De laatste brief van Provinciaal Piet Kramer:

Pas aangekomen in Oeganda en benoemd als  beginnend kapelaantje in een bloeiende missie  in Bunyoro mocht ik met de (Nederlandse) pastoor mee naar het pastorale beraad in het bisschopshuis. Onderweg waarschuwde hij me dat jonge patertjes het eerste jaar maar beter hun mond moesten houden in de vergaderingen en maar moesten luisteren naar de wijsheden van de meer ervaren veteranen. Hij vertrouwde me maar half.

Ik, die jarenlang in de Nijmeegse katholieke universiteit van na het concilie had  verwijld was dus  waarschijnlijk  “besmet”  met allerlei bedenkelijke ideeën !!!

De vergadering begon onder leiding van de formidabele bisschop Kihangire. Jaren tevoren had de paus toegestaan om al op zaterdagavond “de zondagsplicht” te vervullen. Met soms een dertigtal kerken en kerkjes te bedienen vonden de jongere missionarissen dat die regel nu maar eens in ons bisdom doorgevoerd moest worden.

De bisschop voelde er echter  niets voor en kwam met  de zware theologische uitspraak: “Zaterdag is zaterdag. En zondag is zondag”. Maar de pastores lieten zich niet zomaar omver blazen. Er werd “ongehoorzaam” tegengesputterd. Plots sloeg de bisschop met zijn hand op de tafel en zei: “Ik ben de bisschop en ik heb de heilige Geest. En van nu af aan wil ik nog alleen maar advies van de ouderlingen (senior priests) onder u”. En met de vinger een paar mensen aanwijzend  die niet gebromd hadden: “ U en U en U bent voortaan ouderling”.

Een paar jaar later werd dezelfde bisschop overgeplaatst naar een ander bisdom. Geen gemijterde vieringen ten afscheid. De bisschop pakte een aantal keren zijn auto vol met dekens. En hij ging de melaatsenkampen af om ze uit te delen.

Ik dacht: ”Ik geloof wel dat de bisschop soms de heilige Geest heeft. Niet als hij met de vuist op tafel zijn zin doordrijft. Wel als hij de zieken gaat groeten en ze een warme deken schenkt voor koude nachten. Niet als hij heerst…maar als hij dient”.

Mijn tante vierde zeventig jaar kloosterleven. Ze was verpleegster geweest  in een congregatie die zorg droeg voor zieken en bejaarden, voor blinden en doven, voor geestelijk en lichamelijk gehandicapten in een tijd toen er voor die medemensen weinig zorg voorzien was. Deze zusters stichtten scholen en ziekenhuizen. Ze werkten in het vaderland en “in de missie”.

Die kleine, oude zuster met haar warme hart werd nooit een eminentie, een doorluchtige hoogwaardigheid, nooit een “wel- zeer- of hoog eerwaarde”.   Ze bleef gewoon een zuster; zusterlijk nabij aan mensen. Als je zo’n leven moet samen vatten dan is het trefwoord wellicht: bereidheid tot dienst. Toegewijde dienstwilligheid.

Wij vierden op Witte Donderdag de dag van het priesterschap. We lazen in het evangelie hoe de laatste maaltijd met Jezus en zijn leerlingen begon met een voetwassing. Petrus protesteerde. En Jezus zegt dan: “Als je niet wil begrijpen waarom ik dit doe dan deel je niet wat mijn leven uitmaakt….Een voorbeeld heb ik jullie gegeven opdat jullie zullen doen wat ik gedaan heb”.

En tijdens die maaltijd draagt hij zijn leerlingen op om hem te gedenken met gebroken brood en met bloedrode wijn: tekenen van zijn lichaam dat gebroken zou worden. En van zijn vergoten bloed. Want als het niet anders kon dan was hij bereid zijn leven te geven in dienst van waar hij voor stond; zijn evangelie. Zo is hij aanwezig in die tekenen: dienstbaar ten einde toe. “Maar daar is toch geen eer mee te behalen?” Nee; priesterschap is geen erebaantje. Zo is het blijkbaar door Jezus niet bedoeld. Ook al hebben wij het er soms van gemaakt. Het is bedoeld als een leven in dienst van de mensen.

