Wij als nieuwe bewoonsters van de Molenwiek hebben een drukke en bewogen tijd achter de rug. Vanwege omstandigheden en de tekenen van de tijd, waren we genoodzaakt om ons allen zo geliefd “Sancta Monica” in Esch te verlaten en “kleiner te gaan wonen”.

Dat we in de “Molenwiek“ mochten komen, kwam voor ons als een geschenk uit de hemel ! Op maandag 2 mei 2005 was het dan zo ver dat de grote verhuiswagens voor de deur stonden. Na drukke weken van voorbereiding moesten we nu afscheid nemen van dit dierbare plekje. Met gemengde gevoelens en weemoed in het hart, maar tegelijkertijd vol verwachting, vertrokken we naar ons nieuwe thuis.

De hartelijke ontvangst bij aankomst deed ons bijzonder goed. Om 12.00 uur de heerlijke maaltijd in de Bro.van Oirschot zaal op Molenweide waar we meteen al kennis maakten met enkele personeelsleden, contactpersonen en coördinatrices.

En toen we eindelijk ’s avonds onze kamers mochten betrekken kwamen de heer Metz, directeur van Molenweide, en Judith van Wanrooij, hoofd verzorging en verpleging van Molenweide, ons ieder persoonlijk verassen met een prachtig bouquet tulpen!

De voorbije maanden zijn we druk in de weer geweest om van ons huis een gezellig thuis te maken. Ook de omgeving werd niet vergeten. Dank aan al degenen die ons hier op velerlei wijzen zo behulpzaam zijn geweest.

 

We willen van deze gelegenheid gebruik maken om ons nu even aan u voor te stellen:

Hallo lieve mensen. Mijn naam is Gerda Slaghekke. Hebben jullie ooit dit liedje gehoord, het begint zo : “Er ligt tussen Dinkel en Regge een land…”?  Wel nu, deze Regge loopt door het stadje Rijssen, mijn bakermat. In 1932 zag ik als tukker voor het eerst het Levenslicht en mag er nu nog dagelijks van leven en uitdelen. Ik was het vijfde kind (er volgden nog 4 broertjes) in een degelijk katholiek gezin temidden van een streng gereformeerde gemeente. Naast klooster en kerk gedijde ik wel.

Verwondert het u dat ik in 1953 bij de Witte Zusters van Afrika belandde? Na de missionaire vorming vertrok ik naar Tanzania (Oost Afrika). Daar werkte ik als onderwijzeres de eerste 10 jaar; na een pastorale opleiding mocht ik als catecheet in parochie en vormingscentra  mijn krachten inzetten, fijn gewerkt met de Afrikanen.

Helaas werd ik ziek en in 1990 koerste ik af naar ons kikkerlandje. Na 15 jaar Esch nu de Molenwiek. Hoe zou ik, denkt u, me hier thuis gaan voelen als molenaarsdochter? Een keer raden! Gods wegen zijn wonderbaar.

En hier is Antoinette Winkelman.

Geboren in 1933 te Zwolle als laatste in een gezin van 4 kinderen. Een  nakomertje. Bij de zusters van Liefde van Tilburg deed ik mijn schoolopleidingen waarna ik de verpleegstersopleiding volgde in Zwolle bij de Zusters onder de Bogen.

Ofschoon gevormd door zoveel lieve en goede zusters, koos ik in 1957 toch voor de Missiezusters van Onze Lieve Vrouw van Afrika, de Witte Zusters. In 1962 vertrok ik naar Tanzania waar ik werkzaam was als verpleegster, vroedvrouw en docente. Later belandde ik in het administratieve en secretariële werk van een parochie en de congregatie.

In 1993 keerde ik terug naar Nederland en werd mij gevraagd om het werk als secretaresse voor onze congregatie op mij te nemen. En dat doe ik nog steeds tot op de huidige dag ! Vier morgens in de week op de fiets naar ons regiohuis in de Prins Bernhardstraat. Als bakkersdochter voel ik me ook wel een beetje verwant met een “Molenwiek” en ben ik hier al helemaal thuis.

Jeanne Simons, één van de acht in de Molenwiek. Ik ben geboren in Helvoirt. Wie kent niet het boek : “Helvoirt aan de Lei“ ? In 1953 koos ik voor Afrika en daarvoor heb ik mijn vorming gehad bij de Missiezusters van O.L. Vrouw van Afrika ( Witte Zusters)

Na 2 jaar vertrok ik naar Noord-Afrika, Algiers voor een praktisch vormingsjaar. Mijn verdere Missionarisleven heeft zich afgespeeld in Tanzania en Kenya. Daar heb ik vooral gewerkt met vrouwen en in de jeugdzorg. Ik kwam toen in aanraking met aids patiënten die ik regelmatig bezocht. Nu ben ik ruim 2 jaar terug in Nederland, met heel veel goede herinneringen aan de mensen met wie ik werkte en woonde. Nu “draai” ik ook mee in de Molenwiek.

 

Mijn naam is Maria Schoorlemmer en ik ben geboren in 1931 in hartje “Salland”, Overijsel als oudste van 10 kinderen. Al vroeg hielp ik mee in het boerenbedrijf.

Doch in 1951 ging ik naar de Witte Zusters in Esch. Na een periode in Algerije en Engeland vertrok ik in september 1955 naar de Missie in Tanzania. Daar heb ik ruim 43 jaar gewerkt, vooral veel vrouwen begeleid en toegerust voor sociale en pastorale taken.

Mijn agrarische achtergrond hielp mij om dicht bij de mensen te zijn met kleine tuinkwekerijen en bomenplanten project, kortom de vrouwen helpen door zelfredzaamheid hun eigen situatie te ontwikkelen.

