De schakel
no.360 - mei 2005

Provinciaal Piet Kramer heeft het woord:

Beste medebroeders.
    
Toen de harde kerkbanken in de kapel vervangen werden door gemakkelijke stoelen was Nico Borst het daar niet mee eens: ”Ik heb alle documenten van het tweede Vaticaans Concilie door gelezen. En het woord ZITTEN komt er niet in voor !!!! Een missionaris ZIT niet!!!” Nico klom tot op hoge leeftijd met twee treden tegelijk de trap op. En boog de knie tot op de grond. Maar uiteindelijk won de harde werkelijkheid van de beperkingen van de ouderdom het van wilskracht en taaie levensdrift. Ook Nico werd tenslotte lid van “de zittende kerk”.

Er zijn allerlei goede boeken over ouder worden. De Societeit organiseert kursussen in Rome, die ons wat helpen om met een zekere sereniteit afscheid te nemen van de voorbije, actieve jaren en de ouderdom tegemoet te treden. Maar het blijft een harde leerschool. “Afscheid nemen is een beetje sterven”. Een wat sentimenteel zinnetje misschien. Maar als je ouder wordt; meer waar dan ooit .

Afscheid: Na lange jaren in Afrika komen we terug in een wereld waarvan we vervreemd geraakt zijn. En dat ligt niet helemaal alleen aan onze jarenlange afwezigheid. Onze westerse wereld IS ook in menig opzicht een vreemde wereld: Een wereld waar onder beschaafde uiterlijkheden op vaak keiharde manier met mensen wordt omgegaan: Topsalarissen en ontslagen aan de basis. Jarenlang traineren bij het verlenen van verblijfsvergunningen aan immigranten. En dan toch tenslotte; uitzetting. Glanzende hoogbouw. Met meer dan 25% leegstand. Zorg om stagnerende economie in dit welvaartsland. Maar weinig aandacht voor het mede daardoor verkommerende milieu.

Vrijhandel. Maar geen ruimte voor de economische belangen van de armere landen in Afrika. In de zorg en het onderwijs tijdverslindend papierwerk en oeverloos vergaderen. Maar steeds minder tijd voor persoonlijke aandacht voor ouderen, patiënten, leerlingen. Een vreemde wereld !!!.

Toch ook een wereld, waarin we met enige moeite best weer aansluiting kunnen vinden. Want het percentage “mensen van goede wil” is wel ongeveer gelijk gebleven.

Wel vinden en voelen we dat de kerkgebondenheid sterk terug gelopen is. Zelf hebben we ons hele leven geïnvesteerd in het doorgeven van het Evangelie. En ook in het opbouwen van kerkgemeenschappen. Het doet zeer, als je merkt dat mensen van wie je houdt daar geen boodschap meer aan hebben. Maar we zijn daarin de enigen niet.

Wat denk je van ouders met een geloof dat hen dierbaar is, dat hun leven zinvol inkleurt, die dat zo graag aan hun kinderen hadden mee willen geven ? Maar ze doen de deur nooit dicht . En blijven bereid te luisteren naar die kinderen; naar wat zij leven? De scheiding van normen en waarden is voor ouders wel pijnlijker dan voor ons.

In de half lege kerken vinden we bovendien een hele schare van vrijwilligers die de Christen gemeenschappen op gang houden. Daar zitten prachtige mensen tussen:
Gelovig - op een vrije en volwassen manier.
Betrokken en dienstwillig.
Mensen met levenservaring.
Hartelijk en creatief.: Geen zure fanatiekelingen maar leuke,vaak aardige mensen:

Schoonmaaksters en klusjesmannen,
kerkbestuurst/ders en gastvrouwen,
voorgang(st)ers voor avondwake en gebedsdienst,
kosters en leden van werkgroepen voor vrede en ontwikkeling,
koorleden, bloemenschiksters, tuiniers, gastouders die kinderen voorbereiden op Communie en vormsel, kindernevendienst-moeders….….