De eerste leerlingen waren echter eerzuchtig. Wij ook. Herhaaldelijk wijst Jezus er dus op dat het niet gaat om heersen, maar om dienen. “Laat niemand onder u zich vader laten noemen. U hebt maar één vader en die is in de hemel. U bent allen broeders”. Er is maar één eretitel: broeder/zuster. In Jezus’ ogen zijn we allemaal gelijk: in dienst. Dienaren. Daar verandert een wijding niets aan. Integendeel!!

Maar op de grote kleurrijke, kerkelijke feesten in Afrika: wie zitten op de stoelen onder een afdak? En wie staan urenlang in de zon?  Of op het St. Pietersplein?  Ook heel kleurrijk: rode kardinalen en paarse bisschoppen en dan rijen priesters in het wit met bonte stola’s om. En dan achter de dranghekken de opgepakte menigte. Toch is het eigenlijk allemaal om hen te doen: om die gewone Christenen. Om “het volk Gods”. Die hele menigte van “kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders” zijn uiteindelijk bedoeld als “dienaren der dienaren Gods”.

Er zit toch wat nuchtere wijsheid in dat onthutsende zinnetje van Jezus: ”Als U alles hebt gedaan wat u is opgedragen; zegt dan: We zijn onnutte dienaren. We hebben alleen onze plicht gedaan ”.

Dienen. Ons taalgebruik is er vol van: dienstbode, bediende, dienstknecht en: diender. Nou; die woorden zijn wellicht uit de dikke van Dalen verdwenen. De post- en girodienst. Busdiensten en dienstregelingen. Dienstrooster en dienstverband. Dienstverlenende bedrijven en dienstensector. Kerkdienst en misdienaar. Zelfs dienstplicht en militaire dienst. Verdienen, verdiensten en opdie-nen…

Maar of  die woorden de oorspronkelijke inhoud nog dekken ….???  Als je bediend wordt door een ambtenaar of winkelbediende die je nog geen “goede morgen” waardig keurt dan vraag je je dat wel eens af. Of ook als een nieuwbakken pastoor alle vrijwilligers de laan uitstuurt.

Ik kwam bij een bushalte en las op een aankondiging dat die onlangs opgeheven was. Ik had nog vijf minuten. Zo rap als mijn oude benen me konden dragen repte ik me naar een nog wel bestaande bushalte. Buiten adem, maar nog op afstand, zag ik de bus de kromming van de weg nemen… Ik zwaaien als een man op een onbewoond eiland naar een voorbijkomend schip. De chauffeur zwaaide terug. En waarachtig…toen ik hijgend als een pakpaard de bocht om kwam met een laatste beetje hoop: daar wachtte de bus met een breed lachende jonge chauffeur achter het stuur. ”Dank je wel”. ”Tot uw dienst”.

Waarom deze hele preek over dienen en dienst ?  Als ik terug kijk op de voorbije jaren dan geeft het me een rustgevende voldoening dat ik ja gezegd heb toen ik zes jaar geleden gevraagd werd weer provinciaal te worden. Niet omdat ik vond dat het een erebaan is. Niet omdat ik enige ambitie had die taak nog eens op me te nemen. Maar omdat ik het zag als een dienst aan  mijn medebroeders die blijkbaar een beroep op me deden.

En omdat ik hoopte dat er ook nog iemand naar mij om zal kijken als ik zelf ouder word. Ik had best wat redenen kunnen bedenken om te weigeren weer provinciaal te worden. Maar het zou me toch nu niet lekker gezeten hebben als ik “nee” gezegd zou hebben. Ik ben er niet voor weg gelopen, ook al was ik me bewust van mijn beperktheden. Want ik rekende erop dat ook anderen dienstwillig genoeg waren om aan te vullen wat aan mijn bekwaamheid ontbrak. Met dankbaarheid  erken ik dat  die hoopvolle verwachting uitgekomen is.

