Contactbrief no. 166. December 2007.

CONTACTBRIEF

Missionarissen van Afrika

No. 166 – december 2007

WOORD VAN DE PROVINCIAAL

BETROKKENHEID

Woensdag 17 oktober was het WERELDARMOEDEDAG. Iedereen werd uitgenodigd die dag OP TE STAAN tegen armoede, mee te doen met een ware OPSTAND tegen wereldwijde ARMOEDE.

Iets daarvoor hadden we nog WERELDVOEDSELDAG gehad. En zo zijn er tal van speciale dagen, weken , maanden en zelfs jaren her en der uitgeroepen om bijzondere aandacht te schenken aan een of ander probleem of vraagstuk. Binnen de kerk kennen wij ze ook: we hebben het dan over de VREDESWEEK of over MISSIEZONDAG .

Onlangs zat ik in de trein op weg naar Heythuysen, en las toen per toeval in een van de gratis verspreide dagbladen dat het die dag nationale ACTIVISTENDAG is om aandacht te schenken aan de vele activisten die zich overal inzetten voor het MILIEU. Ja, er zijn veel speciale werelddagen of nationale dagen her en der uitgeroepen, zodat ik er moeite mee heb om er steeds maar weer aandacht aan te geven. En daarbij komt dan vaak nog al de literatuur en reclame die we erover in de brievenbus vinden, te veel om allemaal door te lezen. We worden er een beetje nerveus van en moedeloos. En als er dan ook nog rond die thema’s speciale liturgische vieringen worden aangereikt, dan hebben we het wel helemaal gezien. Er gaat bijna geen dag of week voorbij of er wordt alweer een nieuwe speciale actiedag of week via kranten of TV aangekondigd . Te veel om op te noemen en dus hebben we vaak de neiging er totaal niet op in te gaan. En toch…….

Als ik me dan de moeite geef om al die informatie wat door te nemen, dan merk ik al heel gauw dat het steeds gaat over werkelijke en ware problemen binnen onze maatschappij die duidelijk om een menselijke oplossing vragen en een inzet van iedereen. Ik vind die vraagstukken ook op mijn lijstje van dingen waar ik als mens, als christen en ook als missionaris bij betrokken behoor te zijn, of in ieder geval me niet zomaar aan kan onttrekken. Ze hebben te maken met mijn inzet voor wat wij in kerkelijk taalgebruik de WAARDEN van het KONINKRIJK noemen, EVANGELISCHE waarden. Het gaat dan om zaken die vallen onder mijn veronderstelde inzet voor GERECHTIGHEID – VREDE en HEELHEID van de SCHEPPING. Het heeft heel vaak ook te maken met een andere prioriteit die wij ons als missionaire Sociëteit hebben gesteld, namelijk ons in te zetten vanuit het Evangelie voor het bijeenbrengen van mensen, van verschillende “naties, rassen en talen“ om gemeenschap te bevorderen en me zo in te zetten als missionaris voor interculturele en interreligieuze DIALOOG, met de Moslim, met de mens die leeft volgens de traditionele Afrikaanse godsdiensten, met mensen aan de zelfkant van onze samenleving Kan ik daar wel met een gerust geweten aan voorbijgaan?

Het komt zeker allemaal wel steeds zeer overdonderend over, het is te veel en gebeurt te vaak, maar het geeft niettemin een juist beeld van wat er zo al mis gaat in onze huidige maatschappij, op plaatselijk en ook op wereld niveau. Zo zit nu eenmaal de wereld van vandaag in elkaar en zo daagt ze ons steeds weer uit, elke dag opnieuw.

Het gaat natuurlijk niet over dingen of over gebeurtenissen, maar over mensen zoals ik, die hun nood uitschreeuwen, die om begrip en waardering vragen, die in onmenselijke omstandigheden leven, die om erkenning smeken van de meest fundamentele menselijke waarden. Ik kan en mag daar niet omheen lopen, zoals de leviet en de priester uit het evangelieverhaal van de barmhartige Samaritaan. Nee, ik word steeds opnieuw uitgedaagd stil te staan, op te staan en naaste te willen worden van hen allen.

Het is normaal dat ons vaak een gevoel van onmacht overvalt. Wat kan IK er aan doen? De problemen zijn zo ingewikkeld en zo talrijk dat ze ons afschrikken. Maar dat neemt niet weg dat we er zomaar aan voorbij kunnen gaan. En dan zien we ook weer al die vele honderden en duizenden mensen, mannen en vrouwen, jongeren en ouderen, die zich met enthousiasme, dag in en dag uit, inzetten voor deze geweldige vraagstukken van onze moderne wereld, voor mensen in de knel. En iedereen zien we dan zich inzetten op zijn eigen manier. Zij lopen ze niet uit de weg of lopen er niet omheen. Het zijn mensen van allerlei geloofsovertuigingen en gedachten- werelden. Waarom zij wel en ik niet? Had ik er geen levenskeuze voor mij zelf van gemaakt? Soms voel ik me een beetje beschaamd.

