N.B. Zie ook elders op deze website de overlijdens-aankondigingen, en de homilies gehouden tijdens de Uitvaart.
Pater Stef Wellens, 04. 03. ¹03.
Geboren in Boxtel in 1918, legde hij de missionariseed af in 1943 en werd in het daaropvolgende jaar priester gewijd in ¹s-Heerenberg. Na kerkelijk recht te hebben gestudeerd in Leuven en het een aantal jaren te hebben gedoceerd aan ons grootseminarie in Schotland, vertrok hij in 1955 naar Zambia. Hier werkte hij een paar jaar in het basis-apostolaat in Naviruli en in Nyimba om in 1957 weer kerkelijk recht te gaan doceren op het groot-seminarie te Kachebere. Tijdens het Vaticaans Concilie verbleef hij een tijdje in Rome als secretaris van zijn bisschop. Vanaf 1971 was Pater Stef secretaris van de bisschop en hij bleef dit doen tot hij in 1995 definitief terugkeerde naar Nederland.
Maar zelfs in de jaren dat hij secretaris was, bleef hij altijd de man van het kerkelijk recht tot ver over de grenzen van zijn eigen bisdom, en zelfs tot in het buitenland. Stef was een harde en plichtmatig werker, heel waardevol voor het bisdom wanneer de bisschop weer eens op reis was. Bovendien was hij wat kerkelijke rechtszaken betrof, de officiële adviseur bij de Zambiaanse bisschoppenconferentie.
Terug in Nederland nam hij zijn intrek in huize St. Charles te Heythuysen waar hij dezelfde joviale mens bleef; het was een plezier hem in de communiteit te hebben. Op zondag 2 maart werd hij onwel. Bij aankomst in het ziekenhuis had hij al veel bloed verloren bij een inwendige bloeding. Twee dagen later ging hij van ons heen.
Pater Wim Boenders, 20. 03. 03.
Geboren in 1915 te Bergen op Zoom, begon hij zijn studies bij de Witte Paters in Sterksel, maar na een aantal jaren verliet hij hen omdat zijn hulp thuis nodig was. Later kwam hij terug, maakte al zijn studies af en werd priester gewijd op 15 juni 1946 na in het jaar ervoor zijn missionariseed te hebben afgelegd. Vanaf februari 1947 tot 1964 werkte hij in Abercorn, Zambia en bekleedde er verscheidene functies: secretaris voor het onderwijs, econoom en vicaris-generaal. Het waren jaren van grote dienstbaarheid aan de mensen, aan zijn medebroeders en aan zijn bisschop.
In 1964 werd hij in Nederland benoemd tot vice-provinciaal om in Nederland de belangen te behartigen van onze Sociëteit. Toen in 1975 zijn periode voorbij was, stond Wim voor een dilemma: in Nederland blijven of, na meer dan tien jaar afwezigheid, toch terug te gaan naar Zambia. Onverwachts kwam het aanbod om pastoraal actief te zijn in Canada, en Wim nam dat met beide handen aan. In Ottawa werd hij met de geestelijke zorg in het kinderziekenhuis, en gastvrij opge-nomen in de gemeenschap van de Priesters van het H. Hart.
In 1988 keerde hij definitief terug naar Nederland waar hij rijke jaren heeft kunnen doorbrengen in ons huis te Heythuysen. Altijd was hij bezig binnen en buitenshuis, een opgewekte en joviale medebroeder, een gewaardeerd vertrouwensman ook in de communiteit. Op latere leeftijd verminderde zijn gezondheid. Ook hij had zijn dagen in het ziekenhuis, en eenmaal terug in huis bleef hij meestal op zijn eigen kamer, goed gebruik makend van de tijd om zich voor te bereiden op zijn laatste reis. In de vroege avond van 20 maart ging hij heen.
Pater Theo Hendriks, 15. 04. ¹03.
Theo was een echte pastor en had tevens grote belangstelling in het leven van zijn medemensen. Hij was geboren in Loosduinen in 1919 en werd priester gewijd te ¹s-Heerenberg in 1946. In hetzelfde jaar vertrok hij naar Tanzania waar hij in het aartsbisdom Tabora zes en veertig jaar heeft gewerkt met een onderbreking van vier jaar welke hij doorbracht in Nederland als missie-propagandist.
Als pastor werkte hij er in verscheidene parochies, doch vooral in Ndala waar hij vijftien jaar verbleef. Afgezien van zijn pastorale werk was Theo uiterst geïnteresseerd in ontwikkelingswerk: het verbouwen van rijst op grote schaal, groente kweken, waterputten slaan, toegangswegen aanleggen, enz. enz. Maar Theo zal vooral herinnerd worden vanwege zijn grote interesse waarmee hij kon luisteren naar de gewone man en kon spreken over hun wederwaardigheden, ook over wat hij gezien, gehoord en meegemaakt had op zijn safari¹s. Vanwege deze kwaliteit was hij ook een zeer waardevol en geapprecieerd man als propagandist die veel sappige verhalen kon vertellen over zijn ervaringen in Afrika. Hij had allerlei problemen met zijn gezondheid, maar deze konden hem er nooit van weerhouden uit te trekken om in de buitenposten zijn pastorale werk te doen.
