De Contactbrief.
No. 157.
september 2005.

Beste vrienden.

Een prachtige zonnige dag. Welgemoed tuffen we in de vroege morgen van Heythuysen naar Nunhem. Nunhem is een klein Limburgs dorp aan de Napoleon’s weg en aan de Leubeek. Buiten het dorp ligt, verscholen tegen een beboste heuvel, een klein wit kapelletje. Volgens een oeroude traditie zou Sint Servaes, de eerste bisschop van Maastricht, daar op zijn missiereizen gedoopt hebben. Tegen de achtermuur van de kapel staat nog een put. Je kunt het doopwater nog oppompen. Die plek is dierbaar aan Eveline Rooijmans. Want een klein stukje verderop, aan het eind van een landweggetje, ligt een boerderij met daarnaast onder hoge bomen een huisje. Daar bracht zij met haar ouders en broers jaarlijks de zomers door: “Een paradijs”.

Op het weiland een reeks kleine tenten. Daar hadden de leden van de MBA (de "Missionaire Beweging van Afrika"; in het engels en frans: MMA “Missionary Movement of Africa; Mouvement Missionnaire d'Afrique”) de nacht doorgebracht. Ze zijn nu met achttien: Jonge mensen, getrouwd en (nog) niet getrouwd, met en zonder kinderen. Een bont en internationaal gezelschap: De meeste zijn uit Vlaanderen. Twee uit Nederlands Brabant: Jeannette en Evelien. Dan een Duits-Engels echtpaar: Mike, een vroegere Witte Pater, en Maria, zijn Duitse vrouw. Ook een stel uit Engeland: Joe Mairura, een Keniaanse oud-student van de Witte Paters, getrouwd met Maggy; een Engelse. De eerstelingen van de groep kwamen in contact met Anne Helwegen, Witte Zuster. En met Jos van Boxel, Witte Pater. Zij vonden dat ze als betrokken leken ook volop missionaris zouden moeten kunnen worden. Ze rekenden daarbij op begeleiding van Anne en Jos. Want ze herkenden zich in de idealen die Kardinaal Lavigerie ertoe bracht vrouwen en mannen bijeen te brengen in de congregatie van de Witte Zusters en in de Sociëteit van de Witte paters: Verbondenheid met Afrika. Internationaal gemeenschapsleven. Leven vanuit het Evangelie. Zorg voor de armen. Werken aan gerechtigheid, vrede en heelheid van de schepping…..

Op weekenden komen ze samen om zich te verdiepen in dat wat Lavigerie voor ogen stond. En te overleggen hoe ze Afrika het beste kunnen dienen. Dat kan betekenen dat sommigen van hen uit willen trekken naar Afrika. Anderen zullen hun verbondenheid met Afrika beleven door een thuisfront te vormen voor degenen die uitgezonden worden. Zij zullen hun ideaal ook proberen gestalte te geven door zich, hier in Europa, in te zetten. Want veel problemen in Afrika hebben hier hun wortels. En veel Afrikanen komen Europa binnen om oorlogen en onrecht ginds te ontvluchten en hier een beter leven op te bouwen. Onze eigen Witte Paters gemeenschap in Den Haag zet zich ook in voor die Afrikaanse gemeenschappen . Evelien woont in die gemeenschap, neemt deel aan het samen leven en doet vandaar haar werk bij Novib.

Ze is belast met de afdeling Afrika en doet haar werk met enthousiasme. Al meerdere keren is ze naar Afrika geweest- vooral naar Congo en Rwanda- om daar Novib projecten op te zetten of te begeleiden. Jeannette staat, samen met een Witte Zuster, aan het hoofd van het Karibu huis in Leuven: een studentenhuis dat jarenlang geleid werd door de Belgische provincie van de Witte Paters. Maar aan MBA is overgedragen. Daar kunnen universiteit- studenten kamers huren. Als ze tenminste interesse hebben voor het aanbod aan conferenties over Afrikaanse onderwerpen. En ook deelnemen aan momenten van meditatie en bezinning.

En aan het samen eten en het huiswerk. Andere MBA leden hebben zich aangesloten bij werkgroepen voor missie-, ontwikkeling, vrede in eigen omgeving.

