Beste medebroeders.
Het is al Maart en nog ligt de wereld onder een dik
pak sneeuw. Bijna Pasen, het feest van nieuw leven, maar de late winter lijkt
alle leven te bevriezen en te bedekken
met een witte wade. Maar onder de sneeuw
vergaart het leven zijn krachten. Nog even en de lente breekt door en
leven overwint. Daar zijn we heel gerust op. Als deze “Schakel” bij U op de mat
ligt, dan slaat een waas van jong groen
misschien al door de takken van de bomen heen. Een wonder ? Vlassen we er nog op
? Of rekenen we er gewoon op ? Want zo
gaat het immers jaar op jaar. Vinden we het allemaal vanzelfsprekend ? Of verwonderen we ons nog ? Als we verleren
ons te verwonderen, dan vervlakt het leven
en wordt ook het geloofsleven
sleets. Zonder verwondering zien we het wonder niet meer: Het wonderlijke in het gewone. De
diepte onder de oppervlakte der dingen. Het ontijdelijke in het alledaagse.
De lentebelofte onder de sneeuw. Zonder
verwondering sterven de dromen en sterft de hoop.
Hebben de dromen over een betere wereld hun tijd
gehad ?. De wereld lijkt harder geworden. Verwondering wordt meer en meer opzij
gedrongen door opwinding, sensatie, hype. Een stortvloed van nauwelijks meer te verwerken informatie dringt zich overal op: Vandaag schokkend
wereldnieuws; morgen vergeten.
Overal vlakke, opdringerige
reclame, die oproept tot onmiddellijke
bevrediging van opgefokte behoeften. Een bestedingspatroon van steeds meer en meer en groter en duurder: Nu
moeten we weer allemaal een “aso-bak” !!!. Een economie van nooit genoeg. ”Want
anders herstelt onze economie niet”, volgens de premier. Een levensritme van haast en drukte. Een cultuur
van rechten zonder plichten. Van non-stop vermaak. Een samenleving van toenemende
agressie: in gezinnen en op school. In wijken
en stadions. In parlement en media.
Van vooroordelen tussen
autochtonen en allochtonen……
Veel wijst op een kortzichtige levenswijze die de
natuur bedreigt en ten koste gaat van
goede verhoudingen tussen mensen hier en van het welzijn van mensen
elders in de wereld. Bovendien: geen tijd meer voor bezinning. Geen rust
voor dromen; Geen innerlijke ruimte voor het visioen van een menswaardiger
wereld onder God. Vervreemding van jezelf.
Minder aandacht voor elkaar. Wantrouwen t.o.v. ieder, die anders is…. Leven
verschraalt. Verwondering
bevriest. Voor idealen van een betere wereld worden de schouders
opgehaald ; “Dromen zijn bedrog”. “Ieder voor zich en God voor ons allen”.
Ouwemannenpraat ??? Misschien. En in ieder geval is
het gelukkig niet het hele verhaal. Er zijn mensen, veel
mensen, hele volksstammen, die nog wél idealen hebben. En opkomen voor de
kwaliteit van het leven. De opstand in
Georgië en de “ Oranje revolutie ” in de Oekraine
bevestigen de hoop dat mensen op zeker ogenblik genoeg hebben van corruptie en
machtsspelletjes. En dan op vreedzame wijze
kiezen voor nieuw leven voor land en volk.
Die duizenden mensen op dat winterse plein in Kiev met hun vlaggen en hun liederen bewezen dat
dromen niet bevroren zijn. En nu wapperen er wéér vlaggen: In Libanon komen mensen bij tienduizenden de
straat op onder hun banieren. Om
een einde te maken aan onderdrukking en rechteloosheid. Zo is
toentertijd ook de Muur gevallen. Zo zakte “Apartheid” als een kaartenhuis in
elkaar…. Omdat mensen hun idealen toch niet verkocht hadden. Omdat hoop levend
bleef ondanks tegenstand en verdrukking. Omdat mensen in wonderen bleven
geloven: Haalbare wonderen van menswaardigheid.
Wonderen van vrede. Wonderen
binnen het bereik van ons, gewone mensen: gewone wonderdoeners. Binnen het
kunnen van onze eigen handen.
