Wim was nog jong toen in 1930 zijn ouders verhuisde van Neer naar Sterksel om er een boerderij te beginnen. Na schooltijd en in de vakanties hielp hij als oudste zoon zijn vader op het bedrijf wat hij na de lagere school bleef doen tot hij 16 jaar was en zijn jongere broer zijn plaats kon innemen. Wim ging naar het seminarie bij de Priesters van het h. Hart in Helmond en later in Bergen op Zoom. In juni 1942 stapte Wim over naar de Witte Paters en hun college in Sterksel. Vandaar volgde hij de normale weg van onze kandidaten via Huize St. Charles in Boxtel, St. Bonifacius-huis in 's-Heerenberg, waar hij in 1951 zijn missionaris-eed aflegde, en tenslotte Monteviot House in Schotland, waar hij op 31 mei 1952 priester werd gewijd. Zes maanden later was hij onderweg naar Mbarara in Oeganda, waar hij meer dan veertig jaren lang pastoraal werk heeft gedaan in verscheidene parochies.

Afgezien van het regelmatige parochiewerk gaf Wim godsdienst onderricht op zowel een katholieke alsook op een openbare middelbare school, en zette zich ook in voor de jeugd via de padvinders en de Xaverianen. Ook de Eucharistische Kruistocht en het Maria-legioen met meer dan 1200 leden alleen al in zijn eigen parochie, vroegen veel van zijn tijd. En hij bleef zijn afkomst trouw : koeien, varkens en kippen waren er volop; ook ossen om de mensen te helpen met het beploegen van hun velden.

In 1967 werd hij te Rwengiri tot bouwpastoor benoemd van een klein kerkje opgetrokken uit klei met een sacristie om in te wonen. De grote parochiekerk kwam er, en later ook scholen, lagere en middelbare; de parochie groeide en telde zo'n 15.000 katholieken. In de tijd van Amin en Obote, toen veel mannen omkwamen in de oorlogen, zette Wim zich in om hutten te bouwen voor de achterblijvende weduwen en kinderen, en hij zorgde voor het onderwijs van die kinderen : hij had wel tachtig weeskinderen voor wie hij zorgde met schoolgeld, eten en kleding.

In 1994 was het genoeg voor Wim. Met de jaren was zijn gezondheid er niet beter geworden. In mei 1994 kwam hij met vakantie naar Nederland, en na rijp overleg besloot hij hier te blijven. In augustus van dat jaar koos hij "St. Charles" te Heythuysen als zijn woonplaats. Hier heeft hij een goed aantal jaren met plezier geleefd en de goede zorg van de medewerk(st)ers geapprecieerd. Hij verliet ons geheel onverwachts. Op vrijdagochtend werd hij gemist in de kapel en aan tafel. Zijn medebroeders vonden hem zittend in zijn stoel op zijn kamer. De Heer was zonder aankondiging bij hem aangegaan.