Pater Piet Verkleij overleden

Piet werd geboren op 17 mei 1937 te Sassenheim. Hij was de oudste in een gezin van tien kinderen, 6 jongens en 4 meisjes. Vader was bollenkweker en bij de buren hadden ze een boerderij: een mooie omgeving om gezond op te groeien en waar iedereen aangezet werd tot hard werken en doorzetten. Binnen het gezin speelden het geloof en liefde voor elkaar een belangrijke rol.

Piet was al jong misdienaar en kende Confiteor en Credo in het Latijn uit zijn hoofd. Het missionaire ideaal kwam niet van vreemden: een zus van Piet zijn opa was Witte Zuster (Sr. Mechtilde), onze confrater Frans Wesselingh († 1977) was een achterneef van Piet, en diens zus was Witte Zuster (Sr. Marie-François de Borgia). Om missionaris te worden volgde Piet de opleiding in onze vormingshuizen van Sterksel, Santpoort, St. Charles Esch, ’s-Heerenberg en Totteridge (Engeland). In Totteridge verbond hij zich op 1 mei 1963 door een missionariseed aan onze Sociëteit. Enkele maanden later, op 6 juli 1963, werd hij in Utrecht priester gewijd.

Piet had een gezond oordeel, was vlug van begrip, werkte met idealisme en had een sterke wil. Af en toe kon hij ook koppig zijn en teveel hooi op zijn vork nemen. Hij was goedgehumeurd, een gezellige prater, was wat zenuwachting en aarzelde soms om een beslissing te nemen. Hij was goed in talen en hield van zingen en muziek, maar was niet erg praktisch aangelegd.

Op 7 december 1963 vertrok Piet naar Zambia en leerde de Bembataal en -cultuur in Ilondola, in het bisdom Abercorn. Na enkele jaren gewerkt te hebben in de parochies Chilonga en Kayambi verhuisde hij in 1967 naar Serenje en werd fulltime godsdienstleraar op een lagere school, een middelbare school en een pedagogische academie: in totaal 1.200 leerlingen waarvan er ruim 300 katholiek waren. Piet schreef toen: “Ik heb geluk gehad, dat ik 3 jaar lang de mensen in hun gewone doen heb kunnen meemaken vóórdat ik voor de scholen benoemd werd, zo kan ik de leerlingen beter begrijpen” . Een jaartje later schreef hij: “... het valt niet mee, ik ben niet in de wieg gelegd om les te geven”.

Gelukkig was Piet dan ook toen hij in 1968 verhuisde naar de parochie Mulilansolo. Het eerste jaar gaf hij nog godsdienstles, maar daarna was hij 6 volle jaren volop bezig met de pastorale zorg in de dorpen. De 5 daaropvolgende jaren was hij in de parochie Kopa.

In januari 1976 verhuisde hij naar Chinsali om godsdienstles te geven op 2 middelbare scholen, één voor meisjes en één voor jongens, met samen 1.100 leerlingen. Piet schreef daar over: “30 lessen per week, werken met jeugdgroepen, weekendvieringen, begeleiden van de kredietvereniging, een beetje gewoon parochiewerk, en zo met wat organisatietalent en vriendelijkheid het evangelisch ideaal proberen te laten zien...”
Zo was Piet daar ook met een ossenproject begonnen: wanneer iemand in de buurt een stel ossen kocht, stelde Piet, met de hulp van weldoeners, een ploeg ter beschikking. De jongensschool van Piet had er ook 2 gekocht om de schoolvelden te bewerken. Er was ook een begin gemaakt met het werken met kleine christelijke gemeenschappen, waar katholieken samenkwamen om hun leven vanuit een christelijke visie te bespreken. Piet schreef in 1980: “Op de 2 scholen hebben we al verschillende groepjes die het proberen. Ook onder de leraren heb ik een groepje, dat eens in de 14 dagen bijeenkomt... Met elkaar kunnen we zoveel doen
en van elkaar leren. Iedereen is een goudmijn”.

In 1978 werd Piet benoemd om naast zijn werk aan de scholen ook coördinator te worden van het roepingenpastoraat in het bisdom. Daarvoor moest hij contact opnemen met de godsdienstleraren van alle middelbare scholen, daar dan ook de roepingenclub bezoeken en contact onderhouden met alle grootseminaristen. Geen gemakkelijk werk!
Piet deed liever parochiewerk, waarin hij op allerlei terreinen de mensen van dienst kon zijn om ze geestelijk én materieel te helpen. Piet was ook begaan met mindervaliden: hij kocht 20 driewielers voor hen en tevens werd hij als voorzitter gekozen van de Sociale Dienst Commissie van het regeringsdistrict. In april 1985 keerde hij terug naar Serenje, ditmaal om in de parochie te werken, maar hij bleef nog wel 2 jaar de diocesane coördinator van het roepingenpastoraat. Ze werkten daar hard om de parochie financieel onafhankelijk te maken. Voor zowel het inkomen van de parochie, maar ook als dienstverlening aan de bevolking hadden ze een elektrische maïsmolen. De katholieken gaven een deel van hun landbouwopbrengst als bijdrage voor het parochiebudget.

