Paasgeloof.

Gesprek met Janus Renders (RIP. Nov.2000)

“Ben je niet bang ?”

“Waarom zou ik bang moeten zijn? De hemel kun je niet verdienen. De hemel is de aanwezigheid Gods. En van Jezus, de verrezen Heer.  Er is geen mens die dat verdienen kan. Dus de hemel krijg je. Zomaar; Gods gave. Het enige wat je kunt doen is nee zeggen . Nou; ik ben geen heilige. Maar dat heb ik nooit gedaan”.

Allemaal een zalig Pasen.

Voorwoord van de provinciaal.

 

EEN NIEUWE PROVINCIAAL: PATER JAN MOL.

Vanmorgen,15 maart, is het officiële document uit Rome aangekomen met het bericht dat Jan Mol benoemd is als provinciaal van de Nederlandse provincie. Na “consultatie van alle betrokken medebroeders en een stemmingsronde in de Algemene Raad “. Jan’s termijn begint op 1 juli 2006 en eindigt op 30 juni 2009.

Maar de benoeming dateert al van 28 februari. Gelukkig hebben we  niet tot de toezending van het document in spanning hoeven te zitten. De algemene overste belde ons meteen op na de stemming in de Raad. Dat was goed nieuws. Ik ben Jan heel dankbaar dat hij deze taak op zich heeft willen nemen. En ik ben blij dat hij eind juni al aanwezig kan zijn om het roer over te nemen.

“Het roer over nemen” ??? Alsof een provinciaal  kapitein en de enige stuurman zou zijn.  In de laatste maanden heb ik  een goed  gevoel van dankbaarheid: Dankbaarheid aan al de roergangers die in de afgelopen periode van zes jaar door inzet en betrokkenheid het schip varende hebben gehouden. Met de wind in de zeilen. We hebben koers weten te houden bij wind en tegenwind, bij wat ruwer weer en kalme zee. Soms met de wimpel in top. Soms met de vlag halfstok.

De beste stuurlui stonden niet aan wal maar stuurden mee. Ik besef heel helder dat het dragen van directe verantwoordelijkheid vaak zwaarder weegt dan het belast zijn met eindverantwoordelijkheid. En dat er niet alleen bekwaamheid, kennis van zaken en vaak grote dienstvaardigheid aan boord waren maar ook ingezet werden.

Dat mensen bereid bleken om hun dienstwilligheid en hun hartelijke betrokkenheid, hun administratieve, bestuurlijke of ambachtelijke talenten,  hun gemeenschapszin en zorg, hun bekwaamheden en werklust… aan te wenden voor het algemeen belang.

Zowel medebroeders als medewerkers, zowel adviseurs, raadsleden als vrijwilligers, zowel roergangers als matrozen, oversten en voetvolk, ouderen en jongeren, directeur, hoofd van de verpleging en verplegend en verzorgend personeel: allen droegen bij aan het welzijn van allen…

Inzet en zorg: dat geldt voor schoonmaak en onderhoud, voor ziekenzorg, ziekenbezoek en mantelzorg, voor werk aan de website, in het secretariaat en het economaat…Het geldt voor  het opnemen van bestuurlijke taken in landelijke, missionaire instellingen  en voor het door zorgvuldig voorstudies voorbereiden en zo mede vorm geven aan ontwikkelingen binnen de hele Sociëteit. Het geldt voor fondswerving.

Voor koken, afwas en ontvangst, voor de liturgie, de kosterij en tuinderij……. Het geldt voor consultaties en vergaderingen beleggen, voor overleg en advies uitbrengen, voor uren achter de computer en voor vertaalwerk, papieren lezen, notulen maken…En het geldt voor  Jan Reimert die  jarenlang voor velen van ons  de spade in de grond stak voor een laatste, wel verdiende rustplaats na gedane arbeid !!!

Ervaring leerde dat menige matroos een gepekelde, ervaren zeebonk bleek waar bij tijd en wijle gerust het roer aan toevertrouwd kon worden. En dat menig bemanningslid beter met het kompas om kon gaan dan de kapitein. Er was over het algemeen  goede samenwerking en – belangrijker nog - gemeenschapszin, onderling vertrouwen en saamhorigheid. En zo bleef het schip koers houden.

U kent de nieuwe provinciaal wel: Jan is geboren in Amsterdam en getogen in Breda. Op 18 juni 1960 verbond hij zich in “Eastview”, Canada, voorgoed aan de Sociëteit. (Alleen heel betrouwbare kandidaten mochten naar Canada voor de theologiestudies!!!)