De laatste 12 jaar in Dar es Salaam, kreeg ik te maken met het AIDS probleem. Nu hier terug in Nederland help ik wel eens met tolken voor zieke vluchtelingen en ben ik actief in de Stichting Religieuzen tegen Vrouwenhandel (S.R.T.V) Met nog steeds een groene vinger hoop ik dat de “Molenwiek” een fraaie woonplek blijft.

Ik ben Willemien van Berkel, geboren en opgegroeid hier in Boxtel op Nergena. Van jongs af aan vertrouwd met de congregatie van de Witte Zusters, waar we hemelsbreed dicht bij woonden. Mijn ouders hebben mij de liefde voor Afrika meegegeven en hadden er veel voor over.

In 1953 raakte mij deze vonk zodanig dat ik intrad bij de Witte Zusters omdat ik in Afrika wilde gaan leven en werken. Na 3 jaar Noord-Afrika, verbleef ik eerst in Nederland gedurende 8 jaar en daarna in 1967 werd de Afrika droom pas werkelijkheid voor mij.

Ik heb veel met en voor vrouwen gewerkt en pastoraal werk in afgelegen dorpen tot einde 1992. Dit bleek een “voorgoed thuiskomen” en sindsdien was ik nodig in de communiteit van Esch. Nu mag ik met mijn medezusters in de Molenwiek en dus op mijn geboortegrond in een rustiger tempo “meedraaien” en genieten van dit mooie huis en omgeving.

Ik heet Francien van Berkel, tweelingzus van Willemien. Geboren op 25 december 1930 in Boxtel. We waren de twee oudste kinderen, later volgden nog 5 anderen. Ons vader had een zus bij de zusters van J.M.J., moeder een zus bij de Witte Zusters en nog een broer bij de Witte Paters.

De missieliefde voor Afrika hebben we als het ware met de moedermelk meegekregen. Afrika heeft me altijd geboeid en daarom trad ik in 1956 in bij de Witte Zusters waar Willemien al was sinds 1953. In 1960 mocht ik naar Afrika vertrekken.

Tot 1993 heb ik daar mogen werken met veel plezier. In het basisapostolaat mocht ik heel dicht bij de mensen staan vooral de vrouwen en de jeugd. In 1993 moest ik naar Nederland terug komen vanwege gezondheidsproblemen. Ik heb daarna 6 jaar in Boxtel Oost gewoond en gaf als vrijwilligster een helpende hand op verschillende plaatsen.

Intussen probeerde ik weer wortel te schieten in dit, voor mij, zo anders geworden Nederland. Daarna nog 2 jaar op Sancta Monica gewoond en nu dan meegekomen naar de Molenwiek. Ik begin me al thuis te voelen in deze prachtige omgeving en als rasechte Boxtelse zal het allemaal wel lukken.    

 

Graag wil ik me ook even voorstellen: ik ben Toos van Kaam geboren en getogen in IJmuiden-Oost als nummer 7 in een gezin van 16 kinderen waarvan 3 kinderen  binnen het jaar gestorven zijn. Op 27 jarige leeftijd trad ik in bij de Missiezusters van O.L.Vrouw van Afrika, ook wel de “Witte Zusters” genoemd.

Mijn eerste benoeming kwam in 1961 voor de Verenigde Staten. Daarna volgde een studie theologie in Engeland. In 1967 vertrok ik naar Ghana waar ik tot 1991 (met enkele onderbreking van studie en vakantie) werkzaam ben geweest.

In 1991 kwam ik terug naar Nederland en werkte voor 3 en half jaar  in de “Lambertus  parochie” van Haelen en vervolgens 8 jaar in Den Haag in de parochie van Teresia van het kind Jezus.

In 2003 is de kleine communiteit in Den Haag gesloten en werd Esch mijn nieuwe woonplek. Dat heeft niet lang moge duren want in december 2004 kwam het grote nieuws dat  “Sancta Monica “ verkocht zou worden en wij onze intrek elders zouden innemen. Hier ben ik dan, als één van de gelukkige bewoonsters van “Molenwiek.” Momenteel zet ik me in voor vluchtelingen en werk ik actief mee in de Stichting Religieuzen Tegen Vrouwenhandel (STRV)

Een  van de acht hier in de Molenwiek moet de jongste zijn en tot nu toe ben ik dat. Mijn naam is Truus Bos. Bij mijn intrede in de wereld in 1935, werd ik al verwelkomd door 2 broers en 2 zussen. Na mij kwamen er nog eens 2 broers bij.

Door de roepstem van binnenuit, kwam ik in 1957 bij de Missiezusters van O.L.Vrouw van Afrika (Witte zusters) Van de 70 jaren van mijn leven heb ik er 30 in Burkina Faso en 10 in Mali (West-Afrika) mogen door brengen. Hier bestond mijn werk vooral in de omgang met vrouwen en meisjes in pastoraal en sociaal werk. Verschillende jaren heb ik  met een medezuster een gedeelte van een parochie, die zeer uitgestrekt was, onder verantwoordelijkheid gehad.

Ook heb ik deelgenomen aan de vorming van  meisjes, bij de oprichting van een nieuw te stichten inlandse Congregatie.De laatste 10 jaar in Mali was ik vooral met moeders voor de kindercatechese belast. Sinds 6 jaar moest ik vanwege gezondheid afscheid nemen van Afrika en draai nu mee in de Molenwiek, soms ook met een wiekslag links, naar de Walpoort-School,  of in  conversatie met migranten vrouwen.