Beste Familie en Vrienden,

 

 

Het jaar 2005 loopt alweer ten einde. Dit jaar schijnt bijzonder vlug voorbij te zijn gegaan, misschien wel omdat het voor ons een drukke en bewogen tijd was. Het werd getekend door twee belangrijke gebeurtenissen: het Algemeen Kapittel van onze congregatie dat gedurende de maand juli plaats vond in Rome en de sluiting van ons Nederlandse “Moederhuis”  in Esch in mei j.l. en alles wat daarmee samenhing. Intussen zijn alle zusters alweer aardig gewend in hun nieuwe omgeving, en beginnen zich er thuis te voelen.

 

 

NIEUWS VANUIT ONZE CONGREGATIE

 

 

Het Algemeen Kapittel

 

Ons Algemeen Kapittel, het hoogste bestuursorgaan van de congregatie, vindt elke zes jaar plaats. Het werd gehouden van 7 – 30 juli en was het 23^ste kapittel in onze geschiedenis. In totaal namen 42 zusters uit Europa, Amerika en Afrika hieraan deel, samen met het generaal bestuur dat aan het einde van haar mandaat gekomen was. Vanuit Nederland was de regionale overste Zr.Tiny Hölscher op het kapittel aanwezig. Er was een ruime vertegenwoordiging van de verschillende leeftijdsgroepen in de congregatie zodat er een goede uitwisseling kon plaatsvinden.

Voor het eerst in onze geschiedenis werd dagelijks informatie over het verloop van het kapittel gepubliceerd op onze website en kon iedereen meeleven met dit gebeuren.

 

 

Het Thema:

 

ONZE VERBONDENHEID IN en VOOR MISSIE VIEREN

 EN DOEN GROEIEN

 

Zoals u in de familiebrief van 2004 hebt kunnen lezen, was dit kapittel in alle delen van de congregatie intensief voorbereid. Het was dan ook de taak van het algemeen kapittel om de belangrijke vragen op een breder niveau te bespreken en gezamenlijk naar reële oplossingen en/of strategieën te zoeken, binnen de concrete realiteit van de congregatie, zoals:

 

- De veroudering van de leden en het relatief kleine aantal nieuwe leden.

- De trieste en pijnlijke situaties in zoveel Afrikaanse landen waar onze zusters

  werkzaam zijn.

- De noodzaak om onze krachten te bundelen en de structuren aan te passen,

  vooral in Afrika.

  

In haar rapport gaf de generale raad een uitgebreid overzicht van de laatste zes jaar. Vanuit dit rapport en het materiaal dat uit de verschillende delen van de congregatie was aangedragen, werden een aantal onderwerpen ter bespreking voorgelegd en hiermee gingen de kapitulanten aan het werk. Er werd druk gedebatteerd, eerst in kleine groepen en daarna in voltallige vergadering. Er werden teksten geschreven, die nauwkeurig werden bestudeerd, aangepast en uiteindelijk goedgekeurd.

 

Dit alles werd samengebundeld in de kapittelakten, die als leidraad zullen dienen voor de komende zes jaar.

 

Enkele belangrijke punten hieruit:

 

- De zorg van een ieder voor het leven en de vitaliteit van de congregatie.

- De betekenis en invulling van ons charisma en missie vandaag dáár waar we

  ons  bevinden, in verbondenheid met het geheel. Wij geloven dat de laatste

  etappe van ons missionarisleven, waarin velen van ons zich bevinden,

  vruchtbaar is.

- Bestuursstructuren met het oog op de toekomst.

- Een verantwoord financieel beleid en zorg voor de leden.

 

Het gebed nam ook een belangrijke plaats in en daarin voelden we ons heel sterk verbonden met de hele congregatie.

 

Zo leefden we toe naar de keuze van het nieuwe generaal bestuur, ons steeds meer bewust van onze verantwoordelijkheid in deze. Met een: “Ja, ik accepteer”, van de zuster die gekozen was, werd iedere keuze een feit. Als generale overste werd Zr. Maria del Pilar Benavente ( 57 jr.), Spaanse, gekozen en de Zrs. Hélène Mbuyamba ( 52 jr.), Kongolese; Marie Alice Terrettaz ( 42 jr.), Zwitserse en Chantal Vankalck ( 43), Belgische, als assistenten. Het kapittel eindigde in een sfeer van dankzegging en vertrouwen in de toekomst. Open hier.

