D e   S c h a k e l        
Missionarissen van Afrika
- Witte Paters -
No. 354 - MEI 2004 

Van de provinciaal
       

Beste medebroeders,

Al een paar keer heb ik verteld, dat ik wat help in een "pastorale eenheid" - zeven kerkdorpen met als officieel aangestelde bedienaren: één priester, drie pastorale werk(st)ers, één diaken. En daarnaast, goddank, een heel legertje vrijwillig(st)ers. Volgende weekend ga ik twee keer voor: roepingenzondag. Ik vind het dan wat merkwaardig dat er wel gepreekt en gebeden moet worden over priesters en religieuzen. Maar dat de roeping van "gewone" Christenen nauwelijks ter sprake komt. Noch hun inzet voor de plaatselijke kerkgemeenschappen en de wereldwijde missie. Noch -wat voornamer is- hun roeping als Christen in het volle leven; Als echtparen en als vaders en moeders van kinderen. Als vrienden en buren. Als wijkbewoners en dorpsgenoten. Als vakmensen. Als mensen met een gevoel voor recht en vrede, voor saamhorigheid en mededogen..

Ik denk soms dat we in een omgekeerde wereld leven. In en buiten de kerk. Dat wat eigenlijk met een zekere bescheidenheid tot dienst geroepen is, in feite veel aandacht opzuigt en alle macht naar zich toehaalt. En tenslotte met een gouden handdruk beloond wordt voor zgn. uitzonderlijke ver"dienst"en. De "dienaren der dienaren Gods" en de "dienaren des volks" voelen zich nogal eens hoog boven de gewone mensen verheven. Zij zijn de door God geroepenen. De verkozen volksvertegenwoordigers. Ze zijn ook inderdaad geroepen en gekozen: Maar tot dienst. Dienst aan gewone mensen. Want om hen gaat het toch ? Maar in de praktijk wordt er vaak weinig rekening met hen gehouden. En wordt er nauwelijks naar hen geluisterd. Wel wordt achter hun ruggen van alles bedisseld en besloten. Over hen. Maar zonder hen. En soms worden ze op schandalige manier belogen.
Overdreven?
Miljoenen mensen gingen in Europa de straat op om tegen de invasie van Irak te protesteren. Het had geen enkele invloed. De volkeren werden zelfs grofweg voorgelogen door de leiders van het democratische Westen over de beweegredenen voor die oorlog.

Een meer kerkelijk voorbeeld: Er komen nieuwe decreten over de liturgie. Een klerikaal onderonsje. Over de wereldvreemdheid en onverstaanbaarheid van veel liturgische teksten geen woord. Maar wat moeten mensen in de kerk met "ons Paaslam Christus is geslacht"? En met "machten en krachten en heerschappijen voor Gods troon" en met "de Heer der legerscharen"??? En dat is dan alleen de Paasprefatie nog maar. En hier wordt een verstaanbaarder bijbelvertaling al opzij geschoven nog voor hij uitgekomen is.

We klagen over de voortschrijdende secularisatie. De ontkerkelijking brengt leegloop en vergrijzing mee. Er worden noodgedwongen kerken en kloosters afgebroken en geruimd. Parochies samengevoegd: Pijnlijk. Secularisatie kan ook leiden tot vervlakking en ontwaarding van het leven: Bedenkelijk. Waarden verschuiven: Bedreigend en verwarrend..

Maar er is toch ook een positieve zijde aan secularisatie:

Wellicht wordt er ook het een en ander opgeruimd dat zijn zin verloren heeft en groei in de weg staat. En dan komen er misschien toch ook waarden vrij, die bekneld geraakt waren: bedolven onder klerikalisme, overleefde tradities, regels, gewoontes, vastgeroeste opvattingen. Misschien komen de gewone kerkmensen nu meer tot hun recht : nu er ("nood gedwongen"!!!) een beroep op hun inzet en verantwoordelijkheid wordt gedaan. Verantwoordelijkheid en onmondigheid gaan niet samen. Dus zal de inbreng van de "leken" ook groeien. Prima.

En als we het over roeping hebben: Misschien valt er zo ook meer licht op de spiritualiteit en de authentieke roeping van het kerkvolk: Van hen die kerkelijk bezig zijn. Ook van hen die in hun gewone, alledaagse leven hun Christelijke overtuiging gestalte proberen te geven.

