DE CONTACTBRIEF
NO. 163, MAART 2007
“IN HET HUIS VAN MIJN VADER ZIJN VELE WONINGEN….”
Deze evangelietekst ( Joh. 14, 2
), die ook nog wel eens anders wordt vertaald als: “ In het huis van mijn Vader
is ruimte voor velen…”, komt maar steeds weer terug in mijn gedachten.
En dat gebeurt zo regelmatig bij
het beleven van allerlei feiten en gebeurtenissen, zowel in het wereldgebeuren
van elke dag als ook wat er zo allemaal plaats vindt in de kerk.
Ik had onlangs een
verkenningsronde achter de rug in Dongen, en ontdekte toen die mooie oude Kerk
van uit de middeleeuwen, sinds de reformatie in protestantse handen. Ze staat
er wel een beetje lelijk bij zonder dak over het middenschip, maar de rest is
erg mooi gerestaureerd. Ik dacht zo – en het was toen ook de
internationale gebedsweek voor de eenheid van de christenen – waarom al die
christenen niet samen van dit mooie kerkgebouw gebruik zouden kunnen maken, in
plaats van veel geld te besteden aan het in stand houden van andere meer recente
katholieke bouwwerken, als symbolisch teken ook van ware oecumene, want ”in het
huis van mijn vader zijn toch vele woningen“.
Zou het echt niet mogelijk zijn
ieders tradities en geloofsbeleving, als ook ieders eigen lezen van Gods woord
en evangelie te
waarderen en samen in liefde en respect het evangelie gestalte te geven in de
wereld van vandaag? Misschien slechts een utopische droom…
Dezelfde woorden klonken weer in
mijn hart toen ik las over de erkenning van de theologische opleiding in
Utrecht als de enig door de kerk erkende opleiding voor het ambt - door de
Nederlandse bisschoppen. Is het echt niet mogelijk om ook binnen de katholieke
kerk meerdere verschillende stromingen te erkennen die samen in liefde en waardering
binnen de kerkelijke eenheid zouden kunnen bestaan? Moet iedereen nu echt helemaal
hetzelfde zeggen en uitdrukken en vieren? Kunnen er ook binnen de katholieke
kerk niet vele woningen zijn waar men de verschillende tradities kan beleven in
de eenheid van geloof? Maar misschien is ook dit slechts een utopische droom……
Ik liet diezelfde woorden weer
in mij opkomen toen we zo bezig waren met het missionaire project in Den Haag,
in de Schilderswijk, waar onze confraters, samen met de Paters van S.V.D. en de zusters Dienaressen van de Heilige Geest, en
ook met heel veel andere mensen, zoeken naar wegen om mensen van verschillende
culturen en godsdiensten bijeen te brengen, om in liefde en respect met elkaar
te leren omgaan en echt te doen samenleven, niet om de verschillen weg te
werken maar ze zelfs beter te doen uitkomen in een band van innig respect en
liefde en zo een hechte samenleving op te bouwen.
En dit is niet slechts een
stoute utopische droom, maar het begint werkelijkheid te worden en gestalte te
krijgen. Daar kunnen ze in werkelijkheid Martin Luther
King na zeggen als hij het uitschreeuwde: “I have a dream…!” En het werd
werkelijkheid. Hij geloofde erin en zette zich ervoor in.
Is onze missionaire inzet, onze
missionaire roeping ook niet een diep geloof in zo’n droom? Niet als een utopie maar als een opbloeiende
werkelijkheid, waar een wereld oprijst waarin ruimte wordt geschapen en
vrijheid wordt bevochten. Waar ieder zichzelf mag zijn in grote eerbied en
liefde voor de ander, waar juist een samenleving ontstaat waar ruimte is voor
velen, ja voor allen. In een band van hechte eenheid in verscheidenheid.
Is dat ook niet wat we nu al
willen beleven en gestalte geven in onze eigen gemeenschappen, open naar elkaar
toe, ruimte geven en vrijheid scheppen?
“Als God ons thuis brengt…….dat zal een droom zijn….” Ps 126.
Jan Mol
Dankbaar gedenken we Pater Adelbert Tilman, 1926-2007 Missionaris van
Afrika. Klik hier.
EVALUATIE MISSIONAIR PROJECT DEN HAAG
Zoals elk serieus project zo
wordt ons missionaire project, dat sinds 1994 in Den Haag opgezet is,
regelmatig geëvalueerd. Tijdens de Provinciale Raad van 14 december 2006
presenteerde Geert Groenewegen een rapport dat uitgebreid werd besproken.