 

U kunt meer over ons kapittel lezen op de website: www.smnda.org

 

Op het ogenblik telt onze congregatie 963 leden. Hiervan zijn 226 zusters in Afrika werkzaam. Er zijn twee noviciaten waar onze jonge kandidaten hun opleiding ontvangen. Eén in Burkina Faso voor Frans sprekenden en één in Kenia voor Engelstaligen. Dit jaar hebben negen van hen hun eerste professie gedaan en er zijn 12 novicen in opleiding. De 15 postulanten, waaronder twee Poolse kandidaten en één Duitse, zijn verspreid over de verschillende Afrikaanse landen. Ook krijgen jonge Europese vrouwen die interesse tonen voor ons leven als religieus missionaris, de gelegenheid om stage te lopen in een van onze communiteiten in Afrika.

 

DE EUROPESE PROVINCIE

 

De Europese Provincie, waarvan ook de Nederlandse regio deel uitmaakt, bestaat nu 5 jaar. Uit een evaluatie blijkt dat de onderlinge samenwerking in de provincie goed is en de verbondenheid tussen de zusters van de verschillende regio’s sterk is toegenomen. Het provinciale bestuur, waar ook de regionale overste van Nederland lid van is, heeft dit jaar weer vier keer vergaderd, iedere keer in een andere regio.

 

In oktober j.l. werd in België een provinciaal kapittel gehouden. Hier werden de kapittelakten gepresenteerd en bestudeerd, zodat de besprekingen die in Rome hebben plaats gehad hier in onze situatie toegepast kunnen worden en zodoende vrucht dragen in ons dagelijks leven.

 

 

NIEUWS UIT DE NEDERLANDSE REGIO

 

Het aantal Nederlandse Zusters in de Congregatie bedraagt nu 98 waarvan er nog vijf in Afrika werkzaam zijn. Eén zuster woont in Canada als lid van het provinciaal bestuur en één zuster verblijft in de Verenigde Staten.  

 

In 2005 moesten we weer afscheid nemen van 4 medezusters en hen begeleiden naar hun laatste rustplaats. Zr.Clasina Vughs overleed op 31 december 2004. Hoewel zij in Warmond woonde werd zij de laatste weken liefdevol verpleegd in Klooster Terhaghe in Eindhoven.

 

De zrs. Marian Groenewoud en Catharina Sanders hadden respectievelijk de hoge leeftijd van 89 en 94 jaar bereikt en waren geheel bereid de Heer te ontmoeten.

Door een bijzonder tragisch ongeval werd onze zr. Bertha Bressers geheel onverwachts in februari van ons weggerukt. Het was een geweldige schok voor iedereen. Zij was met haar 89 jaar nog bijzonder vitaal en was door haar inzet en hulpvaardigheid een actieve en geliefde bewoonster van Molenweide.

 

Sluiting van Huize Sancta Monica te Esch

 

De voorgenomen sluiting en opheffing van ons klooster te Esch hield ons al lange tijd bezig. Het spreekt vanzelf dat dit gebeuren veel drukte en een grote reorganisatie met zich mee bracht. Langzaam maar zeker drong het écht tot ons door dat wij ons geliefd Sancta Monica, onze bakermat in Nederland, gingen verlaten. 

 

Het Afscheid

 

Het vertrek van de zusters uit Esch is niet ongemerkt verlopen. Op allerlei manieren wilden buren, vrienden en kennissen ons uitgeleide doen en ons alle goede wensen meegeven voor de toekomst. Het was hartverwarmend en overweldigend zoveel hartelijkheid en medeleven te ontvangen.

 

Ook in de locale kranten werd er uitvoerig aandacht aan besteed. Hieruit bleek hoe de zusters die op Sancta Monica gewoond en gewerkt hebben gewaardeerd waren en deel uitmaakten van hun omgeving.

 

Gedurende de voorbije 110 jaren was de Essche dorpsgemeenschap onlosmakelijk verbonden geweest met de bewoonsters van Sancta Monica. Door de jaren heen zijn er over en weer hechte banden gesmeed. Vooral tijdens de Tweede Wereldoorlog was ons huis een toevluchtsoord voor de Essche gemeenschap. Er werd toen zelfs in onze kelder een kleine Monica geboren!

 

Toen onze zusters in 1896 hun íntrek namen in het nieuwgebouwde klooster Sancta Monica, werd hen een warm welkom bereid door de Essche bevolking. In de kronieken lezen we, hoe bij de grote poort een ereboog was opgericht. De vlag was uitgestoken en hing vrolijk te wapperen in de wind.