Secularisatie betekent ook: Minder wierookwolken en meer aardsheid. Wat minder opgesloten kerkelijkheid en meer openheid naar onze leefwereld. Wat minder ceremonie en meer het leven van elke dag.. Misschien wordt er wel wat heftig puin geruimd. Want zonder sieren, vieren en liturgie kan het ook niet. Dan verschraalt het bestaan en verdwijnt de feestelijkheid. Maar vieren en ceremonie zijn veelal geen doel op zich. Ze bedoelen te verwijzen naar het echte. Naar de diepten van het gewone leven. Naar de "sporen van God" in de wereld. Naar het mysterie in het hele gewone. Want daar gaat het uiteindelijk toch om: Om die wereld. Om het gewone mensenleven. Daar is God aanwezig. Als Hij daar niet te vinden is, dan hoef je Hem in het kerkgebouw ook niet te zoeken.

Tanny Snijders is gastvrouw in een van de parochies waar ik nu regelmatig kom. In het kerkblaadje stond met Pasen een gesprek met haar: Haar dochter kwam om in een auto ongeluk. Pas zeventien !!! Tannie en haar man kregen haar niet meer te zien: de kist moest gesloten blijven. Toen, jaren later, stierf haar man. En in datzelfde rampjaar kwamen haar zoon, schoondochter en kleinkind om: weer bij een auto-ongeluk. "Ik vond steun in mijn geloof. Je kunt God toch niet kwalijk nemen dat je man overlijdt ? Dat je zoon een auto-ongeluk krijgt ? Ditmaal kon ik wel afscheid nemen. Het was heel zwaar. Maar ik ben lang bij hen gebleven. Afscheid nemen is belangrijk. Ik heb ook het geluk dat ik verdriet van me af kan praten. Dan geef je mensen de kans om je te steunen. En ik had en heb veel lieve mensen om me heen. Ik ben toen ook gastvrouw geworden op het parochie centrum. Dit jaar wordt ik 75. Voor mij zal het ook eens afgelopen zijn. Maar ik ben voorbereid." Tannie staart even voor zich uit en zegt: "Als het nou toch eens waar zou zijn dat ze dan op me staan te wachten: Daar aan de andere kant".

Als dat geen "spiritualiteit" is.

In contact met de diepe rouw om het gemis van een geliefde man en vader voel je grote eerbied bij je opkomen voor wat er kan zijn tussen een man en een vrouw. Liefde, warmte, trouw. Levensvervullend en vruchtbaar. Ze roepen in elkaar het beste wakker. Ze maken elkaar gelukkig. En voor wat er kan zijn tussen ouders en kinderen. Tussen trouwe vrienden. Ik lees af en toe rouwadvertenties in de krant. Zelfs in wat onbeholpen en geleende woorden brengen mensen toch tot uitdrukking wat ze echt voor elkaar hebben betekend. Dan denk ik: "Zoveel liefde in deze wereld. Dat is er toch maar". Onze kloosterlijke spiritualiteit moet van goeden huize komen wil ze hieraan kunnen tippen.

Spiritualiteit: Je vindt het in de aandachtige zorg van mensen voor el-kaar. In het scheppend, toegewijd, eerlijk en verantwoordelijk bezig zijn van mensen in hun beroep. Je vindt het in vergevingsgezindheid binnen families en vredelievendheid in politieke keuzes. In de verwondering om geboorte en dankbaarheid om leven. Je vindt het in opkomen voor mensen in de knel. En in het genieten van de loop van de seizoenen. In levensvreugde. En in het diepe verdriet om gemis. Midden in de wereld van gewone mensen. In het leven van alledag.

In ons vorig kapittel werd gezegd, dat God¹s Geest al aan het werk is in mensen voordat wij, missionarissen, er aan te pas komen. We vinden "sporen van God" inderdaad in het leven zoals het geleefd wordt. Door de mensen rondom ons. Secularisatie is ook: de zware gordijnen opzij schuiven, de kaarsen uitblazen en de ramen openen. Zodat dat simpele, heldere licht van het leven van alledag en de frisse wind van de Geest, die daar doorheen waait, bij ons binnen komt.
Contemplatieve mensen bespeuren die diepten van het gewone leven. Die zien dat licht en kijken dieper dan de oppervlakte en verder dan de horizon. Ze vinden overal sporen van Gods aanwezigheid. "Wie ogen heeft om te zien, kijke".(cf.Mc.4,12. 8,18).