De dromen van gewone mensen beïnvloedden tenslotte
zelfs mensen aan de top: Eindelijk bepleit premier Blair kwijtschelding van de
ondragelijke schuldenlasten. En de
bestrijding van de schreeuwende armoede in Afrika. De Verenigde Naties hebben
een actieplan opgesteld: Vóór 2015 moet
armoede gehalveerd, elk kind naar school, de ongelijkheid tussen mannen
en vrouwen teruggedrongen en kindersterfte met 2/3de verminderd
zijn. Tegen die tijd moet aan aids en malaria een halt worden toegeroepen. En
mensen overal moeten dan goed drinkwater hebben. Terwijl de behuizingen in de
krottenwijken sterk zullen zijn verbeterd…… Dit zijn niet de “8 zaligheden”.
Het zijn de zogenaamde “ 8 doelstellingen
van het millennium”. Onderschreven door vertegenwoordigers van 189 lidstaten. Zou het ervan komen ? Papier is geduldig en beloften zijn goedkoop
!!!!
Of zijn het
toch ook de dromen van mensen die nog durven hopen. En die zelf de
verwezenlijking van die hoop door hun inzet ook naderbij proberen te brengen.
Mensen die nog geloven in het wonder. En zelf dat wonder door hun levenshouding
waar proberen te maken. Mensen die nog in verwachting leven. Omdat ze met verwondering ontdekken
dat hun daadwerkelijke liefde, hun
toewijding, die verwachtingen soms tot vervulling brengt. Onverwoestbare
optimisten. Mensen, die voelen dat het leven altijd weer sterker zal blijken
dan de dood. Gewone mensen: mannen en vrouwen
met hun liefde voor hun kinderen en zorg om hun toekomst. Gelovigen met
hun vertrouwen in Gods scheppende goedheid die hen inspireert om mee te doen.
Christenen met het evangelie ter harte.
Oude missionarissen: ooit uitgetrokken om het Rijk Gods te verkondigen en die
nog bidden om het komen van dat Rijk…...
Komen wij daarin mee ? Waar kiezen wij voor ? Laten we ons meezeulen
met de tijdgeest ? Met de “waarden” van
de consumptie maatschappij ? Of herkennen we de waarden van het evangelie ?
Hebben we nog idealen ? Betekenen
mensenrechten nog iets voor ons? En willen we daarin mee ?
Want wat bezielde Jezus eigenlijk ? Preekte Hij
niet onophoudelijk over het Rijk
Gods, over de nood om het dagelijks brood en over onderlinge vergeving; zelfs
van onze vijanden ? Gingen de “8
zaligheden” daar ook niet over ? Stond
zijn hele leven niet in dienst van het mensenleven hier en nu: Mensen als één
familie, broers en zussen, onder God als vader ? En baande
zijn dood niet een weg naar eeuwig, onverwoestbaar leven toe ? Eeuwig leven ? Een eeuwige lente ? Dat vieren we toch met Pasen. ?
Pasen, het leven, vieren we echt, als we dat visioen van Jezus nog met Hem mee
willen dromen. En bereid zijn uit die droom te leven : Dat visioen waar maken in wat als taak of opdracht op onze
weg komt. Samen met wie we tegen komen
op die levensweg.
Dat vieren we
elke dag als we ons verheugd verwonderen om de kracht van wat wij,
gewone mensen, kunnen opbrengen in
dienst van elkaar en van een betere wereld.
Dat vieren we
in verwondering om wat onze liefde, ons doen, ons dragen, ons bidden vermag. In
gezin en religieuze gemeenschap, in kerk en wereld. : Onze kracht: Gods gave.
Dankbare verwondering ook omdat we telkens weer de kracht vinden om vol te houden, om staande
te blijven. Om te blijven geloven in Gods goedheid. In de mens die bereid
is medemens te zijn. In een betere
wereld. Tegen alle cynisme en ontmoediging in.
Zo de weg van Christus gaan ,die
verrezen is. Met Hem als gezel. Altijd
weer naar Pasen toe.
Zalig Pasen. Piet.
N.B. Het artikel: "Van de Vergadertafel" kunnen de Witte Paters lezen in dit no. van de Schakel dat óók op de Website van Rome is gepubliceerd. Hiervoor is een password nodig. Aanvragen bij de
webmaster.
OVERLEDENEN:
Pater Nico Krachten Missionaris van Afrika
* Utrecht, 19 Mei 1936, + te Dongen, 18 Januari 2005.
