Op
30 juni 1945 werd hij door het afleggen van de missionariseed
lid van de Sociëteit van de Missionarissen van Afrika (Witte Paters)
en op
24 mei 1947 priester gewijd.
Hij overleed te Heythuysen op 21 september 2003
na acht en vijftig jaar als missionaris te hebben geleefd en gewerkt
in Malawi (42 jr.) en in Nederland (14 jr.).
Op donderdag 25 september zullen wij hem om 15.00 uur gedenken
tijdens een plechtige eucharistieviering
in Huize St. Charles te Heythuysen waarna we hem te rusten zullen leggen op ons kerkhof aldaar.
U wordt uitgenodigd om dit samen met ons te doen.
Eén uur voor het begin van de dienst is er gelegenheid om afscheid van hem te nemen in de kapel.
Op 14-jarige leeftijd in 1933 kwam Leo naar Sterksel omdat hij priester wilde worden en als missionaris in Afrika wilde gaan werken. In Sterksel deed hij de zes-jarige humaniora-studies, in St. Charles te Boxtel de twee jaar durende filosofie cursus, en daarna ging hij naar ’s-Heerenberg voor geestelijke training en om de gewijde’ wetenschappen te studeren: theologie, bijbel exegese en kerkelijk recht. Tijdens zijn laatste jaar daar verbond hij zich aan de Sociëteit door op 30 juni 1945 de missionaris-eed af te leggen. Tenslotte werd hij 24 mei 1947 priester gewijd en kwam de lange voorbereidingsweg ten einde - Leo was klaar om als priester-missionaris naar Afrika te vertrekken en zich in te zetten in Nyassaland, het moderne Malawi.
Hij vertrok begin oktober 1947 en was pastoraal actief in een aantal parochies: Mpherere, Nambuma, Namitete, en Ludzi in het bisdom Lilongwe. In 1957 werd hem verzocht naar het pas opgerichte bisdom Dedza over te gaan, een verandering welke Leo zwaar lag, maar niettemin slaagde hij om er zich volkomen thuis te gaan voelen in de parochies waar hij gevraagd werd te werken: Mua, Kasina, Dedza en Kachebere.
Leo was van Friese afkomst en had eigenschappen welke in de volksmond gezien werden als "eigen"aan zijn streekgenoten: koppig, doorzettend en tamelijk op zichzelf. Hij was een oerharde werker, altijd er op uit te voet, met de fiets en later op de motorfiets om in de dorpen de mensen op te zoeken en hen te helpen op geestelijk gebied maar ook op materieel terrein in zoverre hem dit mogelijk was. Hij was lang niet altijd gemakkelijk voor hen want hij kon op een tamelijk ruwe manier zeggen wat hij kwijt wilde, maar toch was hij een zeer gevoelig mens. Hij leefde heel sober en de deugd van armoede had een Nederlands tintje van zuinig zijn en, wat voedsel betreft, eerst alles opmaken voordat er iets anders op tafel kwam. In zijn latere jaren was Leo gastenmeester op het provincialaat in Lilongwe, waar hij zich toonde als de man met het gouden hart die van alles deed om het de gasten naar de zin te maken. Recht door zee, soms wat koppig, maar toch ook weer flexibel genoeg om standpunten van anderen te accepteren. Velen hadden graag met hem van doen.
Gaandeweg raakte Leo steeds meer vermoeid. Al in 1983 zag hij het niet meer zitten met zijn gezondheid, en zoals hij het zelf uitdrukte, de pep was er uit. Niettemin vertrok hij na een goede vakantie weer naar Malawi tot hij tenslotte in 1989 zag dat het echt niet meer ging, en dus kwam hij voorgoed terug naar zijn vaderland. Hier nam hij zijn intrek in ons kloosterbejaardenoord te Heythuysen. Een aantal jaren heeft hier een fijne tijd gehad met zijn medebroeders en met de verzorgsters die goed naar hem omkeken. Op vrijdag 10 september voelde hij zich niet goed worden, en dit te kennen te geven betekende heel wat. Aldus is Leo twee dagen later, in de late namiddag van zondag 21 september, van ons heen gegaan.
