Contactbrief no.148 juni 2003
Missionarissen van Afrika
Witte Paters
voor familie, vrienden en kennissen
Hoe kom ik bij de Witte Paters in Dongen.?
van de provinciaal
Beste Mensen,
Alweer een tijdje geleden woonde ik de begrafenis bij van een "gewone" dorpsvrouw in een van de nieuwe polders. Een aardig mens, moeder van een gezin met inmiddels volwassen kinderen, onvermoeibaar maar altijd monter bezig voor de parochiegemeenschap en de buurt. Een van die talloze vrouwen die door vrijwilligerswerk hele Christen gemeenschappen in leven en op de been houden. Maar wier hart ook uitgaat naar de noden in de wijde wereld. Je kon haar warm krijgen voor elke actie die in haar ogen inzet waard was. En dan sleepte zij op haar beurt weer andere mensen mee in haar enthousiasme. Ze strikte ze blijkbaar zonder pardon. Je zei niet zo gauw "neen" tegen Marie Louise. Maar dat wil niet zeggen dat ze overheersend was en eigengereid of een echte bazin. Integendeel: ze was een charmante kleine vrouw met pretoogjes en nog altijd een Limburgs accent. Mensen hadden graag met haar van doen.
Ik had haar leren kennen - of liever ZIJ had mij leren kennen - omdat ze zich jarenlang met geestdrift inzette voor "de missie". En ik ben de "heerneef", de familie-missionaris, van haar buurvrouw, mijn oudste nicht. Zodoende. Veel van de ontwikkelingen in de Missie theologie zijn aan Marie Louise niet zo besteed geweest. Ze had geen weet van inculturatie en black theology, van CMC en CMBR.... Ze ging gewoon met de pet rond. En ze vertrouwde er op dat missionarissen eerlijk volk waren, die wat zij bijeenschooide, zeker goed zouden besteden. Want dat er veel armoede en ellende in de wereld was, dat wist ze wel. En daar ging haar hart naar uit. Breed had zij het zelf vroeger ook niet gehad. Maar moedig had ze zich samen met haar man en voor haar gezin door de donkere jaren heen geworsteld. Ze zou veel Afrikaanse vrouwen in hun strijd om het bestaan heel goed aangevoeld hebben. Ze wilde daarom ook graag wat voor hen doen.
Ze was overigens niet altijd maar op pad voor een of ander goed doel. Ze bestierde ook een gastvrij huis waar de koffiepot altijd tapte en waar ieder die maar wilde, zijn of verhaal kwijt kon. En het was ook niet alleen de Missie die haar interesseerde. Ze ontplooide allerlei kleinschalige initiatieven binnen de eigen kerk- en dorpsgemeenschap.
Toen werd ze ziek. Kanker. En na een jaar van intens leven met haar man, haar kinderen en met God stierf ze. Je had die kerk moeten zien: stampende vol met ontroerde mensen. Een bewogen voorganger. Haar kinderen, die iets van hun liefde voor hun moeder probeerde uit te zeggen. Woorden van waardering en dankbaarheid voor haar inzet. Een zee van bloemen. En honderden mensen dicht bij elkaar op dat winterse kerkhof.
Ik keek rond met verwondering: zo een klein vrouwtje uit een onbekend dorp in dat eindeloze verloren polderland. Een bescheiden mens zonder enige pretentie. Een goede moeder en echtgenote, een hartelijke buurvrouw, een gelovige vrouw, vrijwilligster in een verre dorpskerk: dat wel. Een mens met een warm hart. Een mens die haar handen ook wilde uitsteken naar mensen ver af. Iemand bij wie het evangelie toch ingesleten geraakt was zonder dat ze zelf wellicht precies wist hoe en wanneer. Maar die er bijna intuïtief mee leefde en eruit handelde. En zo bleek die onopvallende vrouw met haar wellicht, volgens sommigen, wat ouderwetse acties een invloed ten goede gehad te hebben op tientallen, honderden mensen. Ze zou me overigens smakelijk uitgelachen hebben als ik zoiets ooit in haar aanwezigheid had durven suggereren. Maar de vele mensen rondom die baar bewezen
het. En ik dacht, "Zo zijn er zo velen." We kennen ze in eigen omgeving: trouwe en warmhartige vaders en moeders, vrienden voor het leven, vrijwilligers en pastoraal werk(st)ers, catechisten en verzorgend personeel, mensen in MOV groepen en autochtone oma¹s en opa¹s van allochtone kinderen, mensen met open oren bij wie de koffie altijd bruin is, verrimpelde nonnen met hart voor mensen en oude missionarissen met hart voor de wereld..... Blanken en zwarten. Hier en ginder.
Ik stond op dat kerkhof en hoop bekroop me. Je kunt je soms zo machteloos voelen als je de berichten door krijgt: uit Oost Kongo, uit Sudan, Ivoorkust of Algerije ..... En helemaal als je daar midden in zit. Heel gewone missionarissen temidden van ontwikkelingen waar ze geen greep op hebben, die ze niet kunnen tegenhouden of ten goede keren. Onze eigen confraters: mensen van goede wil temidden van de razernij van gewelddadigheid, van plunderen en nodeloos vernielen, van schending van rechten en stammenhaat, van minachting voor menselijk leven, om van de gewone mensen voor wie zij zich inzetten en die helemaal geen verweer hebben, maar niet te spreken.....
Jan Rademaker was voor de derde keer alles kwijt. Tweemaal door plundering. Toen door de vulkaan uitbarsting bij Goma. En dat is heus niet het ergste wat hij mee gemaakt heeft sinds de jaren zestig. Ik zeg tegen hem, "Maar verlies je de moed dan nooit?" "Nee; ik lees graag geschiedenis. En daaruit heb ik geleerd dat ontwikkelingen-ten-goede veel, heel veel tijd nodig hebben. Zolang ik maar kan blijven hopen af en toe wat bij te kunnen dragen aan die ontwikkeling, kan ik verder."
Ook Harrie van de Ven verliest de moed niet gauw. Hij vertrouwt op de goede wil van de gewone mensen en hun verlangen naar vrede. Die mensen wil hij niet in de steek laten. Hij rekent erop dat het goede uiteindelijk het laatste woord zal hebben.
Jan Mol in Bunia op sjouw om mensen vrij en veilig te krijgen.
Jan de Bekker, ook ergens in Ituri.
En
Jozef de Bekker die in de gespannen toestand in Ivoorkust weer rustig aan het werk ging.
Jan Heuft in Algerije, waar de Christengemeen-schap al zoveel slachtoffers te betreuren heeft en waar het moorden nog altijd doorgaat, ook al haalt het het wereldnieuws niet meer.
Een jonge medebroeder uit Kasongo schrijft, "Nieuwe troepen zijn aangekomen: tot de tanden gewapend. Klaar voor een nieuwe ronde gevechten, plunderingen, verkrachtingen..... Wanneer zal het eens ophouden? Begrijp me goed: het durende onrecht staat me tegen en het lijden van de mensen raakt me diep. Maar ik ben niet wanhopig of terneergeslagen. Ik vind nog steeds betekenis in mijn missionarisbestaan hier temidden van de chaos. Ik heb geen ambities meer, geen pretenties. Maar ik hoop dat de Heer me helpen zal het beste van mijzelf te geven zolang ik kan. Moge Hij dan ook barmhartig zijn met mij."
Wat we doen lijkt soms zo weinig heil te brengen, zo weinig op te lossen, zo weinig uit te halen. Gerechtigheid en vrede lijken verre idealen, mooie dromen, die nooit uit zullen komen. Het lijkt zinniger om je schouders maar op te halen, je oogkleppen op te zetten, je te concentreren op je natje en je droogje. Zelfs bidden lijkt weinig gewicht in de schaal te leggen. Je kunt je ook helemaal uitgeschakeld voelen omdat je oud wordt en ziek bent. En dan heb je de neiging om het maar op te geven. Wat moet je vanuit je rolstoel nog doen aan die betere wereld? Voor dat Rijk Gods?