(Ja; ik weet het: Dit had eigenlijk over het komende kapittel moeten gaan !!!! Volgende keer beter.)
Hartelijke groeten,

Er zullen namens ons de nodige besprekingen gevoerd worden met de Stichting Land van Horne om te komen tot een plan dat moet leiden tot de verkoop van ons huis in Heythuysen. En met de gemeente en de provincie.
Leefbaarheid. Wij willen wel in Heythuysen blijven. Maar dan moet het voor onze mensen individueel en als groep leefbaar zijn. Dat betekent met name dat naast de eigen kamers er ook voorzieningen moeten zijn voor liturgie en gebed, recreatie en gezamenlijke maaltijden. Ook is het van belang dat we boven aan de wachtlijsten voor geindiceerden blijven staan.

Kerkhof. We zullen ook moeten overleggen hoe de functie zal zijn van het kerkhof. En in hoeverre "St Charles" nog zal kunnen dienen als centrum van de provincie voor vieringen, begrafenissen etc.

De wenselijkheid om het oude gebouw te behouden ? Renovatie zou zeker veel duurder uitvallen dan nieuwbouw. Te kleine kamers. Zware muren. Maar misschien / waarschijnlijk zal de gemeente afbraak tegenhouden.

02. 03. 2004    Koosje van Kempen-Hoppenreijs, te Lent -  zus van overleden pater Theo Hoppenreijs.

23.03.2004    Catharina Veltman-Rensen, te Breda, - schoonzus van overleden pater B. Veltman.

23.03.2004    René Briels, te Stamproy, -  zwager van overleden broeder J. Leenen.
31.03.2004     Mw.Mettrop-Nolte, te Nijmegen, -  van pater A. Mettrop.
03.04.2004     Gerard Geurts, te Tilburg,   -


Nieuws uit het  veld

Toon van Kessel in Zambia

Hier gaat alles zijn gangetje, het wil maar slecht regenen dit jaar en de oogst zal slecht zijn, maar ik geloof niet dat er echte honger zal zijn.
Vanaf vorig jaar, sinds mijn ongeluk, was er sprake van dat ik overgeplaatst zou moeten worden. In het begin was het argument dat ik deze wegen hier en lange afstanden niet meer aan zou kunnen met mijn slechte heupen en benen. Dankzij een nieuwe goeie auto (automaat), kan ik toch weer overal komen alhoewel met meer moeite en vermoeid- heid. Ik dacht te kunnen bewijzen dat ik het allemaal nog best aankon. Toch bleef de bisschop erop aandringen dat ik naar Chipata moest komen om daar te werken als econoom voor het bisdom. Ik heb het een ander tegen kunnen houden met allerlei argumenten, vooral ook omdat het een zeer moeilijke taak is. Veel in ons soort bisdom hangt af van het geld van het bisdom. De parochies kunnen de priesters niet onderhouden en voor vervoer zorgen. Dus het bisdom moet overal bijspringen, voor alles is geld nodig.

De subsidie die ons bisdom kreeg van Rome is de laatste jaren met 40% gedaald, maar onze onkosten (transport, studie, seminaristen in opleiding) dat alles is gestegen. Om een bisdom in deze toestand financieel wat op de been te houden is een taak die ik echt niet aankan. Ik heb dit alles ook heel duidelijk gemaakt aan de bisschop. Zijn argument is we hebben op het ogenblik niemand anders; dus heb ik ten slotte maar ja moeten zeggen. Direct na Pasen ga ik in die nieuwe functie beginnen, ik zal dus in Chipata gaan wonen en dat is 180 km (vier uur rijden) hiervandaan. Morgen hebben we vergadering van onze parochieraad en dan ga ik mijn vertrek aankondigen.

De twee grote projecten waar jullie allemaal wel van gehoord hebben:
1. het Weeskinderen project, en 2. het project voor de vallei, blijf ik nog steeds (hoewel meer indirect) leiden. Het team dat de dagelijkse zorg voor die projecten draagt, blijft in contact met mij en via e-mail en telefoon kunnen de voornaamste beslissingen nog samen genomen worden. Ze hebben me ook gevraagd om regelmatig hier ter plaatse te komen kijken.