Op 2 februari 1961 werd hij in Veghel tot priester gewijd. Hij heeft kerkelijk recht gestudeerd. En gedoceerd: In Heverlee en Straatsburg. Hij vindt canoniek recht interessant. Die kennis zal goed van pas komen bij verdere onderhandelingen over de ene Europese provincie…

Jan heeft een rijke missionaire ervaring achter zich: Eerst als pastor en leraar in Congo. Toen, in 1976, als assistent provinciaal van onze provincie: Met Cor v.d. Brand als provinciaal. Daarna weer Congo waar hij meewerkte met de Bakambi  pastorale werkers in Kinshasa. Later, in een de heel moeilijke periode van bloedige stammen-tegenstellingen  in en rond Bunia, als provinciaal van Ituri. Tenslotte als staflid in ons vormingshuis in Londen.

Hij kent de provincie dus. Hij heeft in Afrika goede jaren gekend. Maar ook de barre broedertwisten. Hij begrijpt wat onze mensen er soms mee moeten maken. En de nood van de bevolking en het onrecht hen aangedaan. Hij  heeft ook ervaring met onze jongste generatie door zijn werk in ons Londense  vormingshuis.

ECONOMAAT VAN DE PROVINCIE

Ook op het economaat is er aflossing van de wacht.

Dick Schopman gaat (opnieuw) met pensioen. Toen Jan Bruijns zijn taak als provinciaal econoom wegens ziekte moest opgeven en na de plotselinge dood van Jan Smits, de boekhouder, was Martien v.d. Ven goddank bereid om tijdelijk in te vallen. Ik beloofde dat ik mijn uiterste best zou doen om binnen een jaar een nieuwe econoom te vinden. Dat viel nog niet mee. Want aangezochte confraters hadden redenen om die taak (nog) niet op zich te nemen.

Toen keken we wat verder dan het lijstje van voor de hand liggende gegadigden en ging er een lichtje branden. Een paar dagen later reden Martien en ik naar Bunnik voor een gesprek met Dick en met Ria, zijn vrouw. Dick was na zijn werk aan een ontwikkelingsbank met vroeg pensioen gegaan. Dick ging op ons verzoek in. Op voorwaarde dat het werk niet meer dan twee dagtaken zou vergen. Aanvankelijk bleek het veel meer te vragen. Maar toen ook Bert Oprins zich bereid verklaarde op het economaat te gaan werken en Thea van Dongen een bekwame secretaresse bleek  werd de last lichter.

Een betere oplossing voor ons had niet gevonden kunnen worden. Met  toewijding en  kennis van zaken heeft Dick leiding gegeven aan het economaat. Hij is ook een man van overleg. Hij betrekt ook de provinciaal en onze mensen in de regio’s bij beslissingen en ontwikkelingen.

Hij kent de Sociëteit van binnen uit. En  zijn loyaliteit, zijn zakelijke inbreng en zijn hartelijke  zorg voor het welzijn van de provincie wordt hogelijk op prijs gesteld. Na kennismaking en eerste contacten aanvaardden ook de Romeinse autoriteiten Dick volledig als een gewaardeerde collega. We zijn hem en Ria grote dank verschuldigd. Hij zal desgewenst als adviseur beschikbaar blijven.

Maar ook Dick ’s termijn zit er dus op. Hij zelf vond dat zo mogelijk toch een Witte Pater hem zou moeten opvolgen. Piet Buijsrogge werd bereid gevonden om van hem over te nemen. Piet heeft onlangs het project voor straatkinderen, “Child in the sun” in Dar es Salaam, over kunnen dragen aan een Indiase missionaire congregatie.

De laatste jaren was hij daar doende om het project ook financieel een gezonde basis te geven. Samen met onze broeder, John Abobo, gaf hij er leiding aan. Daarvoor had hij zich ingezet in het landbouwproject te Laela  en als directeur van de Charitas in het bisdom Sumbawanga.

Missionaris sinds 1960 en gewijd in 1961, voerde een eerste benoeming hem naar Opper Volta / Burkina Faso. Na studies sociologie was hij als leraar en directeur verbonden aan CESAO; het instituut voor het vormen van leiders uit heel Frans sprekend West Afrika. Daar heeft hij uitstekend werk gedaan: van 1963-1983. Na het verdedigen van zijn thesis vertrok hij naar de andere kant van Afrika, naar Tanzania, leerde Swahili en begon aan een nieuwe levensperiode.

Driemaal is scheepsrecht:  Nu nog een derde actieve periode in onze provincie !!!

SINT CHARLES: een nieuwe Overste.

Ook op “St. Charles” te Heythuysen is er overdracht van verantwoordelijkheden.