Soms bekruipt mij ook een soort hopeloosheid. Maar dan sta je op een dorpskerhof een aardige vrouw te begraven: en je hoop herleeft. Wat gewone mensen met een warm hart doen is blijkbaar niet vergeefs. Het maakt verschil. Soms blijkt dat ook: Op dat kerkhof in de winter bijvoorbeeld. Met het lied van de wind in de hoge bomen. Met al die mensen, die het goede herkend hebben in een kleine, aardige vrouw. Een vrouw van goede wil.
"De zachtmoedigen zullen het land bezitten," belooft de psalm. En dan zie je het plots: heel even !! Dat trouwe geloof in de kracht van het goede dat niet klein te krijgen is. Die hartelijke inzet voor mensen, dat eerbiedigt, medemensen opricht, hen recht doet. Het recht dat op de duur toch wint. Het vertrouwen dat God de kreet van zijn volk en het gebed van zijn mensen toch hoort . En dan kun je er weer even tegen. Met een bescheiden maar blijmoedig geloof. Wat we proberen te doen is de moeite waard.
Piet Kramer m. afr.
ONZE OVERLEDEN MEDEBROEDERS
Pater Stef Wellens, 04.03.03.
Geboren in Boxtel in 1918, legde hij de missionariseed af in 1943 en werd in het daaropvolgende jaar priester gewijd in ¹s-Heerenberg. Na kerkelijk recht te hebben gestudeerd in Leuven en het een aantal jaren te hebben gedoceerd aan ons grootseminarie in Schotland, vertrok hij in 1955 naar Zambia. Hier werkte hij een paar jaar in het basis-apostolaat in Naviruli en in Nyimba om in 1957 weer kerkelijk recht te gaan doceren op het groot-seminarie te Kachebere. Tijdens het Vaticaans Concilie verbleef hij een tijdje in Rome als secretaris van zijn bisschop. Vanaf 1971 was Pater Stef secretaris van de bisschop en hij bleef dit doen tot hij in 1995 definitief terugkeerde naar Nederland.
Maar zelfs in de jaren dat hij secretaris was, bleef hij altijd de man van het kerkelijk recht tot ver over de grenzen van zijn eigen bisdom, en zelfs tot in het buitenland. Stef was een harde en plichtmatig werker, heel waardevol voor het bisdom wanneer de bisschop weer eens op reis was. Bovendien was hij wat kerkelijke rechtszaken betrof, de officiële adviseur bij de Zambiaanse bisschoppenconferentie.
Terug in Nederland nam hij zijn intrek in huize St. Charles te Heythuysen waar hij dezelfde joviale mens bleef; het was een plezier hem in de communiteit te hebben. Op zondag 2 maart werd hij onwel. Bij aankomst in het ziekenhuis had hij al veel bloed verloren bij een inwendige bloeding. Twee dagen later ging hij van ons heen.
Pater Wim Boenders, 20.03.03.
Geboren in 1915 te Bergen op Zoom, begon hij zijn studies bij de Witte Paters in Sterksel, maar na een aantal jaren verliet hij hen omdat zijn hulp thuis nodig was. Later kwam hij terug, maakte al zijn studies af en werd priester gewijd op 15 juni 1946 na in het jaar ervoor zijn missionariseed te hebben afgelegd. Vanaf februari 1947 tot 1964 werkte hij in Abercorn, Zambia en bekleedde er verscheidene functies: secretaris voor het onderwijs, econoom en vicaris-generaal. Het waren jaren van grote dienstbaarheid aan de mensen, aan zijn medebroeders en aan zijn bisschop.