Jozef de Bekker in Ivoorkust

Hier in Ivoorkust zijn we sinds september 2002 in een opstand terecht gekomen. Het noordelijke deel van het land is in handen van de rebellen, en in dat deel woon en werk ik. We wonen aan het "drielandenpunt": Mali - Burkina - Ivoorkust. De rebellen bezetten meer dan de helft van het land. In het begin was het wel een moeilijke tijd, maar iedereen dacht dat het niet zo heel lang zou duren. Daar hebben we ons lelijk in vergist. Na enkele maanden werd het duidelijk dat het héél lang zou gaan duren. Met twee priesters hier in de parochie (een Mexicaan en ikzelf) hebben we veel voor de mensen kunnen doen en betekenen. Het belangrijkste was wel dat we, na een evacuatie door het Franse leger, na vijf weken weer terug ter plekke waren.

Intussen hebben we versterking gekregen van een jonge Spaanse confrater, die sinds november voor het eerst in Ivoorkust is. De situatie wordt er niet duidelijker op naarmate de tijd verstrijkt en de officiële partijen aan een vredesprogram werken. We leven de meeste tijd wel "rustig", maar hebben ook momenten dat je je afvraagt: "Hoe gaat dat nu verder?" Omdat handel en verkeer (ook geldverkeer) en tevens onderwijs op z¹n gat lagen en de gezondheidszorg op een laag pitje draaide, hebben veel mensen er direct of indirect onder geleden.Hier in de streek is eigenlijk nooit gevochten, maar de emotionele stress en de economische achteruitgang zijn duidelijk merkbaar.

Ferdinand van Campen in Brazilië

Wij maken het goed. We zijn het jaar begonnen met tien mensen in de gemeenschap.Vijf missionarissen en vijf studenten. De sfeer is goed. Dit jaar ben ik hun "opleider". Een nieuwe taak, maar een welkome afwisseling. De afgelopen vier jaar ben ik voor de roepingen op stap geweest. Nu is Angelo Lee daar mee verder gegaan, samen met br. Rafael.
Het is fijn dat we de parochie hebben. Vincent Bailey is de pastoor, maar ik help er regelmatig. Om de hele dag in een seminarie te zitten zou ik moeilijk vinden. Vanochtend was ik met een van onze parochianen op bezoek bij een zestal zieken. Goede ervaringen om met beide voeten op de grond te blijven staan.

In mei gaan jullie naar het kapittel. Veel succes! In november ga ik naar ons post-kapittel in Rome en kom daarna voor een dag of acht / tien naar Nederland. In december ga ik voor een maand naar Afrika. Onze "chef" - André Schaminée - is daar voorstander van, het is dan zes jaar dat ik uit Afrika weg ben, dus het wordt tijd om de realiteit waar we deze jongens voor opleiden, niet te vergeten. Ik weet nog niet waarheen. De keuzes zijn Ghana, waar ik stage deed, of naar Mozambique.

Hugo Hinfelaar in Zambia

Mijn boek The History of the Catholic Church in Zambia, 1895 to 1995 is eindelijk gepubliceerd. Het gebeurde op 26 april om half zeven op het hoofdgebouw van de Zambiaanse Bisschoppenconferentie. Gotthard Rosner, de provinciaal, verwelkomde de gasten, een kleine honderd personen, en stelde mij aan hen voor. Het boek werd gelanceerd door de bisschoppenconferentie vertegenwoordigd door de secretaris-generaal, de eerw. hr. Ignatius Mwebe.

Dit boek is het eerste grote werk over de geschiedenis van de Kerk in Zambia. Het heeft 469 bladzijden, 24 x 18 cm. Meer dan 250 exemplaren werden alleen op die avond al verkocht.

Als er ex-Zambianen in geïnteresseerd zijn, de prijs is EUR 13,00, en kan besteld worden bij Bookworld, c/o Mrs Fay Gadsden, P.O.Box 32581, Lusaka. E-mailadres: gadsden@zamnet.zm

Marien van den Eijden inTanzania

Na veertig jaar lid van de Sociëteit in Afrika zie ik mezelf als Marien van Tanzania. Zo introduceerde ik mij toen ik vier jaar in Nederland leefde en werkte aan zogenaamde "roepingen-animatie". Die naam is blijven hangen, en zo zie ik mezelf nog. In mijn wijze van leven en werken zie ik mezelf als:

1.Vinder van "plantjes van het Woord". Ik heb ervaren dat Jezus me vooruit was, waar ik ook ging of kwam. Vaak als Emmaüsganger herkende ik Hem aanvankelijk niet; liet Hij zich op een verrassend nieuwe manier zien.