We zijn op weg naar het jaarlijkse Kerstfeest. De heilige adventstijd biedt zich aan als een tijd van voorbereiding, een tijd van verwachting en hoop. Wat verwachten wij eigenlijk ? Gaat het alleen om de komst van het kind in Betlehem, of om iets veel groters waarvan het kind van Betlehem een hoopvol voorteken is. Gaat het niet om het Koninkrijk Gods, een Rijk van vrede en gerechtigheid, van liefde en medemenselijkheid.

God zet zich zelf ook in, als mens, voor het tot stand komen van dat Rijk Het is al onder ons maar het moet groeien en tot volwassenheid komen. Ieder van ons kan daar een bijdrage aan leveren, ieder volgens eigen mogelijkheden en gaven. Geloven we dat werkelijk, dat ook ik mijn bijdrage kan en moet geven. In ieder geval kunnen we er niet aan voorbij gaan, ook al word het vaak te veel en te zwaar.

Dus ga ik maar weer aan de slag, met frisse moed. Echt iets voor die tijd van ADVENT.

“Uw Rijk, van vrede en gerechtigheid, kome”, niet alleen als gave die we verwachten en willen ontvangen, maar ook als resultaat van ieders inzet, elke dag opnieuw.

Ik wens een ieder een zeer gezegend kerstfeest toe.
Dat wij zijn aanwezigheid echt mogen ervaren op onze levensweg en in onze harde strijd voor Gods Koninkrijk. Mogen wij ook elkaar zijn aanwezigheid doen ervaren. Ook wens ik U alle goeds, met Hem en met elkaar, in het nieuwe jaar 2008.

Jan Mol

CONFRATERS OP VERLOF:

Piet Verkley kwam op 2 november voor medisch onderzoek. Hij logeert bij zijn zus, P. Potterstraat 16, 2182 VG Hillegom.

Tel: 0252- 518 254.

Cor de Visser kwam op 1 december voor een korte tijd en hij logeert in de Kamperfoeliestraat 32, 5241 XS te Rosmalen.

Tel: 073- 521 2001.

Piet de Bekker kwam op 6 december terug van zijn cursus in Jersusalem en hoopt 15 januari ’08 weer terug te gaan naar Ghana.Tel: 040- 226 2742.

Nieuwe secretaris heet Marien van den Eijnden.

Vanaf 1 januari 2008 zal Pater Marien van den Eijnden het Provinciale Secretariaat overnemen van onze confrater Frank Dirven, die deze functie 4 jaar heeft uitgevoerd, en zich nu aan de Pastoraal in de onmiddelijke omgeving van Dongen en Omstreken zal toewijden.

NIEUWS OVER CONFRATERS

Onze confrater JACOB de WIT, de nestor van onze Nederlandse provincie met zijn bijna 92 jaren, heeft, na veel wikken en wegen, dan eindelijk besloten met rust te gaan. Sinds 2000 was hij woonachtig bij de broeders van Johannes de Deo in Nuenen, waar hij verantwoordelijk was voor de priesterlijke bediening van de gemeenschap. Hij heeft inmiddels indicatie aangevraagd en ons verzocht naar Heythuyzen te mogen gaan. Officieel neemt hij afscheid op 6 januari 2008 . Hopelijk komt er dan een kamer vrij voor hem in St. Charles. Wij bewonderen Jacob voor zijn wijs besluit en wensen hem nog een mooie tijd toe in Heythuysen. Jacob viert op 21 november in Nuenen zijn 92^ste verjaardag. Ad multos annos!

Aan onze confrater WILLY SCHAAR, pastoor deken van Valkenswaard, werd zeer onlangs door de medici meegedeeld dat hij kanker had aan de lymfklier. Dat was geen goed nieuws. Maar Willy bleef niet bij de pakken neerzitten en onmiddellijk werd er medisch ingegrepen: chemokuren. Hij heeft er al een paar ondergaan. De resultaten zijn tot nu toe zeer bevredigend. De gezwellen zijn verdwenen en het bloed is weer 100 % in orde. Men gaat nog wel even door met de behandeling. Willy verdraagt de kuren zeer goed, alhoewel hij de eerste dagen vreselijk moe is. Hij heeft goede moed en die wensen wij hem ook van harte toe. Wij hopen met hem op een spoedig en volledig herstel.