Jarenlang heeft Henk v.d. Paverd er leiding gegeven aan de grootste communiteit van de provincie. Dat is een van die directe verantwoordelijkheden die vaak zwaarder wegen dan de zgn. eindverantwoordelijkheid. Bij ziekte en groeiende beperktheden hebben oudere confraters recht op meer nabije zorg en aandacht dan een verre provinciaal kan leveren.

Daarbij komt dat een overste van “St Charles” samenwerkt met de mensen van de instelling die de verzorging en verpleging levert: “Het Land van Horne”. Dat gaat niet zonder voortdurend overleg en vereist wederzijds respect. Ook Henk’s inbreng bij recollecties werd gewaardeerd. In de Provinciale Raad bracht hij het wel en wee van de Heythuysense gemeenschap telkens met betrokkenheid ter sprake. Ik zelf waardeerde zijn openheid naar mij toe. We hebben heel wat afgepraat in de voorbije jaren. We zijn hem dank verschuldigd voor zijn inzet, zijn oprechtheid en zijn zorg voor mensen.

Gerard Derksen gaat hem opvolgen. Gerard heeft vanaf zijn eedsaflegging en wijding in 1964 altijd in Tanzania gewerkt: In verschillende parochies in het bisdom Mbeya. Het langste in Nzovwe. En in Dar es Salaam. Hij was ook nog een aantal jaren assistent provinciaal. Hij is een pastor met hart voor zijn mensen en een gemeenschapsmens.

En daarnaast een goed organisator en bouwer: Hij startte een project voor een vakopleiding van  gehandicapten in Mbeya, een ambachtschool in Dar es Salaam en  stichtte daar in de volkswijken nieuwe parochies uit oudere buitenstaties. Tot vreugde van bisschop en parochianen. Hij paart die bekwaamheden aan een flinke dosis gezond verstand en een goed gevoel voor humor.

 

En zo komt een nieuwe staf aan boord. Voor alle opvarenden: Dank voor uw begrip en het door de vingers zien van onvolkomenheden. Dank voor het geschonken vertrouwen en voor het getuigenis van uw hoop, uw geloof. Voor uw broederlijke dienstwilligheid, de bereidheid tot samenwerking . Goede vaart en veilige ree……

Piet Kramer.

 

Van de vergadertafel.

We verwelkomden vorige week in Dongen Dr. G. Peijs, directeur van de Stichting, “het Land van Horne” en dhr. L. Petit, architect van het architecten bureau “Satijnplus”.

De architect liet ons dia’s zien met de voorlopige bouwplannen voor de renovatie van “St. Charles” en lichte de plannen toe.

Het bouwplan streeft naar het behoud van een kloosterlijk karakter: Behoud van het voorgebouw: het kloostergedeelte. Er komen twee carrés met “kruisgangen” rondom een binnentuin of binnenplaats…. Het plan wil ook openheid scheppen naar tuin en het landschap rondom het gebouw. De kapel blijft behouden. En dus ook het “klooster” blijft grotendeels gehandhaafd en zal dienen om de gemeenschappelijk ruimten in onder te brengen voor recreatie, maaltijden, vergaderingen…

Er komen dus twee carrés met elk 3 verdiepingen. De W.P. gemeenschap zal samen in één carré gehuisvest kunnen worden. Tachtig wooneenheden van 62 vierkante meter: zit en eetkamer, slaapkamer, keuken, natte hoek, berging. Er komen ook twee logeerkamers die tijdelijk kunnen worden afgehuurd.

De kelders worden gehandhaafd en kunnen dienen voor werkplaatsen en hobbykamers.

De zgn. laagbouw, waar nu de meeste geïndiceerde bewoners zijn gehuisvest, en de twee vleugels van het hoofdgebouw waar nu refter en recreatiezaal zijn, worden afgebroken. Ze zijn ofwel in slechte staat of vragen om dusdanige ingrijpende verbouwing dat het beter is nieuw te bouwen. Er wordt zoveel mogelijk zorg gedragen dat de bewoners meteen kunnen verhuizen naar een nieuw gedeelte. De laagbouw wordt dus pas afgebroken als nieuwbouw beschikbaar komt voor bewoning.

Het kerkhof blijft in gebruik. Over eventuele verkoop aan de Stichting zal nader beslist worden.

Dhr. Peijs gaf een overzicht van het tot nu toe gevolgde verloop van de onderhandelingen tussen de provincie, de Stichting “Land van Horne”, de gemeente en de W.P. om tot verkoop en renovatie van “St. Charles” te komen. Onze hoop dat we het grote terrein ook verder rendabel zouden kunnen maken door de bouw en verkoop van een paar flats liep stuk op de weigering van vergunningen door de gemeente. Dat hield de uitwerking van de bouwplannen op. Maar nu is het hele proces in versnelling gekomen.