Zoveel confraters kijken naar elkaar om. Zoveel mensen, die hun talenten, tijd en toewijding ter beschikking stellen van de hele gemeenschap. Zo velen; ook onze medewerk-(st)ers. Uw gemeenschapszin, uw inzet, uw betrokkenheid en uw bekwaamheden hebben de provincie “op de rails” weten te houden. Samen elkaar tot dienst. Uw dienstwilligheid was inspirerend.

In een vorige “Schakel” heb ik  mijn dankbaarheid jegens u uitgedrukt. Nogmaals:  namens allen: bedankt. En namens mijzelf bij dit afscheid: ook dank voor uw vertrouwen. En voor uw begrip en uw vergevingsgezindheid waar ik tekort geschoten ben.

Eind Juni draag ik met een gerust hart  het “dienstverlenend bedrijf ”, dat een provincie toch ook is, over op hen die het op zich gaan nemen. Ik weet dat ook zij op uw medewerking kunnen rekenen.

Piet.

Van de vergadertafel:

 

Als het bisdom Rotterdam ermee instemt dan zullen we  voor het missionair project in Den Haag meer leefruimte krijgen: in de pastorie aan de Apeldoornse Laan in Den Haag. ( maar buiten de Schilderswijk) We hopen dat er t.z.t. een jonge confrater benoemd zal worden. In dat geval wordt de behuizing aan de Teniersstraat wel wat  klein.

Bovendien kan het geen kwaad als we ook in de provincie nog een confrater kunnen vinden die in Den Haag gaat wonen. De mate waarin hij deel zal krijgen aan het werk binnen het project, kan bij zijn benoeming nader bekeken worden. Er zal ook ruimte zijn voor een vakantieganger.

De bedoeling is dat de medebroeders zoveel mogelijk één gemeenschap blijven vormen, zij het op twee locaties. In ieder geval zal er samen overlegd worden over het werk, samen gebeden en regelmatig ook samen gegeten.

Sjef Kuppens en Johan Miltenburg zullen - met hopelijk een derde confrater - de tweede en derde verdieping van de pastorie gaan bewonen. De onderverdieping en kelder blijven ter beschikking van de parochie. We zeggen dan de huur op voor Johan Miltenburg’s woning.

Het kerkbestuur van de Theresia Parochie gaat akkoord. Maar we moeten nog wel de instemming van het bisdom Rotterdam krijgen.

NIEUWS OVER HET GENERALAAT TE ROME

Ons hoofdbestuur heeft ons een brief gestuurd over de toekomst van het generalaat  in Rome.

In het huis heeft de Sociëteit sinds de aankoop in 1952 veel geschiedenis beleefd en vorm gegeven. De kardinaal ligt in de crypte begraven. Maar onze aantallen worden kleiner; (van 1986 leden in 2000 naar 1684 in 2006) Het grote gebouw kost veel aan onderhoud en staat meestal deels leeg.

Mogelijk kan het zo verbouwd worden dat een deel verkocht kan worden. Een andere mogelijkheid zou zijn om het helemaal af te stoten en elders (in Rome?) een onderkomen te zoeken. Suggesties zijn welkom.

Verslag van de vergadering van de Stuurgroep Heythuysen: 20 April 2006.

- De directeur van “Het Land van Horne” belooft een ontwerp voor de koop overeenkomst en een exploitatie overeenkomst op te stellen.

- Afspraak met “Het Land van Horne”: Ook niet-geïndiceerde Missionarissen van Afrika komen in aanmerking voor bewoning. Zij hebben prioriteit bij leegstand. Een vrijkomende woning blijft tot 6 weken open voor ons Missionarissen voordat iemand “van buiten” in aanmerking komt.

- De gemeenschappelijke ruimtes staan vrij tot onze beschikking voor samen eten, recreatie etc.

- Voorgesteld wordt om het kerkhof te verkopen. “Het land van Horne” zorgt dan voor onderhoud. Wij behouden het recht om onze mensen er te blijven begraven. De provinciale raad zal zich daarover nader beraden.

Economaat.

