PROVINCIEDAG 2005
donderdag 22 september te Dongen.

 

De jaarlijkse Provinciedag stond ook deze keer in het teken van de ISLAM. Maar nu eens géén studiedag over islamitische theoriën of theologische beschouwingen, statistieken en opinievorming: maar wèl een aantal getuigenissen van drie gewone mensen die in een wijk van Utrecht wonen, en ons onderhielden over "wat het wil zeggen als Nederlander naast een Marokkaanse gastarbeider te wonen; of als Marokkaanse migrant met ethnische Nederlanders in dezelfde wijk te wonen en om te moeten gaan."

Hierbij komen natuurlijk de godsdienstige tegenstellingen direct aan het licht, alsmede de culturele achtergronden die aan beide kanten zéér doordringend zijn.

We waren bijeengekomen met een zestig actieve toehoorders, Witte Paters en Witte Zusters, alsmede enkele vrienden van buiten: allemaal actief betrokken luisteraars, en de vragen, antwoorden, verhalen over belevenissen en getuigenissen van beide kanten waren legio .

De Interkerkelijke Stichting "Kerken en Buitenlanders" was door Cor van den Brand uitgenodigd om deze dag te animeren: Mevrouw Paulien Rozema die vanuit deze Stichting werkt in het "Vrouwen Ontmoetings-Project" is al sinds jaar en dag bezig om nederlandse en marokkaanse vrouwen op allerlei nivo's bijelkaar te brengen. Ze werd hiervoor als de "beste bemoeial van Nederland" uitgeroepen in 2003.[1] Ook ontving zij in 1999 de "Opzij-prijs" en de "Harriët Freezerring" voor haar inzet. Het was voor haar dan ook niet moeilijk om ons enthousiast te maken over haar  verhaal:

Heb geloof in je eigen kracht !

 
Als wij niet meer geloven dat het kan
Wie dan wel?
Als wij niet meer vertrouwen op houen van
Wie dan wel?
Als wij niet meer proberen
Om van fouten wat te leren
Als wij ‘t getij niet keren
Wie dan wel?
Als wij niet meer zeggen hoe het moet
Wie dan wel?
Als wij niet meer zeggen wat er toe doet
Wie dan wel?
Als wij er niet in slagen
De ideeën aan te dragen
Voor een kans op betere dagen
Wie dan wel?
Als wij niet meer geloven dat het kan
Wie dan wel?
Als wij niet komen met een plan
Wie dan wel?
Als wij er niet voor zorgen
Dat de toekomst is geborgen
Voor de kinderen van morgen
Wie dan wel?
Als wij onszelf niet dwingen
Een gat in de lucht te springen
Wie dan wel?

Paul van Vliet

 

Mevrouw Rachida Ahadout-Karouaoui,   die als meisje van 6 jaar in 1985 na gezinshereniging van de gastarbeiders vanuit Marokko naar Nederland gekomen was, is volledig geïntegreerd, en dwong met haar verhaal in perfect nederlands onze grootste bewondering af! Ze begon met een gebed:

            "Licht op mijn weg."

Geef, God, licht in mijn hart
en licht in mijn ziel,
licht op mijn tong,
licht in mijn ogen
en licht in mijn oren.
Geef Licht aan mijn rechter en licht aan mijn linkerhand,
licht achter mij en licht voor mij uit,
licht boven mij en licht onder mij.
Geef licht in mijn spieren
en licht in mijn vlees,
licht in mijn bloed,
licht in mijn haar
en licht in mijn huid.
Geef mij licht
versterk mijn licht,
maak mij tot licht.
(Arabië, profeet Mohammed)

Abdelazis Chouhou kwam als 18 jarige jongeman in 1965 naar Nederland, om als fabrieksarbeider de kost te verdienen voor zichzelf en zijn familie in Marokko.. Hij onderhield  ons over het thema: "hoe wij elkaar moeten behandelen". Zijn ervaringen met nederlanders, positief en negatief op allerlei gebied kwamen aan bod. Hij begon zijn inleiding met een gebed uit de Koran:

            "In de naam van Allah, de Barmhartige, de Genadevolle...
                               U alleen aanbidden wij en smeken om uw hulp;

leid ons op het rechte pad....
Die in het onzienlijke geloven,
en die wel doen met hetgeen Wij hun hebben geschonken....
Zij zijn het die de leiding van hun Heer volgen en zullen slagen...
En een standvastig vertrouwen hebben
in dat wat komen zal..."
(Kor.1,1 en 2, 4-6)

Proberen "gemakkelijk" te zijn met elkaar versterkt de liefde onder elkaar. Elkaar accepteren: hoe we ook zijn of geloven: we hebben respect voor elkaar, ook voor alle levende wezens: bvb óók respect voor de dieren; "je zult voor elk levend wezen beloond worden", zegt de Profeet.

Je goed voelen met elkaar is de eerste conditie om met elkaar verder te kunnen gaan. Wij Marokkanen moeten als "buitenlanders" niet gesloten zijn, ook niet vanuit godsdienstig oogpunt: te veel nog staat de moskee van de wijk  niet open naar de buurt toe.. Als moslims moeten we de Islam "gemoedelijk" brengen naar onze naaste, en toepassen in ons dagelijks leven.

Dikwijls missen we bij jullie nederlanders de "barmhartigheid"  waarmee we als mensen  elkaar tegemoet moeten komen..   De meeste vooroordelen komen voort uit het niet begrijpen van elkaar.....  Aan de hand van vele voorbeelden legde Azis uit wat het betekent om als Marokkan in de Nederlandse samenleving te integreren. Soms wrange voorbeelden, maar ook hilarische en leuke omstandigheden die de mensen ertoe brengen elkaar beter te verstaan en te begrijpen. Als na een visite bij de dokter, deze je vraagt: "hebt u het begrepen?" Dan zegt de oudere marokkaan: "ja"; maar hij heeft het helemaal niet begrepen ! En als men dan om uitleg vraagt: waarom heb je dan "ja" gezegd? antwoordt hij: "ik zeg "ja" omdat ik "nee" niet kan uitleggen"!!

In de namiddag werden we in drie groepen verdeeld, met de volgende onderwerpen, die we zelf mochten voorstellen:

1.     Stromingen in de Islam.

2.     Moslims over Christenen. 

3.  Hoe om te gaan met de negatieve media-berichten.  

4. Modernisering van de Islam?  

5. Moslimvrouwen in het dagelijkse leven. 

6. Hoe treed je de ander tegemoet vanuit de Islam? 

7. De kwestie van Islamitische scholen.  

8. Samenwerking tussen de verschillende godsdiensten. 

9. Hoe heidens is de nederlandse samenleving
volgens de moslims? 

10. De zgn "slachtoffers"- rol van de moslims... wat te doen?

Al met al was het een zeer geslaagde dag, en we zijn onze gasten veel dank verschuldigd over hetgeen ze ons geboden hebben. En van hun kant was de respons die we hen gegeven hebben een bron van vreugde, die hen hartverwarmend overkwam.

Andere teksten: klik hier.

Carol Vismans