We kregen telefonisch bericht uit Zambia, van PIET VERKLEY in eigen persoon, dat hij met spoed naar Nederland komt vanwege de slechte toestand van zijn ogen. Met één oog ziet hij niets meer en het andere heeft ook problemen. Dus was de normale conclusie zo spoedig mogelijk naar Nederland voor behandeling. We weten nog niet de datum van aankomst, want hij had zijn vliegreis nog niet kunnen regelen. Hij is natuurlijk van harte welkom en we wensen hem alle goeds toe en spoedig beterschap

Frans werd geboren op 15 december 1917 te Enschede, waar zijn vader een autozaak had. Zijn moeder was de eerste Nederlandse die haar zoon in Afrika ging bezoeken in 1953. Hij volgde 5 jaar de opleiding op het klein seminarie van het aartsbisdom Utrecht te Culemborg. Vandaar zijn goede contacten met de clerus van het aartsbisdom en zijn pastoraal werk aldaar. Maar omdat hij missionaris wilde worden volgde hij verder onze opleiding in Sterksel, St. Charles in Boxtel, en ‘s Heerenberg, waar hij zich op 28 mei 1942 door een eed van trouw verbond aan onze sociëteit, en op 19 juni 1943 priester werd gewijd. Tijdens de oorlog kon hij niet naar Afrika, en werkte hij in de parochies Borculo, Ruurlo, en Driel. In oktober 1946 vertrok hij met een jeep op de boot naar Tanzania, en ging werken in het bisdom Kigoma. Van die aankomst is er een fantastische foto: Frans in vol ornaat achter het stuur, omgeven door 7 Witte Zusters, ook in vol ornaat, en enige jongeren !

Hij werkte als leraar Godsdienst en Engels, als pastor, bruggenbouwer, ziekenverzorger, auto monteur; in plaatsen als Ujiji (waar Stanley Livingstone ontmoette), Marumba, Kasumo, Makere, Nyaronga, Kibondo, Kiganza. Hij zei er zich thuis te voelen, en nooit heimwee naar Nederland gehad te hebben. Hij was muzikaal aangelegd, had een goed verstand, een gezond oordeel, en een goed hart. In de beginjaren 50 vroeg de bisschop, Mgr. van Sambeek, hem om kerkgezangen uit andere landen en talen te vertalen in de taal van het bisdom, dat samenviel met de etnische groep, de Ha. Daarvoor behield men de bestaande melodieën.

Na 27 jaar moest hij in maart 1972 vanwege zijn gezondheid terugkeren naar Nederland. Bij zijn gouden jubileum zei hij over die periode: “In Afrika is men echt op elkaar aangewezen. Als je daar je ogen en oren open houdt, kun je veel leren”. En ook: “De andere kijk op de wereld die ik daar kreeg, komt me nog steeds van pas. Je krijgt meer begrip voor de gewone man”. Met deze visie werd hij missionaris in Nederland als pastor in Enschede, en later in Lierderholthuis. Het was de tijd na het Vaticaans Concilie toen de veranderingen in de samenleving en in de kerkgemeenschap duidelijke vormen begonnen aan te nemen. Bij zijn emeritaatviering in december 1987 typeerde men Frans zijn functioneren als mis-sionaris: Een oudere broer in onze rumoerige, soms lijdende dan weer feestvierende uitgebreide familie van de kerk. Een missionaire kerk. Met ramen en deuren open, maar soms ook weer dicht.

Vanuit zijn karakter en vanuit zijn ervaring in Afrika had Frans geleerd dat lichtplekken te vinden zijn in mensen om hem heen. Zoals een Bantu spreekwoord daar zegt: “Wie vrienden heeft, wordt nooit door duisternis overvallen.” Hij was de mensen nabij, hield niet van lange vergaderingen, wel van pastorale gezinsbezoeken, liet in goed vertrouwen veel over aan werkgroepen, en kreeg de kerkgemeenschap aan het zingen.

Op verzoek van het kerkbestuur bood mevrouw Dora Kloppenberg hem een gastvrij thuis en haar goede zorgen, voor bijna 25 jaar. Dat groeide uit tot een heel bijzondere relatie tussen beiden, waarvoor wij haar zeer dankbaar zijn. Zij bleef hem “de pastoor” noemen, zoals allen in het dorp, ook na zijn emeritaat. Hij legde toen de verantwoording voor de parochie neer, maar bleef zijn diensten aanbieden. Het feit dat hij in Lierderholthuis bleef wonen werd zeer gewaardeerd. Dat hij er tussen zijn parochianen wilde begraven

worden is wel een teken hoe hij zich één voelde met zijn mensen. Hij ruste in vrede !

Op deze 15^de augustus 2007 bevind ik me aan het “Decca” strand, ongeveer 20 kilometer ten oosten van Algiers. Ik heb, in feite, voor de eerste keer in de 38 jaar dat ik in Algerije woon, een vrije dag genomen, ter ere van de Tenhemelopneming van de H.Maagd Maria.

