Jubilarissen
dag te Heythuysen. 29 juni 2005.
Feest van onze medebroeders van de Nederlandse provincie van de Witte Paters:
1965: 40 jaar Missionaris-Eed of
Priesterwijding:
Jo van de Ven: de missionaris-eed te
Eastview, Canada. 25 juni
Henk Janssen: de missionaris-eed te Vals, Frankrijk. 28 juni
Jan Bruyns: de missionaris - eed Vals, Frankrijk. 28 juni
Jan Somers: de missionaris-eed teTotteridge,GB. 29 juni
Marten Bloemarts: de Priesterwijding te Roosendaal, 03 juli
Rini van Broekhoven: de priester-wijding te Roosendaal, 03 juli
Marien van den Eijnden: de priester-wijding te Roosendaal, 03 juli
Jan Franse: de priester-wijding te Roosendaal, 03 juli
Cor de Visser: de Priester-wijding te Roosendaal, 03 juli
1955: 50 jaar
Missionaris-Eed of Priesterwijding:
Harrie
Franssen: de missionaris-eed te Thibar, Tunesië. 27 juni
Louis Melis: de missionaris-eed te Heverlee, België. 16 juli
Harrie Schellen: de missionaris-eed ' te s-Heerenberg, 07 aug
Léon Gadet de priester-wijding te Carthago, Tunesië. 10 april
1945: 60 jaar Eed:
Kees van
de Wee: de missionaris-eed te 's-Heerenberg, 30 juni
Ad van de Laak: de missionaris-eed te Heverlee, België. 21 september.
Inleiding: door een van de feestelingen: Pater Rini van
Broekhoven.
Vandaag is het dubbel feest: De eerste nationale "veteranen dag" in Nederland, en de "jubilarissen dag" van de Witte Paters; dit feest wordt zoals ieder jaar hier in Heythuysen gevierd.
Ik heet u
allen dan ook van harte welkom op deze heuglijke dag, op het feest van Petrus
en Paulus, 29 juni; de dag die voor velen van ons onze wijdingsdag en onze eed
in herinnering brengt.
De
jubilarissen van weleer hebben zelf al menigmaal zo’n dag hier meegemaakt.
Ieder van ons wordt al maar ouder; we zijn "senioren" en soms zelfs "supersenioren"; wij willen die van tussen - en boven de 25,
40, 50 en 60 jaar wijding en eed ook
gedenken tezamen met de jubilarissen van vandaag.
"Proficiat, wij allemaal". Jong en oud zijn hier samen en wij willen graag in onze Eucharistie viering God danken, en onszelf even bezinnen op de afgelopen jaren die wij hier - of in Afrika hebben doorgebracht: vitaal, bruisend van leven; en om nu - elkaar ondersteunend - een nieuwe fase van ons leven in te slaan. Wij zijn gekomen om God te danken en elkaar te ontmoeten.
Wij wensen
u allen een mooie viering toe hier in de kapel en later op de dag een prettige
ontmoeting in huis.
Hominlie door Pater Rini van Broekhoven:
(hij komt terug op de eerste lezing van vandaag: hoe Petrus op een wonderbaarlijke manier uit de gevangenis bevrijd wordt: zie de Handelingen van de Apostelen, 12, 1-11)
Petrus krijgt in de eerste lezing van vandaag te horen dat hij vlug op moet staan, de gordel om, sandalen aan, de mantel om te slaan en te volgen. Dat gebeurde allemaal heel snel en dan was die engel weg, ook weer heel snel. Petrus wordt dan wakker.
Wat betekent dit verhaal? Petrus ontmoette daar de Heer nogmaals; Wat een boffer. Petrus veerde op; voelde zich als vernieuwd; rees op en wist dat alle banden waren weggevallen. Er moet hier iets gebeurd zijn!
Had Petrus een droom, of had hij gemediteerd? Best mogelijk. Petrus had in die dagen nog geen bijbel.