In 1964 werd hij in Nederland benoemd tot vice-provinciaal om in Nederland de belangen te behartigen van onze Sociëteit. Toen in 1975 zijn periode voorbij was, stond Wim voor een dilemma: in Nederland blijven of, na meer dan tien jaar afwezigheid, toch teruggaan naar Zambia. Onverwachts kwam het aanbod om pastoraal actief te zijn in Canada, en Wim nam dat met beide handen aan. In Ottawa werd hij belast met de geestelijke zorg in het kinderziekenhuis, en gastvrij opge-nomen in de gemeenschap van de Priesters van het H. Hart.
In 1988 keerde hij definitief terug naar Nederland waar hij rijke jaren heeft kunnen doorbrengen in ons huis te Heythuysen. Altijd was hij bezig binnen en buitenshuis, een opgewekte en joviale medebroeder, een gewaardeerd vertrouwensman ook in de communiteit. Op latere leeftijd verminderde zijn gezondheid. Ook hij had zijn dagen in het ziekenhuis, en eenmaal terug in huis bleef hij meestal op zijn eigen kamer, goed gebruik makend van de tijd om zich voor te bereiden op zijn laatste reis. In de vroege avond van 20 maart ging hij heen.
Pater Theo Hendriks, 15. 04. 03.
Theo was een echte pastor en had tevens grote belangstelling in het leven van zijn medemensen. Afkomstig uit Loosduinen hij in 1946 priester gewijd te ¹s-Heerenberg. In hetzelfde jaar vertrok hij naar Tanzania waar hij in het aartsbisdom Tabora zes en veertig jaar heeft gewerkt met een onderbreking van vier jaar welke hij doorbracht in Nederland als missie-propagandist.
Als pastor werkte hij er in verscheidene parochies, doch vooral in Ndala waar hij vijftien jaar verbleef. Afgezien van zijn pastorale werk was Theo uiterst geïnteresseerd in ontwikkelingswerk: het verbouwen van rijst op grote schaal, groente kweken, waterputten slaan, toegangswegen aanleggen, enz. enz. Maar Theo zal vooral herinnerd worden vanwege zijn grote interesse waarmee hij kon luisteren naar de gewone man en kon spreken over hun wederwaardigheden, ook over wat hij gezien, gehoord en meegemaakt had op zijn safari¹s. Vanwege deze kwaliteit was hij ook een zeer waardevol en geapprecieerd man als propagandist die veel sappige verhalen kon vertellen over zijn ervaringen in Afrika. Hij had allerlei problemen met zijn gezondheid, maar deze konden hem er nooit van weerhouden erop uit te trekken om in de buitenposten zijn pastorale werk te doen.
In 1992 werd hij vanwege deze problemen genoodzaakt om Afrika vaarwel te zeggen en zijn intrek te nemen in ons bejaardenhuis in Heythuysen, en hier heeft hij nog heel fijne jaren kunnen doorbrengen. Lichamelijk werd hij zwakker, maar het bleef een genoegen naar zijn verhalen over vroeger te luisteren. Hij verliet ons op 15 april.
Pater Jan Pijnenburg, 30. 04.03
Zoals Stef en Wim, was ook Jan missionaris in Zambia waar hij in maart 1946, dus kort na het beëindigen van de Tweede Wereldoorlog, heen ging. Hij was priester gewijd op 9 maart 1949. Jan was een eenvoudige, plezierige en opgewekte man met een uitstekende gezondheid; het was fijn om hem in de communiteit te hebben. Hij hield zich graag bezig met de Verkenners, maar afgezien hiervan was hij constant bezig met godsdienstonderricht geven aan de jeugd, zowel tijdens het schooljaar als tijdens de schoolvakanties. Jan vond het missionarisleven soms wel erg moeilijk, maar hij bleef niettemin zijn roeping trouw - telkens weer schikte hij zich naar de wil van "De Grote Baas", die Goede God van mij", en Jan deed dan weer heel stipt wat zijn Superieuren hem vroegen te doen.