En buiten deze ons wat meer vertrouwde kerkelijke kringen zijn er de talloze vrijwilligers in bejaarden- en ziekenhuizen, in de asielzoekerscentra, bij “de Zonnebloem”, mensen die zich inzetten voor het milieu……En de ontelbare opa’s en oma’s, die omkijken naar hun kleinkinderen….
En eerlijke vakmensen. Mensen met beroepstrots. Mensen in “de zorg”…..
Allemaal mensen die het vlammetje van gemeenschapszin en betrokkenheid hebben weten te bewaren. “Mensen van goede wil.”. Goed volk.

Als we voorgoed naar Nederland terug komen dan kunnen we bij deze mensen thuis komen. Hun waarden zijn herkenbaar voor ons. En we kunnen van hen leren. Maar we moeten er dan wel op uit. Als we ons opsluiten komen we ze niet tegen.

De priesters onder ons hebben soms de wat klerikale neiging om alleen op het aanbod van “priesterlijk” werk in te gaan. Als dat niet overal lukt, dan zijn we verbaasd dat mensen blijkbaar niet altijd op ons, oude missionarissen, zitten te wachten. Ondanks het priester tekort. Want wat hebben we ze te bieden ? Hoelang houden we dat vol ???

Heeft ons aanbod enige toekomst ? Als we ons zouden opdringen dan is het gevaar niet denkbeeldig dat pastoraal werkers (en hun gezinnen !!!) eerst weer een tijdje weggedrukt worden. Om over een paar jaar weer in te moeten springen.

Oudere Zuster-missionarissen zijn wat dat betreft wat vindingrijker. Ze gaan op ziekenbezoek en zetten koffie in opvangcentra. Ze zitten in missiewerkgroepen en geven Nederlands aan allochtonen. Ze schrijven brieven voor Amnesty en gaan zo nodig de straat op als ze vinden dat er ergens onrecht geschiedt Ze lopen met de collectebus en zoeken mensen op. Ze duwen rolstoelen om gehandicapten van de buitenlucht te laten genieten…..

Maar ondanks deze mogelijkheden geldt toch :”Afscheid nemen is een beetje sterven”. Het valt niet mee om voorgoed weg te gaan uit Afrika als je het er goed gehad hebt. Sommigen van ons werken aan de frontlinies waar het arm is, waar verschrikkelijke oorlogen gevoerd worden….
De meesten van ons hebben in Afrika echter erkenning en bevestiging ontvangen van de mensen voor wie en met wie ze mochten werken. We hebben onze talenten kunnen ontplooien. Mooie jaren in ons leven vol actie en voldoening.

Dan is afscheid nemen omdat je ouder wordt inderdaad een beetje sterven. Maar we hoeven het niet te dramatiseren. Wat denken we van getrouwde mensen, die van elkaar afscheid moeten nemen. Omdat de dood hen scheidt ? Die moeten na een mensenleven samen alleen verder ? Ze hoopten samen oud te worden. Nu gaan ze alleen de ouderdom tegemoet Hoeveel indringender is dat afscheid niet ?

Ouderdom leidt soms ook tot een diepe behoefte aan verzoening. In elk mensenleven wordt onrecht gedaan en geleden. Hele families vallen uiteen. Om erfenissen. Om veranderende opvattingen…. En dan is er toch verdriet om het verbreken van banden. Om het verlies van vertrouwen. Zeker bij het ouder worden.

Ook in onze eigen “familie” leven sommigen van ons met het verdriet van een onverwerkt trauma. Vanwege bedoeld of onbedoeld onrecht of miskenning. Oud zeer dat terug kan gaan tot benauwende vormingsmethoden. Of doordat er slordig is omgegaan met iemands reputatie…….
Feit is dat het alleen kan helen als het kan worden uitgesproken en wordt erkend. Dan valt vergiffenis aan mensen, verzoening met het verleden, lichter.
Wraakgevoelens daarentegen verwonden wie ze koestert. Dan verzuren ze ons en kunnen ze uiteindelijk ontaarden in een obsessie worden die de rest van ons leven vergalt. We torsen dan een ondragelijke last. Maar we kunnen ook niet meer zonder. We zitten gevangen in onze slachtoffer rol.

