IN MEMORIAM
Omringd door medezusters, familie en kennissen hebben we op 11 november 2004 afscheid van Zr. Wilhelmina genomen in de kapel van “Sancta Monica” te Esch.
Daarna werd zij begraven op de begraafplaats Munsel te Boxtel waar zij rust temidden van haar medezusters. Tijdens de uitvaartdienst werd haar missionarisleven door Zr. Tiny Hölscher als volgt verwoord.
Van harte wil ik U allen welkom heten bij deze viering.
Vandaag zijn we hier bij elkaar gekomen om afscheid te nemen van onze zuster Willie Zandvliet en haar aan de Heer toe te vertrouwen. In haar verliezen wij een vrolijke, opgeruimde en zorgzame medezuster. Zij mocht de gezegende leeftijd van 96 jaar bereiken. De laatste maanden ging echter haar gezondheid achteruit en werd zij steeds minder aanspreekbaar. In de nacht van 7 november en in het bijzijn van haar medezusters is zij na een lang leven van grote toewijding en dienstbaarheid rustig van ons heengegaan.
Zuster Willie werd geboren in Aalsmeer op 21 juni 1908 in een groot, diep gelovig gezin. Het huisgezin telde 16 kinderen waarvan er twee heel vroeg zijn gestorven. Het oudste jongetje verdronk op jeugdige leeftijd. Haar broer Wim trad in bij de Witte paters. Zijn overlijden enkele jaren geleden trof haar diep en zij kwam er dan ook herhaaldelijk op terug.
Willie maakte kennis met religieuzen toen zij na de lagere school naailessen nam bij de zusters van Amersfoort die in Uithoorn een klooster hadden betrokken. Toch ging haar verlangen uit naar de Missie en op 18 maart 1931 kwam zij naar Esch om zich op haar missionarisleven voor te bereiden. Na 18 maanden vertrok zij naar Algiers voor het noviciaat en deed er haar eerste geloften in oktober 1934. Na haar professie bleef zij in Noord-Afrika waar zij benoemd werd voor Huize La Providence (Voorzienigheid). Zij werkte daar in de bakkerij, een grote onderneming, want hier werd het brood bereid voor de zusters in het Moederhuis, het sanatorium, en ook voor de weeskinderen. “Wij vormden een fijne communiteit van 6 zusters”, schrijft zij later, “we hebben heel wat getranspireerd maar ook veel plezier gehad samen”.
Na nog één jaar in Biskra werd zij benoemd in Boxtel in 1937 om zich op haar eeuwige geloften voor te bereiden. Zij kreeg de zorg voor de huishoudelijke taken in “Huize Lavigerie” te Boxtel. Zij maakte zich bijzonder geliefd bij de jongere zusters die in Veghel studeerden. Zij stond klaar voor hen als zij in de weekenden thuis kwamen en zorgde ervoor dat ze op maandag alles weer schoon en gestreken mee konden nemen. Zij was graag in Boxtel en voelde zich er heel gelukkig.
Met het uitbreken van de oorlog kon zij niet teruggaan naar Afrika en zo was zij één van de pioniersters, die in 1948 als eersten het tuinmanshuisje in Sterksel betrokken om alles voor de komst van de oudere zusters gereed te maken. Met haar prettig karakter en zin voor humor had zij de zorg voor haar huisgenoten. Iedereen die in Sterksel kwam vond daar onze zuster Willie in de keuken waar zij, met een korte onderbreking, ruim 30 jaar de scepter zwaaide, “geholpen door de zuster econoom”, schrijft ze later, “want wat rekenen betreft was ik geen bolleboos, het was mijn slechtste punt op school”. Als een eenvoudig en diep gelovige vrouw beleefde zij haar relatie met haar Heer en zette zij zich met grote liefde en toewijding al die jaren in voor haar medezusters.
In 1986 verliet zij haar geliefd Sterksel en nam haar intrek in “Sancta Monica” te Esch, om het wat kalmer aan te gaan doen. Toch was zij ook daar nog altijd in de weer en wist zich op allerlei manieren dienstbaar te maken. In 1994 nam zij uiteindelijk haar intrek in Etten-Leur voor een welverdiende rust.
De laatste jaren werden getekend door een toenemend geheugenverlies en omdat zij meer zorg nodig had verhuisde zij naar de verpleegafdeling “Mariahof”waar zij de laatste jaren liefdevol werd verzorgd. Zij bleef echter haar zin voor humor behouden en kon soms hele rake opmerkingen maken. Zij was altijd een vrouw van weinig woorden geweest met een groot observatievermogen en een fijngevoeligheid voor schoonheid. Dit bracht zij tot uiting in haar kleurenkeuze bij het tekenen en haar voorkeur voor klassieke muziek. Zij zong graag en naarmate zij zich verder in haar eigen wereldje terugtrok bracht zij haar dagen door met zingen en neuriën totdat zij ten slotte meer en meer passief aanwezig was.
Op 28 oktober vierde zij nog temidden van haar medezusters haar 70 jarig kloosterfeest. Heel stilletjes genoot zij van de mooie kaarten en bloemen die voor haar stonden. Zij kon niet genoeg krijgen van het bewonderen van die ene kaart vol met kleurrijke tulpen zoals alles wat kleur en harmonie uitstraalde haar aandacht trok tot het laatste toe. Het was al niet meer mogelijk een gesprek met haar te voeren. Daarom was iedereen zoveel te meer getroffen toen ze plots aan het einde van het samenzijn zei: “ Het is mooi geweest.”
Terugkijkend op haar lange leven kon zij schrijven:
“Ik heb mij in alle situaties voor honderd procent Missionaris van O.L.Vrouw van Afrika gevoeld ondanks alle tegenspoed, maar ook in alle voorspoed. Ik ben de Heer dankbaar voor mijn gezondheid, maar vooral voor mijn lieve medezusters. Als je ouder wordt denk je er wel eens aan terug, dat in de drukte van al dat werk de Heer wel eens te veel vergeten werd.
Dank ook aan Hem die ons heeft samengebracht”.
Lieve Willie, je mag nu voor altijd genieten van de oneindige schoonheid van je Heer en Meester die je zoveel jaren met grote trouw, liefde en eenvoud hebt gediend.
Onze oprechte dank gaat uit naar allen die zuster Willie zo liefdevol hebben verzorgd en aan haar medezusters die haar zo trouw hebben bezocht en bijgestaan.
Lieve Willie, rust in Vrede.