De groep groeit rustig aan in geest en aantal. Ze verwachten van ons, missionarissen van Afrika, inspiratie, gastvrijheid en begeleiding. Toen Mike en Jeannette in Rome waren voor een toelichting op het kapittel van de Witte Paters is dat hen ook toegezegd. Maar ze blijven een zelfstandige gemeenschap.

Een van de wrange problemen in het door oorlogen en stammentwisten verscheurde Congo is de ontwapening en de opvang van kind-soldaten. Die jonge mensen hebben zich gedwongen of vrijwillig aangesloten bij vaak brute rebellen groepen en legertjes. Nu de vrede hier en daar wat meer kansen krijgt wordt er gepoogd om die jongens en meisjes weer een plaats te geven in de burger maatschappij. Dat valt niet mee: Velen hebben geen ouders meer, zijn aan de drugs, hebben aids en worden door de mensen geschuwd. Novib zet zich daar met andere organisaties voor in. En nu lag er een plan om Evelien voor zes maanden uit te zenden naar Kindu om dat proces van ontwapening en resocialisatie daar te begeleiden.

Uitzending ? Door wie ? Door Novib ? Natuurlijk: dat is haar werkgeefster. Maar voor de MMA leden gaat het niet alleen om een baan. Zij willen leven en werken vanuit het ideaal missionaris te zijn. Voor Evelien en de andere MMA mensen betekent het heel concreet : wat rechtvaardigheid brengen in een wereld vol onrecht. Het betekent een bijdrage leveren aan het Koninkrijk Gods: een samenleving zoals God die wil: Een samenleving waar mensen tot hun recht kunnen komen. Waar saamhorigheid en vrede heerst over alle grenzen heen. Leven in de geest van het Evangelie. En zo kwamen de jonge mensen van MMA op die zonnige ochtend bij elkaar om haar te zenden. Met familie en vrienden, met ons,Witte Paters en Witte Zusters, als betrokken bijstaanders.

Er werd in het kapelletje gezongen en gebeden. Er werd door een pastorale werkster, vriendin van Evelien, gepreekt. Evelien legde in een paar woorden uit waarom ze naar Afrika trok.Er werd Eucharistie gevierd. En toen reikte Anne Helwegen, de begeleidster van de groep, haar een kaars aan. Ze verwees nog eens naar het verhaal van de Emmausgangers. Want in dat verhaal herkennen de MMA mensen hun eigen leven: Onderweg zijn. Soms in het donker van teleurstellingen en twijfels. En dan Christus ontmoeten. Vaak onbemerkt in mensen die je onderweg aantreft en die je aanspreken, je bemoedigen en uitdagen, die een beroep op je doen en je verrijken: Christus die met je op weg is . En je uiteindelijk uitzendt om het goede nieuws uit te dragen. In hoop op leven. Want Anne zei: “Dezelfde verrezen Heer heeft die leerlingen en nu ook ons een opdracht mee gegeven: “ Wees licht voor de mensen die je ontmoet. Jullie zijn het licht van de wereld. Dat licht heb je niet van jezelf. Je hebt het van mij…”. Licht betekent veiligheid. Ook warmte, nabijheid, geborgenheid…Licht betekent ook hoop. En hoop doet leven. Daarom geven we je als symbool deze kaars mee. Evelien: wees lichtdraagster. Waar je ook gaat. En goede reis”.

Tenslotte kreeg zij de zegen ook van haar ouders mee. Zij; de eerste die uitgezonden werd. Maar hopelijk niet de laatste.

En toen was er koffie en- natuurlijk- Limburgse vlaai. En er waren broodjes. En we zaten in het gras en op klapstoelen. De kinderen al gauw verdiept in hun spel.Of nog aan de borst van hun moeders. De ouderen in gesprek. Eenvoud. Vriendschap. Hoop. Gezelligheid. Onderlinge verbondenheid. In het Engels. In het Vlaams/ Nederlands. Onder die hoge bomen op dat weiland. Bij dat tentenkamp van mensen onderweg. Het doet een oude missionaris deugd om dat mee te beleven.Want het gaat door: Ons levenswerk. Op andere wijze dan toen wij jong waren.Maar toch….Kwetsbaar nog; zo’n groep. Maar ook daarom echt. Wie van ons zou daarin niet willen geloven ?