In ieder geval: hopelijk maakt de ouderdom van ons geen lastige oude heren met lange tenen en inhalige handen.. Hopelijk brengt de ouderdom ons ook een vleug humor om het betrekkelijke van alles. Humor en wijsheid die ons een beetje door de donkere dagen heen helpt. Hopelijk komen we door de moeilijke dagen heen met wat meer mild begrip en mededogen voor andere mensen en hun lot.
Want tenslotte is ouderdom ook: langzaam maar zeker afscheid moeten nemen van onze lichamelijke en geestelijke mogelijkheden: Beperkter worden omdat de benen, onze ogen en oren…., omdat het lichaam niet helemaal meer kan wat we graag zouden willen. Een beetje sterven van dag tot dag. Soms een zware gang. Je geeft eerst het fietsen op en dan doe je de auto weg. Tenslotte blijft de rollator over . Anderen gaan meer en meer van je overnemen: Je bed opmaken. Je kamer schoon houden. Je helpen bij wassen en eten. Ze doen het met liefde en zorg. Maar toch…: Opgeven. Inleveren. Aanvaarden. Afscheid…!!!.

Heythuysen..
We raken daarnaast ook nog de zeggingsschap over eigen huis, eigen klooster, kwijt. De “Eisen van de tijd” plaatsen mensen “van buiten” binnen. Eerst hadden we nog het gevoel dat zij de gasten waren en wij hun gastheer. Maar van lieverlee werd wel duidelijk dat allen bewoners zijn met dezelfde rechten en behoeften: Opgeven.

Toch samen verder gaan. Inzien dat ook de mensen “van buiten” veel moeten opgeven: Misschien meer dan wijzelf: Van eigen huis en tuin naar een verzorgingskamer. Van gezinsleven naar een klooster bejaardenoord vol onbekenden. Van leven met een geliefde echtgenoot(e) naar veel alleen zijn.

Wat blijft er in onze ouderdom over aan kwaliteit van leven ?

We worden zorgelijker. Maar zo leren we misschien ook van lieverlee tot overgave te komen. En tenslotte tot aanvaarding. Zorgelijker. Maar ook dankbaar voor de uitstekende verzorging.
We worden leeg geschraapt. Maar misschien maakt het ook vrijer en zuivert het ons van veel overtolligs.
Een soms pijnlijk proces. Maar misschien toch ook toch ook uitdaging en groei, opdracht en missie.
Zeker zijn; inschikkelijkheid, elkaar ruimte geven, belangstelling, elkaar recht doen: kwaliteit van leven. We steunen elkaar in ons samenleven.: Kwaliteit van meeleven.

De grenzen verengen zich. Maar misschien genieten we intenser van de vreugden die het leven toch biedt ?

We zijn over de top heen en zien de eindstreep. Maar we zien wellicht met dankbaarheid terug op de afgelegde weg. En de goede herinneringen helpen om belangstelling te behouden voor onze wereld van nu. Blijvende belangstelling voor waar en met wie we gewerkt en geleefd hebben. .

We leven op de grenzen. Zeggen ze niet dat dat bij een leven als missionaris hoort ? En wellicht kijken we ook met vertrouwen over die grenzen heen.

De jaren van drukke bezigheden zijn voorbij. Misschien komen we wel tot eenvoudige contemplatie ? Tot de rust van het gebed. Ten bate van de wereld. Ten bate van onze missie.

Ik lees het nog eens over en denk: ”Ik heb mooi praten...
Ik ben tenslotte pas zeventig !!!!!”

een Goede Reis toe.
Hij had zijn plicht gedaan en ik had niet geprobeerd om hem met steekpenningen om te kopen.”

Met hartelijke groet, Piet.

Van de vergadertafel.

22-27 April was Cor vd Brand in Keulen voor de jaarlijkse bijeenkomst van de werkgroepen “Gerechtigheid en Vrede en Heelheid van de Schepping”en het “Afrika en Europa netwerk”.
Hij zal in zijn tweewekelijkse brief waar wel wat over vertellen.