2. "Zaaier van Jezus' enthousiasme". Jezus was zó vol van een betere wereld die we samen kunnen bouwen, en zó vol van zijn manier van God in deze wereld ervaren, dat Hij daarover met zijn medemensen blééf delen. Dat deed Hij als een zaaier, niet zo¹n machinale op steriele rechte lijnen, maar zo¹n ouderwetse, royaal met handen vol.

3. "Oogster van tekenen van hoop". Die zijn er. Waar ik ook met anderen ben, daar samen bewust naar zoeken, kijken, elkaar laten zien. Ik ontdek daar graag een richting in, een perspectief, een orde; die zelf ook aanbrengen. Tot in mijn asbak toe; ik zie mezelf elke peuk in het rijtje leggen. Orde scheppen in chaos, de eerste eigenschap van God. En wij zijn naar Zijn beeld gemaakt, hebben de aard naar Hem. Harmonie ook, samenhang, zo¹n belangrijke waarde in Tanzania. Verbetering, vooruitgang, de kwaliteit van het leven verhogen, nog zo¹n belangrijke Tanzaniaanse waarde, en in lijn met Jn 10, 10.

Dat alles op mijn maat, compact, het beeld van de rijdende mini-bar, de marskramer. Onze Sociëteit heeft dit voor mij mogelijk gemaakt, mij overal waar ik kwam een thuis gegeven en de gelegenheid om een thuis te scheppen. Mij het kader geboden waarin ik mij kon ontplooien tot wie ik nu ben, en nog worden kan. Mij ook de zorg en verzorging gegeven die ik nodig had. Met bewondering zie ik hoe zij onze oudere medebroeders verzorgt; zo kan ik onbezorgd naar de toekomst kijken.

Met een leesbrilletje, tanden "uit de winkel", zoals men hier zegt, en een extra kussentje hier en daar, kan ik nog een tijdje voort in Tanzania. We houden de vinger aan de om te voelen voor hoelang.

Harrie van de Ven in Congo Iedere dinsdag ben ik bij een bijeenkomst van alle hulporganisaties, vooral om de veiligheidssituatie te bespreken:
Op vrijdag rapport van een kolonel van de blauwhelmen over de militaire operaties en bestuderen van de rapporten van de hulporganisaties: realisaties en moeilijkheden bij de uitvoering van hun werk.
Heel interessant, je leert er veel mensen kennen en bepaalde situaties beter begrijpen. Zo heb ik NYAKUNDE, een groot medisch commercieel centrum, dat voor 80% verwoest onder de aandacht kunnen brengen.

Veel mensen beginnen terug te komen. Op vrijdag 2 april een medische equipe vergezeld om symbolisch het ziekenhuis te heropenen met een hulppost. De verplegers logeren voorlopig in een tent van Memisa. Op dinsdag 6 april met een grote delegatie Monuc, blauwhelmen en met verschillende hulporganisaties daar naar toe geweest om de toestand en plaatselijke noden te bestuderen en een hulpprogramma op te stellen. De hele infrastructuur is kapot: watervoorziening, elektriciteit, woonruimte, bijna alle huizen verbrand of verwoest, gebrek aan medicijnen, voedsel, keukengerei, zaaigoed, enz. Wie gaat wat doen?

Onze kapel en huis dáár waren dakloos. We hebben de gestolen golfplaten nu vervangen (voorlopig) door dekzeil, vooral ook om de muren te beschermen tegen de regen vooral nu in de regentijd. De deuren en banken zijn gestolen, maar ook alle meubels en ramen van ons huis.
In de Goede Week heb ik hier in de stadsparochie kunnen helpen en op paasdag heb ik de Mis kunnen lezen, doopsels en huwelijken kunnen doen in Irumu, een ander centrum van onze parochie, richting ten zuiden, en mijn pastoor in Komanda, voor de eerste keer sinds een jaar.
Veel mensen die gevlucht waren, komen terug. Veel volk en veel enthousiasme, maar ook heel veel ellende.