En als we jonge mensen aantreffen die ook zoeken naar een levensopdracht in de geest van MBA; stuur ze door.

Met hartelijke groet, Piet Kramer, Provinciaal.

De Missionaire Beweging van Afrika

Gedurende het weekend van 17-19 September werd aan de leden van de MBA die toe waren aan een hechtere verbintenis het “Emmaus kruis “ uitgereikt. Hier zijn wat teksten uit de liturgie die ons wel zullen aanspreken:

Gebed:

God van liefde.

We zijn hier bijeen als leden van de “Missionaire Beweging van Afrika”.

We willen vooral bidden voor het werelddeel Afrika,

dat dorst naar liefde en vrede.

We staan op het punt om het “Emmaus kruis” te ontvangen:

Voor ons teken van breken en delen.

We bidden dat u ons Uw liefde wilt geven

Zo dat we mogen delen in die liefde, in Uw vrede:

Samen, met elkaar, en met de mensen van Afrika.

Ook met de Afrikanen, die in onze dorpen en steden zijn komen wonen.

Allemaal mensen door U gekend en bemind, God onze vader:

Door Jezus Christus uw Zoon en in Uw Heilige Geest.

Amen.

Uit de leefregel van de MBA:

“Vrede zij U. Zoals de vader mij gezonden heeft, zo zend ik U”.(Joh.20,20)

Wat ons in ons Christelijk geloof het meeste raakt is dat wij uitgezonden worden net zoals Jezus. Zijn voorbeeld trekt ons: Hij ging uit naar de mensen en Hij sloot niemand daarbij uit. Hij bracht het goede nieuws. Hij ging weldoende rond.

“Heb liefde voor de mensen tot wie U gezonden bent. Bemint Afrika”(Kard. Lavigerie)

Zoals kardinaal Lavigerie voelen ook wij een grote liefde voor Afrika. We zijn geraakt door de omstandigheden waarin Afrikanen leven; hier en elders. We voelen ons uitgedaagd om te werken voor meer rechtvaardigheid en vrede. Wij geloven dat het Rijk Gods komt ondanks oorlogen, honger en ander onrecht in onze wereld.

Ons geloof in de verrezen Heer geeft ons hoop op leven na al het sterven. De hoop dat liefde alle kwaad overwint.

Vanaf het begin wilde de kardinaal dat zijn missionarissen in internationale gemeenschappen zouden leven.

Samen leven in een gemeenschap met mensen met verschillende levensopdrachten, uit verschillende naties en culturen, is verrijkend en op zichzelf al een teken van eenheid. Het leert ons bovendien om over onze grenzen heen te kijken.

God zag alles dat Hij gemaakt had en het was heel goed. (Gen.1,31)

In onze wereld van vandaag woeden overal sociale,economische en ecologische conflicten. We zien toe terwijl God’s schepping wordt verwoest. Dat zet ons aan om voor de schepping zorg te dragen voor zover we dat kunnen en te kiezen voor een sobere levensstijl. We willen het Rijk God’s zichtbaar maken door ons dagelijks leven te leiden in een heel concrete missionaire geest. We zouden dat graag willen doen naast de families van de Missionarissen van Afrika.

Gebed:

God van alle volkeren.

Luister naar ons gebed.

Help ons om ons op ons gemak te voelen bij mensen met een andere cultuur.

En dat zij zich thuis mogen voelen bij ons.

Help ons open te staan; vooral voor de Afrikanen die onder ons leven.

Mogen wij een zegen zijn voor hen en zij voor ons;

telkens als wij elkaar tegen komen.

Amen.

Zend ons uit in deze wereld.

Geef ons woorden die bemoedigen .

Geef ons handen die zorgend steun bieden.

Voeten om op onbekende wegen te durven gaan.

Mogen we zo,heel bescheiden,

bijdragen aan het verwerkelijken van uw droom:

Vrede en geluk voor alle mensen op aarde

Vandaag en alle dagen van ons leven.