Het was in die goede, oude tijd dat ook wij allen vol goede moed het volle leven aanpakten en ons op weg begaven naar een ander land en naar mensen met andere taal en gewoontes. Het was allemaal mooi, vreemd, een ware uitdaging. En we gingen ervoor. Hadden we de Bijbel bij ons? Hadden we de Heer ontmoet zoals Petrus? We snelden overal naar toe als hadden we vleugeltjes.
Na jaren kwamen we even terug om op verhaal te komen; na klaar gestoomd te zijn voor een volgende periode, pakten wij onze koffers en vlogen uit: misschien naar een andere plek van het bisdom of een ander land.
De mensen trokken ons; het evangelie kon verkondigd worden en prachtig was het om de mensen in hun eigen taal toe te spreken en te luisteren naar wat ze te vertellen hadden. Een geweldig groot vertrouwen hebben, hadden ons mensen in ons. Dit was niet kapot te krijgen. Zij veerden met ons op.
Zij waren niet langer aan banden gebonden. Vrije mensen…. Misschien waren ze er materieel niet op vooruit gegaan. Wel werden ze meer mens, ze groeiden uit; waren meer; dat zagen wij gebeuren. Dit streelde ons; we waren er trots op. Dat mocht best. Ze wisten dat ook zij kinderen van God waren. Trots en blijdschap lag er op hun gezichten.
Maar vandaag de dag is er een andere fase aangebroken voor ons; zo goed als voor iedereen:…Wat lezen we in de tweede lezing van vandaag: zoals Paulus het verwoordt in zijn brief aan Timoteüs (2 Tim. 4,6-18):
"het uur van mijn heengaan is nabij; ik heb de goede strijd gestreden, de wedloop is voleind, het geloof bewaard en verspreid." Prachtig om zo te kunnen spreken samen met Paulus. Hij was een doener geweest, vol vuur in zijn tijd en hij dankt God die hem al die tijd deze kracht had meegegeven.
Hij ziet zich al aankomen in het hemels koninkrijk, behouden en wel, na zoveel arbeids jaren. Hoe vol is hij van zijn leven samen met een Christus figuur die hem op pad had gestuurd; hij had de Verrezene zelf ontmoet, was persoonlijk aangesproken.
In het evangelie van vandaag (Matheüs 16, 13-19) vraagt
Jezus: “Wat zeggen de mensen die ik
ben?.... En jullie, wie zeggen jullie dat ik ben”? Een heel persoonlijke
vraag! En Jezus vertelt Petrus dan: ”
Man, je bent op de goede weg; want niet vlees en bloed hebben je dit
geopenbaard maar mijn Vader die in de hemel is”.
Deze Petrus die daar zo heel spontaan op antwoordde, zei het
goed dat hij de Christus, de gezalfde, de uitverkorene was maar even later kon
hij deze Zoon van God niet volgen. En tóch sprak Jezus hem toe: "Jij bent Petrus, de rots en op deze
rots zal ik mijn kerk bouwen. Bind en ontbind en dit zal mensen helpen de hemel
hier op aarde te vinden."
Met Jezus in het Evangelie stellen wij ons hier wel eens de vraag:”Wie ben ik eigenlijk? Wat doe ik hier? Ben ik hier mijn tijd wat aan het verdoen? Wat zeggen de mensen wel van me? Wie was ik dáár en wie ben ik nú? Het is geen opstandigheid of zelfbeklag. Welk een geluk dat we eenzelfde God bij ons hebben als die van Petrus!
God zelf is een verbond aangegaan met ons mensen, met ons, met ieder en dit is wat wij vieren. Gods Geest laat ons niet schieten; hij blijft ons inspireren, ook al trekken we met onze benen. God die ons roept; wat minder snel in het draaien en keren want we kunnen het niet meer op een lopen zetten; we kunnen niet meer naar een ver land vliegen zoals voorheen.