De jaarverslagen zullen toegelicht worden door Dick Schopman in de regio bijeenkomsten. Dan neemt hij ook informeel afscheid. Zoals gezegd in de vorige Schakel heeft Dick de provincie uitstekend gediend. We zijn hem veel dank verschuldigd. Na 1 juli neemt Piet Buijsrogge van hem over.

 

Overleden: 

 

Dankbaar gedenken we Pater Léon Gadet. Missionaris van Afrika.   Gestorven op  29 maart 2006.

“Wie is de verstandige en betrouwbare rentmeester die de Heer  aanstelt over zijn personeel en te zorgen dat ze op tijd te eten krijgen ? Gelukkig die dienaar die daarmee bezig is als de  Heer komt. Ik verzeker U; Hij zal hem aanstellen over alles wat Hij bezit” (Luc. 12,41-4

Dankbaar gedenken we  Pater Wim Settels. Missionaris van Afrika. Overleden op 7 april 2006

“Mijn leerling, als je de Heer wil dienen, bereid je dan voor op beproevingen. Houd het rechte spoor, wees standvastig. En word niet ongeduldig in tijden van tegenspoed. Houd je stevig aan Hem vast en laat Hem niet los. Dan wordt je levenseinde beloond….Jij die ontzag hebt voor de Heer, vertrouw op Hem: Want eeuwige vreugde is het loon dat Hij je schenkt”.  (Sirach.2,1-3. 8-9)

 

Confraters schrijven:

 

Marien van den Eijnden: Salaam.

Weer wat mijmeringen van onder de mango boom: klik hier:

Jozef de Bekker: schrijft vanuit Nielle, Ivoorkust:

Op zaterdag 7 januari zijn we met 100 parochianen naar Ferké (verkorte uitdrukking voor de benaming van de stad Ferkessédougou) gegaan voor de priesterwijding van 2 nieuwe priesters van het bisdom, waarvan één van onze parochie is. Hij komt uit een dorp waar nog geen enkele gedoopte is en heeft zijn middelbare school dan ook elders gemaakt, bij een van zijn ‘broers” die onderwijzer is. Daar heeft hij zijn weg naar het christendom en ook naar het priesterschap gevonden.

We hebben met zo veel mensen kunnen gaan omdat onze burgemeester  (een groot zakenman) een tweedehands bus uit België (Vlaanderen) heeft en die gebruikt voor het verplaatsen van mensen naar ‘zijn’ meetings en andere gebeurtenissen. Hij heeft ons die bus gratis ter beschikking gesteld.

Daags erop was er dan hier in Niellé de eerste H. Mis van Rodolphe (de neomist). Ook daar waren veel mensen op af gekomen. 60 Mensen uit Ferké, de parochie waar Rodolphe al sinds september is benoemd. En heel veel mensen uit zijn dorp en ook uit andere dorpen van de parochie. We denken dat er 500 mensen bij de mis waren en die hebben ook allemaal gegeten!! Het is wel een hele voorbereiding en zorg geweest!

Politiek is het nog steeds (of wéér, kun je ook zeggen) onrustig. De benoeming van de eerste minister op 4 december gaf veel hoop. Toen op 28 december uiteindelijk de regering was gevormd hoopte iedereen dat er inderdaad positief gewerkt zou kunnen worden aan de ontwapening, de hereniging van het land en de voorbereidingen van de verkiezingen. In de nacht van 1 op 2 januari is er gevochten in en bij een groot militair kamp in Abidjan.

Veel mensen hier, en ik ook, denken dat (President) Gbagbo en de zijnen weer eens een ‘theater’ hebben opgevoerd om de zaak weer moeilijk te maken. Het is zo dat de regeringspartij wel wat veren heeft moeten laten met de installatie van de nieuwe regering. En op 15 januari is er weer opschudding geweest in Abidjan waar ‘jonge patriotten’ de straat op zijn gegaan en alle verkeer hebben plat gelegd.

De president van Nigeria is er als voorzitter van de Afrikaanse Unie aan te pas moeten komen om de gemoederen te bedaren. Hij heeft drie uur gepraat met Gbagbo en Charles Konan Banny, de eerste minister. Ook dit is weer een list van Gbagbo en de zijnen.