Voor het volledige rapport zie onze website: www.
lavigerie.org.
Hierbij enkele punten uit de notulen :
- De mensen die actief zijn in het project
hebben het grootste deel van hun leven in Afrika doorgebracht. Vanuit een
missionaire optiek kunnen zij anderen inspireren.
- De noden en mogelijkheden die opkomen uit de
samenleving zijn onze uitgangspunten. Wij vermijden ons te laten
beïnvloeden door bestaande structuren.
- Onafhankelijk van de bestaande structuren
begonnen, stonden we open voor samenwerking om zo tot een grotere eenheid
te komen en een gemeenschap van gemeenschappen te vormen.
- Het is belangrijk zo snel mogelijk plaatselijk
verantwoordelijken te
vinden en aan hen de
verantwoordelijkheid van het project over te dragen. We moeten ons niet
aan dIe verantwoordelijkheid vastklampen.
- Samenwerking met andere missionaire groepen:
de verschillende charisma’s en eigenheden werken verrijkend. In Den Haag
zijn wij nu: 4 Witte Paters, 4 Paters S.V.D. en
3 Zusters Missionarissen van de H, Geest.
- Het is nuttig netwerken op te bouwen met
andere instanties en de media. Regelmatige informatie geven over onze
activiteiten is ook nuttig.
- Een langdurige persoonlijke aanwezigheid doet
geleidelijk aan een onderling persoonlijk vertrouwen groeien. Té vaak degenen die aan het missionaire project werken
vervangen is fnuikend.
- Basisvereiste: leven onder de mensen binnen
het werkgebied.
Uitgaande van deze punten
kan ons project model staan voor andere soortgelijke projecten in Europa en
misschien zelfs in Afrika waar we geconfronteerd worden met dezelfde
vluchtelingen en migrantenproblemen.
UIT DE PROVINCIALE RAADSVERGADERING
Hugo Hinfelaar is een boekje aan het samenstellen over het
Missionair Project in Den Haag.
Hij zal het, of wanneer het nog niet klaar is, het concept ervan, presenteren
op de Provincie dag aan de aanwezigen.
Harrie van de Riet gaf een heel interessant rapport over Jongeren & Missie. Er is een nieuwe
opzet en leiding. Men beoogt een duidelijker missionaire identiteit, meer
gericht op groepen dan op individuen. Naar zijn oordeel zijn zij veel beter
bezig dan voorheen, en is de kwaliteit van de jongeren beter. J & M doen
iets wat wij, Missie-Sociëteiten of Congregaties niet meer kunnen: jongeren
missionair vormen.
J & M organiseert ook reizen en (werk-)stages in derde wereld landen,
waar veel gebruik van gemaakt wordt. Enthousiast komen jongeren er van terug,
en gaan met die ervaring veelal iets doen in hun eigen leven en in hun
omgeving. De raad besloot J & M te blijven steunen, en dat Harrie onze
vertegenwoordiger blijft bij Jongeren en Missie.
Het Afrika Steun Fonds heeft in
2006 naast de stipendia ook nog € 60.000,- bijgedragen. Er werden door het Fonds 12.766
folders verzonden, waarbij ook nog een aantal privé. De laatste 4 tot 5 jaar
nemen de reacties enige procenten af, maar het gemiddelde van de giften stijgt
evenals het totale resultaat. Eenmaal per jaar komt deze boodschap op ongeveer
13.000 plaatsen, verstrekt informatie en bewerkt missie animatie.
HULP GEVRAAGD!
Voor de website
“Lavigerie”
van de Missionarissen van Afrika
In oktober 2001 hebben de Witte
Zusters en de Witte Paters van België en Nederland een gezamenlijke website
geopend. Hier was een degelijke voorbereiding aan vooraf gegaan, daar we maar
één Witte Pater hadden die met internet vertrouwd was. Het is ons echter gelukt
met elkaar een goed resultaat te bereiken, ondanks de moeilijke stappen die
ondernomen moesten worden om goede teksten, foto’s en aangepaste programma’s te
vinden, die gebruikt moesten worden om de bestanden op het web te zetten. We
zijn geen professionals, maar de spreuk “al doende leert men” is ook hier van
toepassing!