Maar waar we dankbaar op in kunnen gaan is de zorg die ons gegeven wordt door mensen die ons nabij zijn. God die ons blijft oproepen om de dag op te nemen; om als broers en zussen samen te leven; nu kunnen we zelfs mensen van buiten, binnen onze muren binnen halen, broers en zussen. We hadden ook nooit gedacht dat we dagen van leven konden toevoegen aan het ouder worden.
In de jaren voorheen konden we ons geven; toen we “het doen” niet laten konden; en nu zouden we het nog zo graag allemaal willen doen - maar dan hapert er iets: het oor, het oog, de spraak; het is een heel andere wereld waarin we zijn beland.
Toen hadden we het voor het zeggen; lopen en hard lopen was geen kunst; tillen en duwen, klimmen en dalen was een peulenschilletje. De namen onthouden, les geven en organiseren was een lust en ons leven. We waren niet kapot te krijgen. De dag daarop stonden we even levenslustig op alsof er niets was gebeurd.
Nu wordt het een kunst om het ontvangen aan te nemen; om aan te pakken wat we toegeschoven of aangereikt krijgen, voorgesteld krijgen door onze Zorg-mensen. Voorheen waren we aan het proberen om mild te zijn voor een ander; en nu begrip op te brengen voor onszelf.
Nu is het gewenst om onszelf te begrijpen, naar ons eigen lichaam te luisteren, mild te zijn voor ons zelf; verzoenend op te treden met wat niet meer kan. Toen nog hadden we een kuif, een haardos; nu kaal en geen golven meer, misschien een paar meer rimpels in ons gezicht, op ons lichaam wat littekens erbij..... Kunnen wij onszelf geven?
Moge we vrede vinden met ons zelf en aanvaarden wat nog kan. Dat blijft een permanente uitdaging om voor onszelf een levenstaak af te sluiten met een levensvervulling die ons terugbrengt bij God.
Hij die ons blijft vragen: “Zeg eens, wie zeggen de mensen
dat ik ben”? Christus voorop. Hij zegt: “Volg mij” En dan zeg ik nu...: ”God we zijn al halverwege thuis! Geef ons nog een duwtje!... Dank je wel voor
wat we nog toegeschoven krijgen!"
Voorbeden:
Laten wij God danken voor onze jubilarissen van dit jaar,
voor die van de eed van 40 jaar en de wijding van 40, 50 en 60 jaar en al
degenen die al over die jaren heen zijn gegaan.
Laat ons zingend bidden…
Laat ons bidden voor ons mensen die nog in Afrika of elders werkzaam zijn; die lastig gevallen worden door oorlog en geweld, honger en armoede; dat zij elkaar vinden de vrede onderling in het land te laten groeien en te bezegelen met de wapens neer te leggen. Laat ons zingend bidden…
Laat ons bidden voor de katechese in de wereld, speciaal in Afrika met hun kleine christen gemeenschappen en hun leiders. Dat zij Jezus mogen vinden in hun doen en laten onder elkaar; Laat ons zingend bidden…
Laat ons bidden voor de de "grote 8" die zoveel voor anderen kunnen beslissen in Glasgow, (n.b.:de regeringsleiders van de 8 rijkste landen van de wereld die begin juli 2005 daar bijeenkomen)dat al hun beslissingen hopelijk ten goede komen voor de minder bedeelden. Dat de kleine mens gehoord mag worden; laat ons zingend bidden......
Voor al degenen die hier in dit huis verzorging nodig hebben en ook krijgen; dat ieder van
ons die verzorging met open handen kan aanvaarden ook in moeilijke dagen. Laten
we dan ook bidden voor onze mensen van onze verzorging dat God hen mag blijven
inspiren;
Laat ons zingend
bidden…
Gebed:
God, onze Vader, blijf steeds luisteren naar ons bidden; blijf ons steeds aanmoedigen om onze verlangens bij u bloot te leggen. Blijf bij ons; al onze dagen van ons leven. Amen.
Bij gelegenheid van dit feest werd voor de eerste maal het Eucharistisch gebed van de Missionarissen van Afrika gebeden.
Klik hier.
Klik hier.