Samen met mijn naaste vrienden: drie doven, twee clandestiene mensen van Beneden de Sahara en een jonge Algerijn die op drie-jarige leeftijd door zijn moeder is verlaten, spelen we scrabble, of strandbal.

En toch voel ik me niet op mijn gemak. In het Arabisch dialect zou ik zeggen: “rani mahouwel” - ik voel me onrustig. Net als de zee, voel ik golfbewegingen in mezelf die komen en gaan.

Deze zee die twee continenten deelt! Op elke kust is een basiliek opgericht, toegewijd aan de H.Maagd die vanaf haar hoge heuvel naar ons ziet, zowel in Marseille als in Algiers.

Een evangelietekst komt me in gedachten waarin de apostel Petrus net niet ondergaat als hij probeert over het water naar Jezus toe te lopen.

Had Jezus ook maar die elf Algerijnse “harragas” (emigranten) kunnen redden die zijn omgekomen in de Middellandse Zee enkele honderden kilometers hier vandaan.

Het beeld van hun verdrinkingsdood blijft in mijn hoofd spelen; ik kan ze bijna voor mij zien. In de dagelijkse krant lees ik dat het slechts één op de tien mensen die de zee opgaan lukt, om veilig op de andere kust landen.

Zittend, met mijn rug naar het zuiden gekeerd, weet ik dat in die immense Sahara woestijn andere harragas, dit maal van ten zuiden van de Sahara, verdrinken in het zand. Hoeveel van hen zullen enkel Tin Zouatine, een dorpje dicht bij de grens met Mali en Algerije, bereiken?

Mijn vrienden voelen dat ik nerveus ben; hoe kan ik rustig blijven voor zulke drama’s die zich afspelen om het droomparadijs te bereiken?

Rondom ons krioelt het van de geslaagde Algerijnse migranten, die hun zomervakantie komen doorbrengen in het “bled” (moederland), hun families overladen met cadeaus en soms zelfs met euro’s. Hun gekleurde parasols, met overzeese reclames, hun mooie tafels en stoelen, hun badpakken en bikini’s van goede snit, en zelfs hun verzorgde taalgebruik, irriteren me.

kijken naar hen en dromen van visa, vrijheid, of op zijn minst van een andere wereld dan de hunne. Hoe te reageren op zo’n wrede realiteit?

Op een gegeven ogenblik zie ik dit strand bijna als een eiland. In de verte, aan de horizon, een ander universum, met vóór ons de niet te overwinnen hindernis: de zee. En achter ons die immense Sahara waarin zoveel mensen van beneden de Sahara zwoegen, op weg naar een beter ‘elders’.

* Van de kust van Noord Afrika naar Europa trachten ” harragas” (immigranten) de Europese kust te bereiken op de hoop een betere wereld!

Wat moet de “goede moeder” ginder denken? Wat moet “mevrouw van Afrika”,

hier boven ons, ervan denken? Wat moeten wij van onszelf denken, wij die hoe langer hoe vaker onze grenzen sluiten? Van waar zijn onze eigen ouders gekomen?

Degenen die nu de meest ingenieuze wetten bedenken, danken zij hun mooie “plaats in de zon” niet aan de inspanningen en het ongelooflijk lijden soms, van hun ouders die dikwijls zelf van verre zijn gekomen?

De binnenmuren van de basiliek van “Onze Lieve Vrouw van Afrika” zijn bedekt met platen waarop de namen staan gegraveerd van ontelbare missionarissen die vroeger van daaruit, via dezelfde woestijn, vertrokken naar zwart Afrika om er het Goede Nieuws te brengen. Vandaag trekken dezelfde zwarte Afrikanen, op hun beurt, en in tegenovergestelde richting, door deze woestijn, en kloppen bij ons aan! Durven wij te zeggen, zoals in het evangelie tot Jozef en Maria wordt gezegd, dat er voor hen “geen plaats is in de herberg”?

Hoe is het met de kinderen die leven in de geraamtes van in aanbouw zijnde huizen, in kartonnen dozen? Zij wonen niet zover van dit strand. Gaan ze naar school? Genieten zij tenminste eenmaal per dag van een goede maaltijd? Heel zeker niet!

Dus neem ik me stellig voor alles te doen om deze kleine, zwarte, mooie en intelligente kinderen dit schooljaar 2007/2008 naar school te kunnen laten gaan.

Ik weet dat er ongeveer 35 kinderen zijn in de voorsteden van Algiers, en dat het een enorme financiële inspanning zal vragen van de organisatie die ik bestuur!