 

De boeren uit Esch, op hun paasbest gekleed, kwamen met een rij karren om de inventaris van de zusters op te halen uit Vught. Zelfs de paarden waren opgesmukt met linten. En, zo vervolgt de kroniekschrijver, dit alles uit meeleven met die arme zusters die zij slechts kenden van horen zeggen.  

 

Ook bij het vertrék lieten de inwoners van Esch zich niet onbetuigd, en werden we plechtig door het gilde uitgezwaaid. Het parochiebestuur van de Essche Willibrordus parochie had zondag 6 maart gekozen om ons afscheid van Esch waardig te vieren. Alles ging met een gevoel van dankbaarheid maar ook met een vleugje weemoed en gemengde gevoelens gepaard.

 

Om 10.00 uur vond een eucharistieviering van dankzegging plaats. We werden aangenaam verrast toen de vendelzwaaiers onder tromgeroffel de kerk binnenmarcheerden. Deze was afgeladen vol, duidelijk teken van verbondenheid en meeleven. Inderdaad, Esch zag ons met lede ogen vertrekken.

 

Na de viering in de kerk mochten we buiten een vendelgroet ontvangen van het Essche Gilde. Daarna volgde een drukbezochte receptie in het Essche dorpshuis. Als blijk van waardering en dank, werd ons door de gemeente Haaren een oorkonde van verdiensten uitgereikt. “Voor alles wat u, waar ook ter wereld, maar vooral in Afrika hebt gedaan voor de medemens”.

 

Dit “officiële” afscheid werd gevolgd door talloze andere ontmoetingen met onze medewerksters, die ons een fotoboek aanboden, met de buren, vrienden en kerkgangers waarin telkens weer wederzijdse dank en waardering werd uitgesproken en uitgedrukt in een lied, bloemen of andere geschenken.

 

De Zusters van de Goddelijke Verlosser, die nog in Esch wonen, nodigden de zusters uit voor een theemiddag en van de Fraters van Tilburg uit Vught kreeg iedere zuster een Mariakaars als aandenken. Iedereen sprak de wens uit dat de contacten zullen voortduren. 

 

Ook onze zusters, die elders in Nederland wonen, wilden graag nog één keer een afscheidsbezoekje brengen in Esch. Op zaterdag 12 maart was er voor alle Nederlandse zusters een open middag in Sancta Monica georganiseerd. Ofschoon zij niet allen konden komen, waren we toch nog, samen met de communiteit van Esch, met 78. Er werden veel herinneringen opgehaald, ook van de oorlogstijd. Velen van de zusters liepen het hele huis door om afscheid te nemen. Sommigen wilden zelfs de kelder en de zolder nog eenmaal zien en andere plekjes die hen dierbaar waren.

 

Mooie posters, afkomstig van de Heemkunde Kring over de geschiedenis van onze congregatie en van het huis, hingen overal waar de zusters ze konden bewonderen.

Als afsluiting gingen we samen naar de kapel waar we in een stil persoonlijk gebed onze dankbaarheid tegenover de Heer konden uiten voor alles wat we in al de jaren op Sancta Monica mee hadden gemaakt.

 

Een aardige anekdote is het feit dat, door de publiciteit over ons vertrek uit Esch in de plaatselijke kranten, de 88 jarige kleindochter van de aannemer, die 110 jaar geleden Huize Sancta Monica had gebouwd, zich meldde.

 

Zij schreef hoe haar moeder haar dikwijls in geuren en kleuren had verteld over de bouw van het klooster, in een tijd zonder telefoon toen alles nog met paard en wagen ging. Eenmaal het gebouw klaar, mocht haar moeder als 13 jarig meisje, als eerste het hele klooster vegen, iets waar ze altijd trots op was geweest!

 

Het Vertrek

 

Half december waren al twee zusters uit Esch over gehuisd naar het woonzorgcentrum Molenweide in Boxtel. Op 18 april vertrokken drie zusters naar Eindhoven. Zij gingen deel uitmaken van de leefgroep in het klooster verzorgingshuis Klooster Terhaghe, waar al 8 Witte Zusters woonden. Vier zusters uit de communiteit van Den Bosch waren inmiddels ook verhuisd en hadden zich aangesloten bij de leefgroepen in Eindhoven en Nuland.

 

Op 2 mei was het eindelijk zover en vond de grote verhuizing plaats van Esch naar Boxtel. Tien zusters vertrokken die dag: twee van hen namen hun intrek in het woonzorgcentrum MOLENWEIDE, waar zij verwelkomd werden door 18 medezusters die er al wonen.

