Het leven van n pater heb ik altijd geromantiseerd: stoere mannen in koloniale huizen, pick-up auto’s en in dienst van God. Wat wil je nog meer!
Dit alles heb ik met Frans’ oudere zus, tante Çoise, in 1980 mogen ervaren, toen we naar Zambia zijn afgereisd. Wat vond ik alles mooi en wat zag Frans er gelukkig uit.
Ik kreeg niet echt een ander beeld van 't leven van 'n pater maar wel van Frans; hoe serieus en doordacht hij leefde, hoe veel humor hij had en hoe positief hij over anderen kon zijn. En zijn trots op 't land Zambia.
Frans kon luisteren. Hem vertelde of schreef je alles. Hij schreef op zijn beurt mooie dwaze Zambiaanse verhalen. Wat genoten wij als hij om de vier jaar naar Nederland kwam. We hingen aan zijn lippen en wat werd hij verwend door al zijn broers en zussen en vooral door Çoise,
die altijd klaar stond voor haar jongere broer Frans.
Het was helemaal feest als de twee Fransen toevallig samen verlof hadden: Frans de Indonesische aartsbisschop en pater Frans. Een prachtig duo, en ze vulden elkaar zo goed aan. Dit tafereel zal ik altijd blijven koesteren.
Frans was een man die zoveel te zeggen had en eigenlijk te bescheiden was en zijn werk iets te serieus nam en natuurlijk ook zijn twijfels had. Vaak zei ik als grapje:”Genieten mag van God”, maar hij genoot op zijn manier stilletjes onder het genot van n glas wijn.
Een kort gedichtje van J.C, Bloem, uit "Verzamelde Gedichten":
Leven en Dood.
Leven: een duizeling bevangt de lijven, het lentefeest rumoert met dans en schal.
Dood: op de heuvelen alleen te blijven, terwijl de herders keerden naar 't dal.
Ik wil iedereen sterkte wensen met 't verlies van n bijzonder mens: Frans