Maar het zal de kleine uitgestotenen der aarde de mogelijkheid bieden om uit hun “kartonnen huizen” te komen, van een warme maaltijd te genieten, in contact te komen met andere kinderen, maar vooral om toegang te krijgen tot lezen en schrijven!

Gisteravond heb ik gebeden met een groep Liberianen in Bordj El Kiffan. Zij bewonen al jaren in aanbouw zijnde huizen, wonen in kartonnen dozen of in kleine onbewoonbaar verklaarde hotelletjes.

Als zij van daar uit op pad gaan, op zoek naar hulp of naar werk, dan zijn ze waardig en, ondanks alles, goed gekleed; maar dikwijls wor-den ze toch nog

aangevallen, of hard aangepakt door veiligheidsagenten, beledigd door deugnieten of eenvoudigweg bestolen door bandieten.

Vijftig kilometer hier vandaan, ten westen van Algiers, heb ik verleden Kerstmis gebeden met een andere groep. Deze keer waren het Congolezen. Zij waren met meer dan 160 mensen, die in een in aanbouw zijnd huis wonen, zonder muren, zonder water of elektriciteit, zonder toiletten. Desondanks hadden we een mooie viering en de “kartonnen muren” schenen mij plotseling veel mooier toe dan de muren van een kathedraal.

Talloze moeders met hun kinderen waren er aanwezig. Welke toekomst hebben deze laatste? Ik heb bij mezelf gezegd dat er prioriteiten gesteld moeten worden!

Met mijn medewerkers hebben we besloten om aan deze moeders in nood en aan hun kinderen een absolute prioriteit toe te kennen. En zo hebben we ons in dit nieuwe onderwijs avontuur gestort. Waar het ons zal brengen?

31 Okt. De Zeer Eerwaarde Heer Mies Kuppens, priesterbroer van pater Zef Kuppens.

30 nov. Mevr. Marie van der Lee, moeder van pater Toon van Kessel.
7 dec. Iza de Bekker-Bogers, 95 jaar, schoonzus van Pater Nico de Bekker.

Charles-Martial Lavigerie werd in 1825 geboren. De laatste jaren van zijn leven leed hij aan zware reumatische aanvallen en hij kon zich maar met veel moeite verplaatsen. Ook de gewrichten van handen en vingers waren aangetast en hij had veel moeite met schrijven. De 26^ste november 1892 kon hij ’s morgens niet meer opstaan getroffen door een beroerte en in de avond van dezelfde dag is hij overleden. Hij was slechts 67 jaar oud. Vergeleken met de gemiddelde leeftijd van de Nederlandse Provincie nu zou hij bij de jongeren horen!

Heel veel informatie is natuurlijk te vinden op de website van de Witte Paters te Rome. Gaat u naar www.africamission-mafr.org en kies in het engels of frans voor Archives. Daar is een overvloed van artikelen en fotoseries, ook over het overlijden van Kardinaal Lavigerie en het overbrengen naar Tunis en begraven in de basiliek van Carthago.

Vorige maand kwam de Haagse Raad van levensbeschouwingen en religies bijeen en stelde de volgende verklaring op:

1. Elke inwoner van Den Haag heeft het recht op vrijheid van denken, geweten en religie. Dit recht omvat tevens de vrijheid om naar eigen keuze een religie of een levensbeschouwing te hebben, ongeacht welke, evenals de vrijheid om, alleen of met anderen, zowel in het openbaar als in zijn particuliere leven, zijn religie of levensbeschouwing tot uiting te brengen in erediensten en bijeenkomsten, het onderhouden van de geboden en voorschriften, door praktische toepassing en het onderwijzen ervan.

2. Op niemand mag dwang worden uitgeoefend die een belem-mering zou kunnen betekenen van de vrijheid om naar eigen keuze een religie of levensbeschouwing te hebben of om geen religie of levensbeschouwing aan te hangen.

3. De vrijheid om een religie of levensbeschouwing naar eigen keuze aan te nemen omvat mede de vrijheid om van religie of levensbeschouwing te veranderen. Als levensbeschouwelijke en religieuze gemeenschappen accepteren wij deze realiteit. Bovendien roepen wij iedereen op om respectvol met dit gegeven om te gaan.

4. De vrijheid om religie of levensbeschouwing tot uitdrukking te brengen mag slechts in die mate worden beperkt als wordt voorgeschreven door de wet en als noodzakelijk is ter bescherming van de openbare veiligheid, de openbare orde, de volksgezondheid, de goede zeden of de fundamentele rechten en vrijheden van anderen.

5. Niemand mag worden gediscrimineerd door de staat, door een instelling, groep of persoon op grond van zijn religie of levensbeschouwing.