 

Acht zusters gingen een nieuwe communiteit vormen in MOLENWIEK, een aanleunwoning van Molenweide. Ook de kantoren van het Economaat verhuisden mee en natuurlijk alle meubels en huisraad nodig om Molenwiek in te richten.

 

Het werd een ware volksverhuizing, de hele dag reden de verhuiswagens af en aan om alles wat nodig was over te brengen naar de nieuwe locaties. De verhuizers waren uiterst behulpzaam, zodoende verliep de hele operatie voorspoedig. Zelfs de beelden die ons dierbaar waren verhuisden mee.

 

Het Mariabeeld dat vóór het huis in Esch stond, prijkt nu in het tuintje van Molenwiek. De twee beelden uit de kapel vonden een plaatsje in de hal van Molenweide terwijl het tabernakel voor Rwanda bestemd werd. Veel overtollig huisraad werd opgehaald voor Roemenië, voor Rwanda en door de St. Vincentius vereniging. Het was werkelijk onvoorstelbaar wat er allemaal geruimd moest worden na een verblijf van 115 jaar in dit grote huis!

 

Uiteindelijk bleven nog drie zusters achter om het huis te bevolken totdat het bedrijf “Building Care” van “Camelot” de zorg voor het gebouw op zich zou nemen.

 

Op 20 mei vertrokken zij als laatsten naar Den Bosch. Het naambord werd van de pilaar aan de ingang verwijderd en zo werd dus een lange periode in de geschiedenis van de Missiezusters van Onze Lieve Vrouw van Afrika ( Witte Zusters) in Nederland definitief afgesloten.

 

Na nog wat stagnatie in de verkoop tengevolge van het bestemmingsplan van de gemeente, werd het huis verkocht per 2 juli 2005. De officiële overdracht vond plaats op 1 september. De nieuwe eigenaar is een projectontwikkelaar en naar alle waarschijnlijkheid zal het huis zo verbouwd worden dat de voorgevel in stand blijft, daar het een gemeentelijk monument is. Het plan is er appartementen in te verwezenlijken, maar het zal nog wel even duren voordat dit gerealiseerd is.

 

Ons kerkhof waar 91 zusters begraven zijn en dat al enkele jaren gesloten is, wordt door de nieuwe eigenaar gerespecteerd en zal nog intact blijven totdat de termijn van tien jaar sinds de laatste begrafenis verlopen is. Uiterlijk in 2010 zullen allen die er rusten, overgebracht worden naar het kerkhof Munsel in Boxtel. Uiteindelijk zullen onze overleden zusters dus de laatsten zijn die onze “geboortegrond” gaan verlaten.

 

De Archieven

 

In Esch bevond zich ook het Nederlandse archief van onze congregatie. Het getuigt van onze missionaire activiteiten en inzet binnen en buiten Nederland van meer dan honderd jaar. Wij vonden het jammer om deze geschiedstukken verloren te laten gaan. Al sinds 1989 was deze vraag bij meerdere congregaties aan de orde gekomen en werd de organisatie "K.A.N." in het leven geroepen: dienstencentrum Klooster Archieven in Nederland met als doel de congregaties te ondersteunen en bij te staan in de verzorging en het behoud van hun archieven.

 

Jarenlang heeft een medewerker van KAN, onze zuster archivaris Wilma Hoitink met raad en daad bijgestaan in het opschonen en inventariseren van ons archief.  Dank zij haar zorgvuldigheid en zorg kon ons archief in goede staat gebracht worden. Intussen was door de gezamenlijke congregaties de Stichting “Erfgoed Nederlands Kloosterleven” opgericht met het doel om een goede locatie voor het opslaan van de kloosterarchieven te zoeken.

 

Uiteindelijk werd deze gevonden bij de Kruisheren in St. Agatha. Een grondige verbouwing en uitbreiding van het bestaande archief daar was nodig en werd afgerond. In april, net voor onze grote verhuizing konden onze archieven worden overgebracht naar dit erfgoedcentrum in St.Agatha, waar het toegankelijk zal zijn voor degenen die het materiaal willen inzien en gebruiken.

