De Verenigde Naties openden op 10 januari 2004 het Internationaal Jaar ter gedachtenis van de strijd tegen de slavernij.

Deze plechtigheid werd gehouden in de Ghanese havenstad van Cape Coast die eens een van de meest actieve centra van de slavenhandel was, en vanwaar indertijd meer dan een miljoen slaven werden vertransporteerd.

Het Directeur van de Unesco, het Organisme van de Verenigde Naties voor Opvoeding, Wetenschap en Cultuur, de heer Koichiro Matsuura, die momenteel een bezoek brengt aan dit West Afrikaans land, verklaarde dat

"slavernij een tragedie was die gedurende vele jaren niet is erkend"

Slechts één anti-slavernij-campagne voerende organisatie waarschuwde dat slavernij nog steeds niet volledig over de hele wereld is afgeschaft !

De Internationale "Anti Slavernij Beweging" werkt samen met de Unesco, te weten de culturele afdeling van de Verenigde Naties, om overal ter wereld op de scholen het bewustzijn te doen groeien; en die de transatlantische slavenhandel behandelt met behulp van een programma, dat ”het zwijgen verbreken” werd genoemd. De Heer Matsuura zei dat "de geschiedenis van de slavenhandel volledig haar plaats zou moeten innemen in de schoolboeken over de hele wereld."

Haiti de eerste onafhankelijke Zwarte Republiek

2004 is eveneens de tweehonderd jarige gedachtenis van de erkenning van Haiti als eerste onafhankelijke zwarte staat en een symbool van de opstand van de slaven. Inderdaad rebelleerden de slaven van Haïti in 1804 tegenover hun franse meesters onder leiding van Toussaint Louverture en verkregen zó de tot stand koming van de eerste "zwarte" Republiek ter wereld ! De ideeën van de franse revolutie waaiden over naar de kolonie, en zo kwamen de arme blanken, de mulatten en ook de zwarte slaven in opstand. Louverture versloeg het leger dat Napoleon had gestuurd. De rest bezweek onder de gele koorts. Op 1 januari 1804 riep Dessalines de Onafhankelijkheid uit: de eerste zwarte Neger-Republiek werd geboren, en noemde zich Haïti (of "Ayiti"), zoals de oorspronkelijke bewoners, de Indianen, hun land hadden genoemd. (zie Landenwijzer, uitgegeven door Missionair Centrum Heerlen; jaargang 1992 no. 10)

"Deur zonder terugkeer"

Door het geheugen te institutionaliseren, zich te verzetten tegen de neiging om te vergeten, door het terugroepen in het geheugen van een tragedie die vele jaren lang verborgen bleef of niet herkend werd, door het haar eigen plaats te geven in het menselijk wustzijn, beantwoorden wij aan onze plicht ons te herinneren , zei hij in een boodschap voor het herdenkings-jaar.

Hij voegde er aan toe dat door zich de tragiese gebeurtenissen te herinneren de Verenigde Naties uiting wilde geven aan hun solidariteit en betrokkenheid met degenen die nog steeds niet kunnen genieten van de fundamentele mensenrechten.

Het oude kasteel in Cape Coast, thans een erkende erfenis van de wereld, en een van Ghana’s grootste attracties voor toeristen, heeft een “deur zonder terugkeer”, waardoor slaven aan boord gingen van schepen die hen weghaalden van hun thuis en hun families in Afrika.
De Heer Matsura zei dat dit eens een plaats was geweest waar menselijke degradatie en lijden feiten van het leven van iedere dag waren.

Erfenis

Het contrast tussen toen en nu was heel scherp, zei hij, maar CapeCoast was vol van herinneringen over de tijd toen menselijke wezens werden verkwanseld, gekocht en verkocht, en dan ver weg werden vervoerd, over de oceanen.

Beth Herzfeld lid van de "Internationale Anti Slavernij Beweging" wees er op dat die slavenhandel niet vergeten mocht worden.

“Wanneer we bijvoorbeeld erover spreken dat de transatlantische slavenhandel een erfenis te weeg heeft gebracht, bijvoorbeeld vreemdelingenhaat en racisme: dit is voor de eerste keer gebeurd als resultaat van de slavenhandel over de oceanen, en wij leven nog met de gevolgen,” zo zei ze.

Er is geen twijfel aan dat de transatlantische slavenmarkt niet alleen haar uitwerking heeft op de westerse samenleving van vandaag, maar eveneens op de Afrikaanse volkeren van waar mensen weggevoerd werden."

Mevr. Herzfeld voegde er aan toe dat slavernij nog steeds bestaat in de meeste landen van de wereld, alleen al het feit dat veel mensen nog steeds het eigendom zijn van anderen.

Kuddeslavernij, met inbegrip van een klas erfelijke slaven, bestaat nog steeds in delen van Afrika, zei ze, en slaven arbeid bleef een gewone realiteit in het zuiden van Afrika.

En nieuwe vormen van misbruik hebben zich recentelijk voorgedaan, zoals de handel in vrouwen en meisjes voor de sexhandel in Europa.

Webmaster-NL