Op 21-22 April was Sjef Kuppens in Brussel voor de bijeenkomst van de 4 Europese Projecten ( Marseille, Berlijn, Den Haag en Brussel.) o.l.v. Detlev Bartsch, de Duitse provinciaal:
De vier voorwaarden die de Raad van Europese Provinciaals heeft voorgesteld om als Europees Project erkend te worden/blijven werden nogmaals benadrukt:
1) Het moet een communiteits project zijn: dwz de stafleden werken vanuit dezelfde gemeenschap.
2) Het richt zich voornamelijk op Afrikanen en Moslims in Europa.
3) Het wordt gesteund door de plaatselijke kerk.
4) Het heeft toekomst.

Van 1 tot 7 Mei was Carol Vismans in Mours voor de vergadering van alle webmasters., redacteuren van onze tijdschriften etc.
De assistent van de Al;gemene Overste, Georges Jacques, was aanwezig.
De websites en publicaties zijn van groot belang voor het doorgeven van het Evangelie, voor de zichtbaarheid van ons werk, van onze Societeit en voor het verspreiden van informatie over Afrika.
Zo hebben in een week tijd 8000 mensen onze site voor Nederland en Belgie “bezocht”. Enkele kandidaten hebben via de websites het eerste kontakt gelegd met de Societeit ( in Frankrijk en Spanje…)


Het afleggen van EDEN en de WIJDING geschiedde voor deze en gene zo veel jaar geleden:

1965:    40 Jaar voor de eed    
Jo van de Ven         25 Juni Plaats was Eastview, Canada
Henk Janssen     idem        28 Juni Vals, Fr
Jan Bruyns     idem        28 Juni Vals, Fr
Jan Somers     idem        29 Juni Totteridge, GB

Marten Bloemarts      wijding     03 Juli Roosendaal
Rini van Broekhoven     idem            idem
Marien van den Eijnden idem        idem        
Jan Franse         idem            idem    
Cor de Visser         idem            idem        

1955: 50 Jaar eed

Harrie Fransen     eed    Thibar, Tunesië 27 Juni
Louis Melis    eed    Heverlee, België     16 Juli
Henk van de Ven    eed    ’s Heerenberg     22 Juli
Frits van Vlijmen    eed    ’s Heerenberg     22 Juli
Harrie Schellen    eed    ’s Heerenberg     07 Augustus
Léon Gadet    wijding    Carthago, Tunesië    10 April
Henk Kager    wijding    Galashiels, G.B.    26 Mei

1945: 60 Jaar eed:

Kees van de Wee     eed    ’s Heerenberg        30 Juni
Ad van de Laak     eed    Heverlee, België    21 September.

AAN ALLEN ONZE HARTELIJKE FELICITATIES
EN WE ZULLEN HET GLAS HEFFEN OP DE
JUBILARISSENDAG IN HEYTHUYSEN.

Op Verlof kwamen:

Piet Verkleij        Op de Bos 2, 6093 NC Heythuysen; tel. 0475 94555
Vertrek begin juli na ook operatie.

Wim Schakenraad    Op de Bos 2, 6093 NC Heythuysen; tel. 0475 9455 55.
Hooidonk 11, 5275 HT Den Dungen , Tel 073-594 1852.

Marcel Mangnus    Willem Hendrikstraat 12, 4569 PD GRAAUW; tel. 0114 63 53 77. Vertrek is gepland voor 12 juli 2005.

Marien van den Eijnden    Aankomst vanuit Tabora, Tanzania: 17 juni 2005.
Vijverweg 4, 4641 HZ Ossendrecht, Tel 0164-672 686.
Vertrek is gepland voor 8 september 2005.

Frans Dewez    Burg Panislaan 24, 5056 AE Berkel-Enschot. Tel: 013-533 21 05.
Aankomst vanuit Kampala, Oeganda: eind mei/begin juni 2005.
Gerard Derksen    Van Bronckhorststraat 6, 6681 AP Bemmel; tel. 0481 466601.
En ook: Griftdijk Noord 42, 6663 AC Lent. Tel: 024-348 1250.
Bezoek Rome 11 mei- 15 juni. Retour Tanzania op 22 augustus.
Wim Wouters    Pater v.d. Elsenstraat 13, 5481 BS Schijndel. Tel 073-5492312
Na een kursus in Mei in Rome is zijn vertrekt gepland op 13 Juni.
Marcel Mangnus     Willem Hendrikstr 12, 4569 PD Graauw. Tel 0114-635377. Verlof zal verlof duren tot 20 juli.
Theo de Jong    Aangekomen op 6 mei tot sept, uit Uganda. Vakantieadres in Heythuysen.
en ook: Reeweg 17, 9163 GT Nes- Ameland. Tel 0519-542 339.
Piet van Hulten    Vertrekdatum zal zijn op 4 augustus.
Hertebroek 38, 4841 SN Prinsenbeek. 076-5412307

