De Schakel

Beste medebroeders,

Een prachtige zonnige dag. Welgemoed tuffen we in de vroege morgen van Heythuysen naar Nunhem. Nunhem is een klein Limburgs dorp aan de Napoleon’s weg en aan de Leubeek. Buiten het dorp ligt, verscholen tegen een beboste heuvel, een klein wit kapelletje. Volgens een oeroude traditie zou Sint Servaes, de eerste bisschop van Maastricht, daar op zijn missiereizen gedoopt hebben. Tegen de achtermuur van de kapel staat nog een put. Je kunt het doopwater nog oppompen. Die plek is dierbaar aan Eveline Rooijmans. Want een klein stukje verderop, aan het eind van een landweggetje, ligt een boerderij met daarnaast onder hoge bomen een huisje. Daar bracht zij met haar ouders en broers jaarlijks de zomers door: “Een paradijs”.

Op het weiland een reeks kleine tenten. Daar hadden de leden van de MMA (de “Missionary Movement of Africa”, in het nederlands: MBA, de Missionaire Beweging van Afrika ) de nacht doorgebracht. Ze zijn nu met achttien: Jonge mensen, getrouwd en (nog) niet getrouwd, met en zonder kinderen. Een bont en internationaal gezelschap: De meeste zijn uit Vlaanderen. Twee uit Nederlands Brabant: Jeannette en Evelien. Dan een Duits-Engels echtpaar: Mike, een vroegere Witte Pater, en Maria, zijn Duitse vrouw. Ook een stel uit Engeland: Joe Mairura, een Keniaanse oud-student van de Witte Paters, getrouwd met Maggy; een Engelse.

De eerstelingen van de groep kwamen in contact met Anne Helwegen, Witte Zuster. En met Jos van Boxel, Witte Pater. Zij vonden dat ze als betrokken leken ook volop missionaris zouden moeten kunnen worden. Ze rekenden daarbij op begeleiding van Anne en Jos. Want ze herkenden zich in de idealen die Kardinaal Lavigerie ertoe bracht vrouwen en mannen bijeen te brengen in de congregatie van de Witte Zusters en in de Sociëteit van de Witte paters: Verbondenheid met Afrika. Internationaal gemeenschapsleven. Leven vanuit het Evangelie. Zorg voor de armen. Werken aan gerechtigheid, vrede en heelheid van de schepping…..

Op weekenden komen ze samen om zich te verdiepen in dat wat Lavigerie voor ogen stond. En te overleggen hoe ze Afrika het beste kunnen dienen. Dat kan betekenen dat sommigen van hen uit willen trekken naar Afrika. Anderen zullen hun verbondenheid met Afrika beleven door een thuisfront te vormen voor degenen die uitgezonden worden. Zij zullen hun ideaal ook proberen gestalte te geven door zich, hier in Europa, in te zetten. Want veel problemen in Afrika hebben hier hun wortels. En veel Afrikanen komen Europa binnen om oorlogen en onrecht ginds te ontvluchten en hier een beter leven op te bouwen. Onze eigen Witte Paters gemeenschap in Den Haag zet zich ook in voor die Afrikaanse gemeenschappen. Evelien woont in die gemeenschap, neemt deel aan het samen leven en doet vandaar haar werk bij Novib.

Ze is belast met de afdeling Afrika en doet haar werk met enthousiasme. Al meerdere keren is ze naar Afrika geweest- vooral naar Congo en Rwanda- om daar Novib projecten op te zetten of te begeleiden. Jeannette staat, samen met een Witte Zuster, aan het hoofd van het Karibu huis in Leuven: een studentenhuis dat jarenlang geleid werd door de Belgische provincie van de Witte Paters maar aan MMA is overgedragen. Daar kunnen universiteit- studenten kamers huren. Als ze tenminste interesse hebben voor het aanbod aan conferenties over Afrikaanse onderwerpen en ook deelnemen aan momenten van meditatie en bezinning en aan het samen eten en het huiswerk. Andere MMA leden hebben zich aangesloten bij werkgroepen voor missie-, ontwikkeling, vrede in eigen omgeving.

