....."EN WIJ DAN ?".....

Afrika is er niet zonder kleerscheuren afgekomen bij die verwoestende vloedgolf veroorzaakt door de aardbeving van 26 december 2004, Hoewel het epicentrum bij het Indonesische eiland Sumatra lag, op meer dan 7000 kilometer van de kust van Somalië, toch telt men in dit land rond de 300 doden en evenveel vermisten ! Tientallen vissersdorpen zijn volledig verwoest.

In Kenia is een jonge man van 20 jaar meegesleurd door de oceaan. De eerste keer dat deze jonge technicus uit het binnenland een dagje aan zee doorbracht is hem fataal geworden. In Tanzania zijn een tiental personen verdwenen.
En Zuid Afrika betreurt de dood van een tiental van haar onderdanen; en er worden ook nog eens 985 andere Zuid Afrikanen die zich in Thailand en Birma bevonden, vermist. In de Indische Oceaan, op de Seychellen, Mauritius en Madagaskar zijn ze er met de schrik afgekomen. Enkele vissersdorpen langs de kust zijn volledig overstroomd en hebben zware materiële schade opgelopen.

Waarom maken die Afrikaanse doden minder indruk dan die anderen?

Natuurlijk, als je de rekening opmaakt van alle doden in Zuidoost Azië en vooral als je het dodenaantal telt van de talrijke westerse toeristen, dan kun je gemakkelijk begrijpen dat de Afrikaanse kant van de tsunami de buitenlandse pers nauwelijks interesseert...

Behalve wat hulp van enige agentschappen van de Verenigde Naties is de bevolking van Hafoun, van Bender Beyla en andere vissersdorpen van Puntland (zo heet de Somalische streek aan het uitende van de Hoorn van Afrika), nog steeds aan zichzelf overgelaten.
Aan wie de schuld? Aan de Somalische krijgsheren, die, ondanks deze natuurramp, gewoon doorgegaan zijn met hun favoriete bezigheid: elkaar afslachten, en daardoor alle voedseltransporten van de Wereld Voedsel Organisatie onmogelijk maken?
Aan de Pan-Afrikaanse Organisaties die nagelaten hebben om maar de minste structuur op te zetten om de gevolgen van de aardbeving te evalueren?
Aan de westerse media, die zich alleen maar bezig hielden met de ellende van hun eigen landgenoten?

Maar ja, Afrika is natuurlijk al lang "geabonneerd" op humanitaire catastrofes, pandemieën en alle soorten epidemieën, massale verplaatsingen van bevolkingen, burgeroorlogen en genociden.

Op het ogenblik dat dit artikel geschreven werd, was het aantal slachtoffers van de vloedgolf al meer dan 200.000. Dat is heel veel!

Maar erg genoeg, dat is niet meer dan 146 dagen van ’gewone activiteiten’’ van de milities en andere groepen in de RD Congo! Een conflict dat al begonnen is in 1998 en het leven gekost heeft aan ongeveer 4 miljoen mensen van al de verschillende bevolkingsgroepen daar. Er sterven in Congo ongeveer 1000 mensen per dag door de oorlogs-omstandigheden !

De tsunami heeft meer dan één miljoen mensen van huis verdreven, maar dat is ver beneden alle recordaantallen die in Afrika regelmatig verslagen worden. Denk maar aan de genocide in Rwanda (men spreekt van 800.000 doden in 1994 en anderhalf miljoen op de vlucht geslagen mensen), de twee-en-een-half miljoen verdrevenen in Darfur, Soudan; de honderden duizenden slachtoffers van de landmijnen in Angola, de droogte in de Sahel die hele volksverhuizingen teweeg brengt.

Al die rampen hebben nooit de media van alle werelddelen kunnen interesseren. En ze hebben ook nooit de hoop kunnen verwekken van eventuele kwijtschelding of vermindering van de buitenlandse schuld.

Der materiële schade? Specialisten hebben de schade veroorzaakt door de tsunami geschat op 10 miljard dollar. De 21ste mei 2003 is de streek rond Algiers en in het bijzonder de industrieterreinen getroffen door een zware aardbeving. Economische schade van die beving: 5 miljard dollar. Maar de internationale gemeenschap heeft toen wel heel wat minder solidariteit vertoond dan vandaag.

Tony Blair, de Eerste Minister van Groot Brittannië, was nog maar pas zittend voorzitter van de G8 geworden, toen hij, op 5 januari al, de wens uitsprak dat deze formidabele solidariteit van de hele planeet uitgebreid zou worden tot Afrika, dat iedere dag zijn slachtoffers bij duizenden kan tellen, terwijl iedereen onverschillig toekijkt.

Maar wie zou je dan de schuld moeten geven? Het zou interessant zijn te weten hoeveel keer de rode telefoon van Thabo Mbeki overgegaan is om de condoleances in ontvangst te nemen in naam van zijn Afrikaanse ambtsgenoten.

Toen hij een cheque van 100.000 dollar ondertekende als bijdrage in naam van de Afrikaanse Unie, heeft Alpha Oumar Konaré, als voorzitter van deze unie, duidelijk gemaakt dat het ging om een symbolisch gebaar. Maar in zijn boodschap, gedateerd op 30 december j.l., durfde hij geen hulp te vragen voor de afrikanen die door de tsunami getroffen zijn.

Wanneer zal deze situatie eens een keer veranderen? Misschien op de dag dat de afrikanen overtuigd zullen zijn, dat aids, dat alle etnische conflicten en alle natuurrampen geen absoluut noodlot of fataliteit meer zullen zijn !

(artikel van Cherif Ouazant in "Jeune Afrique/L’Intelligent" van 9 -15 januari 2005. Vert.H.Remhs)

Webmaster-NL