KRACHTLIJNEN VAN
DE MISSIONAIRE BEWEGING VAN AFRIKA



We zijn missionair bewogen leken die ingaan op de uitnodiging van de missionarissen van Afrika om te zoeken naar een vruchtbare samenwerking. Vanuit het specifieke charisma van deze missionarissen willen we ons immers engageren voor en met Afrika vanuit het perspectief van de verzoening van conflicten op alle niveaus.. Als bruggenbouwers leven we vanuit een spiritualiteit van eenvoud, vrede en gemeenschap.

1. Wie zijn we en wat willen we?

a) Missionair bewogen leken...
We voelen ons aangetrokken tot de missionaire bewogenheid van de missionarissen van Afrika. Samen met hen willen we ons engagement voor Afrika vanuit een evangelische inspiratie vormgeven. We zien de spiritualiteit, de structuren en de terreinervaring van de sociëteit/congregatie als unieke kansen voor de integratie van de missionaire dimensie in ons leven.

b) ... die ingaan op de uitnodiging van de missionarissen van Afrika...

We stellen vast dat de missionarissen van Afrika sinds jaren de wens uitdrukken om hun specifiek charisma met leken te delen. Ze zien in onze hedendaagse geloofsidentiteit en in de inspiratie die we putten uit nieuwe vormen van kerk-zijn, in onze professionele competentie en betrokkenheid bij de maatschappij, kansen om nieuwe aspecten van hun zending te ontdekken en een nieuwe missionaire dynamiek te realiseren.

c.) ... om te zoeken naar vruchtbare samenwerking

We staan open voor nieuwe vormen van missionaire inzet en geven ons rekenschap van het risico dat daarbij hoort: nieuwe mogelijkheden kunnen een ingrijpend engagement vragen.
Daarbij respecteren we de eigenheid van leken, paters, broeders en zusters. Daarom zien we elkaar als twee zelfstandige groepen die in dezelfde missionaire stroom staan en hem in beweging houden. Deze gerichtheid op hetzelfde doel vraagt in de praktijk om intensieve dialoog op basis van gelijkwaardigheid en wederkerigheid. Deze dialoog gaat in de eerste plaats over wat ons verbindt: de spiritualiteit die ons allen draagt, en de context waarbinnen we er uitdrukking aan willen geven.


2. De context van ons missionair engagement.

a) Een open geloofsidentiteit in een plurale wereld.

Wie in Europa of in Afrika leeft, is doordesemd van de pluraliteit in de maatschappij. Voortdurend worden wij geconfronteerd met de meest uiteenlopende invullingen van zingeving. Meer nog dan bij de meeste missionarissen van Afrika, is dit de situatie waarin wij opgegroeid zijn. Zij tekent onze geloofsidentiteit en de vormen van engagement die eruit voortvloeien.
We zijn principieel open ten aanzien van het/de andere dat onze eigen christelijke identiteit voortdurend in vraag stelt. We laten ons raken door datgene wat onze eigen grote zekerheden doorbreekt opdat ons eigen christen-zijn een nog duidelijker profiel krijgt. In zekere zin vormt deze "kwetsbaarheid" zelfs de kern van onze christelijke levenshouding: waar wij gevoelig zijn voor het onverwachte, voor datgene wat onze vooringenomenheid onderbreekt, maken we ook ruimte voor God als degene die nooit restloos in bepaalde woorden of beelden te vangen is.
Deze geloofsidentiteit vertaalt zich in vormen van engagement die op het eerste gezicht "tijdelijker" lijken te zijn. Achter deze meer soepele vormen schuilt echter een houding die niet minder radicaal is: een definitief antwoord op een roeping tot geloof dat zich vastberaden wil waarmaken als "kwetsbare" zoektocht in wisselende contexten.