 

Wij zijn dankbaar voor deze gang van zaken en blij dat onze geschiedenis aldus bewaard zal blijven. Het adres is:

Stichting Erfgoed Nederlands Kloosterleven

Kloosterlaan 24,

5435 XD Sint Agatha.

Tel. 0485 – 31 10 07

 

Verder Nieuws

 

Op 15 augustus werden zoals gewoonlijk onze jubilaressen in het zonnetje gezet. Dit jaar vierden de zrs. Jeanne Simons, Rika de Wit, Willemien van Berkel, Gerda Slaghekke, Tonny Stortelder, Truike de Win en Corrie Vork hun gouden kloosterfeest.

Francien Franssen, die ook bij deze groep hoorde en vorig jaar overleed, werd speciaal herdacht. Zr. Irma Fijt vierde 60 jaar professie en Lies Heesters, klein maar dapper, vierde haar 70 jarig feest.

 

Sinds de sluiting van Esch was het de eerste keer dat deze dag ergens anders gevierd zou worden en er waren nogal wat twijfels of we dit jaarlijkse gebeuren konden voortzetten. Het is immers een gelegenheid waar de zusters, vooral die verder weg wonen, elkaar weer eens kunnen ontmoeten.

 

Dank zij de grote inzet van de Molenwiek communiteit en het feit dat we de kapel en koffiezaal van Molenweide mochten gebruiken werd het een geweldig succes. Weliswaar was de ruimte in Molenwiek beperkt, maar dat gaf weer het voordeel dat men elkaar gemakkelijker kon ontmoeten.

 

We hadden als vanouds een mooie eucharistieviering, een feestlied waarin de feestelingen werden bejubeld en een uitgebreid koud buffet, met veel liefde en zorg bereid door de staf van Molenweide, een extra bedankje waard. Het was een waar feest dat afgesloten werd met een korte gebedsdienst rond het geliefde Mariabeeld dat uit Esch is meeverhuisd en nu in de tuin van Molenwiek staat.

 

Missionaire Activiteiten

 

Een aantal van onze zusters verleent mantelzorg aan de oudere en hulpbehoevende medezusters. Deze behoefte neemt toe naarmate zij ouder worden. De zorg en aandacht die zij ontvangen wordt altijd erg op prijs gesteld en dankbaar aanvaard.

 

Verschillende zusters zijn nog steeds op velerlei manieren betrokken bij pastorale en sociale projecten: Eén zuster is pastorale werkster in de parochie, anderen zijn betrokken bij de strijd voor Vrede en Rechtvaardigheid via Afrika Europa Netwerk of zetten zich in voor daklozen en drugverslaafden.

 

Het werk met de straatkrant en het ziekenbezoek wordt voortgezet, zowel als medewerking aan het Liliane Fonds, de strijd tegen Vrouwenhandel en zorg voor immigranten. Zusters worden aangezocht als tolk of voor onderricht in de Nederlandse taal.

 

In een interreligieuze dialoog groep worden contacten opgebouwd met vrouwen met diverse culturele en godsdienstige achtergronden. Dikwijls wordt er ook een spontaan beroep op de zusters gedaan. Zo proberen wij, daar waar we zijn, een goede invulling te geven aan onze missie opdracht binnen onze huidige leefsituatie.

 

NIEUWS UIT HET BUITENLAND.

 

Zr. Bertie Lintsen verblijft sinds lange tijd in Amerika waar zij al jaren verbonden is aan het MERCYHURST COLLEGE in Erie, Pennsylvenia, eerst als lerares en later als “Pastoral Counsellor”.

Op 1 oktober ontving zij van deze universiteit de prestigieuze “Alumni Onderscheiding” als prijs en bekroning voor haar werk en toewijding voor het welzijn van talloze studenten.

Zij was de toevlucht voor jonge vrouwen en mannen die naar haar toekwamen met hun problemen en moeilijkheden. Vooral het feit, dat zij hen over God’s liefde voor hen sprak en hen met een glimlach en wijs woord wist te bemoedigen, werd vermeld.

Bertie is al sinds jaren ernstig ziek maar ondanks dit blijft zij zich inzetten voor degenen die haar hulp inroepen. Het werd een prachtig feest samen met staf en studenten, en eindigde met een staande ovatie van alle aanwezigen.

 

EN VANUIT AFRIKA

 

 

Met de brieven uit Afrika willen wij u laten delen in de activiteiten van onze Nederlandse zusters in Tanzania, Kongo en Rwanda. Door deze correspondentie van en naar Afrika blijven we op de hoogte van de belevenis van onze zusters daar, en voelen wij ons verbonden met hen in onze gezamenlijke missie.