Sinds een jaar mag er niet gedemonstreerd worden in Abidjan. Maar de jonge patriotten waren vergezeld door soldaten en toen ze het radiostation wilden bezetten, liep zelfs de chef van het leger mee. Een journalist van de BBC zei dat Gbagbo absoluut niet naar de verkiezingen toe wil omdat hij weet dat hij die zal verliezen. En dat kon wel eens waar zijn. Ook heeft Guillaume Soro, de leider van de rebellen, ook niet veel belang bij open verkiezingen en ontwapening want dan is hij ook nergens meer.

De eerste minister gaat langzaam maar zeker verder met zijn plannen. Begin maart waren de politieke hoofdrolspelers samen voor een vergadering in Yamoussoukro. Daar hebben ze naar eigen zeggen een goed gesprek gehad samen. Dat mag meer gebeuren.

Eind februari kwam de Vicaris van ons Bisdom op bezoek namens de bisschop die een operatie had ondergaan. Het was een goed bezoek dat mee zal helpen voor de overgang van Witte Paters naar priesters van het Bisdom. Hij heeft ook de christenen op hun eigen verantwoordelijkheden gewezen, en in het bijzonder voor de pastorale onkosten.

Tijdens dit bezoek hebben we ook een nacht van evangelisatie gehouden in een dorp waar geen enkele christen woont. We zijn goed ontvangen en hebben daar de hele nacht doorgebracht. Eerstens waren er drie uren van Bijbelverhalen vertellen met zang en dans. Later werd er nog gedanst tot de ochtend maar wel met religieuze liederen.

Het is zeer stoffig hier sinds enkele dagen. Het lijkt wel januari en niet maart. We hebben nog geen druppel regen gehad in Niellé. In Ferké heeft het al wel 2 maal geregend. Wij hoopten dus ook op regen, vooral ook omdat er meningitis heerst in Burkina en dat is dicht bij ons. Met al dat stof kan die ziekte heel gemakkelijk over komen. Ook de kippenziekte krijgt hier volop de aandacht. Het heerst al in Nigeria en Niger en die afstanden zijn klein.

Met de voetbal voor de Afrikaanse landskampioenschappen was Ivoorkust ineens weer één. We zijn tot in de finale gekomen, maar Egypte heeft gewonnen. Als we ook naast de voetbal één land zouden kunnen zijn, zou dat prachtig zijn. En daar blijven we maar op hopen.

 

Willy Burm schrijft vanuit Burkina Faso. (Uit Jaarverslag van CMC).

 

Het is een grote rijkdom om in internationaal verband te leven en te werken. Ik werk nu met een Spaanse en een Afrikaanse priester. De afgelopen tien jaar wordt onze gemeenschap verrijkt met missionarissen uit andere Afrikaanse landen, zoals Tanzania, Oeganda, Zambia, Congo, Nigeria, Ghana en Togo. Maar er komen ook collega’s uit Brazilië, India en de Filippijnen.

Een geloof dat geen ‘werken‘ heeft, is voor mij niets. We kunnen iets tot stand brengen omdat we ons leven er voor inzetten. Er is geen grotere liefde dan ‘zichzelf geven’. We brengen de mensen het voorbeeld van Christus, met de boodschap dat ze het zelf ook zo moeten doen.

Wij kunnen geen wonderen doen zoals Jezus, maar we kunnen wel doen wat hij gevraagd heeft. Eten geven aan mensen die honger hebben, water aan die dorst hebben, de zieken bezoeken. Het geloof van vele christenen, en ook moslims, versterkt me vaak in mijn eigen geloofsbeleving.

Als Witte Pater werken wij samen, in internationaal of intercontinentaal verband, ten behoeve van de Afrikanen. Wij willen de ander ontmoeten in zijn cultuur en godsdienst, met de bedoeling Gods Rijk op aarde gestalte te geven. De Witte Paters zijn in de meeste Afrikaanse landen aanwezig, We hebben zeker iets bereikt.

