PATER MIEL GEURTS
Geboren op14 januari 1914 te Echt, kwam Miel na zijn middelbare studies bij de Witte Paters. Een groot deel van zijn grootseminarie opleiding kreeg hij in Algerije en in Tunesië. Omdat in 1937 de Witte Paters een grootseminarie openden in 's-Heerenberg, kwam Emiel terug om er zijn laatste jaar theologiestudie te maken en daar werd hij op 11 juni 1938 priester gewijd. Hij was altijd een heel goed student geweest, had een duidelijke en tevens praktische kijk op zaken, en was zeer ondernemend. Hij was een plezierig en hartelijk mens in de omgang.

Een klein jaar na zijn priesterwijding vertrok hij naar Tanzania waar hij in het bisdom Sumbawanga negen jaar werkzaam was in het basis apostolaat in de parochies Mamba en Uwira (1938-1947). In de loop van 1947 werd hij teruggeroepen naar Nederland om docent te worden aan het grootseminarie te 's-Heerenberg, en in juli 1948 werd hij er rector van. Hij bleef dit acht jaar lang. Maar Emiel was blij toen hij dit werk aan een ander kon overdragen, en binnen de kortste keren was hij onderweg, terug naar Tanzania om er weer pastoraal te werken. Zijn tomeloze energie kon hij vooral kwijt in de parochies Nyamanyere, Chala en Laela. Veel van de feestgaven die hij kreeg bij zijn veertigjarig priester- en missionaris-jubileum, werden omgezet in cement, deuren, ramen en daken voor een drietal kerken in buitenposten van achthonderd tot twaalfhonderd inwoners.

In juni 1979 besloot hij terug te keren naar Nederland, niet om al te gaan rusten want begin december 1979 nam hij het pastoraat op zich in het kerkdorp Azenray nabij Roermond. Hier heeft nog bijna vijf jaar uitstekend pastoraal werk verricht. Maar op een gegeven moment was het genoeg: begin juli 1984 trok hij zich terug naar ons bejaardenhuis ŒSt. Charles¹, waar hij zeventien volle jaren heeft mogen genieten van zijn oude dag. Met de jaren namen zijn krachten af en zijn leven werd daardoor ook moeilijker. Op zaterdag 27 december had hij bezoek van familie, voelde zich daarna vermoeid en niet lekker, en in de loop van de avond kreeg hij koorts. Omdat Emiel niet reageerde op medicijnen en omdat zijn huidkleur veranderde werd later op de avond de huisarts gebeld. Toen deze kwam, was Emiel al naar de Heer gegaan. Een rijk en zeer actief missionarisleven was ten einde.




PATER LEO VENHUIZEN
Leo, geboren te Volkel op 10 april 1933, werd op 10 juli 1958 lid van de Sociëteit en op 02 februari 1959 in Rotterdam priester gewijd. Korte tijd daarna was hij onderweg naar Zambia om er als missionaris te werken in het bisdom Mansa. Hij was pastor in Twingi en in Kashikishi, en in 1972, werd hij belast met het godsdienstonderricht op de scholen. Dit deed hij goed en zodoende was het niet verwonderlijk dat hij in 1976 gevraagd werd godsdienstleraar te worden aan de scholengemeenschap te Stevensbeek hier in Nederland.

Maar twee jaar later keerde Leo met een blij hart en vol goede moed terug naar Zambia om leraar te worden aan het kleinseminarie te Lubushi en tegelijkertijd econoom. Voor het pastorale werk ging hij in 1980 terug naar zijn allereerste parochie, namelijk Twingi waar hij heel gelukkig was alhoewel het een moeilijke plaats was vanwege de lange afstanden die dikwijls per boot moesten worden afgelegd. Leo was pastoor in Samfya, later ook in Lubwe, en hij deed het goed.  

Leo was een fijn mens in de communiteit, een harde werker, en de bisschop apprecieerde hem ten zeerste. Dit bleek toen hij hem in 1986 tot pastoor benoemde van Lubwe, de grootste parochie in het bisdom wat betreft het aantal christenen. Tegelijkertijd was hij voorzitter van de diocesane priesterraad. Maar zijn gezondheid kon niet uitstekend genoemd worden. Keer op keer had hij problemen, maar hij zat nooit bij de pakken neer - telkens weer wist hij die te overkomen.