De groep groeit rustig aan in geest en aantal. Ze verwachten van ons, missionarissen van Afrika, inspiratie, gastvrijheid en begeleiding. Toen Mike en Jeannette in Rome waren voor een toelichting op het kapittel van de Witte Paters is dat hen ook toegezegd. Maar ze blijven een zelfstandige gemeenschap.

Een van de wrange problemen in het door oorlogen en stammentwisten verscheurde Congo is de ontwapening en de opvang van kind-soldaten. Die jonge mensen hebben zich gedwongen of vrijwillig aangesloten bij vaak brute rebellen groepen en legertjes. Nu de vrede hier en daar wat meer kansen krijgt wordt er gepoogd om die jongens en meisjes weer een plaats te geven in de burger maatschappij. Dat valt niet mee: Velen hebben geen ouders meer, zijn aan de drugs, hebben aids en worden door de mensen geschuwd. Novib zet zich daar met andere organisaties voor in. En nu lag er een plan om Evelien voor zes maanden uit te zenden naar Kindu om dat proces van ontwapening en resocialisatie daar te begeleiden.

Uitzending ? Door wie ? Door Novib ? Natuurlijk: dat is haar werkgeefster. Maar voor de MMA leden gaat het niet alleen om een baan. Zij willen leven en werken vanuit het ideaal missionaris te zijn. Voor Evelien en de andere MMA mensen betekent het heel concreet : wat rechtvaardigheid brengen in een wereld vol onrecht. Het betekent een bijdrage leveren aan het Koninkrijk Gods: een samenleving zoals God die wil: Een samenleving waar mensen tot hun recht kunnen komen. Waar saamhorigheid en vrede heerst over alle grenzen heen. Leven in de geest van het Evangelie. En zo kwamen de jonge mensen van MMA op die zonnige ochtend bij elkaar om haar te zenden. Met familie en vrienden, met ons,Witte Paters en Witte Zusters, als betrokken bijstaanders.

Er werd in het kapelletje gezongen en gebeden. Er werd door een pastorale werkster, vriendin van Evelien, gepreekt. Evelien legde in een paar woorden uit waarom ze naar Afrika trok.Er werd Eucharistie gevierd. En toen reikte Anne Helwegen, de begeleidster van de groep, haar een kaars aan. Ze verwees nog eens naar het verhaal van de Emmausgangers. Want in dat verhaal herkennen de MMA mensen hun eigen leven: Onderweg zijn. Soms in het donker van teleurstellingen en twijfels. En dan Christus ontmoeten. Vaak onbemerkt in mensen die je onderweg aantreft en die je aanspreken, je bemoedigen en uitdagen, die een beroep op je doen en je verrijken: Christus die met je op weg is . En je uiteindelijk uitzendt om het goede nieuws uit te dragen. In hoop op leven.

Want Anne zei: “Dezelfde verrezen Heer heeft die leerlingen en nu ook ons een opdracht mee gegeven: “ Wees licht voor de mensen die je ontmoet. Jullie zijn het licht van de wereld. Dat licht heb je niet van jezelf. Je hebt het van mij…”. Licht betekent veiligheid. Ook warmte, nabijheid, geborgenheid…Licht betekent ook hoop. En hoop doet leven. Daarom geven we je als symbool deze kaars mee. Evelien: wees lichtdraagster. Waar je ook gaat. En goede reis”.
Tenslotte kreeg zij de zegen ook van haar ouders mee. Zij: de eerste die uitgezonden werd. Maar hopelijk niet de laatste.