 

Zr.Anna Brigitta schreef uit Mwanza (Tanzania) over haar ervaringen in een school van 340 leerlingen waar zij huishoudlessen geeft. De landelijke theorie en praktijk eindexamens waren eind oktober en er moest veel werk voor verzet worden. Ook werkt zij nog geregeld met Lepra patiënten. Sinds 2 december is zij voor twee maanden op verlof in Nederland.

 

Zr.Corrie Vork vierde haar gouden feest in Mwanza samen met een Afrikaanse zuster die ook haar 50 jarig professiefeest vierde. Het was een uitbundig en uitgebreid festijn met een eucharistieviering, koor, dansen en toespraken.

Corrie zet zich, samen met een groot aantal Afrikaanse medewerksters, nog steeds in voor Aids-patiënten en de vele weeskinderen die achterblijven. Het kantoor is weer uitgebreid, daar hun aantal nog steeds toeneemt, en als een gevolg daarvan natuurlijk ook de preventie, zorg en nazorg.

 

De zrs.Theresia Brattinga en Johanna van Oostrum houden ons vanuit Bukavu (Congo) op de hoogte van de ontwikkelingen in dit land.

Het is nog lang geen vrede en vooral de vrouwen worden dikwijls bedreigd en mishandeld.

Theresia schrijft, hoe het voor hen moeilijk is om dit alles om hen heen te zien gebeuren en het ook innerlijk te verwerken, vooral gevoelens van woede en hulpeloosheid. ”Hoe kunnen we, vooral de vele vrouwen die aangevallen zijn, helpen en begeleiden” ?, vraagt zij zich af.

 

Zr.Anne Katrien beschrijft haar apostolische inzet voor de gevangenen:

 

“Eenmaal per week mag ik officieel bezoek brengen aan de opgesloten vrouwen en kinderen in de centrale gevangenis van Kigali (Rwanda). Ik ga dan gewoon bij hen op de binnenplaats zitten, tijd nemen voor hun verhaal, delen in hun verdriet, een woord van opbeuring zeggen, en met hen uitkijken naar de dag dat het proces begint en het oordeel valt.

Ik sta te kijken hoe groot hun levenszin is. Ze willen er zijn, erkend worden, bestaan. Dat hoor ik terwijl ze zingen, dat zie ik wanneer ze dansen, dat voel ik wanneer ik met hen mag bidden.”

 

"Nog steeds zitten deze mensen vast, zonder proces, in afwachting van…. Maar zo schrijft ze verder: “Temidden van hun verdriet en uitzichtloze situatie laten zij de moed niet zakken en proberen van hun leven in de gevangenis het beste te maken. Ze houden zich bezig met handenarbeid van allerlei soort, met studie en kleine ambachten en zijn een steun voor elkaar."

 

Dit is een citaat uit een brief uit Rwanda waar 11 jaar geleden de ergste genocide in de geschiedenis van dit kleine Afrikaanse land plaats vond.

 

Ook het buurland Kongo en zoveel andere Afrikaanse landen worden al jaren geteisterd door oorlog, verkrachting en geweld. Zelfs in onze eigen omgeving neemt de onrust en angst toe.

 

De vraag dringt zich op:

 

“Zal er nog ooit vrede komen voor deze mensen, voor de wereld, voor al degenen die onderdrukt worden, die onrecht en armoede leiden?”

 

 

Toch gaan we ook dit jaar weer het kerstfeest vieren

En horen wij opnieuw de boodschap:

 

"Vrede op aarde en aan de mensen die er wonen"

 

Wat voor betekenis hebben deze woorden voor ons vandaag?

Zouden wij, in onze eigen omgeving

Vredestichters

En mensen van verzoening kunnen zijn?

Moge de nieuwgeboren Heiland ons allen helpen om Gods liefde tastbaar te maken, daar waar we zijn.

Namens alle Nederlandse Zusters, wens ik u allen

 

 

Een Zalig Kerstfeest

En

Een Gelukkig Nieuwjaar

 

 

 

 

Zr. Tiny Hölscher

Reginale overste

 

Boxtel, december 2005

 

Missiezusters van O.L.Vrouw van Afrika,

Witte Zusters van Kardinaal Lavigerie

Prins Bernhardstraat 19

5281 JH Boxtel

Bank 52.45 32 672

Giro 109.67.24

 

 

 

 

 

ADRESSEN VAN DE MISSIEZUSTERS VAN O.L. VROUW

VAN AFRIKA IN NEDERLAND

 

Webmaster-NL