Toen hij 65 werd, dacht hij er lang en diep over na om voor goed terug te keren naar Nederland, maar deed het toch niet. Hij keerde terug naar Zambia, waar hij nog weer tien jaar lang met veel élan zich bleef inzetten voor het pastorale werk ondanks alle moeilijkheden welke hij ondervond. Lange tijd verbleef hij te Lwitikila en Mpulungu. Tenslotte, in 1988, was het genoeg geweest voor hem en kwam hij terug naar zijn geboorteland waar hij in Heythuysen nog lange tijd heeft mogen genieten van de oude dag. Na verloop van tijd raakte hij jammer genoeg meer en meer verward. Toen hij eenmaal het sacrament van de zieken had ontvangen, kwam er een grote kalmte over hem totdat hij in de vroege avond van 30 april de laatste adem uitblies.
Pater Charles Janssens overleed op 09.09.2003 in Heythuysen. Over hem schrijven we de volgende keer.
(N.B.: zie ook de eerste rubriek van deze website voor levensbeschrijvingen en uitvaart-preken van deze confraters:
INFO-FLASH
OVERLEDEN VRIENDEN EN FAMILIE LEDEN.
op 01.04.2003 in Oss, Mw. Helena de Bekker, van pater NicodeBekker.
op 26.04.2003in Enschede Dhr.Michel Bonke,van pater Henk Bonke.
MISSIONARISSEN OP VERLOF IN NEDERLAND.
27. 03. 2003 Piet Verkleij Chinsali, Zambia
08. 04. 2003 Kees Akkermans Tabora, Tanzania
08. 04. 2003 Jan Rademaker Bunia, Congo
12. 04. 2003 Jan van Haandel Bamako, Mali
23. 04. 2003 Zef Kuppens Kita, Mali
27. 04. 2003 Gerard Smulders Wa, Ghana
28. 04. 2003 Hugo Hinfelaar Lusaka, Zambia
15. 05. 2003 Henk van Kessel Chipata, Zambia
17. 05. 2003 Harrie Franssen Nouna, Burkina Faso
26. 05. 2003 Marcel Mangnus Mbeya, Tanzania
25. 05. 2003 Peter van den Heuvel Soroti, Oeganda
29. 05. 2003 Daan van Berkel Jinja, Oeganda
30. 05. 2003 Jan Somers Geita, Tanzania
en worden verwacht in juli :
-Martien Balemans Tamale, Ghana
Jozef de Bekker Katiola, Ivoorkust.
KRONIEK VAN SINT CHARLES IN HEYTHUYSEN.
Wanneer deze regels worden ge-schreven, is het mei. En ook hier IN hier in Heythuysen wordt het leven gekenmerkt door "wel en wee". we beginnen met het WEE. Sinds het begin van het jaar werden er al negen medebroeders op ons kerkhof begraven. Dat is even-veel als het totaal van het vorig jaar. Een ander WEE is dat al onze kippen en fazanten zijn "geruimd" vanwege de vogelpest in onze streek.
En nu begint het WEL. Gelukkig hebben onze kanaries, parkieten en onze trouwe papegaai deze ramp overleefd. Een ander WEL was te zien in onze tuin waar duizenden kleurrijke hyacinten, narcissen en tulpen gebloeid hebben. Het was een pracht van een gezicht, en hiervoor zijn we onze "Bollenvrienden" uit Noord Holland heel dankbaar. Ook nu nog kunnen we volop genieten van alle prachtige struiken en bomen waarvan er 180 voorzien zijn van naamkaartjes dankzij onze confrater Kees van der Wee. Komt dat toch zien !
Beste groeten ... Jan Franse vanuit Heythuysen.
NIEUWS UIT AFRIKA:
Vanuit het oorlogsgebied in Congo
.