Dit gebeurde ook in november 2003 toen hij hierom naar huis kwam. Hij had iets met zijn zenuwen en spieren en werd ervoor onderzocht in het ziekenhuis, maar zijn retour naar Zambia had Leo al vastgesteld. Maar de Heer had andere plannen. Leo had een afspraak met de specialist in het ziekenhuis te Weert voor vrijdag 9 januari. Terwijl hij daar was, kwam de Heer hem onverwachts roepen. We verliezen in Leo een fijne medebroeder met veel capaciteiten die met een opgeruimd humeur altijd klaar stond anderen te helpen. Dat hij nu mag rusten in vrede nabij van de Heer die hij vele jaren in Afrika heeft gediend.




ONZE OVERLEDEN FAMILIELEDEN
24.11.2003 - Mw. Odilia Brekelmans, te Oegstgeest
          van overleden pater Paul Brekelmans.
03.12.2003 - Dhr. Henricus Tuerlings, te Rotterdam
          van de overleden pastoor Jan Simons.
30.12.2003 - Mw. Lucia Bedaf  v.d.Bosch, te Oudenbosch  
        zus van overleden paters Etienne en Cees v.d. Bosch
21.12.2003 - Mw. Johanna de Wit - Weyers, in Canada
          van pater J. de Wit.
28.12.2003 - Dhr. Rien Heesbeen, te Œs-Hertogenbosch
           zwager van overleden pater H. van Hoften.
30.12.2003 - Dhr Leonardus M. Lucas, te Maastricht
          van broeder Karel Lucas.
12.01.2004 - Mw. Petronella van Arnhem-van Breugel, te Vlaardingen
           zus van pater Hans van Breugel.
18.01.2004 - Dhr. Leonardus Geerdes, te Schiedam
         van de overleden paters Geerdes
         van pater Paul van Thiel.

Medebroeders op vakantie.

Aangekomen zijn:
Wim Schakenraad op 08. 12 vanuit Mali;
Cor de Visser        11. 12 vanuit India;
                        weer vertrokken op 20.01.2004
Wim Wouters      22. 12 vanuit Zambia
    te vertrekken op 22.02.2004.
Worden verwacht:
Frans Balemans   15. 02 vanuit Burkina Faso;
Piet de Bekker       01. 04 vanuit Ghana.
Willem Kerkhof  14 . 04 vanuit Malawi.

Onze zieken.
Dominic van der Voort in Heythuysen is weer in dokters handen en heeft het er niet gemakkelijk mee.
Anton Mettrop heeft weer een paar dagen gelogeerd in het ziekenhuis, maar is nu weer thuis in de communiteit te Sterksel die wordt gevormd door hem, Harrie Franssen en Joop Witjes.
Wim Schakenraad werd onderzocht en onderzocht door doktoren om toch maar te vinden waar zijn problemen door werden veroorzaakt. Tenslotte werd hij doorverwezen naar het Radboud ziekenhuis in Nijmegen. Hier werd hij onderzocht door de specialist en deze besloot Wim onmiddellijk een bed aan te bieden. Laten we hopen dat hij nu écht geholpen gaat worden en niet alleen maar onderzocht.
Nico Kragten bleef alsmaar hoesten en besloot daarom de dokter te vragen om een longonderzoek. Het resultaat hiervan is dat hij op 26 januari de eerste van vijf bestralingen heeft gekregen. Echt genezen zit er echter niet in voor hem. Vergeten we hem niet in ons gebed.

UIT HET VELD.

De Werken van Barmhartigheid.

Er zullen niet veel katholieken meer zijn die nog weten hoeveel lichamelijke werken van barmhartigheid er zijn, (er zijn er zeven!) en vermoedelijk zijn er nog minder die ze alle zeven kunnen opsommen. Een van die zeven is het begraven van de doden. In voorbije eeuwen waren er altijd doodgravers totdat het in hand werd genomen door ondernemingen die er hun beroep van maakten. Doodgravers verdienden er een kale cent aan als de gestorven man of vrouw tenminse niet "van den arme" ter aarde besteld werd.
Onze confrater Jan Reimert heeft zowat zijn zaligheid verdiend met de verzorging van onze overleden medebroeders. Na zijn missiewerk in Zambia kwam hij naar "St. Charles" in Boxtel waar hij in de groentetuin werkte, maar hij werkte ook op het kerkhof. Hoeveel graven hij daar gedolven heeft, moet hem persoonlijk maar gevraagd worden, maar op "St. Charles" in Heythuysen heeft hij voor 172 medebroeders hun laatste rustplaats bereid. Een van de aantrekkelijkste plaatsen op ons terrein is het kerkhof waar tot bewondering van veel bezoekers de graven, keurig verzorgd, netjes op een rij liggen: twee bisschoppen, twee zusters en de trouwe leek Lambert van der Lee uit Boxtel hebben hier ook hun plaats tussen de oud-missionarissen waar ze allen op de verrijzenis wachten

Toen Jan met hartklachten naar de dokter moest, heeft niemand zijn taak over kunnen nemen. Wat tot nu toe zijn handwerk was, en waarvoor het "God lone het u" zijn dank was, is nu al tweemaal gedaan door een graafmachine. Jan heeft eer van zijn werk ook al vergeten wij gemakkelijk die lovende woorden aan hem over te brengen. Maar nu doen we het dan op deze manier in deze aflevering van de Schakel:
Jan, bedankt voor al dit werk!