Ik zie als onze hoofdtaak de kerkopbouw, van het gebouw zelf tot het dopen van parochianen en de opleiding van kader. Wanneer dat gerealiseerd is, dienen we alles over te dragen aan de plaatselijke kerk. In veel bisdommen zijn we daardoor niet meer aanwezig.

Het aantal scholen en ziekenhuizen in Burkina Faso nam toe maar het zijn er nog niet genoeg. Men doet veel om de gezondheidszorg te verbeteren maar het grootste probleem is dat de mensen geen geld hebben voor medicijnen of behandeling. Er zijn weinig natuurlijke rijkdommen in het land.

 

In Afrika krijgen wij regelmatig giften van de rijke landen maar die pakken eigenlijk verkeerd uit. Vanwege die giften kunnen de boeren hun producten niet meer verkopen. Het zou beter zijn de boeren hier te helpen hun rijst en andere landbouwproducten te verkopen.

 

Jan Somers schrijft uit Mwanza:

(N.B.klik hier voor uitnodiging priesterfeest!)

Vorig jaar was ik in Iboja. Al weer een jaar ben ik nu terug in het bisdom Mwanza waar ik in 1966 begonnen ben. Ik ben nu in de parochie van Bukumbi met de Sukuma mensen wier taal ik in 1971 geleerd heb toen  ik voor Kahangala benoemd werd tezamen met Lambert van der Schans.

De parochie van Bukumbi is gesticht in 1883 en is daardoor een van de oudste parochies van Tanzania. De eerste witte paters zijn hier gekomen vanuit Oeganda toen ze daar weg moesten vanwege de moeilijkheden met de koning van dat land. Destijds waren er veel koninkrijkjes in Tanzania en de eerste missionarissen probeerden verlof te krijgen om een missie te beginnen. De koning van Bukumbi heeft de missionarissen goed ontvangen en een stuk grond gegeven dicht bij zijn paleis, waar zij het eerste kerkje gebouwd hebben en een huis waar de fundamenten nog van te zien zijn vlak bij de graven van de koningen en hun familie.

De huidige afstammeling van de koning woont er nog en heeft ons een stukje grond beloofd om daar een kerk te bouwen ter herinnering aan de komst van de eerste missionarissen in 1883.  Deze kerk wordt dan meteen de buitenstatie voor het dorp Kigongo. Deze plaats is vlak bij het meer en daar is ook de kade voor de pont naar Sengerema. In 2008 hopen wij het 125 jarige bestaan te vieren van onze parochie.

Achter ons huis liggen de graven van jong gestorven missionarissen, allen vanwege malaria. Medicijnen tegen malaria waren er toen nog niet.

Omdat Bukumbi een oude parochie is, zijn er veel instituten en scholen. Er is een ziekenhuis, een verpleegopleiding, en catechistenschool, een ambachtsschool, een tehuis voor melaatsen, een huis voor geestelijk en lichamelijk gehandicapten. Deze laatste instelling is van de staat en laat veel te wensen over. Zr Anne Brigit brengt extra voedsel en kleding en ik ga er zelf ook naar toe voor bezoeken en sacramenten.

Bukumbi is een grote parochie met veel buitenstaties. Winfried Huber is pastoor en Jan Dekkers zorgt voor de catechistenschool.

Met vriendelijke groet, Jan Somers.

Evert van Oostrom schrijft uit  Kampala:

Ik ben nog een van die zeldzame vogels, die zich nog als missionaris op een ander werelddeel bevindt en onder Afrikanen verblijft. Ik ben een gast hier en de Afrikanen zijn mijn vriendelijke gastheren/vrouwen. Als ‘gast ‘ ben ik natuurlijk niet de baas en ik moet de manier van leven van mijn gastheren/vrouwen eerbiedigen.

Ik ben wel een ‘zeldzame vogel‘, maar ik beschouw mezelf als een ‘geluks-vogel’ omdat ik hier nog kan blijven. Dikwijls komen me de woorden van Solomon in de geest, die ook koningin Juliana aanhaalde toen ze koningin gekroond werd: “Wie ben ik, dat ik dit doen mag ?”