6. Discriminatie van mensen om redenen van religie of levensbeschouwing betekent een aantasting van de menselijke waardigheid. Discriminatie is ook een ontkenning en een schending van de rechten van de mens en van de fundamentele vrijheden, zoals deze zijn verwoord in de ‘Universele Verklaring van de Rechten van de Mens’. Bovendien belemmert zij de vriendschappelijke en vreedzame betrekkingen tussen burgers, groepen en gemeenschappen.

7. Ouders, verzorgers of voogden hebben het recht om, binnen de grenzen van de wet, het gezinsleven te organiseren in overeenstemming met hun religie of levensbeschouwing en met inachtneming van de zedelijke normen volgens welke de kinderen naar hun oordeel dienen te worden opgevoed tot goede burgers. De practische toepassing van een religie of van een levensbeschouwing waarmee kinderen worden opgevoed, mag niet schadelijk zijn voor hun lichamelijke of geestelijke gezondheid of voor hun sociaal-emotionele ontwikkeling.

8. Ieder kind heeft het recht om op het gebied van religie of levensbeschouwing een brede educatie te ontvangen, waardoor het kind kennis kan nemen van de eigen traditie en die van de andere religies en levensbeschouwingen in de stad.

9. Het is van groot belang dat de inwoners van Den Haag bruggen bouwen tussen de religies en levensbeschouwingen, omdat bouwen aan de stad een verantwoordelijkheid is van alle inwoners tezamen. Door alle kinderen breed religieus en levensbeschouwelijk onderwijs aan te bieden, wordt al vroeg een basis gelegd voor goed burgerschap. Dat is tevens een voorwaarde om Den Haag daadwerkelijk het karakter van nationale en internationale stad van recht en vrede te kunnen verlenen.

Gewijd in 1965 ben ik tot 1977 in Mbarara (Oeganda) werkzaam geweest. Ik werd door Idi Amin uit het land gezet en ben toen neergestreken in Tanzania tot 1997. Daarna heb ik in Nairobi en Nederland gewerkt en sinds 30 november 2006 ben ik terug in Nairobi. Het bevalt me uitstekend.

Ondertussen ben ik terug geweest op bezoek in Mbarara. De reis op zich is al een belevenis; het beste deel van de reis is nog per vliegtuig. Daarna een klein busje pakken om als een sardien een plaatsje te krijgen. Ik heb op een zeker moment 25 passagiers geteld in een busje voor 14 personen. Aan de grens liep alles voorspoedig. Ik kreeg een lift aangeboden naar Jinja. Daar heb ik onze jonge filosofen gezien uit Malawi, Zambia, Oeganda, Tanzania en Kenya, allen tezamen 28 candidaten. Na 9 jaar training geeft dat hopelijk nieuwe paters en broeders. Ik was blij die jonge kerels te zien. Wat een tegenstelling met onze mensen in Heythuysen die zich na 40-50-60- jaar in Afrika…..nog maar moeilijk kunnen verplaatsen. Deze jongeren lopen snel, zingen uit volle borst, roffelen op de trommel en zitten in een kring rond het altaar.

In Jinja heb je een prachtig uitzicht op het Victoriameer. Ik zag onze candidaten langs het meer samen met Jezus die hen opdraagt van wal te steken, hun netten uit te werpen en mensenvissers te worden.

In Kampala in ons Lourdel-huis, genoemd naar onze eerste franse Witte Pater in Oeganda rond 1880, heb ik twee nachten gelogeerd. Mijn grote vriend, Broeder Majella van de Brothers of Christian Instruction, heb ik opgezocht. Ik vond hem in een klaslokaal waar hij biologieles gaf aan jonge aspiranten. Ik vroeg hem hoe oud hij was . Hij is nu 85 maar levensvreugde en vitaliteit dropen van zijn gezicht. Ik vroeg hem ook waar Zr Cecilia Nibyobyonka was. “Hier is ze“,

Ik wilde vooral de oudere zusters zien. Wat een hartelijke ontvangst telkens, van jong en oud. Hun congregatie telt nu 800 leden verspreid over het hele land, maar ook daarbuiten. Zusters van dezelfde congregatie wonen ook op de Ngong road in Nairobi waar ze studeren op de universiteit of andere colleges. Dat is echt vooruitgang. Ik zie ook hoe de jonge zusters zich inzetten voor de noden van hun medemensen.

De volgende dag komen we juist voor het middagmaal in Mbarara aan in het huisje waar ooit mijn vroegere bisschop woonde. Ik kreeg meteen mijn kamertje aangewezen. In de eet-zit kamer zie ik een oudere dame binnen komen. “Specioza”, riep ik. Ze kon haar ogen niet geloven; eerst herkende ze me niet maar langzaam daagde het toch. Ook ben ik mijn eerste taalleraar tegengekomen, John Barugahare die Pastoor is (was) in de oude wijk van de stad. Even ben ik nog bij de arme Clarisssen, een franse stichting uit Nancy, op bezoek geweest.