Amen.

Overledenen:

5 mei Riet Broers-van Bragt, dochter van mevr. van Bragt uit Boxtel.

11 mei Nico Wijffels, overleden te Breda op 11 mei 2005, broer van pater Tom Wijffels in Jerusalem.

29 juni Riek van der Steen- Govaars,70 jr, schoonzus van pater Henk van der Steen.

9 juli Hans Truijen, zwager van overleden confrater pater Herman-Paul van Hasselt.

23 juli Theo Schuur, broer van pater Herman Schuur.

26 juli Rika van Erp-Schopman, echtgenote van ex-confrater Ger van Erp.

26 juli Jan Pals, zwager van broeder Kees Akkermans.

28 juli Floor Franssen, achternichtje van pater Harrie Franssen, door een noodlottig ongeval.

30 juli Pieter van Lier, zwager van pater Piet van der Pas.

5 aug te Sunne in Zweden, Mevr Riet vd Laak- van Berkel, schoonzus van pater Ad van de Laak.

15 aug Marinus Roelofsen, zwager van broeder Kees Koning.

Mogen zij in vrede rusten en nieuw leven vinden bij God.

Nieuwe e-mail

voor het Secretariaat witte paters Dongen is nu: provsecr@planet.nl

Afrika Steun fonds: afrikasteunfonds@planet.nl

Confraters zijn op verlof:

Wim Schakenraad uit Mali

Jozef de Bekker uit Ivoorkust

Gerard Derksen uit Tanzania

Henk van Kessel uit Zambia

Hugo Hinfelaar uit Zambia

Marien van den Eijnden uit Tanzania

Toon van Kessel uit Zambia

Piet Horsten uit Rome

Piet de Bekker uit Ghana, wegens ziekte

Gerard Smulders uit Ghana

Andre Schaminee uit Rome

Kees Maas uit Rwanda

Wim Kerkhof uit Malawi

Witte Pater Jean-Pierre Le Scour en zijn crèches in Zuid-Afrika.

Vorig jaar schreef ik in de Contactbrief over mijn eerste ontmoeting met de Witte paters in Zuid-Afrika. Een magnifieke ervaring die mijn leven en werk nog steeds extra inspireert. Als districtscatecheet in allerlei kerkdorpen rond Nijmegen heb ik jarenlang ook gewerkt met projecten over ontwikkelingssamenwerking. Maar nu ik het zelf heb mogen meebeleven, merk ik dat ik er heel anders mee kan werken.

Het gaat hier over zeven crèches, verspreid over een enorm plattelandsgebied voor zo’ n 525 peuters en kleuters waarvan de ouders gestorven zijn aan aids.

Terwijl hun broertjes en zusjes naar de door de regering opgerichte basisscholen zijn zouden anders deze kindjes verloren lopen zonder, eten en drinken. Nu kunnen ze naar de crèche, iedere dag van 7 uur tot 13 uur. Daar krijgen ze oppas, begeleiding, ondersteuning, voedsel, medische verzorging, en leren ze basisvaardigheden, sport en spel. We hebben er foto’s gemaakt en video opgenomen. Schitterend al die enthousiaste kindjes, hoe die dansen, zingen, springen en leren. Ik gebruik dat materiaal hier op de scholen, in de parochies en bij de presentaties en wervingsactiviteiten bij andere groepen.

De assistente van pater Jean-Pierre stuurde een korte heldere brief over deze creches met informatie over doelstellingen, de kinderen, de organisatie, de noden, de bevolking, de economische situatie, de begeleiding en de plannen.

Voor alle crèches samen is per jaar € 28.000- nodig. Per crèche gemiddeld € 4.000-. Het is mogelijk een crèche voor een jaar te adopteren. Dat gebeurde onlangs door een groepering in Cuijk. Magnifiek. Zij krijgen daarover dan heel concrete informatie. Ondertussen, door het bekendheid geven, ook in de Contactbrief, komt er regelmatig geld binnen. Daardoor kon ik met kerstmis j.l. € 5.000- via het economaat in Dongen laten overmaken naar pater Jean-Pierre. Vooral ook door kaartenverkoop op een grote school. En een bijdrage uit een winkel voor tweedehands kleding. Meteen stuurde pater Jean-Pierre een dankbrief. Met dat geld had hij meteen de crèche kunnen heropenen die hij uit geldnood had moeten sluiten en waardoor er vrij spoedig een paar kindjes waren verongelukt. Raar en akelig deze wereld vol tegenstellingen.