b) Een wereld van verschil

De voorbije tien jaar namen we afscheid van het denken over de wereld in termen van territoria. De wereld kan niet meer begrepen worden volgens een schema waarbij in bepaalde delen vooral onrecht en armoede heerst bijvoorbeeld Afrika, en in andere delen vooral het recht en de welvaart zegevieren. De kloof tussen arm en rijk, sociale en culturele contrasten vinden we steeds nadrukkelijker terug in élke samenleving.
Deze evolutie wordt in de hand gewerkt door de glokalisering. Er is enerzijds de schijnbaar onstuitbare macht van de kapitalistische economie die zich tot in de kleinste uithoek van de globe manifesteert. Anderzijds is er, vaak als tegenreactie tegen deze (neokoloniale) machtsontplooiing, de steeds grotere nadruk op het lokale niveau in de vorm van fundamentalisme en nationalisme.
Een onverwacht weldadig effect van een vroege vorm van globalisering, de kolonisatie, is de multiculturaliteit. we hebben tegenbezoek gekregen. De mengvorm van Afrikaanse en Caraïbische cultuur strekt zich nu uit over alle werelddelen aan de Atlantische oceaan, en is in het bijzonder te vinden in de grote steden. Het herontdekken van het relatieve belang van de eigen cultuur biedt hier onverhoopte kansen tot wederzijdse verrijking.

c) Verzoening als engagement in een wereld van verschil

Toch zijn in deze wereld van verschil sociale, culturele en economische conflicten legio. In Afrika nemen zij een bijzondere vorm aan. Op persoonlijk vlak vinden generaties zich gekneld tussen de verlokking van de westerse moderniteit en de gezagvolle stem van de lokale traditie. De politieke en sociale instellingen kreunen onder de moeilijke zoektocht naar een alternatief tussen democratie en traditionele machtsuitoefening. Kunstmatige grenzen en externe economische bemoeizucht wakkeren etnische conflicten aan.
In onze verzuchting naar meer gerechtigheid, in het bijzonder voor Afrika, willen wij ons engagement in het teken stellen van de verzoening van conflicten op alle niveaus.
Gezien de veranderde context, beseffen we dat het "werkterrein Afrika", voor en met wie we verzoening willen bereiken, steeds meer in onze eigen buurt kan liggen. Maar waar we ook werken en getuigen, ons engagement moet gedragen zijn door een gedeelde spiritualiteit.


3. De bron en richting van onze spiritualiteit

Hoe kunnen wij God zien en doen oplichten in en achter de "dingen" in de wereld en in onszelf? Waar en bovenal, op wie richten wij onze ogen om Haar te zien? Hoe ervaren en beleven wij deze "tinteling van God" op persoonlijk en gemeenschappelijk vlak, en hoe drukken wij deze uit naar de buitenwereld? Voor een antwoord op deze vragen richten we ons op het evangelie.

Geraakt door de situatie van veel Afrikanen, willen wij onze woorden en daden laten teken door een spiritualiteit van de eenvoud, vrede en kwetsbaarheid. Jezus Christus is daarbij ons voorbeeld en onze levensbron bij uitstek. In zijn woorden en daden van delen, gemeenschap en verzoening werd hij door zijn en onze Vader bevestigd als de Christus: degene die zijn wil volmaakt volbracht heeft. Daarom kunnen we hem, net als de eerste leerlingen, blijven ontmoeten en ervaren als de Levende die onze spiritualiteit voedt en ons in zijn Geest stuwt om in daadwerkelijk in zijn voetspoor te treden.


a) Delen in eenvoud

Aan wie deelt, geeft God in overvloed.