Dhr Peijs gaf ons ook een eerste inzicht in de veranderingen in de wetgeving t.a.v. bejaardenzorg en in de gevolgen daarvan voor de toekomstige dienstverlening in “St. Charles”: Van verzorging van geheel geïndiceerde bewoners volgens de oude AWBZ wetgeving naar thuiszorg in aparte wooneenheden aan bewoners, naar de behoefte aan zorg die ze nodig hebben: aan ieder individu aangepaste indicatie. Er komt dus scheiding van wonen en zorg. (Ook al vormen die gescheiden wooneenheden samen het nieuwe St. Charles.)

Als de kosten voor de provincie verder verhelderd zijn moeten beslissingen voor verkoop (aan “het Land van Horne”) niet langer uitgesteld worden. Dan kunnen goedkeuring/vergunningen aangevraagd worden aan de gemeente. En dan zou de verbouwing, die wel twee jaar gaat duren, in het voorjaar van 2007 kunnen beginnen.

 Duidelijk werd:

- Dat “het Land van Horne” erop rekent St. Charles te kopen en het te renoveren.

- De aard van de verbouwing wordt bepaald door de koper. Want onze aantallen lopen terug. De renovatie moet dus beantwoorden aan de eisen van de overheid wil het “Land van Horne” in de toekomst kunnen concurreren met andere zorginstellingen.

- Als koopprijs is de boekwaarde richtinggevend.

- Huurprijs is gebaseerd op een investering van € 130.000- per wooneenheid. Dat komt op een huurprijs van € 450- per maand. Daarvoor kan subsidie worden aangevraagd . De huurprijs wordt per inwoner die AOW  ontvangt : € 275-.

- Verdere kosten worden nader uitgewerkt. (Voeding, bewassing, schoon houden…)

- Voor gebruik van gemeenschappelijke ruimten en voor kelder wordt geen extra vergoeding gevraagd.

 

Overledenen.

Broeder Willy de Boerklik hier.

Een paar uitspraken van Willy:

“Wij missionarissen met onze rijke ervaring met die zogenaamde arme mensen in Afrika hebben een heel blijde boodschap voor iedereen in de “welvaartslanden”: Wees gelukkig met wat je hebt ook al is het weinig”.

“God vult aan wat ons ontbreekt. Dat is duidelijk geworden in mijn leven. Ik GELOOF niet in Gods voorzienigheid. Ik heb Gods goedheid aan het werk GEZIEN”.

Pater Henk Buys. klik hier.

Henk werd geboren op 4-9-1920 te Bergharen in het gezin van Gerardus Buys en Johanna Publickhuizen. Hij had vier broers. Na zijn priesteropleiding verbond hij zich aan de Sociëteit van de Missionarissen van Afrika op 22-5-1947 te ’s-Heerenberg. Daar werd hij op 11-4-1948 tot priester gewijd. In datzelfde jaar vertrok hij naar het vicariaat Fort Jameson in Noord Rhodesia: nu het Chipata bisdom in Zambia. Hij werkte er bijna 40 jaar lang met toewijding in het basis pastoraat: In de missieposten van Naviruli, Chikungu, Nyimba, Minga, Katete en Vubwe.

Henk deed dat werk heel graag: “Wij zijn waar Onze Lieve Heer ons wil hebben”, schrijft hij. En herhaaldelijk: ”Ik maak het buitengewoon goed”. “Henk heeft een gouden hart”, zei iemand over hem. Hij was een harde werker, niet bang om zijn handen vuil te maken. En onvermoeibaar trok hij de dorpen in met het Evangelie op zak. “We moeten altijd nog meer leren van onze Meester die zijn kernboodschap neerlegde in de Bergrede”.

Hij doopte en preekte. Hij hielp twee missies stichten en bouwde buitenposten.

Hij legde maïstuinen aan en begon met een maïsmolen. Hij was een gezellige en dienstwillige medebroeder. Hij bekommerde zich om armen en zieken. En leefde mee met het lief en leed van de mensen: “Ik ben gehecht aan de mensen. Land en volk zijn me dierbaar”. En “hij stond op goede voet met Onze Lieve Heer”.

Maar tenslotte kwam hij in 1989 geestelijk en lichamelijk uitgeput voorgoed naar Nederland terug. Hij voegde zich bij onze gemeenschap in Heythuysen. Ondanks zijn aarzelingen betreffende de ontwikkelingen in de Nederlandse kerk wende hij goed. Ook vanwege de goede verzorging en de aandacht die hij kreeg. Want de laatste jaren waren niet gemakkelijk door ademhalingsstoornissen. Zijn vroomheid en zijn vertrouwen in Maria waren hem echter tot steun en hielpen hem tenslotte om zijn lot te aanvaarden. In de laatste jaren bad hij herhaaldelijk het Jezus gebed: “Jezus, zoon van de Vader, zoon van mensen, ontferm U over ons.  Moge die ontferming nu zijn deel zijn.