Vanuit Bunia, schreef op 27 mei Jan Mol, provinciaal van de Witte Paters in Congo, het volgende bericht en stuurde het ons per e-mail: In het provincialaat zijn momenteel slechts twee paters, namelijk de Belg Jo Deneckere en ik. Twee anderen zijn nog aanwezig in het jeugdcentrum, en een andere pater houdt het Huis voor Bejaarden bezet. Alle anderen zijn vertrokken. Het grootseminarie, het bisschopshuis, de parochie en andere gebouwen. zijn geplunderd en zelfs behoorlijk verwoest. De Missionarissen van Afrika zijn drie auto¹s kwijt geraakt: een van het provincialaat en twee van de parochie van Badiya. In deze parochie is geen personeel achtergebleven: paters en zusters zijn gevlucht.
In Bunia zelf wordt er sinds de vorige week weer flink gevochten. Er zijn nog steeds twee elkaar bestrijdende groepen in de stad aanwezig, en iedere groep bewaakt heel secuur het eigen territorium. De UNO-mensen hebben geen enkele bevoegdheid om tussenbeide te komen en om de burgerbevolking op enigerlei wijze te beschermen. Ook op humanitair gebied staan ze gewoon machteloos en kunnen eenvoudig niets doen. De organisatie van OXFAM heeft maatregelen getroffen om de vluchtelingen te voorzien van water en WC¹s tot hun beschikking te stellen, maar voedsel hebben ze niet en ook geen tenten; alleen maar dekzeilen. de hulp van MEMISA heeft Jo Deneckere wat hulp kunnen verschaffen, maar het is allemaal veel te weinig voor zoveel vluchtelingen en zoveel ellende. Veiligheid is er absoluut niet, nergens! "
"We hebben een militaire macht nodig die gezag kan afdwingen, de militia¹s kan ontwapenen, en het hele gebied van Ituri te demili-tariseren om de burgerbevolking te kunnen beschermen. Zoals de zaken er nu voorstaan, kunnen we ieder moment, zelfs in het centrum van de stad, grote botsingen verwachten. Onze medebroeders gedragen zich goed op het ogenblik, maar om de hele bevolking zo gruwelijk te zien lijden, doet heel veel pijn, vooral omdat ze zelf niets kunnen doen om dat lijden ook maar ietsjes te verzachten."
Uit Burkina Faso, Harry Fransen schrijft:
"Na een verblijf van vijftig jaar in Afrika, heb ik besloten om naar Nederland terug te keren. In 1950 vertrok ik naar Tunesië voor vier jaar priesteropleiding, werd daar in 1956 gewijd, en kort daarna begon ik mijn pastorale werk in Guinee. In 1968 vertrok ik daar en vestigde me in Burkina Faso. Ik heb het voorrecht gehad mijn verblijf daar op mijn gemak af te kunnen ronden; ik neem de tijd overal afscheid te nemen, een laatste bezoek te kunnen brengen aan de christelijke gemeenschappen waar ik jarenlang naar toe getrokken ben om samen met hen hun geloof te versterken, en zo ook die van mijzelf, want ik heb geleerd dat gedeeld geloof een versterkt geloof is. De mensen krijgen ook de tijd om hun vriendschap te uiten en om afscheid te nemen. Op 5 mei neem ik officieel afscheid van de parochie in Solenzo waar ik zo een vijftien jaar geweest ben. Op 16 mei vertrek ik dan uit Burkina Faso met een dankbaar hart en veel mooie herinneringen."
Vanuit Tanzania
schreef Hans Peters ons over het Rozenkransjaar zijn parochie Mabamba in het bisdom Kigoma In het kader van dit jaar besloot mgr. Paul Ruzoka, bisschop van Kigoma, om het Mariabeeld, gemaakt in Frankrijk, de ronde van het bisdom te doen maken. Op het voetstuk staat geschreven "La Vierge pélerin".Het arriveerde in het eerste dorp van onze parochie waar een grote groep parochianen het stond op te wachten. Ondanks de hevige regenbuien van de vorige dag, en ondanks de nog steeds grijze hemel, was het weer tamelijk goed - eerst vielen er enkele buitjes, maar de rest van de dag was het ideaal 'bedevaartsweer', d.w.z. zon noch regen, en een tamelijk koele temperatuur tot laat in de middag.