Na ruim 5 jaar is het resultaat
bevredigend; en kunnen we zeggen dat de “site”
www.lavigerie.org
meer dan 7000
maal per maand geopend wordt. Een Belgische confrater is de webmaster voor de
gehele “site”, en is belast met de Waalse en Vlaamse webpagina’s; een
Nederlandse confrater is de webmaster voor het Nederlandse gebeuren, en kan
onafhankelijk werken, in samenwerking echter met een redactieraad.
Het grote probleem is nu onze
site “up-to-date” te houden, met een regelmatige aanlevering van teksten,
vertalingen, foto’s, die met een zekere “knowhow” op
het internet gezet moeten worden. Één enkele confrater is voor dit werk niet
meer voldoende, daar de werkdruk voor hem té groot
wordt. Confraters die helpen met het vertalen van Engels of Frans naar het
Nederlands, zetten zich ook in. Maar - gezien onze leeftijd – wordt het
allemaal niet gemakkelijker.
Wij willen een beroep doen op
familie, vrienden, kennissen of bekenden, die met webdesign en met “html”-structuren vertrouwd zijn, en misschien zelf wel een
web blog of website verzorgen - om zich af te vragen of dit werk voor hem/haar een
nuttige missionaire invulling kan zijn.
Neem dan contact met ons op: lavigerie-web@hetnet.nl of: 0162 31 38 45
Harrie van de Ven (73) schrijft uit Badiya, Congo
Een nieuwe president is gekozen
door het volk. Veel mensen denken dat alles nu gaat veranderen. Wij maken hen
bewust van hun verantwoordelijkheid, en dat de verandering moet beginnen bij
ieder van ons: in ons hart, ons huis, onze familie, ons dorp, op ons werk, in
onze leefgemeenschap.
Na 2 maanden terug hier maakte
ik een ongelukkige val en brak een arm. Vier dagen later een gemaskerde overval
en gewapende diefstal. Ik ben ter plaatse moeten blijven, maar heb kunnen
deelnemen aan: vormingsdagen over rechtvaardigheid en vrede, ontwikkeling, gezondheid,
en onderwijs. We organiseerden ook vormingsdagen voor verantwoordelijken van
pastoraat, eredienst, financiën, koorzangers, en misdienaars.
De meeste gebouwen zijn weer
onder dak, ook een gedeelte van het vormingscentrum, de schoolgebouwen, en het
gezondheidscentrum. Er is een nieuw dak op de kerk en het dagverblijf van een
belangrijke buitenpost.
De politieke toestand verbetert.
De meeste krijgsheren hebben beloofd te ontwapenen. De oorlog is voorbij. Nog
wel enkele schermutselingen tussen milities die hun wapens nog niet hebben
ingeleverd en het nationale leger, heel talrijk aanwezig in onze streek.
Gewapende overvallen
verminderen, maar blijven actueel, als ook de uitbuiting van de bevolking door
het nationale leger dat geen echt salaris krijgt en moet overleven ...
We hebben weer hoop op een
vredevolle toekomst, waarin iedereen zonder angst aan een beetje meer welvaart
en welzijn kan werken.
Dank aan iedereen voor medeleven
en steun. Gods zegen en vriendelijke groeten van uit een vernieuwd
CONGO.
Kees
Koning (73) schrijft uit Nyegezi, Tanzania
Met mij gaat het goed in mijn
nieuwe standplaats en wel in Nyegezi bij Mwanza aan
het Victoria meer. Het is hier geen parochie, maar een soort doorgangshuis.
Veel confraters en gasten komen hier aan om naar Dar es Salaam te reizen, of
daarvan terug te komen. Ook komen er velen uit hun parochies om in Mwanza inkopen te doen, of om hun auto een goede beurt te
laten geven in de garage.
In de
paar weken dat ik hier nu ben heb ik al verschillende confraters ontmoet die ik
in jaren niet gezien had; een zelfs méér dan 18 jaar en dan is het een goed
weerzien.
Mijn werk is ongeveer hetzelfde
als in Nzovwe, alleen hoef ik hier geen groentetuin
en geen klein vee meer te houden zoals kalkoenen en konijnen. Want hier in Mwanza is van alles te koop.
Over mijn reis van Nzovwe naar Mwanza, 1.775 Km, heb
ik 6 dagen gedaan. Onderweg heb ik veel vrienden en kennissen ontmoet. De wegen
waren niet zo mooi, dus rustig aan! Na 8 jaar Nzovwe
is het toch wel moeilijk om er hier in te komen en alles te weten, vooral in de
stad Mwanza.