En toen was er koffie en- natuurlijk- Limburgse vlaai. En er waren broodjes. En we zaten in het gras en op klapstoelen. De kinderen al gauw verdiept in hun spel. Of nog aan de borst van hun moeders. De ouderen in gesprek. Eenvoud. Vriendschap. Hoop. Gezelligheid. Onderlinge verbondenheid. In het Engels. In het Vlaams/ Nederlands. Onder die hoge bomen op dat weiland. Bij dat tentenkamp van mensen onderweg. Het doet een oude missionaris deugd om dat mee te beleven. Want het gaat door: Ons levenswerk. Op andere wijze dan toen wij jong waren. Maar toch…Kwetsbaar nog, zo’ n groep. Maar ook daarom echt. Wie van ons zou daarin niet willen geloven ?

En als we jonge mensen aantreffen die ook zoeken naar een levensopdracht in de geest van MMA; stuur ze door.

:

Alle ellende en onveiligheid in de noordoostelijke provincie van Oeganda worden veroorzaakt door de Karamojong.
Zij zijn voortdurend op jacht naar vee. Mijn manier van leven en denken is heel anders dan wat ik hier tegenkom. Hier is de koe de pool waar alles omdraait. Het vee is koning! De veestapel gaat boven alles en is dan ook voor hen de enige manier om te kunnen overleven. Als je wilt trouwen, moet je veel koeien hebben. En als je die niet hebt, dan ga je ze stelen en dood je de rechtmatige eigenaars om hen de koeien te kunnen afpakken.

Stel je eens voor, de bruidschat voor een vrouw kan wel 60 tot 70 koeien bedragen. Voor jongemannen hier wordt trouwen een ware nachtmerrie. Dan is de enige oplossing die overblijft : goed gebruik te weten maken van je kalachnilov die je van je vader cadeau gekregen hebt. Iemand doodmaken is alleen maar een misdaad als de persoon in kwestie tot de zelfde clan behoort. In het andere geval is het een moedige daad alle lof waardig. Als je dan iemand gedood hebt kun je er trots op zijn en tatoeages laten aanbrengen op je schouder. Er wordt niet alleen gedood om koeien te stelen, maar soms alleen maar omdat je er zin hebt. Of om je nieuwe kalachnilov uit te proberen. Daarom ook, als de krijgers na een mislukte aanval om koeien te roven zonder succes terugkomen, zijn ze zo kwaad, dat ze op wie dan ook die ze tegenkomen kunnen schieten, alleen maar om hun woede af te reageren.

Ik herinner me nog heel goed de mijn eerste reis door dit gebied. Een andere Witte Pater bracht me weg naar mijn eerste missiepost waar ik als jonge missionaris benoemd was. Regelmatig stopten we midden in de brousse om te bidden bij een kruis dat daar zo maar langs de weg stond. De pater vertelde mij wie daar zijn leven gelaten had.” Allemaal mensen die ik gekend heb bij naam en toenaam. Ik kan me hun gezichten nog herinneren. ”, zei hij, “Iedere weg in dit land hier heeft veel weg van een Kruisweg!”

Als missionarissen, als afgezanten van God, is het onze roeping Gods Liefde te verkondigen. Je moet geen rekening houden met vijandigheid of onveiligheid die je tegen zou kunnen komen. Geen plaats voor wanhoop dus. Ook bij de Karamojong willen we de waarden van het Evangelie, de zoektocht naar Vrede, het respect voor het menselijk leven, de liefde voor onze naaste en van ieder mens brengen. Hen verkondigen de God van Jezus-Christus, God die Vader is, vol liefde voor al Zijn kinderen. Wij proberen met hen, heel concreet, de weg van Christus te gaan, de weg van vrijheid en liefde. Dit alles doen we met heel veel respect, respect voor hun cultuur en gewoonten, respect voor hun tradities en respect ook voor datgene wat de Heer al in hun harten heeft gezaaid…