De voettocht voerde ons via andere dorpen naar de top van de berg Msamba, de hoogste in het district. In ongeveer drie uur liepen we vijftien kilometer, en onderweg werd er op verscheidene plaatsen gestopt om een tientje van de rozenkrans te bidden. Tussendoor werd er gezongen en gebabbeld terwijl de menigte mensen maar bleef aanzwellen. Aan de voet van de berg werd het aantal mensen geschat op zo een vier duizend. Boven op de berg werd een boetedienst gehouden met gelegenheid tot persoonlijke biecht, en voor hen die om de een of andere reden de berg niet op konden, was er een soortgelijke dienst aan de voet van de berg. Des 's avonds werd een video getoond over het leven van de heilige Bernadette.
De volgende dag werd om negen uur de Eucharistie gevierd. Gewoon ongelooflijk hoeveel mensen er aan deelnamen, en ook om al die nieuwsgierigen te zien die kwamen kijken naar wat de christenen daar aan het doen waren. Al met al waren dit twee onvergetelijke dagen welke heel zeker de mensen hebben geholpen in het beleven van hun godsdienst.
Jan Heuft in Algerije
schreef ons op 1 mei volgende:
Sinds 1 januari 2003 ben ik gepensioneerd leraar op het instituut voor doven, waar ik zo een vijf en twintig jaar gewerkt heb. Maar in werkelijkheid er niets veranderd in mijn leven, want ik ga gewoon door met lesgeven, maar nu als vrijwilliger. Op het ogenblik geef ik les aan twee examenklassen met dove jongeren: één klas bereidt zich voor op toelating tot de brugklas middelbare school, de andere doet Havo examen aan het einde van de maand juni. Mijn vakken zijn Frans en Engels.
In het kerkelijk leven ben ik nog steeds bisschoppelijk gedelegeerde voor de pastoraal en wij zijn druk in de weer voor een grote bijeenkomst begin juni. We proberen na te denken over ons geloof en inzet in deze alsmaar veranderende wereld, vooral na de oorlogen in Irak, Afghanistan en de voortdurende onlusten tussen Palestijnen en Israëliërs. De spanningen tussen de mohammedaanse gelovigen en de rest van de wereld kunnen ons moeizaam opgezette dialoog aardig uithollen en zelfs te niet doen. Aan de andere kant komen wij hier vandaag de dag in dit land mensen tegen die écht op zoek zijn naar méér diepgang, mensen die proberen God een nieuwe plaats in hun leven te geven. Het is soms voor ons heel moeilijk om dit te begeleiden in voldoende discretie en respect voor de keuze van de ander. In deze zin ook zijn hier veel evangelische groeperingen zeer actief.
Sommige mensen schrijven lange brieven over gerechtigheid en vrede, maar in feite denk ik dat hetgeen een ieder zo iedere dag op zeer beperkte schaal kan realiseren, echt werken is aan deze doelstellingen. Wij kunnen de wereld niet verbeteren, maar wel onze onmiddellijke omgeving. Met veel hartelijke groeten,
De administratie van de "Contactbrief" en van het
"AFRIKA STEUNFONDS" is verhuisd!
Tot nu toe was deze administratie in handen van Albert van der Pol m.afr. die ook het Afrika Steunfonds beheerde. Daar is nu verandering in gekomen. Zowel de administratie van de Contactbrief als die van het Afrika Steunfonds is verhuisd naar het Provincialaat in Dongen, en worden van nu af beheerd door Harrie van de Riet m. afr.