Daarna ging het verder naar Ibanda waar ik 6-7 jaar heb gewerkt en vanwaar ik ook uit het land ben gezet. Op de parochie ontmoet ik een van de diocesane priesters die me herkent. Hij was op weg naar een feestje en ik mocht mee met hem. Ter plaatse aangekomen was de hele familie en buurt bijeen. Veel van deze mensen kende ik nog., en zij kenden ook mij.

Pas om 11 uur ’s nachts waren we terug op de parochie na onderweg in de modder vastgezeten te hebben. Op mijn kamer vond ik dezelfde foto’ s en schilderijtjes van 30 jaar geleden terug. In het ziekenhuis gaf een van de zusters mij een rondleiding, heel hartelijk en vakbekwaam. In de namiddag werd ik door een diocesane priester nog naar een gebouw gebracht waar zusters die hulpbehoevend zijn geworden worden verpleegd.

Tenslotte naar de emeritus bisschop, John Baptist Kakubi met wie ik 8 jaar heb samengewerkt. Hij zag me en ik moest meteen bij hem komen logeren. Op zondag werd ik gevraagd om voor te gaan in de eucharistie viering van 7 uur maar dat durfde ik toch niet aan na zo’n lange periode van afwezigheid. Wel hebben we met de jeugd in de kerk gedanst. De viering duurde 3 uur maar ik heb me niet verveeld.

Ik kan niet anders zeggen dan dat Mbarara me versteld heef doen staan. Naast de Afrikaanse priesters en zusters zijn er nog 4 missionarissen van Afrika in het bisdom.

Net als met andere goede wensen heb ik pas in de loop van de week de internet verbinding op gang weten te krijgen om er van te kunnen genieten. Heel veel dank!

Alles is nog niet helemaal voor elkaar. Maar sinds een maand ben ik met twee confraters voor het IFIC in een nieuw huis getrokken waar alles opgebouwd moest worden. Kranen die niet of te goed werkten, deuren die maar met een enkele schroef op hun plaats konden blijven hangen maar niet voor open en dichtgaan te vinden waren.

Nu is er eindelijk een beetje orde op zaken en kunnen we met het Institut de Formation Islamo-Chrétienne op 15 oktober van start gaan met de 7 studenten, afkomstig uit de buurlanden.

We vormen een plezierig team en hopen dit project wortel te zien schieten in de komende jaren.

Het was weer even wennen om terug te zijn in Mali, deze keer in de stad. Nogmaals dank voor jullie wensen en de verbondenheid in gebed. Dat is wederkerig. Groeten aan alle huisgenoten in Dongen,

Het is en mooie verjaardagsfeest geworden, we vierden het samen met Father Adelarde Munishi onze Overste van het huis.

Ofschoon ik nu 78 geworden ben voel ik me nog gezond en wel, ik slik geen enkele medicijn zelfs voor malaria niet. Het is een teken dat God me onder zijn hoede heeft.

Het was dan ook een speciale dag van dank geworden, en we weten dat ons verdere leven in Zijn handen is.

Hier is alles best. We hebben net de eerste regens gehad en de mensen zijn druk op hun akkers bezig, want niemand had de regen zo vroeg verwacht, dus haast niemand was er klaar voor.

Het ziekenhuis was ook zowat half leeg, wat haast nooit voorkomt. Geen tijd om ziek te zijn!

We zijn nog steeds bezig met de bouw van de school in Dickson, maar de tweede fase is zowat klaar. Er zijn nu 6 klaslokalen en 4 onderwijzers’ huizen.

Waarschijnlijk gaan we binnenkort de mensen helpen met het verstrekken van kunstmest..maar dat moeten we nog even bekijken.

Tjeu Timmermans CSSP is voorzitter van de "Konferentie Neder-landse Religieuzen".

De K.N.R. moest meer dan 2000 mensen teleurstellen, die zich had-den aangemeld voor deze manifestatie. Men kon slechts 1600 men-sen ontvangen.
Een toegangskaart kostte echter wèl 49,50 Euro! Volgens de K.N.R. getuigt de overweldigende belangstelling voor deze bijeenkomst van het toenemende verlangen naar zingeving en spiritualiteit in de samenleving.

"We hadden wel het vermoeden dat er van alles in beweging is en dat veel mensen op zoek zijn naar zingeving, maar het was voor ons de vraag of het zou lukken die mensen ook te bereiken. De grote belangstelling heeft ons blij verrast”.