’s Avonds, rond het vuur, midden tussen het vee, geven we catechismusles. Als ze klaar zijn met het melken van de koeien, komen er velen luisteren. Een keer had ik met hen een heel gesprek over de dood van Jezus aan het kruis : “Wie is die man volgens jullie ?” Sommigen antwoordden me : “Nooit van gehoord. Wij kennen hem helemaal niet.” Anderen zeiden me: “Hij is degene die ze de Zoon van God noemen, maar ze hebben Hem dood gemaakt omdat Hij zich slecht gedroeg.” Anderen beweerden weer dat Hij gestorven was omdat Hij eigenlijk een misdadiger was. Maar één was er die zei dat hij van de Paters geleerd had dat die man gestorven was omdat de mensen jaloers op Hem waren.

Ik ben daar een tijdje blijven zitten om naar ze te luisteren hoe ze een beetje hun eigen theologie aan het zoeken waren. Uiteindelijk vroegen ze me toch, hen te vertellen wat er nu precies gebeurd was met die man. Wat had Hij gedaan om zo’n dood te verdienen ? Wie is Hij ? Want zij hebben Hem nooit levend bij hen gezien en ze waren Hem nog nooit tegengekomen. Voor hen zijn dat de eerste maar ook heel belangrijke geloofsvragen. Natuurlijk moet er daarna een zeer intense catechese gegeven worden om hen de heilsgeschiedenis een beetje duidelijker te maken en om een echte persoonlijke relatie te kunnen opbouwen met de persoon van Christus.

Om dat te kunnen bereiken moeten we hun cultuur, beschaving en tradities goed leren kennen om hun manier van naar Jezus-Christus te kijken te kunnen begrijpen. Het is een oude regel : om mensen te kunnen evangeliseren, moet je beginnen om hun cultuur evangeliseren. Ik persoonlijk stel hun op- en aanmerkingen zeer op prijs die ze maken na het voorlezen van het Woord van God. Wat voor mij het moeilijkste is en blijft, is hun “zoom koom” (*) op te drinken. Die bestaat bij hen uit vers koeienbloed met melk. Ik herken nu hun gezichten en ken ook hun namen. Zij kennen mij en nemen mij op als één van hen. Ik ben bij hen bekend onder een traditionele naam ; Apalomeri. Ik ben ook niet bang meer om alleen rond te trekken. Want net zoals het staat in psalm 23 ; “De Heer is mijn Herder.”

Het onderwijsniveau is hier heel erg laag. De kinderen komen hier naar school alleen als er voedsel uitgedeeld wordt. Wij krijgen van de PAM (Wereld Voedsel Programma) zakken met maïs en andere levensmiddelen. Sindsdien staat onze school hoog aangeschreven, want ze leren liever op een heel informele manier dan volgens de voorgeschreven regels. Heel weinig Karamojong kunnen lezen of schrijven.

Naast de vele problemen die ze al hebben als herdersvolk, zijn er ook nog een groot aantal sociale problemen : de besnijdenis van de jonge meisjes, de gedwongen huwelijken, de polygamie. Als een jong meisje eenmaal besneden is, dan is zij daardoor meteen vrouw en kan ze uitgehuwelijkt worden. Op voorwaarde natuurlijk wel dat de krijger het vereiste aantal koeien levert dat de ouders van de jonge dame hebben vastgesteld als bruidschat. Degene die het gevraagde aantal koeien heeft, krijgt het meisje. Zij heeft niets te vertellen. Natuurlijk proberen wij daar tegen in te gaan, tot nu toe zonder veel resultaat. Dit alles heeft zijn terugslag op onze pastorale activiteiten. Polygamie is wel de belangrijkste reden dat zij niet gedoopt kunnen worden of eenmaal gedoopt de andere sacramenten ontvangen, zelfs als ze heel trouw de catechismus volgen…...