Na 9 jaar verhuisde Piet in 1994 naar Chinsali, een minder uitgestrekte parochie en dat betekende dus ook minder lange, zware safari’s. De buurparochie werd door leken geleid en de priesters van Chinsali hielpen daar met de sacramentenbediening. In die tijd waren er in het bisdom 4 parochies zonder priester. Piet schreef: “Overal worden we joviaal ontvangen. In zo’n atmosfeer is het leuk samen met hen iets op te bouwen”. Zijn stijl van werken was “dicht bij de mensen zijn”. Daardoor raakte hij ook steeds meer betrokken bij aids-weeskinderen.

Na ongeveer 40 jaar in kleinere steden en in dorpen gewerkt te hebben, ging Piet in 2003 naar een buitenwijk (50.000 inwoners) van Kitwe, een stad met een half miljoen inwoners en het middelpunt van de kopermijnen. Hij schreef in juni 2003: “Het krioelt van de kerkjes van allerlei gezindten. Door het enthousiaste zingen trekken de vieringen ook veel jongeren. Het bisdom heeft hier een radiostation”. De parochie had een schooltje voor weeskinderen en een ambachtsschooltje om te leren timmeren, metselen en naaien. Ook was er een soort thuiszorg van één verpleegster met een kring vrijwilligers, die zorgden voor wel 1.300 aidspatiënten.
Dankzij zijn vele vrienden en weldoeners, kon Piet ondersteuning bieden voor het voldoen van schoolgeld en voor de thuiszorg. Zo schreef hij dat hij in 2006 een aantal jongelui had gesteund in hun opleiding tot onderwijzer of ander beroep. Ook kon hij elk jaar zo’n 350 jongelui helpen met 50 euro schoolgeld, een heel bedrag voor weeskinderen. Zijn adagium was: “Door in onderwijs te investeren bouw je aan de toekomst”.

Als laatste benoeming in Zambia werd Piet ziekenhuispastor in Ndola van 2007 tot 2015. Het ziekenhuis lag op 3 km van de pastorie; hij ging er tweemaal daags heen. Ook deze zorg is “dicht bij de mensen zijn” en “die dan weer dichter bij elkaar brengen en bij God (of Allah, wanneer het Moslims zijn!)”. Hij schreef in 2008: “Ziekenbezoek is een voornaam onderdeel van de cultuur hier”.

In mei 2015 kwam hij voorgoed naar Nederland en vestigde zich in Heythuysen. Ook vanuit Heythuysen bleef hij de weeskinderen in Chinsali en Kitwe bijstaan met schoolgeld voor allerlei soorten onderwijs: de lagere en middelbare school, lerarenopleiding, universiteit, computertechniek, enz. Twee Zambiaanse zusters zorgden voor een goede verdeling.
In Heythuysen ging hij zich bezighouden met mantelzorg voor zijn confraters en werd assistent van degene die zorgde voor zang en muziek in de kapel.
In 2019 begon hij vergeetachtig te worden. Vanwege een nare val met een schouderblessure als gevolg in het voorjaar van 2021, belandde hij in het ziekenhuis. Toen bleek dat hij op St. Charles niet de gewenste zorg kon krijgen, verhuisde hij in mei 2021 naar Zorgcentrum Hornerheide. Op vrijdag 11 maart 2022 brak hij bij een val zijn heup. Piet was toen zo zwak dat opereren niet meer mogelijk was. Tijdens zijn verblijf in Hornerheide, en zeker ook in de laatste dagen, werd hij heel vaak bezocht door zijn broers en zussen en door zijn confraters en de leden van het coördinatieteam. Op 14 maart 2022 is hij rustig in zijn kamer overleden.

Op maandag 21 maart 2022 zullen we om 14.30 uur afscheid nemen van pater Piet Verkleij tijdens een Eucharistieviering in de kapel van Huize St. Charles in Heythuysen en hem ter ruste leggen op het kerkhof aldaar.

Omdat de coronapandemie nog niet helemaal tot het verleden behoort, wordt u verzocht om bij lichte verschijnselen van ziekte of bij twijfel niet naar de uitvaart te komen. Bent u gezond en is er geen twijfel, dan bent u van harte welkom.

Namens de Familie
Nol Verkleij
Vinkenlaan 19
2161 DZ Lisse

Namens de Witte Paters
Jozef de Bekker
Op de Bos 2
6093 NC Heythuysen