Laat nu, Heer, volgens uw belofte,

uw dienaar gaan in vrede

Mijn ogen hebben uw heil gezien

dat u bewerkt hebt voor alle volkeren:

Het licht dat voor de heidenen straalt.

De glorie van Israël, uw volk.

(Luc.2,29-32)

 

Andere  Overledenen:

22  jan.  Willem Strijbos, broer van Br  Bruno en Br Godfried.

24 febr. Walther Heijkant, 92 jaar. Broer van overleden Broeder  Marturin  of Jan Heijkant.

4 maart. Frans Settels, 85 jaar. Broer van Wim Settels,

 

Uit het veld.

 

- Een jubilaris aan het woord:

Harry Franssen.

(zie ook elders bij het hoofdstk "BIJ ONS")

“50 Jaar van mijn leven” Ergens in de Bijbel bidden we: ” God, U hebt uw hand op mij gelegd. Uw rechterhand houdt mij vast.”

Op 1 april 1956 heeft God  de hand op mij  gelegd. 

Toen werd ik, samen met nog 25 andere jonge mannen, priester gewijd in Carthago, Tunesië. We waren een internationaal gezelschap: 14 Fransen, 4 Spanjaarden, 2 Canadezen, 2 Italianen, 2 Nederlanders, 1 Belg en een Zwitser.

11 daarvan zijn gestorven, 5 hebben een andere inhoud gegeven aan hun leven. We zijn nog met z’ n tienen om God te danken voor ons priesterschap. Als ik terug kijk op mijn leven heb ik echt veel redenen om God te danken.

Want Hij heeft me werkelijk heel mijn leven vastgehouden met zijn rechterhand. Alles wat er gebeurd is in mijn leven zie ik als een gave van God. Ook, en vooral, die gebeurtenissen die mijn leven op zijn kop hebben gezet.

De meest ingrijpende gebeurtenis overviel ons d.w.z. de hele Kerk van Guinea op 1 mei 1967. Ik was er toen al 10 jaar. Ik voelde me er goed thuis, èn met de mensen èn met de taal. En ondanks de plagerijen van de kant van de overheid heb ik er met veel plezier gewerkt.

Op 1 mei 1967 kregen we te horen dat alle buitenlandse priesters, zusters, broeders en leken voor eind mei het land uit moesten zijn. In ons bisdom zouden er dan nog maar 2 priesters, een vijftigtal catechisten en een paar zusters overblijven. En in het hele land maar 12 priesters.

“O maar dat is veel!” was het commentaar van een christen. “ De apostelen waren met zijn twaalven voor heel de wereld en wij hebben er twaalf alleen al voor Guinea”. Hij was optimistischer dan ik, of beter, geloviger dan ik.

Met die beproeving heb ik ondervonden dat God sterker is dan ik dacht. Ik voor mij dacht dat het gedaan zou zijn met de Kerk in Guinea: zo weinig pastorale leiders, zoveel tegenwerking van de kant van de regering. Dat kan niet duren...

De apostel Paulus zei eens: ‘De één plant, een ander besproeit, maar het is God die de plant groeikracht geeft. ‘ Ik heb ondervonden dat dat echt waar is. De Kerk in Guinea heeft de beproeving overleefd. Zij helpt nu zelfs met de opbouw en ontwikkeling van het land.

In januari 1968 kwam ik aan in Burkina Faso, toen nog Opper Volta geheten. In het bisdom Nouna. Dat land was totaal verschillend van Guinea wat klimaat en cultuur betreft en met een vijftigtal talen.     

Alleen al in 1968 heb ik twee talen moeten leren, want na 10 maanden kreeg ik een nieuwe benoeming, 40 km verder naar het noorden, en daar werd weer een andere taal gesproken. En in die taal verschillende dialecten. ”Het is dezelfde taal”, troostten de mensen mij, “alleen de woorden zijn anders”.

In de parochie waar ik het laatst was, werkten we met zes talen. In een discussie begon men in een taal, om weer over te gaan in een andere, om te eindigen in een derde. Mijn hoofd tolde maar mee. In een dorpje, op een marktdag, werd ik eens begroet in negen verschillende talen.

Door mijn ervaring in Guinea was ik ervan overtuigd dat het heel voornaam was te werken aan  een kerkgemeenschap die zo zelfstandig mogelijk kan zijn. We deden dus veel aan vorming van catechisten die, in feite, de steunpilaren van de parochies zijn. En ook aan een goede vorming van mensen die de basisgemeenschappen in de dorpen moesten leiden. En op hen vertrouwen.