Mogen de Karamojong eens begrijpen dat de God van Jezus barmhartig is en hen niet zal afrekenen op hun gewelddadigheid en barbaarse manier van doen, maar eerder op wat ze diep in hun binnenste verlangen te zijn. In Zijn oneindige Liefde roept God ons tot leven en niet tot de dood.
(*) zoom koom = water met sorghomeel, honing of suiker en een beetje rode peper; wordt aangeboden als welkomstdrank bij de Mossi in Burkina Faso.


Jan Heuft (Algerije):
We hebben met aandacht en geboeid gekeken naar een uitzending van “Kruispunt” met Jan in de hoofdrol. Hij had een indrukwekkend verhaal te vertellen. En deed dat met eenvoud en grote betrokkenheid. In het onderstaande artikel komt veel wat hij ter berde bracht terug. En hij is op zondag 24 Juli weer te zien in de rubriek “Het Braambos”, s avonds om 23.00 uur op de Belgische TV.
Jan schrijft: “het sacrament van de ontmoeting “.
Al meer dan 35 jaar woont en werkt Jan Heuft als broeder van de witte paters in Algerije. Jan Heuft bleef er ook nadat vier van zijn confraters vermoord werden door radicale moslims, evenals vele andere priesters en religieuzen. Nadat in 1992 het leger ingreep toen de radicale islamitische partij het FIS de verkiezingen dreigde te winnen, ontstond een ware terreur. Het leger contra extremistische moslims. Aan beide kanten werden gruwelijke wreedheden begaan. In totaal vielen meer dan 150.000 slachtoffers, vooral onschuldige burgers, vrouwen en kinderen. Maar de radicale moslims hadden het ook op buitenlanders gemunt. Ook een aantal priesters en religieuzen werden vermoord. Veel buitenlanders vertrokken, maar Jan Heuft is gebleven. Hij wilde zijn leerlingen en zijn Algerijnse vrienden niet in de steek laten. Zij konden immers niet uitwijken naar een ander land. “Solidair met hen zijn in goede tijden is niet moeilijk, maar dan moet je het ook zijn in moeilijke tijden“ zegt Heuft in het programma. “Dat ik hier vandaag nog levend sta, is dankzij de moslims die mij beschermd hebben.”

De enige Nederlandse religieus in Algerije werkte als docent aan het doveninstituut van Algiers toen de golf van terreur losbarstte. Hij kreeg zelfs een bodyguard van de overheid toegewezen. Maar vooral de warme steun van de bevolking heeft hem diep geraakt en doen besluiten om ondanks alles te blijven. De dreiging van het geweld door radicale moslims is inmiddels sterk afgenomen, al is de noodtoestand nog steeds van kracht en moet hij nog uitkijken voor zijn leven. Nog steeds vallen er slachtoffers door radicale terroristen. Door de vreselijke gebeurtenissen welke hij heeft meegemaakt is Jan getraumatiseerd, al zal hij dat zelf niet toegeven. Zelfs waar de dreiging zoals in Algiers ontbreekt, bijvoorbeeld tijdens een vakantie in Nederland, kijkt hij voortdurend om. Een angst die hem waarschijnlijk nooit meer zal verlaten.

Heuft is inmiddels 65 jaar maar werkt door als leraar van dove kinderen, vooral jongelui die van school gestuurd zijn of op andere wijze uit de boot dreigen te vallen. Hij bezoekt gevangenen, werkt met de bisschop samen op het gebied van pastorale projecten, is voorzitter van de oecumenische vereniging die projecten opzet voor slachtoffers van de aardbeving een paar jaar geleden en die zwarte Afrikanen steunt die op weg naar een betere wereld stránden in Algerije. Hij beseft dat hij taken zal moeten afstoten maar er lijken er alleen nog maar bij te komen.