Delen is onze complexiteit stukbreken. In onze twijfel maken we ons geloof vaak zo ingewikkeld dat we niet meer durven getuigen van de kern ervan: God is overstromende liefde. Deze eenvoudige, maar krachtige sprankel geloof willen we pretentieloos blijven delen aan wie het nog niet hoorde of horen kan.
Delen is onze geslotenheid openbreken. Ook al raken we voortdurend verstrikt in de jachtigheid en onoverzichtelijkheid van ons bestaan, toch willen we een belangrijk deel van onze tijd, thuis en bezit ontknopen om ze aan te bieden aan wie zoekt naar de eenvoud van wat aandacht, warmte of comfort.
Delen is onze zelfgenoegzaamheid doorbreken. Als kinderen van de westerse beschaving menen we vaak het beter te weten en hebben. Wie echter niet kan ontvangen, heeft eigenlijk niets te delen. In het bijzonder willen we openstaan voor wat Afrika geeft: optimisme, onuitputtelijke levensmoed, tijdloze verbondenheid, ...

b) Gemeenschap als weg naar vrede

Omdat God overvloedige liefde is, ligt waarachtige vrede en gemeenschap in deze wereld nu al in ons bereik.
Jezus zegt ons zomaar vrede toe: "Shalom". Het is een vrede die "de wereld" zelf niet kan geven maar die vanuit ons geloof werkelijkheid kan worden. Dankzij ons geloof zijn we met elkaar ten diepste toe verbonden: de navelstreng die ons met onze Moeder verbindt, is ook de band die ons tot gemeenschap maakt. Het is deze gemeenschap die we willen laten groeien tot levend teken van het rijk van vrede: het Rijk Gods.
Eerst is er onze kleine gemeenschap. Daar willen we concreet gestalte geven aan wat de eenheid in de aanwezigheid van Christus kan betekenen: een ruimte en tijd waar iedereen celibatairen en families, van eender welke nationaliteit zich in kracht en kwetsbaarheid gedragen weet door de ander. Ons gemeenschappelijk gebed is een eerste manier om dit gestalte te geven.
Dank zij deze eenheid in verscheidenheid kan onze gemeenschap symbool worden van het rijk van vrede dat God voor ieder wil. Een werkzaam symbool: we sluiten de "armen weduwen en wezen" in die er volgens de "publieke opinie" niet meer bijhoren. Uit de vrede van ons hart en de kracht van onze gemeenschap vloeit een diep respect dit is aanvaarding én bewondering voort voor hun weerbarstige andersheid, en in het bijzonder voor allen die zich in hun identiteit aangetast of bedreigd voelen.
Zo wordt onze kleine gemeenschap een concrete weg naar grote gemeenschap, naar vrede, ook en vooral in Afrika.

c) Kwetsbaarheid als weg naar verzoening

Twee keer is Jezus voor ons het model van verzoening: in zijn concrete daden en woorden, en in de manier waarop hij door zijn Vader werd bevestigd als goddelijk mens.
Jezus verzoent mensen met zichzelf en met de ander. Hij breekt de geslotenheid open van mensen die zich ingekapseld hebben in eigengerechtigheid. Zo vinden ze weer vrede met zichzelf. Maar hij bevrijdt ook mensen die zich aan de kant gezet weten door zulke medemensen die machtiger zijn, die het beter hebben of weten. Dit gebeurt heel concreet, maar altijd begint dit "bevrijdend openbreken" met het zich laten raken door pijn; een pijn die leidt naar onaanraakbare bitterheid wanneer zij niet verlicht wordt.
We willen ons, naar het model van Jezus, in concrete daden van mededogen laten verwonden door de pijn van de andere: we lezen in het evangelie dat dit vaak de eerste, en soms enige nodige stap naar verzoening is.
Door zijn radicaal "raakbare" levensweg, wordt Jezus op het kruis echter zelf de totaal weerloze en kwetsbare. Juist hier bevestigt zijn 'vadertje' (abba), over de dood heen, dat deze moeilijke weg de moeite waard is. In hem heeft God getoond wie Hij zelf is: kwetsbaar, gevoelig, de kant kiezend van de slachtoffers.
Daarom durven ook wij geloven dat ons kwetsbaar-zijn, als dienst van de verzoening, vruchten voortbrengt, die we niet op voorhand kunnen voorspellen, zoals nieuw leven, vreugde en diepe vrede.

Webmaster-NL