Maar ook magnifiek dit concrete project, als een zeer goed middel om te delen en die kindjes te helpen. Zonder dat er iets aan de strijkstok blijft hangen. Al het geld dat hier binnenkomt gaat rechtstreeks via het economaat in Dongen naar pater Jean-Pierre in Zuid Afrika.

Hartelijk welkom voor nadere informatie. Ook als u ergens een kerk, groep, school, bedrijf of club weet waar wij eens een presentatie van dit werk kunnen geven.

Hartelijke groeten en alle goeds.

Ad Jansen, Bieskamp 126, 6651 JN Druten Tel. 0487-515899. Stichting Doorgeefhuis Maria. Rabo te Druten. Rek. 1127.46.969. o.v.v. crèches.

Benoemingen

Piet vd Pas is een paar maanden in Tanzania geweest. Hem werd gevraagd om toch weer naar de provincie terug te keren om in het Atiman House te Dar es Salaam plaatselijk econoom en gastenmeester te worden. Dat zou niet door hebben kunnen gaan als René vd Mast niet aangenomen zou hebben om econoom van de gemeenschap van Dongen te worden. Want daar zijn we met een huishouden van 15 vaste bewoners. Daarbij komen regelmatig ook missionarissen op vacantie of met ziekte verlof.

Uit het werkveld.

Jan Heuft (Algerije):

We hebben met aandacht en geboeid gekeken naar een uitzending van “Kruispunt” met Jan in de hoofdrol. Hij had een indrukwekkend verhaal te vertellen. En deed dat met eenvoud en grote betrokkenheid. In het onderstaande artikel komt veel wat hij ter berde bracht terug. Het werd op zondag 24 Juli uitgezonden in de rubriek “Het Braambos”, op de Belgische TV.

Jan schrijft: “het sacrament van de ontmoeting “.

Al meer dan 35 jaar woont en werkt Jan Heuft als broeder van de witte paters in Algerije. Jan Heuft bleef er ook nadat vier van zijn confraters vermoord werden door radicale moslims, evenals vele andere priesters en religieuzen. Nadat in 1992 het leger ingreep toen de radicale islamitische partij het FIS de verkiezingen dreigde te winnen, ontstond een ware terreur. Het leger contra extremistische moslims. Aan beide kanten werden gruwelijke wreedheden begaan. In totaal vielen meer dan 150.000 slachtoffers, vooral onschuldige burgers, vrouwen en kinderen. Maar de radicale moslims hadden het ook op buitenlanders gemunt. Ook een aantal priesters en religieuzen werden vermoord. Veel buitenlanders vertrokken, maar Jan Heuft is gebleven. Hij wilde zijn leerlingen en zijn Algerijnse vrienden niet in de steek laten. Zij konden immers niet uitwijken naar een ander land. “Solidair met hen zijn in goede tijden is niet moeilijk, maar dan moet je het ook zijn in moeilijke tijden “zegt Heuft in het programma. “Dat ik hier vandaag nog levend sta, is dankzij de moslims die mij beschermd hebben.”

De enige Nederlandse religieus in Algerije werkte als docent aan het doveninstituut van Algiers toen de golf van terreur losbarstte. Hij kreeg zelfs een bodyguard van de overheid toegewezen. Maar vooral de warme steun van de bevolking heeft hem diep geraakt en doen besluiten om ondanks alles te blijven. De dreiging van het geweld door radicale moslims is inmiddels sterk afgenomen, al is de noodtoestand nog steeds van kracht en moet hij nog uitkijken voor zijn leven. Nog steeds vallen er slachtoffers door radicale terroristen. Door de vreselijke gebeurtenissen welke hij heeft meegemaakt is Jan getraumatiseerd, al zal hij dat zelf niet toegeven. Zelfs waar de dreiging zoals in Algiers ontbreekt, bijvoorbeeld tijdens een vakantie in Nederland, kijkt hij voortdurend om. Een angst die hem waarschijnlijk nooit meer zal verlaten.