*
06 Januari 1923 in Oostburg, en + Heyhuysen
op 1 Febr 2005 .
*
Schalkwijk, 18 Jan. 1922 , + Heythuysen,
22 Februari 2005.
Overleden Familieleden:
12.01.2004
Frater Victricius van
Santvoord, te Tilburg ,
Broer van vroegere
confrater A. v. Santvoord
21.02.2005
Harrie van Haandel, te
Nijmegen,
Broer van pater J. van
Haandel
31.01.2005
Herman van Ierland, te Tilburg,
Zwager van pater Louis
Melis.
25.02.2005
Toos Mulders – Huijbregts, te
Rijsbergen,
Schoonzus van pater
Harry Mulders.
04.03.2005
Maria Driessen – van der Ven,
te Nijmegen,
Zus van overleden pater
Gerard van der Ven.
Vacantiegangers.
v
Antoon Oostveen, è Laan 1954
nr. 21; 3454 CN DE MEERN; tel. 030 – 666
34 91. Aangekomen op 23 april 2004 vanuit Lusaka, Zambia.
(sabbatjaar). Vertrek staat gepland op 21 april 2005.
v Jan van Haandel .è Pentelstraat 21, 5469 BG
ERP; 0413 – 21 32 08. Aangekomen vanuit Bamako,
Mali, op 21 februari 2005. Vertrekdatum is nog niet bekend.
Worden verwacht:
Piet Verkleij, Aankomst vanuit Ndola,
Zambia, komt naar Nederland voor een behandeling. De juiste
datum is nog niet bekend.
Marcel Mangnus, Aankomst vanuit Mbeya,
Tanzania: 12 april 2005. Vertrek is gepland voor 12 juli 2005.
Personalia:
Leon Gadet
onderging een operatie. Wij wensen hem
een
voorspoedig herstel. Leon ligt in het
Universiteitsziekenhuis te Leuven.
In Dongen namen hun intrek: Frank Dirven uit Eindhoven, Willy Delen uit Uganda en Geert Groenewegen uit Zuid-Afrika.
Cursussen.
Op
het Kontakt der Kontinenten worden deze
zomer kursussen gegeven welke wellicht voor U van belang zijn.
·
Inleiding in nieuwe theologiese ontwikkelingen:
11-13 mei voor Blok 1
en 22 – 24 Juni voor Blok 2.
·
Thuis komen in Nederland:
10-12 Oktober voor Blok 1 en
9-11 Januari 2006 voor Blok 2.
·
Ouder worden voor beginners:
6- 8 April. 2005.
·
Hoe kunnen wij elkaar beter leren verstaan.
Over leiding geven voor
leken en religieuze gemeenschappen.
23-25 Mei 2005.
Gegevens kunt U vragen via: Mevr M.J. Vermeer,
Amersfoortseweg 20, 3769 AS Soesterberg
Met als Fax: 0346 354735 en als Telefoon 0346
351755.
Irz@kontaktderkontinenten.nl
www.kontaktderkontinenten.nl
UIT HET
VELD, BRIEVEN VAN:
Over Joop Rieter. Uit “ En Toch….”
Als
Witte Pater heeft Joop zijn leven gewijd aan het missionaire leven. Van 1949
tot 1967 was hij missionaris in Guinee, vanaf 1969 in Mali. In 1970 moest hij
om gezondheidsredenen naar zijn geboortegrond Venlo terugkeren. Vanaf 1973
functioneerde hij op verschillende plaatsen als parochieassistent ( Maasniel en
Heerlen ) -met als bisschoppelijke aanstelling overigens- en gaf hij mee vorm
aan een eigentijdse kerk in de samenleving. Menselijk contact was voor hem
belangrijker dan het sacrale gebaar- contacten waarvan hij leeft en waarover
hij met intens genoegen kan vertellen.