Vele jaren wilde Heuft niet voor de camera verschijnen uit angst voor de mogelijke gevolgen voor hem en zijn omgeving. Nu ging hij voor het eerste akkoord met opnamen in Algerije, als we niet te opvallend zouden filmen en met een kleine camera. In opdracht van KTRO en KRO gezamenlijk zochten we hem op tijdens de goede week en de Paasnacht in Algiers. We volgden hem in zijn werk met dove kinderen en tijdens de vieringen van deze bijzondere week. Hoewel angst voor aanslagen in het afgelegen berggebied nog groot is mochten we met hem mee, maar uitdrukkelijk alleen met een zware escorte van de politie, naar het nu leegstaande klooster Onze Lieve Vrouw van de Atlas, waar in 1996 zeven trappisten ontvoerd werden en op gruwelijke wijze vermoord. Alleen hun hoofden zijn later terug gevonden. Trappisten willen er weer graag gaan wonen, maar de overheid zegt er hun veiligheid niet te kunnen garanderen.

Ook brachten we een bezoek met Jan Heuft aan de graven van zijn vermoorde confraters, waaronder de Belgische Witte Pater Charles Deckers. Met nauwelijks bedwongen emotie in zijn stem vertelt hij over deze mannen die hem geïnspireerd hebben. “Dikwijls heb ik er aan gedacht dat de voorzienigheid het zo gewild heeft, dat echt de besten onder ons door God zijn uitgekozen voor het martelaarschap “
zegt hij aan hun graf in het Berberstadje Tizi Ouzou.
We maakten ook opnamen van een gesprek tussen Jan Heuft en de aartsbisschop van Algiers over de relatie met de moslims in dit islamitische land. Op indringende wijze vertelt Jan Heuft over het gebed in moeilijke tijden, zijn betrokkenheid bij de moslimbevolking, zijn angsten, zijn geloof in het goede en zijn kracht om door te gaan. Hij vat zijn werken samen onder de noemer: “het sacrament van de ontmoeting“, het achtste sacrament dat de Witte Paters in Afrika huldigen.

Willy Burm ( Burkina Faso)

Dit jaar hebben wij ons jubileumjaar: 50 jaar bestaat de parochie Ste Maria Goretti. Zij is onze patrones geworden omdat een Italiaanse pater, Malinverni, deze post van Boulsa heeft geopend in 1955.
Wij hebben de opening gevierd op 9 januari 2005 en wilden graag een 50-tal kinderen dopen. Dat is toen gelukt want we hadden er 59. De Mis was in de openlucht op de “Maria” berg die op 3 km van onze missie ligt en waar we jaarlijks op 1 januari en op 15 augustus de H. Mis lezen. Vanaf die dag gaat een grote foto of schilderij van Maria Goretti al de 42 dorpen van onze parochie af. Zij blijft er overal een drietal dagen zodat we een dag hebben voor een retraite (gepreekt door een catechist) met als thema “De Heilige Eucharistie “, want dit jaar is het Eucharisties jaar. Dan is er een dag dat we daar de H. Mis lezen en na de Mis hebben we een gezamelijke maaltijd. Ieder maakt thuis wat eten klaar en brengt dit naar de missie waar we het samen opeten. Vaak zijn er ook anderen bij uitgenodigd, zoals het dorpshoofd en ouderlingen, dit ter ere van de H. Eucharistie. Nu komen we dus zeker minstens één keer in alle dorpen want de kleinere dorpen kunnen er soms wel eens bij inschieten, zodat ze soms in een tijd van vier of vijf maanden geen priester krijgen.
Wij wilden op 19 maart graag ongeveer 50 huwelijken arrangeren van diegenen die al bij elkaar zijn en vaak al kinderen hebben. Dat is ook gelukt want we hebben 51 huwelijken kunnen sluiten.
Normaal worden doopleerlingen, de volwassenen, in hun sectoren gedoopt met Pasen en hebben we zes sectoren. Dit jaar hebben we allen uitgenodigd om de goede week bij ons in Boulsa te vieren en hebben we ze allemaal gedoopt in de nachtmis. Er waren 381 gedoopten en 43 mensen die hun doopbeloften deden.
Gelukkig konden we alles buiten doen, en omdat het ’s nachts gebeurde hadden we geen last van de zon, want overdag zien we daar tegenwoordig, in maart en april, behoorlijk mee af.
Eind april krijgen we dan nog de kinderen die gedoopt worden. Dat zijn kinderen van al degenen die in de nachtmis gedoopt zijn maar er zijn ook andere kinderen die toegevoegd worden. Natuurlijk hebben we in mei de eerste communicantjes en vormsels voor de kinderen van katholieke ouders. Het hoogtepunt moet de priesterwijding zijn van een van onze parochianen en omdat hij de enige is dit jaar is het voor de bisschop niet moeilijk om te besluiten in welke plaats hij gewijd zal worden.
Jullie zullen wel begrepen hebben dat deze parochie geen “eerste evangelisatie “ meer is en dus niet de prioriteit heeft in onze provincie. Eigenlijk zouden we dit jaar de parochie over moeten dragen aan de inlandse clerus maar vanwege het jubileum zitten we een beetje te trekken om dit even uit te stellen. De provinciaal en de bisschop waren vergeten of hadden er niet aan gedacht dat we jubileum hadden. Tusen twee haakjes, we zitten hier met z’n drieën : twee blanken, de overste is een Spanjaard, Eugenio Jover, 60 jaar en Willy Burm bijna 69 jaar en een Afrikaanse priester van het bisdom: Emile Sawadogo, 32 jaar als ik me niet vergis. Hartelijke groet, Willy.