Kerst en Nieuwjaar gedachte:
“De menslievendheid van God is in de wereld verschenen”, Titus 3,4
Niet alleen vrede wensen, maar vrede zijn voor
elkaar.
Niet alleen zegen wensen, maar zegen zijn voor
elkaar.
Niet alleen alle goeds wensen, maar alle goeds zijn voor elkaar.
Dat bedoelen we toch voor 2007 !!
Willem
Kerkhof (63) schrijft uit Namitete, Malawi
Dit jaar ben ik naast mijn werk
in het ziekenhuis nogal bezig geweest met het Dickson Project, waar we proberen mensen te helpen om aan de greep van de
armoede te ontkomen. Vorig jaar hebben we het dorp Dickson geholpen met voedsel en
kunstmest. Dat bleek goed gewerkt te hebben Daarom hebben we nu het project
uitgebreid naar 5 andere dorpen. Daar hebben we alle families voorzien van 4
zakken maïs, zodat ze niet elders naar werk hoeven te zoeken, maar hun eigen
akkers kunnen bewerken. Ook hebben we iedere familie voorzien van 5 zakken
kunstmest. Als de regen nu ook meewerkt, hebben we een goede kans dat ze een
behoorlijke oogst zullen hebben.
Daarnaast zijn
we ook bezig een basisschool te bouwen, net buiten het dorp Dickson,
zodat de kinderen uit de omliggende dorpen op tijd aan hun opleiding kunnen
beginnen, en niet hoeven te wachten tot ze 10 – 12 jaar zijn omdat de afstand
te voet vroeger te groot voor hen was.
We hopen dit jaar 2 klaslokalen
af te maken en 2 onderwijzer huizen. Dat kost ons ongeveer
€ 18.000,-.
De bedoeling is om uiteindelijk een volledige lagere school te bouwen: 8
klaslokalen en 8 onderwijzershuizen. Géén
ontwikkeling zonder onderwijs, en daarom lijkt me deze school erg belangrijk in
het totale Dickson Project.
Het hele ziekenhuis in Namitete is de laatste 3 jaar vernieuwd en aan gepast. Op
het moment zijn we bezig met de bouw van de kinderafdeling. Daarvoor heeft het
“Thuisfront” wel heel erg hard haar best gedaan om te helpen. Men heeft €
43.000,- bij elkaar gebracht om bedjes, nachtkastjes,
en andere spullen voor deze afdeling aan te schaffen.
Wij van het St. Gabriel
Ziekenhuis zijn iedereen die daaraan heeft meegewerkt heel erg dankbaar.
Mijn hele werk, als pastor in
het ziekenhuis, of bezig zijn met het Dickson
Project, of helpend in de parochie voor weekenddiensten, zie ik steeds in het
licht van de menswording van Jezus. God is ons mens-zijn komen delen, maar
altijd met de bedoeling om ons bestaan te “vergoddelijken”, uit de ellende te
halen. Hij genas zieken, vocht tegen onrecht en onderdrukking, en gaf iedereen
zijn waardigheid terug. Dit is een missie, zending, die nog steeds vraagt om voortzetting,
ieder op zijn eigen plaats.
Piet Verkleij (69) schrijft uit Kitwe, Zambia
Ergens in januari ga ik verhuizen naar de naburige stad Ndola, waar ik ga werken in het grote ziekenhuis. Mijn emailadres blijft voorlopig hetzelfde: mafrkitwe@zamtel.zm
In Ndola
vind ik 3 collega’s, die in verschillende parochies werken.
Onlangs hadden we de
verkiezingen, die gewonnen werden door de zittende partij. Zonder verdere
moeilijkheden in het land. We zijn een rustig land. En mogelijk gaat de
economie ook wat vooruit, want de koperprijs is heel goed op het moment, en er
worden nieuwe kopermijnen geopend.
Dit jaar kwam de bisschop twee
keer voor Vormsel in beide parochies. Door uw mooie bijdragen, waarvoor
hartelijk dank, hebben we golf platen daken op 2 parochiezalen gezet. Langzaam
maar zeker worden de gebouwtjes afgewerkt. Daar moeten de parochies zelf voor
bijdragen, en ik verdubbel hun bedrag. Ik heb ook weer een aantal jongelui
geholpen die voor onderwijzer enz. studeren, en zo’n
350 jongelui met schoolgeld. Voor één jaar betalen ze ongeveer € 50,-. Dat is heel wat voor weeskinderen. Er is toch wel veel armoede
hier. En investeren in onderwijs kan geen kwaad. Zij krijgen geen geld in
handen; ik schrijf cheques voor de diverse scholen. Op die manierben
je zeker dat het geld op zijn plaats komt.