Cor de Visser        Aankomst 10 mei tot 16 juni.
Kamperfoeliestraat 32, 5241 XS Rosmalen. Tel 073-521 2001.

Henk van Kessel    Aangekomen 11 mei. Vorstenboscheweg 15, 5473 NG Dinther.
Tel. 0413-363348. Henk zal voor onderzoeken de dokter bezoeken.

Harrie van de Ven    Aankomst 12 mei, Naar Canada 14 - 28 Juni.     
Pastoor Clercxstraat 41, 5465 RE Zijtaart ( Veghel ). Tel: 0413-367638
Hugo Hinfelaar    Aankomst 2 juni, adres: Kadelaan 67, 2725 BC Zoetermeer cckrullaars-hinfelaar@wanadoo.nl Tel: 079-341 0250

Jozef de Bekker    Jan Steenlaan 16, 5591 AJ Heeze. Tel: 040-2262742.
Vertrek staat gepland voor 10 September via Parijs.

Jos Kuppens    Komt aan na de kursus “third fase “in Rome, voor een kort bezoek. Maaseikerweg 26, 6006 AA Weert. 0495-535416.

Toon van Kessel    Hoopt 25 juli aan te komen. Adres: Kantje 21, 5388 XB Nistelrode. Tel: 0412 6112 86. Op 2 augustus zal hij in Nijmegen een operatie ondergaan.

OVERLEDEN FAMILIELEDEN:

12.03.2005    Cis Coolen te Valkenswaard,
Zus van overleden pater Jo Coolen
1. 04. 05    Helena Maria Sanders te Panningen
        Zus van overleden paters Theo en Piet.

7. 04. 05    Wim Oostveen, broer van Antoon Oostveen.

10.04. 05    Trees Termeer- van Heijningen, schoonzus
van Nico Termeer.

18.04 05    Jacques de Bekker, broer van Piet en Jozef de Bekker.
        
Bidden wij voor hen en voor al onze geliefde overledenen.


Uit het veld.

Frits van Vlijmen en Frank Dirven. (Provincialaat. Dongen)
Op 1 Mei heeft Frits zijn werk als Provinciaal secretaris overgedragen aan Frank Dirven
Jarenlang heeft Frits het soms vele werk op het Secretariaat behartigd. En dat bedoel ik letterlijk : met hart en ziel. Met nauwgezetheid en bekwaamheid. Met toewijding en met interesse.

Alleen vergaderen bijwonen en notulen maken hadden niet bepaald zijn voorkeur. Maar ook dat deed hij stipt en goed. En zijn vertalingen in het engels (notulen. Levensberichten bij overlijden) waren verzorgd. Hij was een steun en toeverlaat. We hebben allemaal van zijn diensten gebruik kunnen maken. En dat geldt allermeest voor ons op het provincialaat.

Daarnaast assisteerde hij ook elke veertien dagen op de weekenden in de Maria Regina kerk van Boxtel en in Lennisheuvel. En nu in de abdij van de Benedictinessen in Oosterhout. En hij neemt ook de beurten bij onze Broeders en Zusters in Dongen.Ook dat wordt allemaal zorgvuldig voorbereid. We zijn hem heel dankbaar voor al het verzette werk.

We hebben er op 1 Mei een borreltje op gedronken.
Frank neemt nu over. Hij is na de dood van zijn Moeder en het goed plaatsen van zijn broer in een zorgcentrum bij ons in komen wonen en heeft een kursus gevolgd in het opmaken van notulen. We wensen hem toe dat hij zich thuis zal voelen in de gemeenschap en in zijn werk.