In 1992 werd hij vanwege deze problemen genoodzaakt om Afrika vaarwel te zeggen en zijn intrek te nemen in ons bejaardenhuis in Heythuysen, en hier heeft hij nog heel fijne jaren kunnen doorbrengen. Lichamelijk werd hij zwakker, maar het bleef een genoegen naar zijn verhalen over vroeger te luisteren. Hij verliet ons heen op 15 april.
Pater Jan Pijnenburg, 30. 04. 03
Net zoals Stef en Wim, was ook Jan missionaris in Zambia waar hij in maart 1946, dus kort na het beëindigen van de Tweede Wereldoorlog heenging. Hij was priester gewijd op 9 maart 1949.
Jan was een eenvoudige, plezierige en opgewekte man met een uitstekende gezondheid; het was fijn om hem in de communiteit te hebben. Hij hield zich graag bezig met de Verkenners, maar afgezien hiervan was hij constant bezig met godsdienstonderricht geven aan de jeugd, zowel tijdens het schooljaar als tijdens de schoolvakanties. Jan vond het missionarisleven soms wel erg moeilijk, maar hij bleef niettemin zijn roeping trouw - telkens weer schikte hij zich naar de wil van ³De Grote Baas², ³die Goede God van mij², en Jan deed dan weer heel stipt wat zijn Superieuren hem vroegen te doen.
Toen hij 65 werd, dacht hij er lang en diep over na om voor goed terug te keren naar Nederland, maar deed het toch niet. Hij keerde terug naar Zambia, waar hij nog weer tien jaar lang met veel élan zich bleef inzetten voor het pastorale werk ondanks alle moeilijkheden welke hij ondervond. Lange tijd verbleef hij te Lwitikila en Mpulungu. Tenslotte, in 1988, was het genoeg geweest voor hem en kwam hij terug naar zijn geboorteland waar hij in Heythuysen nog lange tijd heeft mogen genieten van de oude dag. Na verloop van tijd raakte hij jammer genoeg meer en meer verward. Toen hij eenmaal het sacrament van de zieken had ontvangen, kwam er een grote kalmte over hem totdat hij in de vroege avond van 30 april de laatste adem uitblies.
Nieuws heeft ons bereikt dat in de Heer zijn overleden:
op 28.02.2003 in Elst, M. Hoppenreijs-van Huet, moeder van broeder Gerard Hoppenreijs.
op 27.02.2003 in Tilburg, Mw. Bernardina Pijnenburg, zus van pater Jan en broeder Gerard Pijnenburg.
op 01.04.2003 in Oss, Mw. Helena de Bekker, zus van pater Nico de Bekker.
op 26.04.2003 in Enschede Dhr. Michel Bonke, broer van pater Henk Bonke.
zij allen rusten in vrede !
DE VOLGENDE MEDEBROEDERSZIJN AANGEKOMEN IN NEDRLAND:
11. 03. 2003 Rademaker Bunia, Kongo
27. 03. 2003 Verkleij Chinsali, Zambia
08. 04. 2003 Akkermans Tabora, Tanzania
12. 04. 2003 van Haandel uit Bamako, Mali
23. 04. 2003 Kuppens Kita, Mali
27. 04. 2003 Smulders Wa, Ghana
28. 04. 2003 Hinfelaar Lusaka, Zambia
en worden verwacht in mei :
Harrie Franssen Nouna, Burkina Faso
Marcel Mangnus Mbeya, Tanzania.
NIEUWS EN WETENSWAARDIGHEDEN.
Overgenomen uit "het Geeltje", het huisblad van Verzorgingshuis Molenweide in Boxtel
AFSCHEID WITTE PATERS
MISSIONARISSEN VAN AFRIKA
1972 - 2003
Met het heengaan van pater Adriaan Peters op 2 februari j.l. is het tijdperk van de aanwezigheid van de Witte Paters in Molenweide, maar ook binnen Boxtel afgesloten. Vanaf de opening in 1972 van Huize Molenweide hebben steeds Witte Paters als bewoners op afdeling 1 gewoond. Met veel plezier en respect kunnen we aan hen terugdenken. Kleurrijke bewoners met een grote dosis humor en een inspirerende persoonlijkheid hebben een warme herinnering nagelaten.