Ondertussen wordt er ook gewerkt
aan een katholieke Universiteit hier in de koperstreek (Copper
belt). Een collega van mij is erbij betrokken. Men hoopt in januari te beginnen
met een aantal studenten die voorlopig worden ondergebracht
bij particulieren.
Men is hier gek op uniformen. De
universiteiten worden nagebootst. Iedereen loopt met een toga en baret. Zelfs
toen we vorige week de uitreiking hadden van de diploma’s van onze vakschool Tyfotap kwamen er toga’s aan te pas. Die hadden ze dan
ergens gehuurd. Maar gevolg was wel, dat sommigen niet kwamen voor de
uitreiking van hun diploma omdat ze dat huurgeld niet konden betalen!! Ik denk dat we daar volgend jaar een stokje voor gaan
steken. Geen toga’s !!!
Vorige week ben ik voor het
eerst bij de charismatische groep geweest. Dat is ’s morgens van 5 tot 6. Op
het einde waren er ongeveer 30 deelnemers. Er wordt bij het leven gebeden en
gezongen. Het is wel niet mijn stijl, maar het trekt de mensen. Met hun
problemen. Men kan er zich uiten en ondervindt meeleven van anderen. Het idee
is van de Pinkstergemeenten, maar het bestond natuurlijk al in de Bijbel.
Martien
van de Ven (73) uit Nyegezi, Tanzania
Ik werk op het Bujora Cultural Centre,
en houd me vooral bezig met de taal en cultuur van de Sukuma-stam
die leeft ten zuiden van het Victoria Meer, met wie ik meer dan veertig jaar
geleefd en gewerkt heb. Ik ben er aan het proberen boeken, manuscripten,
artikelen, enz. te archiveren om ze te bewaren voor de toekomst en te voorkomen
dat ze ”kwijt raken”. Via digitale camera wil ik een en ander op CD zetten.
Studenten en anderen die deze documenten willen raadplegen kunnen dit dan doen
via een monitor. Ik heb daarom een bezoek gebracht aan het Katholiek
Documentatie Centrum op de universiteit van Nijmegen waar ik dankbaar kennis
heb mogen nemen van de methode die zij gebruiken voor
hun archivering.
In Tanzania hebben we het
afgelopen jaar onze vijfjaarlijkse verkiezingen gehad voor President en
volksvertegenwoordiging. De regerende partij CCM heeft met meer dan 85 % van de
stemmen gewonnen. Ook daar nieuwe plannen, nieuwe voorstellen. Maar het is vaak de gebrekkige infrastructuur (investeringen in
personeel en materiaal, vereiste kennis, wegen) en ook de nadelige onder-handelingspositie van ontwikkelingslanden in de
internationale handel, vanwege kartelvorming en subsidies in de rijke landen
van Europa en Amerika, die de uitvoering bemoeilijken en vaak onmogelijk maken.
Riny van
Broekhoven (68) schrijft uit Nairobi, Kenia
“Ik zit hier aan de Ngong Weg. Veel van mijn tijd gaat op in boodschappen doen
en rekeningen betalen. Ik ben hier de econoom van een doorgangshuis en doe
allerlei klusjes. Ook mensen halen van en brengen naar het vliegveld. Dat is
maar 25 km. geloof ik, maar vanwege de drukte op de weg kan het
veel tijd in beslag nemen.
In ons gemeenschapshuis bevindt
zich een dokter; hij organiseert studiedagen en ontmoetingen die hij heeft met
mensen uit Khartoem en hier in Nairobi. Een ander werkt in de oecumene; een
ander preekt retraites met persoonlijke begeleiding, meestal voor leken. Weer
een ander geeft colleges over cultuur en inculturatie in de kerk. Zo dragen we
allen bij aan de opbouw van de Kerk en het sociale leven.
Ik heb ook mijn vroegere
parochie hier bezocht. Lekenleiders en Bisdom priesters doen veel om mensen de
Bijbel bij te brengen en sociaal met hen verbonden te blijven. Op een zondag
ben ik naar een kerk in de krottenwijk gegaan. Op een andere zondag naar een
tehuis voor 90 HIV besmette kinderen die door hun ouders te vondeling waren
gelegd. Ze nemen retro virale medicijnen en zijn springlevend nu; ze gaan naar
school, eten en spelen net als ieder ander. De sociale werker had voorgesteld
om ze hun thuis te laten vinden en in een normaal familie verband, een gezin,
opgenomen te worden. Dat is goed aangeslagen, en zo zijn er voor de kerst 30
naar huis geweest.”