Vacantiegangers.

Wim Schakenraad    Aankomst:    01 april 2005,
Modestusstraat 20, 5101 BP Dongen 0162-313845,
Thuisadres Hooidonk 11, 5275 HT Den Dungen ,
Tel 073 59 41 852.
Vertrek:    N.B.

Jozef de Bekker     Aankomst:    24 april 2005
Jan Steenlaan 16, 5591 AJ Heeze. Tel: 040 22 62 742.
Vertrek:    10 september via Parijs.

Gerard Derksen    Aankomst:    26 april 2005
Van Bronckhorststraat 6, 6681 AP Bemmel;
tel. 048146 66 01
En ook: Griftdijk Noord 42, 6663 AC Lent.
Tel: 024 34 81 250.
Vertrek:    22 augustus 2005

Piet van Hulten    Aankomst:    06 mei 2005    
Hertebroek 38, 4841 SN Prinsenbeek. 076 54 12 307.
Vertrek:    04 augustus 2005

Henk van Kessel    Aankomst:    11 mei 2005
Vorstenboscheweg 15, 5473 NG Dinther. Tel. 0413 363348
Vertrek:    N.B.
Henk zal voor onderzoeken de dokter bezoeken.

Harrie van de Ven    Aankomst:     12 mei2005    
Pastoor Clercxstraat 41, 5465 RE Zijtaart ( Veghel ).
Tel: 0413 36 76 38
                Vertrek:    17 augustus.

Frans Dewez        Aankomst: 4 juni 2005    
Burg Panislaan 24, 5056 AE Berkel-Enschot.
Tel: 013 53 32 105.
Vertrek:    N.B.

Hugo Hinfelaar    Aankomst:    2 juni 2005
Kadelaan 67, 2725 BC Zoetermeer
cckrullaars-hinfelaar@wanadoo.nl Tel: 079 34 10 250
        Vertrek:     N.B.

Marien van den Eijnden    Aankomst:    17 juni 2005 , Modestusstraat 20, 5101 BP Dongen,0162-313845.
Vijverweg 4, 4641 HZ Ossendrecht, Tel 0164 67 26 86.
        Vertrek:    8 september 2005

Toon van Kessel    Aankomst:    25 juli 2005
Kantje 21, 5388 XB Nistelrode. Tel: 0412 61 12 86
Op 2 augustus zal hij in Nijmegen een operatie ondergaan.
Vertrek:    N.B.

Webmaster-NL