Wat te denken van b.v. pater van Riel, die op zijn driewieler en in zijn lange witte pij door Boxtel fietste, op zoek om zijn verhalen te kunnen vertellen. Hij presteerde het om na het overlijden van een confrater in St. Charles (aan de oude Rijksweg) zijn opwachting te maken om diens kunstbeen te gaan halen zodat hij voortaan zelf een reservebeen had. Wat te denken van pater Schaapman op zijn solex. Hij was de eerste die bij medewerksters na de bevalling op kraamvisite ging. En wie heeft in de jaren tachtig zijn horloge of klok niet laten maken door Br. Hildebrand? Zijn kamer was één grote sleutel-, schroeven-, moeren- en spijkerdoos. Zo kan ik nog wel even doorgaan met memoreren.
Maar één voormalige bewoner wil ik zeker nog vernoemen: Mgr. Blomjous. Bekend in zowat heel Afrika en Engeland. Hij was wars van alle ceremonie. Ik herinner me nog die keer dat Mgr. Terschure op bezoek kwam. Het was in het middaguur. Ik kreeg de boodschap dat hij eerst zijn middagdutje moest doen en dan wel visite zou ontvangen. Gedenkwaardig was zijn niet weg te denken tabakszak, die als dienst deed. En zijn altijd bij zich hebbende flesje wodka, verstopt in zijn binnenzak.
Allen, ook de Witte Paters die ik niet met name genoemd heb, waren bewoners met een vruchtbaar missionarisleven achter zich, meestal voor jaren werkzaam geweest in voormalig Belgisch Kongo, Zambia, Tanzania of Oeganda. Ook in Molenweide hebben de Witte Paters hun missionaris-zijn uitgedragen.
Graag wil ik ter afsluiting een gedicht dat pater Peters eens schreef over ³het Geeltje² weergeven:
"Mijn Geeltje, wat scheelt je?
flets van kleur, dus pijn in het keeltje?
op, hoor, geen gezeur!
naarstig door, breng langs elke deur
fleur van blijdschap,
geur van vriendschap;
nooit teleur."
(T. v. d. H.)
OVER ONZE ZIEKE CONFRATERS. De Paters:
TOON VAN KESSEL is bij zijn moeder ingetrokken (Kantje 21, Nistelrode), en dat bewijst wel dat hij zich beter voelt, zichzelf kan verzorgen en toch weer wat uit de voeten kan. Met moed en volharding traint en oefent hij elke dag een paar uur lang: lopen met zijn krukken, fietsen op de hometrainer... Het euvel met zijn klapvoet kan grotendeels verholpen worden met een beugel. Verdere genezing heeft tijd nodig. Maar Toon verwacht dat hij op de duur toch weer terug zal kunnen keren naar Zambia.
JOS PLANKEN kreeg het heel benauwd en werd vervoerd naar het Groot Ziekengasthuis van Den Bosch. Hij zal wellicht weer gedotterd worden.
JO VAN DE VEN, onze Karamajong krijger, werd geveld door herhaalde en hardnekkige malaria aanvallen. Maar hij moet ook een kleine operatie ondergaan (?) in het ziekenhuis van Boxmeer.
MIEL GEURTS overleefde een paar longontstekingen.
PIET VAN HEIJST wordt ook een dagje ouder en werd geholpen aan de waterwegen.
HENK BUYS heeft al lang ademhalingsstoornissen. Het werd zo erg dat hij opgenomen werd in Weert. Hopelijk helpen ze hem daar om wat meer op adem te komen.
KEES VAN DER WEE had het ook wat benauwd, maar de dokter hoopt hem thuis van vocht achter de longen af te kunnen helpen.
JAN BRUIJNS had weer een lichte hersenbloeding en werd opge-nomen in de ziekenboeg van onze buren, de Broeders van Dongen. Hij krijgt therapie om lopen, schrijven en praten te verbeteren.
HANS REMHS kwam uit Mauretanië voor oogonderzoek. Hij werd plotseling bijna blind. Er blijkt een bloedstolsel op de oogzenuw te zitten. Men hoopt met bloedverdunners dat euvel alsnog te kunnen verhelpen. Maar vooruitgang is tergend langzaam.
SJEF KUPPENS onderging een zware hartope-ratie: omleidingen en herstel van een hartklep. Het bleek ook nodig om een pacemaker aan te brengen. Hij is nu gelukkig herstellende.
CAROL VISMANS zal ook opgenomen worden voor twee omleidingen aan de slagaders.
TON METTROP werd onder handen genomen in Geldrop: gal, nieren, hart, longen, suiker, alles werd onderzocht, bijgesteld, opgelapt en van diëten voorzien. Hij maakt het naar eigen zeggen heel goed, en hoopt nog jaren mee te kunnen.
BRIEVEN VAN CONFRATERS.