N.B. Eind
januari stuurde Riny ons ook nog een bericht en
verhaalt over de opvang van vluchtelingen in Nairobi vanwege de oorlog tussen
Ethiopië en Somalië.
Het “World Social
Forum” wordt een dezer dagen gesloten. Met de kreet: “another
world is possible” werden er
acties gehouden. Mr Kaunda was een van de sprekers.
Sociaal Wereld Forum
IS ER EEN
ANDERE WERELD MOGELIJK ?
Onze Confrater
Toen Ik in Algiers het vliegtuig nam om naar
Nairobi te vertrekken, had ik enige moeite om me los te maken van de dagelijkse
werkelijkheid van de immense ellende van al die migranten uit de landen ten
zuiden van de Sahara. Zij komen naar Algiers en naar Tamanrasset
en een groot aantal van hen klopt bij ons aan om hulp.
Wij vormen een groep van de Oecumenische Organisatie Ontmoeting en
Ontwikkeling. Ik moest ook denken aan die ongeveer driehonderd migranten die
wij geholpen hebben om weer terug te keren naar hun familie, met lege handen,
vaak ziek en … langs de weg die ze gekomen zijn.
Ik schaamde me eigenlijk toen ik mezelf zo in het vliegtuig zag stappen net
zoals die duizenden andere deelnemers aan het Sociale Wereld Forum. De migrant
die accepteert om terug te keren, moet deze route in bijna dezelfde richting
afleggen, maar dan wel te voet! In het vliegtuig durfde ik nauwelijks door het
raampje naar beneden te kijken! Ik vroeg me af of het werkelijk de moeite waard
was om zoveel geld uit te geven terwijl talrijke mensen van dorst en
vermoeidheid sterven in dat onmetelijke gebied van de woestijn waar ik over
heen ging vliegen.
Maar tegelijkertijd moest ik ook denken aan al die vrouwen die we al sinds
twee jaar proberen te helpen in een opvangkamp met noodhulp op veertig
kilometer van Algiers. Sinds zeven maanden nu wordt er door sommige
traditionele of opportunistische stromingen druk op ons uitgeoefend, we worden
zelfs bedreigd, om te stoppen met het functioneren van dit project.
Vrouwen, gesluierd en soms opgesloten gehouden, kunnen zich daar vrij
uitdrukken. Ondanks het officiële document dat we eindelijk hebben kunnen
verkrijgen bij de betreffende minister, dat ons toestaat onze activiteiten
voort te zetten, vertrok ik toch me angstig afvragend of ik bij mijn terug keer
dit kleine centrum nog wel weer terug zou vinden.
Gezien mijn lengte van twee meter zat ik niet al te gemakkelijk in het
vliegtuig. Het werd dus een dubbele marteling voor mij, vooral toen de vlucht
nog zes uur vertraagd werd omdat het vliegveld van Nairobi gesloten was wegens
dichte mist. Wat zou ik in de verschillende seminars gaan zeggen over
immigratie, over de waardigheid van de vrouw, over het fundamentalisme, over de
dialoog tussen de godsdiensten?
En daar sta ik dan aan het loket van de grenspolitie in Nairobi. Zonder een
enkel probleem krijg ik mijn inreisvisum tegen betaling van veertig euro. Ik
vind dit verbazingwekkend, want diezelfde afrikanen worden meestal hardhandig
weggestuurd van onze grenzen. Ik schaam me dus opnieuw over mijn afkomst.
De volgende dag is het groots opgezette begin van het Forum met een
fantastische toespraak van de Zuid-Afrikaanse bisschop Monseigneur Desmond Tutu. “JA, Black
is beautiful”, zei hij, “de armen en de onderdrukten hebben het recht om te leven en verdedigd te
worden.”
Met die boodschap ging ik daarna deelnemen aan de seminars om het uit te schreeuwen en
bij iedere gelegenheid te laten horen over de enorme ellende van al die
bevolkingsgroepen op weg naar een betere wereld. We waren allemaal heel erg
onder de indruk toen Aminata Traore
uit Mali het woord nam en het slechte beheer en de corruptie in talrijke landen
van het Afrikaanse continent aan de kaak stelde. Zij sprak ook over de velen die onderweg omkomen of op zee verdrinken.