Evert van Oostrom in Oeganda

Toen ik de vorige keer schreef, rond Kerstmis van het vorig jaar, was ik net begonnen met mijn nieuwe apostolaat, nl. geestelijke animatie op verzoek. Deze afgelopen maanden is het druk geweest met het geven van retraites, bijbelcursussen, zelfkenniscursussen, enz. Ik heb allerlei deelnemers/-sters, jong en minder jong. Sommige hebben meer geleerd, andere minder; leken, zusters, broeders, paters, priesters, enz. '
t Is echt interessant en ik heb er geen spijt van dat ik 't officiële onderwijs en vormingswerk gedag heb gezegd. Het leven is nu minder regelmatig, maar dat doet me goed. Een nieuw element is dat ik veel op de weg zit; mijn autootje doet goede diensten.

Ik schijf deze brief in Fort Portal en dat is ongeveer 400 km van mijn thuis in Kampala. Op die nogal lange reizen zou ik soms wel eens graag een medereiziger willen hebben. Soms pik ik iemand langs de weg op, want er zijn er genoeg die een lift willen.

Dat geeft soms interessante gesprekken, maar soms ook helemaal geen gesprek omdat ik de taal van mijn passagier niet ken. In sommige streken is de natuur heel mooi en dan geniet ik, vooral in de nationale parken. Ik kan echter nog niet overal naar toe in Oeganda want in het noordelijk deel van het land is het nog steeds niet veilig.  

Pas geleden zijn er weer honderden onschuldige mensen vermoord. De regering denkt dat ze de opstandelingen alleen met wapengeweld kunnen overmachtigen. Maar dat is hen na vele jaren nog steeds niet gelukt. De kerken en andere organisaties raden aan het te proberen door samen te gaan praten en aldus tot een oplossing te komen. Ondertussen moeten onschuldige gewone mensen een zware tol betalen. Men zegt terecht dat het enige dat goedkoop is in onze wereld een mensenleven is; dat schijnt niets kosten....

Een woordenstrijd is aan de gang aangaande een mogelijke derde regeringsperiode van president Museveni. Dat vereist een verandering van de Constitutie. Macht is toch wel aantrekkelijk, maar dat wordt verdoezeld onder het mom van ³het is voor het welzijn van het volk en van het land².

Geert Groenewegen in Zuid Afrika.

Sommigen kunnen zich afvragen wat ik hier in dit land eigenlijk uitvoer. Nu, ik werk bij het "Lumko Instituut", een pastoraal centrum voor zuidelijk Afrika binnen de context van de katholieke kerk. Hier produceren wij de software voor onze kerkwerkers.  

Zoals u weet, zijn de Bijbel, de Catechismus, Vaticanum II en de Traditie de hardware, maar dan valt het nog niet mee om de inhoud daarvan begrijpelijk te maken. Ons werk is dan ook om materiaal te produceren dat eenvoudig te begrijpen en te hanteren is.

Al dertig jaar werken ze daar aan en ik durf te beweren dat in heel Engelsprekend Afrika en ook daarbuiten de Lumko-producties bekend zijn en gebruikt worden. Sommige brochures moeten herzien worden of bijgewerkt, en dus hebben we een sectie "productie" met een verzendservice.

Dan geven we cursussen over heel Afrika waar we gevraagd worden onze methode en produkten in praktijk te brengen. Deze maand ga ik een week naar Harare in Zimbabwe en we hebben  een week hier in de buurt. Verder geven we weekendcursussen in het land zelf. Ik heb vijftien weekenden voor 2004 op de lijst staan in Witbank, Bethlehem en Kroonstad.
 
We vormen een team van vijf, waarvan twee vrouwen en verdelen het werk onderling. Dat is grosso modo onze taak hier. Ik heb nog wel veel tijd nodig om me in te werken in de methode en om weer theoretisch op te hoogte te komen van wat er in Afrika speelt. Inculturatie van de Boodschap en de Kerk in de plaatselijke realiteit is een uitdaging, omdat ons westers kerkmodel hier niet voldoet.
Dan spelen hier veel meer social-economische en culturele problemen een rol. Ook is er het grote aids-probleem en ten-slotte de overgang van een landelijke naar een stedelijke samenleving. Dus een grote verzameling uitdagingen die Afrika moet zien op te lossen en waarbij wij een kleine bijdrage mogen leveren. Werk genoeg dus voor de komende generaties.

Webmaster-NL