Het was een fijn werk. Met dankbaarheid kan ik op al die jaren terug zien.

Iemand vroeg mij eens wat ik in Burkina Faso kwam doen. Ik zei hem dat ik gekomen was om, samen met de mensen, vrede, onderling respect, liefde te bevorderen. Hij zei: “geef me daar dan wat van". “Ik kan je geen handjevol liefde, respect, vrede geven" zei ik, “maar wel het zaad daarvan: het evangelie. Zaai dat maar uit, zorg er goed voor en je zult zien dat het leven goed zal zijn bij jullie”.

35 Jaar ben ik in Burkina Faso geweest. En steeds hield Gods hand mij vast, ook, en vooral, als ik Hem los wilde laten.

Ik ben dankbaar voor al die jaren dat ik mocht genieten van de grote, grote gastvrijheid en vriendelijkheid van de mensen en van hun geduld en hun wijsheid.

 

Brief van Harrie van de Ven (Bunia. Congo)

Gedurende het afgelopen jaar is de toestand veel verbeterd en we zijn dan ook het nieuwe jaar met veel moed en hoop op normalisatie van de politieke toestand begonnen, dwz vrede en rechtvaardigheid.

De meeste toegangswegen zijn weer veilig verklaard. Op onze parochie zijn nog twee van de negen sectoren ontoegankelijk vanwege de aanwezigheid van rebellen die geweigerd hebben te ontwapenen. De meeste die nog tegenstand boden zijn ontwapend of verdreven naar afgelegen oorden. De stammenoorlog als zodanig is voorbij.

Door de aanvallen en zuiveringsacties van het nationale leger en van V.N. soldaten waren veel mensen gevlucht, maar zij beginnen weer terug te komen, omdat ze zich veilig voelen bij de nieuwe machthebbers. De stemming voor het referendum is hier rustig verlopen. In grote meerderheid hebben ze ja gestemd voor de nieuwe grondwet, die nu de weg vrij maakt voor de verkiezingen van president en parlement, hopelijk in juni van dit jaar.

Ondanks de afstand hebben ze in 2005 volop kunnen werken: 436 doopsels van kinderen en 426 van volwassenen, 732 vormelingen, 425 eerste communicantjes en 83 huwelijken. Dit alles dankzij de inzet van de catecheten, catechisten en vrijwilligers. Wij zijn nu druk bezig met de voorbereidingen op een terugkeer naar de parochie, waarschijnlijk volgende maand. De kamers van ons huis zijn klaar. Zijn nu bezig met de aanschaf van meubels, kasten, huisraad, keukengerief, gordijnen, installatie van licht en water. Dan zullen we weer dicht bij en onder de mensen zijn, om samen met hen de wederopbouw te beginnen, zowel op kerkelijk als sociaal gebied, ontwikkeling, onderwijs en gezondheid.

De vernielde scholen en gezondheidscentra zijn voor een gedeelte herbouwd. Drinkbaar water is op vele plaatsen weer aanwezig. Het heeft wel wat inspanning en veel zweet gekost en ook enkele kilo’s gewicht, ook vanwege malaria aanvallen. Ben blij en dankbaar dit alles te hebben kunnen en mogen doen.

 

Brief van Eveline Rooijmans (MBA te Kindu, Congo).

Eveline werkt in een project voor resocialisatie van kindsoldaten en rebellen. Ze is lid van de "Missionaire beweging voor Afrika" en heeft een kamer in de communiteit in den Haag. Zij schrijft:

De medische hulp die we begin december aan 120 verkrachte vrouwen hebben gegeven, begint effect te sorteren. De vrouwen voelen zich beter, kunnen weer op hun veld werken en met energie voor hun kinderen zorgen. Ze worden bovendien niet meer elke seconde herinnerd aan hun verleden. En nog een ander deel van het programma begint goed te lopen, namelijk het herinstalleren van dorpsraden. Deze dorpsraden, de zogenaamde Barza (wat veranda betekent: op een veranda heb je tijd om door te bomen) zijn door de oorlog uit elkaar gevallen.

8 Kerken en 4 mensenrechtenorganisaties die met ons in het programma samenwerken, proberen die dorpsraden nu weer nieuw leven in te blazen. En ook aan te passen aan de naoorlogse situatie. Zo worden er nu ook enkele vrouwen in op genomen ( kostte heel wat tijd om dat bij die “wijze “ mannen aan het verstand te brengen) en niet meer alleen de traditionele leiders maar ook moderne leiders, zoals onderwijzers en ex-rebellenleiders.