Heuft is inmiddels 65 jaar maar werkt door als leraar van dove kinderen, vooral jongelui die van school gestuurd zijn of op andere wijze uit de boot dreigen te vallen. Hij bezoekt gevangenen, werkt met de bisschop samen op het gebied van pastorale projecten, is een betere wereld stranden in Algerije. Hij beseft dat hij taken zal moeten afstoten maar er lijken er voorzitter van de oecumenische vereniging die projecten opzet voor slachtoffers van de aardbeving een paar jaar geleden en die zwarte Afrikanen steunt die op weg naar alleen nog maar bij te komen.

Vele jaren wilde Heuft niet voor de camera verschijnen uit angst voor de mogelijke gevolgen voor hem en zijn omgeving. Nu ging hij voor het eerste akkoord met opnamen in Algerije, als we niet te opvallend zouden filmen en met een kleine camera. In opdracht van KTRO en KRO gezamenlijk zochten we hem op tijdens de goede week en de Paasnacht in Algiers. We volgden hem in zijn werk met dove kinderen en tijdens de vieringen van deze bijzondere week. Hoewel angst voor aanslagen in het afgelegen berggebied nog groot is mochten we met hem mee, maar uitdrukkelijk alleen met een zware escorte van de politie, naar het nu leegstaande klooster Onze Lieve Vrouw van de Atlas, waar in 1996 zeven trappisten ontvoerd werden en op gruwelijke wijze vermoord. Alleen hun hoofden zijn later terug gevonden. Trappisten willen er weer graag gaan wonen, maar de overheid zegt er hun veiligheid niet te kunnen garanderen.

Ook brachten we een bezoek met Jan Heuft aan de graven van zijn vermoorde confraters, waaronder de Belgische Witte Pater Charles Deckers. Met nauwelijks bedwongen emotie in zijn stem vertelt hij over deze mannen die hem geïnspireerd hebben. Dikwijls heb ik er aan gedacht dat de voorzienigheid het zo gewild heeft, dat echt de besten onder ons door God zijn uitgekozen voor het martelaarschap, zegt hij aan hun graf in het Berberstadje Tizi Ouzou.

We maakten ook opnamen van een gesprek tussen Jan Heuft en de aartsbisschop van Algiers over de relatie met de moslims in dit islamitische land. Op indringende wijze vertelt Jan Heuft over het gebed in moeilijke tijden, zijn betrokkenheid bij de moslimbevolking, zijn angsten, zijn geloof in het goede en zijn kracht om door te gaan. Hij vat zijn werken samen onder de noemer: “het sacrament van de ontmoeting“, het achtste sacrament dat de Witte Paters in Afrika huldigen.

Willy Burm ( Burkina Faso)

Dit jaar hebben wij ons jubileumjaar: 50 jaar bestaat de parochie Ste Maria Goretti. Zij is onze patrones geworden omdat een Italiaanse pater , Malinverni, deze post van Boulsa heeft geopend in 1955.

Wij hebben de opening gevierd op 9 januari 2005 en wilden graag een 50-tal kinderen dopen. Dat is toen gelukt want we hadden er 59. De Mis was in de openlucht op de “Maria” berg die op 3 km van onze missie ligt en waar we jaarlijks op 1 januari en op 15 augustus de H. Mis lezen. Vanaf die dag gaat een grote foto of schilderij van Maria Goretti al de 42 dorpen van onze parochie af. Zij blijft er overal een drietal dagen zodat we een dag hebben voor een retraite (gepreekt door een catechist) met als thema “De Heilige Eucharistie “, want dit jaar is het Eucharisties jaar. Dan is er een dag dat we daar de H. Mis lezen en na de Mis hebben we een gezamelijke maaltijd. Ieder maakt thuis wat eten klaar en brengt dit naar de missie waar we het samen opeten. Vaak zijn er ook anderen bij uitgenodigd, zoals het dorpshoofd en ouderlingen, dit ter ere van de H. Eucharistie. Nu komen we dus zeker minstens één keer in alle dorpen want de kleinere dorpen kunnen er soms wel eens bij inschieten, zodat ze soms in een tijd van vier of vijf maanden geen priester krijgen.