Harrie van de Riet en Rene van de Mast. (Dongen)

Na de dood van Jan van der Geest moest er een nieuwe verantwoordelijke gekozen worden voor de communiteit in Dongen. De verkiezing heeft plaats gevonden en Harrie werd gekozen en benoemd. René is zijn assistent. Er is nu weer een regelmatige huisraad, er zijn recollecties…En beider gastvrije instelling en belangstelling voor mensen zorgen ervoor dat gasten welkom zijn.


Harrie van de Ven ( Congo) is nu op vacantie. Dat komt hem wel toe. Hij werkt in een van de moeilijkste streken van Congo waar maar geen einde komt aan de stammenoorlog tussen Hema en Lendu waar buitenlandse inmenging vreedzame oplossingen telkens weer te niet doen. Hier is een gedeelte van een artikel dat in de NRC verschenen is:
klik hier.

Jozef de Bekker (Ivoorkust) is nu op vacantie vanuit een ander gebied vol spanningen: Ivoorkust.:

“De politieke situatie in Ivoorkust is en blijft een duistere zaak. Wij hier in het noorden hebben alleen informatie via de buitenlandse radio’s Geven die allemaal een objectief beeld van de situatie? We leven dus in een land waar de informatie slechts gebrekkig doorkomt. En die informatie is sterk gekleurd.

De franse radio geeft zeker een gekleurd beeld, de BBC is beter maar praat minder over Ivoorkust. De nieuwtjes die vanuit het zuiden naar hier doorkomen via de reizigers zijn vaak sterk gekleurd omdat de reiziger in kwestie een noorderling is en zich dus al bij voorbaat “verdacht" weet als hij door loyalisten wordt gecontroleerd.

De persoon die uit het zuiden afkomstig is en naar het noorden reist, wordt “verdacht “door de rebellen. De rebellen en de regering hebben geen enkel vertrouwen in elkaar en iedere keer wordt gezegd dat dit of dat helemaal niet waar is.

De economische toestand wordt er ook niet beter op. In het zuiden zijn meer dan 30.000 mensen werkeloos geworden sinds het vertek van ongeveer 10.000 Fransen en andere Europeanen, begin november vorig jaar. In het noorden worden de mensen steeds armer omdat er geen enkele handel is. Bovendien was het afgelopen regenseizoen maar heel matig en zal er zeker honger heersen in de komende maanden. Daarbij komt dat de katoenboeren al sinds enkele jaren groet problemen hebben met het ontvangen van het geld voor geleverde katoen. Sommigen hebben al 3 jaar geen cent gezien.

Dat hangt deels af van de rebellen die het transport van katoen naar het zuiden moeilijk en vooral kostbaar maken. Maar voor een groot deel is het ook de schuld van de katoenmaatschappij die financieel slecht wordt geleid.

We hebben ook dit jaar weer volop de ruimte om te werken. De rebellen maken het ons niet moeilijk en we reizen door de hele parochie zonder probleem. Ook om naar Korhogo en naar Katiola te gaan is geen probleem al zijn er verschillende barrières waar je moet stoppen.

Als het erg moeilijk is dan ben je een paar honderd francs kwijt (650 voor een Euro) en kijken ze je bagage na. Maar verder zijn er voor kleine auto’s en zeker die van de missie niet veel problemen. Ze kennen ons onderhand wel. Bovendien hebben de meeste rebellen wel het “vuur” verloren en zijn ze er vooral op uit om wat geld te vragen, want hun “bazen zijn er vooral op uit om voor zichzelf wat geld opzij te leggen”.