Voor deze Barza hebben we in november een training verzorgd in conflict - bemiddeling. Met behulp van onze partner organisaties hebben deze Barza inmiddels enkele lokale conflicten succesvol opgelost. En nog belangrijker: verscheidene Barza geven aan een verzoeningsritueel te willen organiseren (of hebben dat al gedaan), waarin ex-soldaten publiekelijk voor de hele dorps-gemeenschap om verzoening vragen.

Dan wordt een geit geslacht, het bloed over de handen gegoten en vervolgens afgewassen, en de geit gezamenlijk opgegeten. Dit is best een emotioneel moment dat diepe indruk achterlaat, zowel bij de slachtoffers van geweld als bij de daders. Inmiddels hebben ook enkele andere dorpen gevraagd om in ons programma opgenomen te worden. Dat is voor mij een teken dat onze activiteiten aanslaan.

Een moeilijk onderdeel van het project is de socio-economische hulp die aan ex-soldaten en de rest van de gemeenschap gegeven wordt/is. In de eerste fase van het project hebben we vooral zaden en landbouwwerktuigen uitgedeeld – een logische keuze in een rurale regio als Maniema, waar 80 % van de bevolking van landbouw leeft.

Alleen lijkt landbouw niet echt aan te slaan bij ex-soldaten: te vermoeiend en het levert geen cash op. Gelukkig gaan we binnenkort ook andere economische activiteiten ondersteunen die hopelijk beter aanslaan bij ex-soldaten, zoals een timmerwerkplaats, boten voor visserij, kleine handeltjes…Ik hou jullie op de hoogte.

Mijn verblijf in Kinshasa is inmiddels tot een goed einde gebracht. Allerlei “Hoge Heren van de Wereldbank“ toonden veel interesse in de ervaringen van ons project met ex-soldaten. Erg leuk om te merken.

VERTREK PIET DE BEKKER.

In het “ Weekblad Parel van Brabant”, stond bij het afscheid van Piet de Bekker op 15 maart voor zijn vertrek naar India een vriendelijk bericht:

Piet de Bekker (1944) is nog steeds in Heeze. De planning was dat hij op dit moment al enkele maanden in India aan het werk zou zijn. Maar een hartinfarct hield hem langer in Nederland. Piet de Bekker is al 36 jaar een Witte Pater. De Witte Paters heten eigenlijk Missionarissen van Afrika, omdat ze meestal op een missiepost in Afrika zitten. In het gezin de Bekker is Piet de middelste van drie broers die pater zijn geworden. Zijn oudere broer Jan woonde en werkte in DR Congo (hij is in 2004 verongelukt) en zijn jongere broer Jozef woont en werkt in Ivoorkust als pastor.

Binnenkort gaat hij richting India, maar nu slechts voor een half jaar. Hij vertrekt naar Bangalore, een stad in het zuiden van het land met meer dan vijf miljoen inwoners. De meeste mensen zijn Hindoes. India

is ongeveer 1000 keer groter dan Nederland en heeft meer dan één miljard inwoners. In India zijn grote tegenstellingen. Bangalore staat bekend om het hoge niveau op het gebied van technologie. In dat gebied heerst relatief weinig armoede. Piet gaat daar werken in het opleidingshuis van de Witte Paters.

Piet: 'Ik ga studenten begeleiden. Zij studeren filosofie, buitenshuis, maar ik mag hen in ons huis begeleiden met kennis over onze Sociëteit en de kennis van Afrika. Het is de bedoeling dat deze studenten straks ook in Afrika gaan werken.' Piet komt in een opleidingshuis waar het aan technologische snufjes niet zal ontbreken. Heel wat anders dan zijn vroegere werkgebied in Ghana.  Daar hoopt hij wel terug te gaan om weer in het basis pastoraat te werken. In Ghana zijn er nog steeds grote gebieden zonder elektriciteit en andere voorzieningen. Toch blijft Piet goed in contact met dit land vanwege de mobiele telefoon! 'Er zijn nu al meer mobiele telefoons dan vaste! Ook wij maken veel gebruik van de mobieltjes. En per mail kunnen we ook goed in contact blijven. Maar dat is afhankelijk van de stroomvoorziening in het gebied.' Zelfs tijdens ons gesprek blijft Piet op de hoogte van het wel en wee in Ghana, want per 'SMS bereikt hem een leuk bericht over de nieuwe kardinaal van dat land.

Piet is nog steeds druk met diverse projecten in het West Afrikaanse land. Piet: 'Een van die projecten bestaat al meer dan 15 jaar en is in de parochie van Garu, in het uiterste noordoosten van Ghana. De streek grenst aan Burkina Faso en deelt daarmee ook het Sahel klimaat, een regen seizoen dat parallel loopt met onze zaai en oogst tijd en een droog seizoen dat van loopt van onze herfst naar de lente!

