EEN KERSTVERHAAL ANNO 2005

Gevlucht uit Ethiopië

‘Een menselijk gezicht’

Hier komt een man aan het woord die al een aantal jaren in Dongen verblijft - eerst zonder, en na veel jaren mét verblijfsvergunning. Doordat het interview niet alleen focust op problemen maar vooral de gewone dingen, krijgen asielzoekers een menselijk gezicht.

"Gevlucht uit Ethiopië in 1994". Leeftijd 20jaar. Vader overleden. Het militaire regime dwingt haar om hun wil uit te voeren; doe je dat niet dan ben jij hun vijand. Je zult moet kiezen!

Dan heb je gehoord dat je in Europa, in het bijzonder in Nederland, welkom bent als vluchteling…. Je droomt dat er een nieuwe wereld voor je open gaat: veiligheid en toekomst.…

Dan kom je in Nederland aan en begint er een procedure, die heel ingewikkeld is. Je verstaat niemand en in een korte tijd is er al de eerste gehoorzitting. Dan kom je in een opvangcentrum in Gilze terecht. Mensen van allerlei nationaliteiten leven in grote barakken bij elkaar. Allemaal leven ze in spanning of men een verblijfsvergunning krijgt.

Spanning is normaal in het leven van mensen, maar spanning die maar voort blijft duren, knaagt aan je. Heel de dag dwaal je nutteloos rond: werken mag je niet, je probeert met anderen in contact te komen, je praat met handen en voeten en je komt er achter, dat het beloofde land Nederland niet is wat je jezelf had voorgesteld Maar hoop krijg je wanneer je hoort dat er weer andere mensen een verblijfsvergunning krijgen, dat ze in de gemeente een huis krijgen en zelfstandig kunnen gaan leven.

"Eindelijk kom ik in Dongen terecht, met 3 mannen in een flat.
Ik had het geluk daar een meisje uit mijn land Ethiopië te ontmoeten, we konden samen praten en van het een kwam het ander…
Zij kreeg zelfstandig een flat in Dongen en met verlof van de gemeente kon ik bij haar gaan wonen. Onze relatie werd steeds hechter en na een jaar werd onze zoon Nahoud geboren en met veel moeite kreeg hij mijn naam.

Een huwelijk sluiten zonder vereiste papieren was onmogelijk. Bij de geboorte van onze dochter Yasmina werd de naam weer een probleem. Ten slotte werd ook dat probleem toch weer opgelost. Ondertussen werd er hard gewerkt om de vereiste documenten voor een burgerlijk huwelijk rond te krijgen en dat was belangrijk, want de hele vreemdelingenwet zou gewijzigd worden. Eindelijk kon op 18 april 2001 ons huwelijk worden gesloten.

Ondertussen hadden mijn vrouw en ook onze kinderen de Nederlandse nationaliteit gekregen, maar voor mij kwam het bericht dat ik als vluchteling niet erkend werd, en dat ik derhalve het land diende te verlaten. Mijn advocaat en de mensen uit Dongen hebben alles ondernomen om hiervoor een oplossing te zoeken.

Eindelijk in. december 2003 kwam, na een beroep op de minister, het verlossende bericht dat ik mocht blijven mits ik een Ethiopische paspoort had. Alwéér een probleem, want dat had ik nog nooit gehad. Tenslotte heb ik toch, na allerlei bemiddelingen, nog snel een paspoort “gekregen"!

Dat leverde me een verblijfsvergunning op. Mijn vrouw en kinderen waren al Nederlanders geworden. Ik kreeg een sofi-nummer en
kon gaan solliciteren.... 0ok weer met veel hulp kreeg ik een baan in Dongen. Die bevalt me prima; het is hard werken, maar dat doen meer mensen: nu kan ik leven en werken voor mijn gezin.

Er was ten slotte nóg één wens: de Nederlandse Nationaliteit… En in juli 2005 heb ik die gekregen.

We zijn een gelukkig gezin, en , onze kinderen spreken voortreffelijk Nederlands, en leren prima op school: we hebben het goed in Dongen : een goede buurt, en, een goede school voor onze kinderen, we hebben vrienden, we hebben werk en zijn erg happy!

WEEKBLAD VOOR DONGEN’- DONDERDAG 8 DECEMBER 2005

Info van NOVIB over Ethiopië: klik hier