Zij vroeg ook aan de afrikanen zelf meer interesse te tonen voor hun eigen broeders die “ergens in dit werelddeel
ronddwalen.” Ik vroeg me bij mezelf af: “En wij, Missionarissen van Afrika, hoe
staat het met onze solidariteit? Wat doen wij voor deze afrikanen die in nood
verkeren?”
Voor de zoveelste keer werd de situatie van de vrouw “op die trektocht van
de ellende” ter sprake gebracht, tegelijkertijd met die van de kinderen die
later geen identiteit of nationaliteit zullen hebben en natuurlijk helemaal
geen schoolopleiding krijgen.
In verschillende seminars sprak men met grote nadruk over de belangrijke
kwestie van vergeven en verzoenen. Want, inderdaad, vrede kan niet opgebouwd
worden zonder rechtvaardigheid. Dan gaat het niet alleen over de onafhankelijk
geworden Afrikaanse landen, maar tegelijkertijd en met dezelfde strengheid en
nadruk over de oude koloniale mogendheden. We zijn allemaal verplicht ons dit
te herinneren!
In het seminar over de invloed van onze
godsdienstige overtuigingen op ons sociaal handelen was er een levendig maar
zeer diepgaand debat waarin tenslotte iedereen
accepteerde dat het geloof in God niet als een etiket opgeplakt hoeft te
worden, maar vertaald wordt door de waarachtigheid van ons handelen.
God manifesteert zich in wat we zijn en niet door
wat we pretenderen te zijn. De erkenning van het goede in het handelen van
iemand anders, zelfs als hij andere godsdienstige overtuigingen heeft, maakt
het juist mogelijk die vrijheid en vrede te scheppen waarin het goed is te
leven.
De laatste dag van het Forum werd gemarkeerd door
het bezetten van een restaurant door een grote groep Keniaanse
jongeren, arm en min of meer uitgesloten van het Forum. Zij eisten, en met
reden, een gratis maaltijd. Op die manier verjoegen zij ons, “de rijke
deelnemers aan het Forum”. Ik moest meteen denken aan die beroemde woorden van
Martin Luther King “We shall
overcome…”.
Een andere generatie van Kenianen
zongen, niet ver vandaar en tegelijker tijd, met overtuiging en enthousiasme,
“een Requiem voor de Armoede”. Op die manier werd de band gelegd met de
plaatselijke werkelijkheid van extreme armoede, waarin een groot deel van de
bevolking van dit land leeft.
Het sluitingsfeest was grandioos met een mooie
toespraak van de vroegere president van Zambia, Kaunda.
Maar in een hoek van het park stond ik ineens tegenover twee jonge Kenianen van een jaar of zestien mager en ondervoed. Ze
aten de resten van het voedsel in de vuilnisbakken. Dit gaf me een enorme
schok. Ik voelde me net als Saul toen die van zijn
strijdros geworpen werd, terwijl een stem uit de hemel hem vroeg: “Wat ben je
aan het doen?”
Een ander beeld kwam me ook voor ogen: Het proces,
waar Pontius Pilatus de
gegeselde en gewonde Jezus toont aan een woedende menigte. Hij zegt dan: ”Ecce Homo” Hier heb je de mens zoals hij wordt na een
volkomen mislukking.
Ja, de tijd dringt om aan de slag te gaan voor een
andere wereld, want het is deze wereld van nu die deze verworden menselijke
situatie veroorzaakt heeft en blijft veroorzaken!
Ik ben van dit Forum
teruggekomen meer dan ooit gemotiveerd om me nog meer in te zetten in deze
wereld van uitgestotenen, om oplossingen te zoeken die in een min of meer
nabije toekomst resultaten geven en het mogelijk maken een “andere wereld” op
te bouwen, rechtvaardiger, eerlijker.
En is dat ook niet
“bouwen aan het Rijk van God”?
Nairobi 26 januari 2OO7.
CONFRATERS OP VERLOF:
Toon van Kessel
kwam van 7
tot 28 januari naar huis omdat zijn bejaarde moeder zeer zwak was. Bidden we
voor haar gezondheid.
Ferdinand van Campen kwam op 19
januari voor goed uit Brazilië en bereidt zich voor op zijn toekomstig werk in
Ghana. Hij zal echter eerst deelnemen aan de sessie in Jerusalem.
Ferdinand kreeg een nieuwe benoeming om te gaan werken voor ons seminarie
in Ghana te Ejisu, niet ver van Kumasi.