Wij wilden op 19 maart graag ongeveer 50 huwelijken arrangeren van diegenen die al bij elkaar zijn en vaak al kinderen hebben. Dat is ook gelukt want we hebben 51 huwelijken kunnen sluiten.

Normaal worden doopleerlingen, de volwassenen, in hun sectoren gedoopt met Pasen en hebben we zes sectoren. Dit jaar hebben we allen uitgenodigd om de goede week bij ons in Boulsa te vieren en hebben we ze allemaal gedoopt in de nachtmis. Er waren 381 gedoopten en 43 mensen die hun doopbeloften deden.

Gelukkig konden we alles buiten doen, en omdat het ’s nachts gebeurde hadden we geen last van de zon, want overdag zien we daar tegenwoordig, in maart en april, behoorlijk mee af.

Eind april krijgen we dan nog de kinderen die gedoopt worden. Dat zijn kinderen van al degenen die in de nachtmis gedoopt zijn maar er zijn ook andere kinderen die toegevoegd worden. Natuurlijk hebben we in mei de eerste communicantjes en vormsels voor de kinderen van katholieke ouders. Het hoogtepunt moet de priesterwijding zijn van een van onze parochianen en omdat hij de enige is dit jaar is het voor de bisschop niet moeilijk om te besluiten in welke plaats hij gewijd zal worden.

Jullie zullen wel begrepen hebben dat deze parochie geen “eerste evangelisatie “meer is en dus niet de prioriteit heeft in onze provincie. Eigenlijk zouden we dit jaar de parochie over moeten dragen aan de inlandse clerus maar vanwege het jubileum zitten we een beetje te trekken om dit even uit te stellen. De provinciaal, en de bisschop waren vergeten of hadden er niet aan gedacht dat we jubileum hadden. Tusen twee haakjes, we zitten hier met z’n drieën, twee blanken, de overste is een Spanjaard, Eugenio Jover, 60 jaar en Willy Burm bijna 69 jaar en een Afrikaanse priester van het bisdom: Emile Sawadogo, 32 jaar als ik me niet vergis. Hartelijke groet, Willy.

VERENIGING OUD-STUDENTEN WITTE PATERS

Reünie op zaterdag 8 oktober 2005

bij de Witte Paters, Modestusstraat 20, 5100 AC DONGEN

Telefoon 0162 - 313845

Voor deze reünie worden uitgenodigd:

alle oud-studenten met echtgenote/partner

alle in Nederland vertoevende Witte Paters en Broeders

alle oud-Witte Paters/Broeders met echtgenote/partner.

De ontvangst is om 10.00 uur gevolgd door de Eucharistieviering om 11.00 uur. De afsluiting zal rond 16.00 uur liggen.

Als gastspreker zal deze keer Jan Molkenboer, ex-tropenarts (longarts), ons vertellen over zijn ‘Persoonlijke indrukken van 40 jaar Gezondheidszorg in Oost Afrika’.

De onkosten voor de reünie bedragen 10 euro per persoon (lunch en drankjes inbegrepen); de jaarcontributie is 5 euro.

U wordt verzocht het verschuldigde bedrag over te maken naar de rekening van de VOWP bij de ABN/AMRO te Goirle onder nummer 61.66.06.575 ten name van de penningmeester P.Fruytier, inzake VOWP.

U gelieve uw deelname aan de reünie zo spoedig mogelijk te bevestigen naar de secretaris van de VOWP, d.m.v. het strookje, telefonisch of per email. ( zie kaft ).

Eenieder wordt aangespoord aan bekenden kennis te geven van de reünie, zodat wij op deze manier ons bestand kunnen uitbreiden.

Wij zien U gaarne op 8 oktober nu voor de derde keer in DONGEN.

Met vriendelijke groet,

Kees (C.H.N.) Veenhof, secretaris. Herenweg 83 A, 2105 MD Heemstede. Telefoon 023 - 5281101; veenhofc@worldonline.nl

Webmaster-NL