Jubileum : Jozef de Rooij  
Jozef vierde op 18 januari het heuglijke feit dat hij twaalfenhalf jaar pastoor van Haelen is. Hij begon er als pastoor op een leeftijd dat de meeste mensen aan pensioen gaan denken. Hij is heel mens-nabij en dat wordt door de parochianen erg gewaardeerd. De burgemeester van Haelen spelde hem na de hoogmis de eretekenen van Ridder van Oranje-Nassau op. Jozef wilde die wel in stukjes knippen om uit te delen aan de vele mensen die de kerkgemeenschap van Haelen levend helpen houden.                                                                  
Proficiat, Jozef!!

Nieuws uit Kongo.
De algemene toestand hier is veel verbeterd. De laatste tijd zijn er geen grote moordpartijen meer gesignaleerd. Je zou zeggen meer wraakacties en gewapende overvallen, soms met dodelijke afloop.  In de rebellenlegers heerst rivaliteit om de macht. De internationale interventiemacht is overal aanwezig. De mensen schijnen nu toch 'respect¹ te hebben voor de blauwhelmen. Er zijn steeds meer tekens van goede wil en verbroedering tussen de twee stammen. De markt is er voor iedereen. We hebben elkaar nodig om te overleven. De armoede wordt steeds groter. Het zijn nu vooral ongedisciplineerde soldaten die de streek onveilig maken. In de buurt van Bunia heeft de interventiemacht enkele kampen opgerold en vernietigd, zowel van de Hema als van de Lendu stam. De ontwapening van de rebellen komt niet op gang. De MONUC, afdeling 'Mensenrechten', heeft hier in Bunia een wielerwedstrijd georganiseerd voor jeugd tot achttien jaar en een tweede groep van boven de achttien. De tocht ging door twaalf wijken van de stad. De deelnemers waren van alle stammen. Groot succes. Na de middag afsluiting door een orkest met liedjes over vrede en verzoening. In een buitenwijk heeft de jeugd een voetbalwedstrijd georganiseerd tegen Nepalese soldaten van de MONUC en nog gewonnen ook. Tekens van hoop en vertrouwen op een betere toekomst.
Harry van de Ven.

Uit Nigeria.
Familie van Frits van Asten en van de overleden broeder Piet van Asten  zijn in december van het vorig jaar naar Nigeria gegaan waar Piet van 1968 tot 1984 gewerkt heeft. Hij overleed aan een hersentumor (te Geldrop, 27.06.1984). Vanuit Nigeria stuurden zij een e-mail waaruit het volgende stukje is genomen:-

Vanuit Oeganda, waar wij leven en werken, gingen we naar Nigeria om er deel te nemen aan een internationale conferentie Na afloop hiervan trokken wij naar Inisa, waar Ome Piet indertijd als missionaris heeft geleefd en gewerkt.

Wij hebben er de St. Joseph¹s workshop (houtbewerking) opgezocht door Ome Piet er opgezet. Het is een heel goed functionerend opleidingscentrum voor houtbewerking, dat erg mooie (kerk)meubelen maakt. Het aantal leerlingen bedraagt vijfenvijftig. Het draait dus nog volop! Er werken nog drie mensen die Ome Piet gekend hebben. Zij hebben ons rondgeleid en uitleg verschaft. Ter nagedachtenis van Piet hebben ze een heel mooie dubbele deur gemaakt en daarop in acht panelen in Yoruba stijl zijn levensverhaal uitgebeeld na aankomst in Ni-geria. Erg mooi! En heel leuk om te zien, zo 'n blanke met brilletje als onderwerp van Yoruba houtsnijkunst. Er hangt ook nog een grote foto van Piet. Zelfs zijn klompen staan nog ergens!! We bezochten ook Piets oude huis, dat nu niet meer bewoond wordt. We ontmoetten ook nog een oude vriend van hem, die nu zijn eigen meubelmakerij leidt. Daar werden wij extreem hartelijk ontvangen - lading fruit en drinken als lunch en ter afscheid kregen we nog een mooi houten spel in de vorm van een schildpad mee. Daarna bezochten we ook nog twee kerken, aan de bouw waarvan Ome Piet heeft meegewerkt.

Webmaster-NL