Dit is het wapen van de nieuwe Paus Benedictus XVI : ->->->->->->

Pieter Wels (Lage Mierde) is pastor in een groot bejaardenhuis in Bladel; opvolger van Janus Renders. Hij woont met Frans vd Weijst ( de pastoor-deken ) en Ad van Pinxten in Lage Mierde en draagt ook in die parochie zijn steentje bij. Hij is de econoom van de gemeenschap en lid van de Werkgroep Gerechtigheid en vrede en Heelheid van de Schepping (JPIC). Hier zijn verslag van wat Gerechtigheid, vrede en Heelheid betekenen in zijn eigen communiteit.:

“Integratie, heelheid, is een sleutelwoord voor de toepassing van JPIC zowel binnen als buiten de communiteit. Wil ik in mijn persoonlijk leven en binnen de communauteit waartoe ik behoor tot een vorming van levenshouding ten aanzien van gerechtigheid komen dan komen de volgende vragen naar voren:

Praten we voldoende met elkaar over onze activiteiten, over onze familie, over het leven en werken van voorheen in Afrika? Geven wij ook uiting aan onze waardering en schenken wij aandacht aan elkaar? Leven we niet als eilanden? Komen we bij elkaar voor recreatie? Vinden we ook gezamenlijke ontspanning? Zonder in details te treden en met respect voor elkanders privacy is ons gezamenlijk antwoord positief!

In een kleine leefgroep is dit wellicht gemakkelijker. Een voorwaarde van echt samen leven blijft wel dat je toch ergens op dezelfde golflengte leeft. Het moet ook kunnen klikken onder elkaar. Zonder overdaad en luxe leven wij goed en verzorgd dank zij de goede zorgen en toewijding van onze huishoudster en interieur verzorgster. Wij wonen in een goed en vriendelijk huis met een mooi onderhouden omgeving rondom het huis waar wij samen aan werken.

Ieder vindt zijn thuis en voelt zich ook thuis in een broederlijke sfeer van gemeenschapsleven. Gewoonlijk vieren wij 4 x in de week de Eucharistie en bidden wij alle dagen de getijden met uitzondering van zaterdag en zondag. Wij respecteren elkanders behoeften aan persoonlijk gebed.

Frans Balemans (Burkina Faso) begon slecht te horen. In Nederland vond hij geen baat. Wel in Canada:
Daar heeft men hem geholpen aan een modern goed functionerend hoor-apparaat. "Ik ben bij de witte paters in Montreal geweest en heb er mij van het eerste ogenblijk thuis gevoeld. Zeer hartelijk en altijd klaar om een dienst te bewijzen. Toen ik weg ging hing er een foto van me met wat data en er boven: Dank dat je bij ons hebt willen verblijven."

En een voorvalletje in het leven van zijn broer
Martin Balemans (Ghana):
Mohammed Awudu: Een paar dagen geleden was ik in de stad en zag een klein jochie met een geamputeerd been. Hij stond vlak bij de stoplichten te bedelen. Ik nam het jochie mee naar het Centrum hier en hoorde zijn geschiedenis.

Hij is een Fulani boy en ging altijd mee met zijn vader om voor de koeien te zorgen. Hij liep dus altijd achter de koeien aan totdat hij opeens op een slang trapte. Dat werd een zeer grote wond en uiteindelijk moest het been afgezet worden. Hij kon zijn vader niet meer volgen en zijn moeder is enkele jaren geleden gestorven. Zijn vader heeft hem achtergelaten hier in de stad war hij bedelt en hij slaapt op het busstation in de open lucht, alleen.

Ik vroeg hem of hij graag naar school wilde en in het antwoord van zijn ogen was het heel duidelijk.
Mijn medewerker, Zacharia is gisteren met hem naar zijn vader geweest, hier 80 km vandaan om hem te vragen of wij hem in een familie mogen plaatsen en hem naar school sturen. De vader was uiterst dankbaar en zei: Nu is mijn gebed verhoord. Ik heb Allah daarom dagelijks gebeden.

Vanmorgen ging Zacharia zijn eigen kinderen naar school brengen en de kleine jongen op zijn krukken was er ook bij. Ze kwamen langs een privé school welke goed en duur is . De eigenares vroeg waar hij met het kreupel jochie heenging en hij vertelde haar dat zij een school zochten. Zij zei toen dat zij hem wel gratis in haar school zou opnemen.

Martien van de Ven. (Tanzania)Hij werkt in Bujora een centrum-museum voor Sukuma cultuur:
“Ik ga dagelijks van Nyegezi naar Bujora. Samen met een priester van het bisdom Mwanza en een vijftiental andere medewerkers zetten we ons in om taal en kultuurvormen van de Sukumastam te conserveren.