Ongeveer
acht jaar geleden is Joop Rieter vanwege de steeds verslechterende toestand van
zijn ogen verhuisd naar St Charles in Heythuysen, een kloosterbejaardenoord van
de Witte Paters ( societeit van de missionarissen van Afrika ). Hij heeft toen
ook de administratie van EN TOCH …overgedragen. Maar hij gaat nog graag buiten
de deur om nieuwe inspiratie op te doen. Zo is hij geregeld gast bij de vieringen van de Jonge Kerk in
Roermond, en participeert daar aan het huiskamerproject. Ook neemt hij al jaren
deel aan het joodse leerhuis. Voor hem is en blijft de kern van het Godsgeloof
van Abraham en Sarah –overeind staan. Het is een God van vertrouwen en liefde
die altijd met de mensen meetrekt. Vanuit dat ideaal van geloven wil hij leven
en dit overbrengen op de mensen die hij op zijn levenspad ontmoet.
Enkele
van zijn gedachten waren:
”Ga
ik, missionaris, verder binnen de Kerk, vanuit het Evangelie, naar de mensen
toe.
Ik
ben naar nergens gegaan: ik leerde hun taal en hun cultuur, waarna wij samen de
Blijde Boodschap konden verstaan en in hun leven plaatsen……
Jezus
roept mensen, blinden, stommen, doven, vissers, e.a. buiten hun eigen, besloten
kringetje ( leefgemeenschap ) . Dan kunnen zij
Jezus’
Boodschap
verstaan, zijn uitnodiging ‘Doe als ik ‘ aanvaarden.
‘Daarom
ga ik TOCH VERDER binnen de Gemeenschap van Christus,
ook via mijn Bisschoppen naar de Curie en Paus toe:
Laten
we samen gaan VERDER vanuit Gods Boodschap.”
Frans Balemans schrijft vanuit Kaya dat hij een bezoek krijgt van
een magere vrouw, Aminata die kinderen heeft verloren vanwege honger en
schaarste. Nu heeft zij een klein joch bij zich en een verzoek…
(
Hoe kun je je zo’n bezoek in Nederland voorstellen? )
Aminata
heeft zoals veel Afrikaanse vrouwen gezond verstand en gaat naar de missie,
naar het klooster van de zusters om hulp, advies en
steun. De zusters kennen meer van deze vrouwen en
haar noden en organiseren kursussen waardoor de moeders kennis opdoen, vriendinnen
krijgen en er vertrouwen groeit. Een mooie ontwikkeling. Zo kunnen ook
inentingen beter verzorgd worden.
Frans
denkt dat met Euro 75 veel gedaan kan worden en dat getal is voor hem nu hij 75
jaar werd van betekenis. Hij besluit een
sprankelende brief met: blijft elkaar helpen over geloofs en andere grenzen
heen.
Ad van den Hout schrijft een warme brief met vele herinneringen aan
zijn tijd in opleiding. Ad herinnert zich vooral mooie tijden uit Zambia maar
koos later voor een ander leven waarin hij gelukkig is. Dankbaar kijkt hij
terug en zegt: “Broeder zijn is veranderd
en het moet plaats maken voor innovatief denken en handelen, een denken
in normen en waarden die niet meer geleid worden door religie en dogma, maar directer
en vanzelfsprekender een humanitaire lijn volgt in de samenleving, die sneller
en zakelijker is geworden. Ook in het geloof in een eeuwige toekomst. Mensen
als witte paters en broeders hebben de kar uitstekend getrokken. Nu de kar
blijft steken is er niks te treuren. Er is hoop te putten uit nieuwe idealen in
een nieuw perspectief, waar naast Jezus andere grote namen zijn te vinden op het internet.”
Marien van den Eijnden schrijft een samengestelde brief over werk en situatie in Kaliua, Tanzania met
de opmerking dat hij daar goed zit in zijn internationale communauteit. Zij
bereiden de parochie voor op
overhandiging aan inlandse clerus. Dat moet met Pasen over een jaar geschieden.
Het zal voor velen moeilijk zijn vooral ook omdat het Aartsbisdom onlangs twee
jonge priesters verloor.
Marien
hoopt later dit jaar met verlof te komen.
“Africa
Tops 2004 List of Missionary Martyrs”.
Een
rapport van de Vatikaanse congregatie voor de Evangelisatie van de volkeren
zegt dat 17 missionarissen, waaronder priesters, religieuzen en leken werden
gedood in 2004. In Afrika waren dat 5 priesters, en een mannelijke en een
vrouwelijke religieus.