Niet alleen word ik nog steeds verwelkomd door mijn Afrikaanse gastheren/vrouwen, maar zij verzorgen mij ook goed, vooral wanneer ik ziek ben. Wanneer je hier in de lappenmand komt te liggen, dan word je nog als een menselijke persoon behandeld en niet onpersoonlijk, wat elders kan gebeuren.

In september 2005 was ik 5 dagen in het ziekenhuis vanwege een longontsteking en dus niet vanwege een malaria. Dat moet je ook afwisselen, nietwaar? Iedereen vraagt me hoe ik er zo jong blijf uit zien. Ze willen het geheim weten van jong-blijven. Ik zeg soms dat ik dit te danken heb aan goed gedrag, maar dat gelooft niemand die me goed kent.

Dan zeg ik dat het jong-blijven komt omdat ik de ander laat werken en het zelf rustig aan kan doen, op die manier verslijt ik niet. Dat geloven er ook niet veel. Het zal wel de erfenis zijn van mijn vader die er op 90-jarige- leeftijd nog jong en fris uitzag.

Gisteren stopten 2 agenten mij op een lange weg en ik was verbaasd maar ze vroegen slechts of ik hen een lift wilde geven. Het is goed wat vrienden onder de politie te hebben.

Hans Peters: over zijn trip naar Polen:

Vandaag is het de feestdag van OLV Koningin van Polen. Ook wordt herdacht dat 250 jaar geleden de grondwet van kracht werd. Het is de tweede grondwet en volgt na die van Amerika.

Vanmorgen zat ik samen met de studenten en vertelde over Tanzania, de Baha, de politieke ontwikkeling die het land doormaakte en iets over de godsdienstige situatie in het land van de Baha.

Gisteren bezocht ik alleen het grote concentratiekamp van Lublin waar 235.000 mensen werden omgebracht. Een groep bezoekers uit Griekenland en de Oekraïne nam me op in hun midden en samen volgden we de Engelssprekende gids door het kamp.

’s Avonds hadden we een barbecue buiten bij een temperatuur van 5 graden Celsius, maar met een hap en een pittige drank voel je de koude niet. Ik probeer een dagboek bij te houden.

Heel veel groeten en o ja, ik laat toch even weten dat ik in Warszawa een engel van een jonge man ontmoette die mij op een geweldige manier hielp in de bus en bij de overstap op een andere. In Wchodnia had ik ruimschoots tijd om me te vergewissen van het juiste perron. Niet veel mensen spreken Engels. Gaby Vernack komt juist langs en groet je .. Nogmaals,  Aye!!

NB Een bezoek aan onze gemeenschap in Polen kan aanbevolen worden. Polen is een interessant land en onze gemeenschap in Lublin wil graag dat de banden tussen hen en de rest van de Europese provincies aangehaald worden. Contact met bezoekende missionarissen is ook goed voor onze Poolse studenten.

Nieuw e-mail adres van Hans Peters is:     h.peters@leudalonline.net

 

Confraters op verlof :

Piet Hooijschuur, Kapellerlaan 130, 6045 AJ Roermond.  0475- 311568.

Harrie van de Ven, P. Clerckxstraat 41, 5465 RE Zijtaart.  0413- 367 638.

Piet van Heijst, De Blauwe Reiger, Duinlaan 109, 5691 EJ Son.  0499- 472 190.

Rein Folst, provincialaat, Dongen: tot 24 juli.

Marien van den Eijnden, blijft op het provincialaat.

Henk van der Steen, Geert Grotestraat 7, 5702 AT Helmond. 0492-543721.

Henk Bonke, provincialaat, tot 3 augustus.

Wim Schakenraad, Hooidonk 11, 5275 HT Den Dungen. 073- 5941852. Tot 22 juni.

Zef Kuppens, Wijffelterbroekdijk 2, 6006 SB Weert, 0495-561 487.

Evert van Oostrom, Beusichemseweg 47, 3997 MH ‘t Goy. 030- 6011267. Tot 19 augustus.

Hugo Hinfelaar, Kadelaan 67, 2725 BC Zoetermeer. 079-3410250.Blijft in Nederland.