Tot Albert zeggen we, BEDANKT!, en tot Harrie zeggen we SUCCES!
Adres van Contactbrief en Afrika Steunfonds:
Missionarissen van Afrika, Modestusstraat 20. 5101 BP Dongen
of: Postbus 118. 5100 AC Dongen.
Tel. 0162 313 845 Fax: 0162 386 316
Giro: 107 12 50 t.n.v. "Witte Paters Dongen" (let wèl: "Witte Paters", en géén Miss. van Afrika !)
Email: provsecr@tiscali.nl
Giro voor het Afrika Steunfonds: 112 22 11 t.n.v. Afrika Steunfonds.
advertenties :
1. Dit jaar zal de DODENHERDENKING in Huize
St. Charles te Heythuysen ploaats vinden op
zaterdag 01 november 2003.
De plechtigheid begint om 3 uur in de namiddag met een eucharistieviering in de kapel.
Aansluitend vindt op het kerkhof de zegening van de graven plaats
Indien u hieraan wilt deelnemen zullen wij het op prijs stellen dit van u te horen vóór 28 oktober in verband met het koffiedrinken na afloop van de plechtigheid op het kerkhof.
Belt u a.u.b. St. Charles te Heythuysen: 0475 - 494 555.
of Provincialaat te Dongen: 0162 - 383 138
2. VERENIGING OUD-STUDENTEN WITTE PATERS
Eerste speciale aankondiging van de jaarlijkse REÜNIE op zaterdag 27 september 2003 in DONGEN.
Inlichtingen en aanmeldingen bij:
Kees Veenhof, secretaris
Herenweg 83A, 2105 MD Heemstede;Tel. 023 - 528 11 01
E-mail: veenhofc@worldonline.nl
Nadere informatie volgt in de Contactbrief van augustus/september
Hoe kom ik bij de Witte Paters in de Modestusstraat ?
(een moeilijke klus voor de eerste keer, maar als je er eenmaal bent, is het een fluitje van een cent !)
Met de Bus 127 van de BBA vanuit Breda, Oosterhout of Tilburg: uitstappen te Dongen bij de halte "De Volckaert". Tegenover de ingang van de Volckaert, maar aan de andere kant van de Middellaan ziet u een Apotheek: neem dat straatje, en ga dan rechts-af de Tamboerijnlaan in, en loop deze uit, dan kom je uit bij het Broederhuis "Glorieux" op de Triangellaan. Neem niet de hoofd-ingang maar de grote zij-ingang rechts, en volg het riviertje de "Donge" dan kom je vanzelf bij de achterkant van het huis van de de Witte Paters. (ruim vijf minuten lopen)
Met de auto:
1.Komend van de A27 (Utrecht-Breda) , neem de afslag 19 "Oosterhout Dongen" richting Dongen; als je het stadje binnenkomt: via de Middenlaan recht doorrijden totaan de derde rotonde; op de derde rotonde direct rechts af slaan, de Kardinaal van Rossumstraat in totaan een groot ANWB-bord: daar rechts afslaan de Gerardus Majellastraat in. Na het Chinees Restaurant "China Garden" (rode letters op geel vlak) de eerste straat rechts inrijden naar de Modestusstraat. No. 20 kun je niet missen !
2.Komend van Rijen: bij aankomst in Dongen niet de richting van het Bedrijventerrein Tichelrijt nemen, maar over het Wilhelminakanaal naar het stoplicht toerijden, daar rechtsaf de Middenlaan in, en via de drie rotondes de Kard van Rossumstraat in...etc.zie 1/
3.Komende van Tilburg: borden "Dongen" volgen Na het Bedrijventerrein De Wildert (Coca Cola !) de Eindsestraat in loopt over in de "Vennen" loopt over in de Sint Josephstraat. Voorbij de RK kerk links aanhouden Tramstraat helemaal uitrijden, loopt over in de Gerardus Majellastraat...etc. zie 1/
