk zijn het vooral christenen, hindoes en moslems. Er is een overlegorgaan met als doel wegen te zoeken elkaar beter te leren kennen; we hebben elkaars godshuizen bezocht. Aan projecten wordt gewerkt zoals de 5-mei herdenking, het organiseren van ontmoetingen, etc. Samen een interreligieuze viering opzetten, daar zijn we nog niet aan toe. Wel hopen we dit eens te realiseren.


Jan Heuft vanuit Algerij

Sinds 1 januari 2003 ben ik gepensioneerd leraar op het doveninstituut, waar ik ongeveer vijf en twintig jaar gewerkt heb. U zult zich nu misschien afvragen wat ik dus nog in Algerije doe? Of ik me misschien niet verveel? De werkelijkheid is dat sinds die 1 januari er niets is veranderd in mijn leven; ik ga gewoon door met lesgeven, maar nu als vrijwilliger. Dit houdt wel in dat ik nu nog maar de helft verdien van vroeger, d.w.z. ongeveer 85,-euro p.m. Maar dat is eerder een probleem voor mijn congregatie dan voor mijzelf!

Op het ogenblik geef ik les aan twee examenklassen met dove jongens: n klas bereidt zich voor op toelating tot de brugklas middelbare school, de andere doet havo-examen aan het einde van de maand juni. Mijn vakken zijn Frans en Engels.


In de vereniging voor "Ontmoeting en Ontwikkeling", waar ik nog steeds voorzitter van ben, leggen wij ons dit jaar vooral toe op de Afrikaanse emigranten die, op doortocht in Noord-Afrika, Europa proberen te bereiken. Wij hebben daarbij ten hemel schreiende toestanden ontdekt, zowel aan - als onder de grens in het zuiden van Algerije, met veel gemproviseerde kerkhoven. Deze mensen worden gexploiteerd door zogenaamde "passeurs"die van hun armoede profiteren. Daarnaast zijn er de klimatologische omstandigheden die deze op weg zijnde mensen dikwijls parten speelt. Wij proberen vooral te helpen met kleren, medicijnen en soms wat zakgeld. Een jonge, nog in opleiding zijnde, Witte Pater is ons bij dit werk zeer van nut want het vraagt veel moed en doorzettingsvermogen dit soort mensen te ontmoeten.

Onze vereniging heeft ook een sociaal werkster aangesteld. Samen met haar en met een aantal jongeren van de wijken rond Algiers hebben wij geprobeerd wat soelaas te bieden aan de armste der armsten. Wij hebben er een geparalyseerde vrouw van 45 jaar gevonden die al dertig jaar op de grond ligt en verzorgd wordt door haar tweeling zus. Andere mensen daar leven in huizen van golfplaten zonder water, licht en riolering. Het zijn allemaal personen die op een goeie dag van het platteland naar de stad zijn getrokken! De enorme overstromingen van twee jaar geleden hebben hun toestand verslechterd. Dankzij wat financiele steun uit binnen- en buitenland hebben we de eerste nood wat kunnen ledigen, maar ons objectief is behulpzaam te zijn bij de constructie van kleine stenen huizen.

In het kerkelijk leven ben ik nog steeds bisschoppelijk gedelegeerde voor de pastoraal en wij zijn druk in de weer voor een grote bijeenkomst begin juni. We proberen na te denken over ons geloof en inzet in deze wereld die alsmaar verandert vanwege de voortdurende onlusten tussen Palestijnen en Isralirs, en vooral na de oorlogen in Afghanistan en Irak. De spanningen tussen de mohammedaanse gelovigen en de rest van de wereld kunnen onze moeizaam opgezette dialoog aardig uithollen en zelfs te niet doen. Van de andere kant komen wij hier in dit land vandaag de dag mensen tegen die echt op zoek zijn naar meer diepgang. Mensen die proberen te begrijpen en die God een nieuwe plaats in hun leven willen geven. Het is soms heel moeilijk voor ons dit te begrijpen met voldoende discretie en respect voor de keuze van de ander. In deze zin ook zijn hier veel evangelische groeperingen zeer actief.

Sommige mensen, onze hogere oversten of bepaalde actieve groeperingen schrijven lange brieven over vrede en gerechtigheid, maar in feite denk ik dat hetgeen een ieder zo iedere dag op zeer beperkte schaal kan realiseren, echt werken is aan deze doelstellingen. De wereld kunnen wij niet verbeteren, maar wel onze onmiddellijke omgeving....



Webmaster-NL

Vorige pagina