Een indruk en een mening van een buitenstaander:
Het schijnt dat ik een soort abonnement heb om op ziekteverlof te komen in de Nederlandse M. Afr. provincie. Ik was hier in deze hoedanigheid in 2000/2001, toen weer in 2002, en nu weer in 2003. Ik ben niet in Nederland benoemd en heb dus hier geen stemrecht om onze oversten te kiezen. Ik geniet van, en heb grote waardering voor, de buitengewone zorg die ik hier steeds weer ontvang, vooral van het verplegend personeel en de communiteit in Heythuysen. Het is steeds een warm thuis voor mij, ook al ben ik dan geen vaste bewoner hier.
Onvermijdelijk krijg je als buitenstaander, maar ook als regelmatige gast, zekere indrukken. Gedurende mijn ziekteverloven ben ik meestal in Heythuysen. Er staan nog kamers leeg nu, maar niet lang meer. Als de M. Afr. zich niet aandienen (en vlug), dan zal het te laat zijn en zal Heythuysen steeds minder een M. Afr. communiteit worden. Met een beetje aanpassingsvermogen kun je hier in Heythuysen een fijn gemeenschapsleven hebben en echt tehuis. We zijn toch niet als de vroegere "onverplaatsbare pastoors"?
Ik ben overtuigd dat deze openheid, soepelheid en beschikbaarheid ons heel gelukkige missionarissen kan maken, ook op minder jonge leeftijd. Dit zal zeker bezegeld worden, als we ook met Gods genade meer en meer van een meditatief gebedsleven naar een contemplatief gebedsleven overgaan. Daar wil ik nu niet meer over zeggen; misschien een andere keer wanneer ik weer op ziekteverlof kom...!
Pater Evert van Oostrom, vanuit Uganda
Vanuit de Kongo in Centraal Afrika:
Ondanks de moeilijkheden, de spanning, de trauma¹s, de stress zijn we nog steeds aanwezig en bereid om aanwezig te blijven onder een bevolking die gegijzeld is en slachtoffer van heel deze stupide oorlog. Natuurlijk denkt deze of gene aan een ogenblik van respijt: een welverdiende vakantie buiten dit gemartelde gebied. Ik zou alle confraters willen bedanken voor hun moed, hun geest van geloof en hun eenvoudige aanwezigheid. Meer dan ooit hebben we elkaar nodig om elkaar tot steun te zijn en elkaar te helpen in deze moeilijke tijden. We delen ook de hoop van het volk dat een diep verlangen heeft naar een einde aan de vijandelijkheden en het vestigen van een durende vrede. Maar dat kan wellicht nog even duren. Het is nog lang niet over. We zullen uithoudingsvermogen en geduld moeten proberen op te brengen. Dit is het ogenblik om ons gemeenschapsleven te verdiepen, ons leven met elkaar. Maar met een grote openheid naar de mensen die we willen dienen en te midden van wie we getuigen willen zijn van Christus en Zijn evangelie. Zo verzekeren we de aanwezigheid van Gods liefde te midden van de mensen.
Pater Jan Mol Ituri-Bunia, Kongo; maart 2003.
Uit Burkina Faso, Na een verblijf van vijftig jaar in Afrika, heb ik besloten om naar Nederland terug te keren. In 1950 vertrok ik naar Tunesië voor vier jaar priesteropleiding, werd daar in 1956 gewijd, en kort daarna begon ik mijn pastorale werk in Guinee. In 1968 vertrok ik daar en vestigde me in Burkina Faso. Ik heb het voorrecht gehad mijn verblijf daar op mijn gemak af te kunnen ronden; ik neem de tijd overal afscheid te nemen, een laatste bezoek te kunnen brengen aan de christelijke gemeenschappen waar ik jarenlang naar toe getrokken ben om samen met hen hun geloof te versterken, en zo ook die van mijzelf, want ik heb geleerd dat gedeeld geloof een versterkt geloof is. De mensen krijgen ook de tijd om hun vriendschap te uiten en om afscheid te nemen. Op 5 mei neem ik officieel afscheid van de parochie in Solenzo waar ik zo een vijftien jaar geweest ben. Op 16 mei vertrek ik dan uit Burkina Faso met een dankbaar hart en veel mooie herinneringen.
Pater Harrie Franssen 18 februari 2003
BENOEMINGEN:
Pater Cor de Visser, tot nu toe woonachtig in Rome als secretaris voor eerste vorming, is nu voor drie jaar benoemd tot rector van ons vormingshuis (eerste fase) in Bangalore, India.
Pater André Schaminee, die tot nu toe daar rector was, is voor drie jaar benoemd tot superieur van de intercontinentale delegatie, een positie welke tot nu toe werd ingenomen door de Engelsman Francis Barnes.