Volgens Timmermans is het een misvatting dat het kloosterleven zijn langste tijd zou hebben gehad. "In de voorbije decennia is vooral de neergang van de kloostergemeenschappen in beeld geweest. Veel gemeenschappen zijn zich gaan bezinnen op hun toekomst en zijn volop bezig met verandering en vernieuwing. Dat heeft in sommige kloosters geleid tot nieuwe intredingen, maar ook tot allerlei vormen waarin mensen zich met kloostergemeenschappen kunnen asso-ciëren, bijvoorbeeld door deelname aan activiteiten en vieringen. Een andere ontwikkeling is de opkomst van lekenbewegingen.

"Voor mensen die op zoek zijn, kan het religieuze leven een weg-wijzer zijn, die hen helpt hun eigen weg met God in hun leven te vinden".

Tijdens de conferentie op 3 oktober 2007 in “De Vereeniging” te Nijmegen hebben we onszelf laten verrassen door de wijsheid uit het kloosterleven. Het programma bestond uit boeiende inleidingen, markante levensverhalen, meditatieve momenten en artistieke bijdragen die iedere aanwezige raakten. Hiermee wilde de KNR ons aanmoedigen onze eigen spiritualiteit in werk en leven vorm te geven. De conferenties lieten een positief en eigentijds geluid horen. De teksten van deze conferenties zijn te lezen op de internetsite van K.N.R.: www.bewogenheid.nl

1.- Actie & Contemplatie - verlangen naar stilte
2.- Individu & Gemeenschap - verlangen naar verbondenheid
3.- Ontvangen & Geven - verlangen naar bezieling

Tussen de bedrijven door, van 's morgens 09.00 uur tot laat in de namiddag was er in een belendende zaal de z.g. "reli-markt", waar 72 congregaties en missionerende gemeenschappen zich aanboden aan de meer dan 1600 aanwezigen, met folders, boeken, tijdschrif-ten, filmpjes en "powerpoint" presentaties, en "wat dies meer zij'.
De Witte Paters en Witte Zusters waren ook van de partij: zie de foto’ s op de website www.lavigerie.org. Je kunt daar ook een uitge-breid verslag vinden.

Al met al een zeer instructieve en 'gezellige" bijeenkomst, waar we bij elkaar weer eens frisse ideeën opdeden, en elkaar een hart onder de riem staken.

Dit was de titel van het “grootste openlucht toneelspektakel in ’s Heerenberg ooit” georganiseerd bij gelegenheid van het derde lustrum van het “Mechteld ten Ham Weekeinde”.

Mechteld ten Ham werd vier eeuwen geleden in ‘s Heerenberg terechtgesteld. Wegens vermeende hekserij belandde ze op de brandstapel. Of ze nou echt heks of behekst was zal wel een eeuwige vraag blijven. Zeker is wel, dat Mechteld ten Ham nog steeds voortleeft in het grensstadje ‘s Heerenberg.

Daar werd van 7 tot en met 9 september zelfs een speciaal “Mechteld ten Ham Weekeinde” gehouden. Voor de vijftiende keer al. Er was in dat weekeinde van alles te doen in ‘s Heerenberg.
Hoogtepunt was ongetwijfeld de opvoering van het openluchtspel ‘Het Klooster’. Dit megaspektakelstuk werd gespeeld op 7, 8 en 9 september vanaf 20.00 uur op de binnenplaats van het Klooster, het vroegere “Bonifatiushuis”, later “Don Rua” en ten slotte “Gouden Handen”.
Theo Soontiëns schreef dit spel, dat de geschiedenis van het voormalige klooster verhaalt. Een spannende en interessante histo-rie, die begint - uiteraard - bij de bouw van het klooster door de Jezuïeten. Deze orde kwam uit Duitsland. Daar mochten de Jezu-ïeten geen kloosters meer stich-ten. Ze weken daarom uit naar Nederland, waar ze bij ’s Heeren-berg een zeer geschikte plek vonden. Bij de bevolking waren de verwachtingen hoog gespannen, maar de Jezuïeten Mechteld ten Ham waren toen erg ‘op zichzelf’, en bouwden een grote muur om het klooster. De Witte Paters, Missionarissen van Afrika, die in 1937 het gebouw van de Jezuïeten overnamen, waren daarentegen heel open, en erg Mechteld ten Ham gezien bij de bevolking. Zo ontrolde zich de werkelijke historie van dit immense gebouw, dat later wereldbekend zou worden als “Gouden Handen”. ‘Het Klooster’ was een waar spektakelstuk, waaraan 50 toneelspelers en meer dan 100 figuranten deelnamen. Op de binnenplaats van het klooster was er plaats voor meer dan 700 toeschouwers. Drie dagen lang waren alle plaatsen volledig bezet! Carol Vismans.