We zijn er van overtuigd dat dit een erfenis is die we hebben ontvangen van onze voorouders, deze tijdelijk in bruikleen hebben om ze te ontwikkelen en verrijkt door te geven aan de volgende generaties.
Door de snelle veranderingen in het sociale en economische leven bestaat het gevaar dat dit vergeten wordt en dat veel waardevols verloren gaat. Er is dus een zekere urgentie. Het ziet er naar uit dat binnen tien jaar de mogelijkheden hiertoe zullen verdwijnen. Het is verheugend dat naast touristen uit Europa, Amerika en Azië, de laatste twee jaar ook veel Tanzanianen, met name scholen, het Bujora Cultural Centre bezoeken.

Afgelopen weekend ben ik samen met een aantal anderen officieel opgenomen in de Associatie van de ouderlingen van de Sukuma stam. Twee dagen ceremoniën van allerlei aard en het leren van nieuwe namen bomen, struiken en kruiden, namen die alleen gebruikt worden door de leden van de associatie zelf en dienen als een soort lidmaatschapsbewijs van de groep. Ik werd er voor uitgenodigd.

Jan van Haandel (Mali) werd onderscheiden. Bij gelegenheid van koninginnedag en het zilveren regeringsjubileum van koningin Beatrix kreeg hij de orde van Oranje Nassau. Het moest een verrassing zijn dus Jan moest wel in een net pak maar hem werd niet verteld waarom. Dat had nog al wat voeten in de aarde. Maar glunderend liet hij zich toch de eer wel gevallen. Onderscheiden om zijn toewijding als missionaris en zijn inzet om water te vinden op talloze plaatsen in de droge Sahel.

Evert van Oostrom, die het overlijden van zijn neef, Toon Goes, te betreuren heeft.:
“Toon betekende veel voor mij als familielid en als medemissionaris Ik ging dan ook graag bij hem buurten in Heyhuysen en dan bracht Toon de fles uit de kast om het praten te vergemakkelijken. Het missionaris-kringetje in de familie wordt kleiner.

Er is nog een mede-missionaris van Afrika ( Witte Pater ) nl neef Johan in den Haag. Dan nog 3 nichten missionaris, Greet, Leny en Aggie in Nuland en Boxtel. Neef Joop, Redemptorist in Nijmegen en neef Jan, Scheutist, in Congo. Zo zullen we proberen om de missionaris-vlam brandende te houden.
Het plotselinge heengaan van Toon zal mijn Goede Week en Pasviering kleuren dit jaar. Toon, tesamen met mijn broer Hugo, vieren de Verrijzenis dicht bij de Heer, ongetwijfeld zijn zij onze voorsprekers.

Een beetje meer alleen zet ik mijn missionaris-leven voort. Mijn autootje is nog steeds een trouwe metgezel op mijn vele reizen. Dat voertuig laat het af en toe wel eens afweten maar mijn engelbewaarder is steeds zeer attent en zorgt er voor dat er altijd hulp in de buurt is wanneer ik mechanische problemen heb. Bovendien is dat autootje even gehaast en driftig als ik, de chauffeur. Dat komt me soms duur te staan wanneer ik op goede wegen over de maximumsnelheid ga.

Onlangs werd ik gegrepen door de politie op de vroege zondag morgen toen er niets anders op de weg was behalve die politie. Ik reed 118 km per uur ipv de maximale snelheid van 100 km. Ik kreeg een boete van ruim 50 Euro aan mijn broek. Het ging allemaal heel gemoedelijk en nadat de politie een proces-verbaal had uitgeschreven wenste hij mij vriendelijkeen Goede Reis toe.

Hij had zijn plicht gedaan en ik had niet geprobeerd om hem met steekpenningen om te kopen.”


N.B. De volledige tekst van "De Schakel" is te vinden op de website van de Missionarissen van Afrika te Rome. Hiervoor is wel een password nodig. Alleen voor Missionarissen van Afrika. Password aanvragen bij webmaster NL. Klik dan op deze link.

Webmaster-NL