Jo van de Ven, Brakkensedijk 6, 5476 VL Vorstenbosch. 0412-611 427.

Peter van de Heuvel, Steeuwichtweg 1, 5406 PP, Uden. 0413-2620-29. Tot 13 september.

 

Andere  overledenen:

 

26 dec. 2005: In Duitsland overleden: Gudrun Heijligers, echtgenote van Marius Heijligers, ex-confrater.

22 Jan.  Willem Strijbos, broer van Br Bruno en Br Godfried.

24 Febr. Walther Heijkant, 92 jaar. Broer van overleden broeder Marturin of Jan Heijkant.

4 Maart, Frans Settels, 85 jaar; Broer van nu ook overleden Wim Settels.

25 Maart, Antonius Hunneman, zwager van Br Jan Reimert.

6 April, Ad Jansen, oud-student en vriend van de Sociëteit en van Afrika.

9 April, Henriëtte Schoenmakers-Domen, zus van overleden pater Clement Domen.

13 April, Zr Wilhelmina de Bekker ofwel Zr Claudien, Witte Zuster, familie van velen in onze Sociëteit.

25 April, Jo van Osch-van Hoften, zus van overleden pater Harrie van Hoften.

30 April, Nora van Iterson, zus van pater Rob van Iterson.

12 Mei, Jan Ledderhof in Den Haag gestorven. Hij was zwager van pater Henk Kager.

Mogen zij met de Heer tot nieuw leven verrijzen.

 

 

Data:

 

13 Juni ; Bijeenkomst van de provinciale raad met het afscheid van Dhr. Dick Schopman. Het is ook de afronding van de termijn van alle raadsleden. Bij de komst van de nieuwe provinciaal wordt een nieuwe raad gekozen en benoemd.

21 Juni Provinciedag te Dongen, met als gast Jef Vleugels. Opgeven aan het secretariaat als U wilt komen.

27 Juni, verjaardag van Jan Mol.

De jubilarissendag zal plaats vinden te Heythuysen op 29 juni.

Overdracht van taken aan de nieuwe provinciaal en econoom.

6 Juli, Afscheid van Henk van de Paverd, Heythuysen.

Retraites :  In Oirschot,                 23-29 juli

                   In Heythuysen               6 -12 augustus

                   De begeleider is Jan Mol

                   Opgeven aan het secretariaat s.v.p.        

RIJBEWIJZEN

Per 1 april 2006 is er een nieuw formulier voor het vernieuwen van rijbewijzen van kracht. Dit formulier heeft als code: 3 E 0395

Het is niet meer roze van kleur.       U kunt ook kijken op: www.rdw.nl

Het secretariaat zal gewoon doorgaan met het bemiddelen voor de aanvrage van uw nieuwe rijbewijs maar ik dacht dat het wel goed was je dit te laten weten.

 

Onze zieken :

 

Jacques Van Nieuwenhove was opgelucht toen uit onderzoek bleek dat zijn klachten over ademhalingsstoornissen niet meer waren dan dat.

 

Harrie van de Ven kwam overhaast terug uit Congo om zich te laten onderzoeken. Hij vond die haast zelf niet zo nodig maar zijn oversten stuurden hem terug naar Nederland. Een plek onder zijn oog bleek weggesneden te moeten worden vanwege huidkanker. Nu ondergaat hij verder onderzoek aan zijn longen.

 

Leo Delamarre kreeg een vriendschappelijk duwtje en viel om. Hij brak zijn heup en belandde in het ziekenhuis. Na een operatie moet hij weer leren lopen.

 

Dat doet ook Rob van Iterson. Hij onderging  enige maanden geleden een rug operatie. Dat was een succes: geen pijn meer. Maar toen begon de knie op te spelen. Na geopereerd te zijn loopt Rob nu met krukken. Hopelijk gaat dat niet langer dan een week of zes duren.

 

Joseph Pijnenburg werd bij onderzoek in het ziekenhuis vastgehouden. Daar is geprobeerd hem van de ergste benauwdheid af te helpen. Hij is weer thuis.