Met de bevolking groeit ook de vraag naar landbouw grond en wordt er steeds meer land ontgonnen.

Bomen en struiken staan daarbij in de weg en er wordt veel hout gekapt waardoor er na een tijdje een tekort ontstaat aan brandhout om eten te koken en ook aan hout voor andere doeleinden zoals daken maken.

Het 'Garu Tree Growing Project' probeert ieder boerengezin er toe te bewegen een stukje land te reserveren om daar voor eigen gebruik 'geriefhout' te groeien! Deelnemers worden geadviseerd welke soort bomen te planten en kunnen voor 2 á 3 jaar een paar rollen gaas lenen om hun stukje plantage te beschermen tegen loslopende dieren, zoals koeien, geiten en schapen. Zijn de bomen groot genoeg dan kan het gaas naar een andere liefhebber!

Om meer rollen aan te schaffen en oude te vervangen, komen bijdragen van andere goedwillende boerengezinnen prima van pas. Dit kleinschalige project wordt uitgevoerd door een echtpaar dat zeer begaan is met mensen en natuur.

Bij hun zorg voor bomen komen ze in de verste uithoeken van een gebied van zo' n 600 km2. Wanneer ze daarbij kinderen tegen komen die gehandicapt zijn, proberen zij ook hen te helpen groeien tot een volwaardig bestaan! Voor dit project collecteerde ZLTO tijdens de gezinsdag van 12 januari jongstleden in Sterksel.

Ze haalden voor dit project € 225,23 op. Piet vertrekt volgende week naar India en eind van deze zomer is hij weer terug in Nederland. Dan wordt gekeken of zijn medische toestand goed genoeg is om terug te gaan naar zijn Ghana.

 

Onze zieken:

- Leon Gadet heeft zijn intrek genomen in Heythuysen. Hij is sterk vermagerd als gevolg van kanker. Maar hij is blij met bezoek  en praat  onderhoudend over Rwanda en Gellik. En buigt zich nog met interesse over zijn postzegelalbums.

-Wim Settels' ziekte is, na een valpartij, verergerd. Lopen gaat niet meer.

(N.B. van de webmaster: in de tussentijd zij Léon en Wim overleden. Zie op de openings-pagina NL en druk op IN MEMORIAM)

Confraters op verlof.

Jan van Haandel, blijft tot   3 juni. Pentelstraat 21, 5469 BG  Erp. Tel: 0413- 21 32 08.

Piet Hooijschuur blijft tot juli Kapellerlaan 130, 6045 AJ Roermond. Tel: 0 475 - 31 15  68.

Gerard Derksen  kwam voor bezoek aan cardioloog en ook voor een studieweek in Mours.  Van Bronckhorststraat 6, 6681 AP  Bemmel. Tel: 0481- 466601 en ook 06- 2281 6556. (Ondertussen is hij al vertrokken.)

Rein Folst   wordt verwacht    23 april tot eind aug.  Rein zal verblijven in Dongen.

Piet van Heyst, wordt verwacht rond  20 april. Van Lennipstraat 5, 5691 XH, Son. Tel: 0499- 472 190.

Marien van den Eynden, komt voor goed naar Nederland begin mei. Adres te Dongen.

Henk van der Steen, in mei. Geert Grote straat 7, 5702 AT, Helmond. Tel: 0492-543 721.                                                            

Hugo Hinfelaar, komt voor goed naar Nederland op 31 mei p/a Mevr. C. Krullaars, Kadelaan 67, 2725 BC, Zoetermeer. Tel: 079-341 02 50.

Jan Mol, aankomst 25 juni Welkom in Dongen!

Wim Wouters, komt voor goed naar Nederland op 1 juli. Pater v.d. Elsenstraat 13, 5481 BS Schijndel. Tel: 073- 549 2312.

Martien Balemans in juli. Verlof adres te Dongen.

Martien van de Ven in de nazomer 2006. Evertsenstraat 8, 5463 HM, Veghel. Tel: 0413- 367 167.

Data:

Mei.    7.       Open Kloosterdag.

Juni.  6.       Regio bijeenkomst in Heythuysen.

          7.       Regio Dongen.

          8.       Regio Kempenland.

         14.     Regio Den Bosch

         16.     Regio Den Haag.

Jubilarissendag: Heythuysen, 29 juni. Overdracht van taken aan nieuwe provinciaal en econoom.

 

Retraites:   In Oirschot,        23-29  juli.

                   In Heythuysen:    6-12  augustus.

                   De begeleider is Jan Mol.

                   Opgeven aan het secretariaat s.v.p.