Trinette Magilse ( Zr. Wijnande ) Geboren in Rijsbergen : 13 oktober 1933 Eerste Professie : 15 augustus 1962 Overleden in Boxtel: 16 oktober 2011 _

Met veel meeleven van medezusters, familie en kennissen, werd Zr. Trinette op 21 oktober 2010 begraven op begraafplaats Munsel in Boxtel waar zij rust te midden van haar medezusters.
Gedurende de eucharistie ten afscheid in de kapel van het woonzorgcentrum Molenweide, werd haar missionarisleven door Jeanne Simons aldus verwoord.

Trinette is geboren te Rijsbergen op 13 oktober 1933. In het gezin groeide ze op met een broer en twee zussen.
Haar vader was directeur van een postkantoor en had een winkel waarin hij landbouwwerktuigen en fietsen verkocht.
Haar moeder was onderwijzeres van beroep. Vader en moeder hebben beiden een hoge leeftijd bereikt.

Trinette volgde de MMS (middelbare meisjesschool) en behaalde daarna het diploma huishoudkundige voor inrichtingen.
Ze voelde zich geroepen om als missionaris naar Afrika te gaan. Daarom trad ze op 4 januari 1960 toe tot de Congregatie van de Missiezusters van O.L. Vrouw van Afrika in Maarn.

Na haar eerste Professie op 15 augustus 1962, ging Trinette naar Engeland om haar Engels te verbeteren. Ze had dit nodig in Afrika waar ze les ging geven aan meisjes in Kashozi in Tanzania. De tweejarige cursus huishoudkunde gaf aan de afgestudeerden toen toegang tot de verpleegstersopleiding.
Ook in het missieziekenhuis van Kagondo gaf ze haar beste krachten als huishoudkundige.
Haar gezondheid was niet optimaal, desondanks heeft ze zich geheel gegeven aan haar apostolaat met meisjes en vrouwen.

In 1971 -1972 heeft ze in Den Bosch, op de Mariënburg, haar studies hernomen en behaalde het diploma huishoudlerares. (diploma N12). Na deze bijscholing ging ze terug naar Tanzania waar ze wederom les gaf in een huishoudschool, nu in Mpanda Missie.
Haar inzet was totaal en nauwgezet, wat veel vergde van haar gezondheid.
Naast haar onderwijstalent had ze ook oog voor het sociale gebeuren en de pastorale kant. Als Trinette de Afrikaanse trom hoorde nam ze meteen de vloer en danste met de meisjes en de vrouwen in het dorp. Ze kreeg daardoor de bijnaam “de dansende zuster”.
Ze kon ook luisteren en was mensen nabij die het moeilijk hadden.
Haar gevoelige aard kwam dan naar voren, wat ook zijn tol eiste.

In 1978 -1982 was ze in de communiteit in Den Bosch waar zij hielp met de huishouding. Ze deed alles in de puntjes en dat belemmerde haar soms om de hulp van anderen te accepteren.
Ze was ook betrokken bij het parochiële werk.
Regelmatige rustperioden hielden haar gaande.
Van 1983 -1985 zorgde ze voor haar moeder die toen alleen woonde en hulp nodig had.
Na 1986 keerde ze weer terug naar Tanzania waar ze op verschillend plaatsen haar taak in het huishoudonderwijs afwisselde met pastorale taken.
Een korte tijd was ze daarna in Nairobi, Kenya, en in 1994 keerde ze terug naar Nederland. Voorlopig verbleef zij toen in Esch zodat haar gezondheid weer op peil kon komen.

Daarna woonde ze in een flat in Etten-Leur waar ze de mantelzorg op zich nam voor onze zusters die in het woonzorgcentrum van de Zusters Franciscanessen woonden. Ook deed zij er vrijwilligerswerk in de parochie.
In 2001 begon ze steeds meer te vergeten en was het alleen wonen niet meer verantwoord. Ze verhuisde naar Esch en ging deel uitmaken van de communiteit daar. Die overgang naar een grote gemeenschap was moeilijk voor haar maar zij vond haar weg naar een familie met zeven kinderen waar voor de jongsten een oppas werd gezocht.
Het was haar lust en haar leven om te gaan met die kleintjes. De vele tekeningen van de kinderen in haar kamer getuigen hiervan. De familie heeft ook altijd contact met haar gehouden.

Na sluiting van ons klooster in Esch verhuisde Trinette met andere zusters naar het woonzorgcentrum Molenweide in Boxtel.
Tussen onze eigen zusters en de andere bewoners van Molenweide raakte Trinette steeds meer geïsoleerd en trok ze zich terug in haar kamer. Maar op feesten als Sinterklaas en andere feestelijkheden was zij van de partij, vooral de muziek kreeg haar dan weer op de dansvloer.
Ze begon ook minder deel te nemen aan vieringen in de kapel maar had haar eigen gebedsleven. Ze bad veel in haar kamer. Vaak lag haar bijbeltje open op de tafel. Gedichten die ze in een bundel heeft opgeslagen, zijn uitdrukkingen van haar relatie met God.

Jammer genoeg kon ze het leven in een grotere gemeenschap niet meer aan en werd ze opgenomen in het verpleeghuis Liduina. Daar heeft ze een goede tijd meegemaakt en bracht ze vrolijkheid naar de andere bewoners. Ze bleef vol aandacht voor anderen.
Maar plotseling trad er een verandering op en werd ze meer en meer afhankelijk van de zorg.
Niettemin behield ze haar glimlach en was ze tevreden. De verzorgsters stonden altijd met veel toewijding voor haar klaar.

Ze heeft haar verjaardag op 13 oktober nog gevierd met familie en medezusters. In de nacht van 16 oktober verliet ze ons in stilte om de roepstem van de Heer te volgen.

Ik wil sluiten met een gedicht dat ik vond in haar bundel wat samenvat hoe Trinette in het leven stond: