Na zijn middelbare studies op het bisschoppelijk college te Roermond wilde Emile zich aansluiten bij de Witte Paters om later missionaris te kunnen zijn in Afrika. Een groot deel van zijn grootseminarie opleiding kreeg hij in Algerije en in Tunesië. Omdat in 1937 de Nederlandse provincie van de Witte Paters een grootseminarie opende in ‘s-Heerenberg, kwam Emile terug om daar zijn laatste jaar theologie studie te maken en daar werd hij ook priester gewijd. Hij was altijd een heel goed student geweest, had een duidelijke en tevens praktische kijk op zaken, en was zeer ondernemend. Hij was een plezierig en hartelijk mens in de omgang.

Een klein jaar na zijn priesterwijding vertrok hij naar Tanzania waar hij in het bisdom Sumbawanga negen jaar werkzaam was in het basis apostolaat in de parochies Mamba en Uwira (1938-1947). In de loop van 1947 werd hij teruggeroepen naar Nederland om docent te worden aan het grootseminarie te ’s-Heerenberg. Voor de zielzorg in het bisdom Sumbawanga werd dit als een groot verlies gevoeld. Na een inloopperiode van een jaar als docent, werd hij in juli 1948 rector van dit seminarie en bleef dit acht jaar lang (1948-1956). Maar Emiel was blij toen hij zijn werk aan een ander kon overdragen, en binnen de kortste keren was hij onderweg, terug naar Tanzania. Hier ging hij weer pastoraal werk doen, eerst in de parochie te Kabanga en korte tijd later in de kathedrale parochie te Kigoma, waar hij heel goed en hard werkte en het uitstekend naar zijn zin had. Plotseling werd hij in februari 1962 daar weggeroepen om weer docent te worden, doch dit keer om in Kipalapala jonge, pas aangekomen missionarissen de Swahili taal bij te brengen. Het was een geluk voor hem dat hij tegelijkertijd pastoraal werk kon doen in dat dorp. Doch dit was slechts van korte duur, want in januari 1965 was Emiel helemaal terug in het parochiewerk, waar hij zijn tomeloze energie vooral kwijt kon in de parochies Nyama-nyere, Chala en Laela. Veel van de feestgaven die hij kreeg bij zijn veertigjarig priester- en missionaris-jubile-um, werden omgezet in cement, deuren, ramen en daken voor een drietal kerken in buitenposten van achthonderd tot twaalfhonderd inwoners.

Korte tijd later, juni 1979, vond Emiel het genoeg en besloot om terug te keren naar Nederland. Maar dat wil niet zeggen dat hij op rust ging. Begin december 1979 nam hij het pastoraat in het kerkdorp Azenray nabij Roermond op zich. Hier heeft nog bijna vijf jaar uitstekend pastoraal werk verricht. Maar op een gegeven moment was het genoeg: begin juli 1984 trok hij zich terug naar het bejaardenhuis van de provincie in Boxtel, en twee jaar later verhuisde hij naar Heythuysen, waar hij zeventien volle jaren heeft mogen genieten van zijn ‘oude dag’, alhoewel met de jaren zijn krachten afnamen en zijn leven daardoor moeilijker werd. Op zaterdag 27 december had hij bezoek van familie, voelde zich daarna vermoeid en niet lekker, en in de loop van de avond kreeg hij koorts. Omdat Emiel niet reageerde op medicijnen en omdat zijn huidskleur veranderde werd later op de avond de huisarts gebeld. Toen deze kwam, was Emiel al naar de Heer gegaan. Een rijk en zeer actief missionarisleven was ten einde.

Webmaster-NL