Het werk gelijkt op dat in Pinhais en het zal
vooral een coachen zijn van jonge mannen. En hen te helpen om uit te groeien
tot Missionaris van Afrika. De kandidaten komen uit Ghana, Nigeria en Burundi.
Tussen 1987 en 1989 was Ferdinand al in Ghana voor zijn stage in Funsi, Noord Ghana. Vanwege eerder werk kent Ferdinand al
de Portugese taal, maar nu zal naast Engels, ook Ashanti
van belang zijn.
Zijn nieuwe adres zal zijn:
Formation House Missionaries of
P.O. Box EJ 216,
ferdinandvc@yahoo.co.uk
OVERLEDENEN:
8
december 2006 Dhr.
Jan Reiniers, zwager van pater Piet Hooijschuur.
16
december 2006 Mevr.
Catharina Mulders-Andriessen, schoonzus van pater
Harrie Mulders.
15
januari 2007 Mevr.
Rie Meijer-van der Elst,
echtgenote van de heer Theo Meijer
voorzitter van de Vereniging
Oudstudenten
van de Witte Paters.
21 januari 2007 Piet van Son, zwager van Ad
van Pinxten.
22
januari 2007 Mevr. Greetje Ronde-Bröring, echtgenote van oud-confrater
26 januari 2007
Michiel Lingier, oud- confrater uit België, die
vele jaren in het bisdom van
Breda
heeft gewerkt.
12 februari 2007
Zr. Christine Middelhoff, Zuster Pascalis, Witte Zuster.
Mogen zij met de Heer tot nieuw leven
verrijzen. ONZE ZIEKEN: Jo van de Ven, werd ziek na zijn 40 jarig jubileum en mocht na een
kort verblijf in het ziekenhuis wegens longklachten, terug naar Oeganda. Jan Somers kwam naar huis voor medisch onderzoek maar mocht spoedig
weer terug naar Afrika. Kees van der Meyden ligt al vele weken in het ziekenhuis in Den Bosch. Hij
is nu aan de beterende hand. Willy Burm kon op 29
januari en na herstel van een ziekte weer vertrekken naar Burkina Faso. Jan Bruijns verbleef bijna 7 weken in het ziekenhuis van Breda en
kwam terug, nu bij de Broeders van Glorieux op 31 januari. Ton Mettrop was twee maal in het ziekenhuis te Geldrop wegens
hartklachten. JUBILARISSEN 2007 VAN DE MISSIONARIS EED: 2007. 65 JAAR: Frans
Roeloffzen 29
mei 60 JAAR: Nico
de Bekker 22
mei Bob Geertman
22 mei Harrie Hamers 8 sept. 50 JAAR: Hugo Hinfelaar 2 juli Bart van Laarhoven 2 juli Hans Peters 2 juli Jos Planken 2 juli Herman Schuur 2 juli Jan van Haandel 26 juni Jan Rademaker 6 juli Willy Schaar 1 aug. 40 JAAR: Toon van Kessel 16 juni VAN DE PRIESTERWIJDING: 2007. 60 JAAR: 50 JAAR: Cor van de Brand 21 april Hans Remhs 21 april Sjef Donders 16 mei 40 JAAR: Piet van Heijst 1 juli Antoon Oostveen 1 juli
Met leedwezen vernamen wij het overlijden van de echtgenote van de voorzitter van de VOWP,
Mevrouw Rie Meijer-van der Elst,
23 maart – 15 januari 2007.
Wij wensen Theo, de kinderen en verdere familie veel sterkte bij het verwerken van dit verlies met veel steun van degenen die hen omringen.
Namens de VOWP
Kees Veenhof, secretaris.
Gebed van een missionaris
Vandaag, Heer, sla ik mijn ogen naar u,
en als dan onze blikken elkaar ontmoeten,
word ik vervuld van uw liefde.
Wat kan ik tegen u zeggen?
Mijn pijn, mijn eenzaamheid, al mijn zorgen verdwijnen.
Ik wil u volledig toebehoren,
Verander mijn manier van kijken naar allen rondom mij,
breek af de muren die ons scheiden,
laat volop schijnen het licht van mijn doopsel,
breek mijn handen open om te delen,
mijn hart voor de armen en de kleinen,
mijn oren voor uw Woord.
Teken een glimlach op mijn lippen,
zodat waar u ook bent, ik ook zal zijn,
en dat, waar u nog niet bent,
ik u verkondigen mag.
Moge uw Rijk komen! Amen
MOOIE PAASVIERING.