Louis Stultiëns vertelt per brief een verhaal over Toon Goes toen
we samen nog op de pastorie in Woensel, Eindhoven woonden. Op een drukke
zaterdagmiddag stond het kerkplein vol autos vanwege de marktdag. Een vrouw die
in een auto zat gooide een bananenschil naar buiten. Toon wandelde daar langs
met zijn handen op zijn rug, bukte zich, raapte de bananenschil op en deponeerde
die op de motorkap van de auto vlak voor het gezicht van de in de auto zittende
dame.
Toon
liep door, de dame stapte uit de auto en haalde de bananenschil naar binnen.
Lesje geleerd in stilte en niemand uitgegleden.
Henk van de Paverd schrijft over een ander soort
fundamentalisme,
niet
zo religieus maar meer economisch en wetmatig en niet aanpasbaar, star
dus. De enige zorg is arbeid, die tot
productieverhoging moet leiden. De instellingen waar zorg geleverd wordt worden meer en meer fabrieken waar zo snel mogelijk
en zo efficiënt mogelijk een “product” afgeleverd moet worden. Concurrentie tussen dokters en
zorginstellingen moet automatisch leiden tot grotere efficiëntie en durft men
te beweren zelfs tot grotere zorg. Het lijkt mij moeilijk dit laatste, de
betere zorg als een automatisch product te zien van de concurrentie, als men
bij het begin van het proces de mens niet centraal stelt… Wanneer zullen
ekonomen eens minder fundamentalistisch en meer menselijk worden?
Irmao Jose Eberle schrijft uit Chimoio in Mozambique:
Hij
prijst het artikel van Piet Kramer over Broeders in de Petit echo van Oktober
vorig jaar. Goed voor alle leden van de Societeit!!
Hans
Schrenk schreef er ook over voor het Genaraal Kapittel in 1998.
Irmao
vraagt zich af wie van de mensen die werken voor roepingen deze gedachten ook
naar voren brengen.
Het
is alleen wanneer we allemaal willen werken voor een meer broederlijke wereld
dat we echte vooruitgang zullen boeken. Er zijn nu te veel problemen in onze
kleine wereld die mensen onrecht aandoen.
Broeders
hebben zo hard gewerkt op allerlei gebied zoals beroepsonderwijs, voortdurende
ontwikkeling, landbouw, herbebossing, watervoorzieningen, verbetering van
levensomstandigheden, zorg voor de schepping, rechtvaardigheid, promoten van vrede,
onderwijs en catechese, gezondheidszorg, planning en bouw van allerlei. Ja,
zonder Broeders krijgt missie ook geen handen en voeten.
Nieuw over de Witte Zusters.
De
Zusters van Esch en den Bosch hebben hun
benoeming gekregen.
Het
indicatieproces heeft lang geduurd en daarom kon niet eerder een bericht
hierover gestuurd worden.
Zrs
Marianne Kemmeren en Riek Freijse verhuizen van den Bosch naar het St Jozefoord
in Nuland, medio Maart.
Zrs
Rosalia, Wilma Hotink en Truike de Win zijn benoemd voor Eindhoven, vertrek
medio April.
De
nieuwe communauteit Molenwiek, een aanleunwoning van Molenweide die Esch gaat
vervangen, zal bestaan uit 8 zusters. Dit betekent dat er toch nog plaats zal
zijn om één of twee zusters te verwelkomen uit Afrika.
De
zusters die deel uit gaan maken van deze communauteit zijn:
Francien
van Berkel, Wilhelmine van Berkel, Toos van Kaam, Jeanne Simons, Gerda
Slaghekke, Maria Schoorlemmer, Antoinette Winkelman, allen uit Esch, en Truus
Bos vanuit het regiohuis, Boxtel.
De
verhuizing van deze zusters zal plaatsvinden in de week van 2 mei 2005.
Betsie
Rijkers is per 1 mei benoemd in het regiohuis, Prins Bernhardstraat, Boxtel.
Maria
Peters en Trinette Magilse gaan de communauteit van Molenweide versterken. Zo
gauw er plaats is gaan zij naar Molenweide verhuizen.
Anne
van den Oudenrijn, Jo Dekkers en Anne Helwegen zijn benoemd voor de Antoon der
Kinderenlaan, ’s Hertogenbosch. Zij zijn de hekkensluiters in Esch en zullen
verhuizen rond 20 mei.
In
de verwachting dat dit alles vlot zal verlopen wenst Tiny Holscher iedereen
moed en sterkte toe de komende weken.
