Geboren te Den Bosch : 25 september 1911
Eerste Professie : 25 oktober 1942
Gestorven te Heeswijk : 18 juni 2004
Omringd door medezusters, familie en kennissen hebben we op 23 juni 2004 afscheid van Zr. Jeanne genomen in de kapel van “Sancta Monica” te Esch.
Daarna werd zij begraven op de begraafplaats Munsel te Boxtel waar zij rust temidden van haar medezusters. Tijdens de uitvaartdienst werd haar missionarisleven als volgt verwoord.
We zijn hier vandaag samengekomen om afscheid te nemen van Zr. Adriana van der Pas, Zr. Jeanne zoals zij door ons werd genoemd.
Ofschoon de conditie van Zr. Jeanne steeds slechter werd en we haar overlijden al wel hadden voorzien, is zij toch nog vrij onverwachts in de vroege vrijdagmorgen van 18 juni van ons heengegaan.
Zr. Jeanne werd op 25 september 1911 geboren in Den Bosch, een stad die haar altijd nauw aan het hart bleef gelegen. Haar ouders Antonius van der Pas en Wilhelmina van Herpen kregen twee kinderen, Jeanne en haar oudere broer.
Na het lager onderwijs werkte Jeanne 11 jaar als winkeljuffrouw bij Vroom en Dreesman in Den Bosch. Later ontmoette zij, tijdens het koffiedrinken in de eetzaal van “Huize Cunera” in Heeswijk, nog een oud-collega van haar en waren we getuige van een geanimeerd gesprek waarin oude herinneringen werden opgehaald.
In oktober 1939, op 28 jarige leeftijd, trad Jeanne in bij de Missiezusters van O.L. Vrouw van Afrika in Esch en 25 oktober 1942 legde zij er haar eerste geloften af.
Het was oorlog en er was dus nog geen sprake van een vertrek naar Afrika. Na haar noviciaat in Esch verbleef zij enkele jaren in Boxtel.
Na haar eeuwige geloften in 1946, volgde zij de Medische Missiecursus in Rotterdam en ging vervolgens naar Breda voor de verpleegstersopleiding waar zij in 1949 haar Verpleegsters diploma A haalde gevolgd door de kraamaantekeningen.
In 1950 kon zij eindelijk naar Tanganyika, het tegenwoordige Tanzania in Oost- Afrika, vertrekken. Zij werkte daar achtereenvolgens als verpleegster in Ujiji, Sumve, Karema, Chala en Kakonko. Zij was een zeer nauwgezette verpleegster. Wat ze ook deed was tot in de puntjes verzorgd en uitgevoerd.
In Kakonko vingen de zusters ook enkele vrouwen op die in een moeilijke situatie waren terecht gekomen en namen de zorg op zich voor verschillende weeskinderen. In de kliniek liet Jeanne de patiënten in natura betalen voor hun behandeling: een bakje bonen, maize of een kip. Op die manier kon zij zorgen voor voedsel voor deze vrouwen en kinderen.
Van 1961 tot 1963 werkte zij als verpleegster in de communiteit te Boxtel. Gedurende deze periode was zij ook in de gelegenheid om zich wat meer te specialiseren op medisch gebied en haar Engels op te frissen. In 1963 vertrok zij voor de tweede maal naar Tanzania en werkte als verpleegster in Sumve en Usongo.
In 1968, 57 jaar, kwam zij ziek naar Nederland terug. Na behandeling en een goede rust, begon zij als verpleegkundige te werken in het ziekenhuis “ Duinendaal” te Boxtel.
Toen dit ziekenhuis verhuisde naar het nieuwe Lidwina ziekenhuis in Boxtel, verhuisde Jeanne mee en was daar nog als “part-time “ verpleegster werkzaam totdat zij in 1976 vijfenzestig jaar werd
In 1978 maakte Jeanne deel uit van de communiteit in Oss en in 1980 van de communiteit in Biezenmortel.
Jeanne was heel gevoelig, had een sterke wil, hield van precisie en nauwlettendheid met een dosis kritiek en ook humor. Haar artistieke talenten, die zij van haar vader had geërfd, benutte ze door mooi schilder en borduurwerk te maken. Ze hield van poëzie en goede boeken en maakte een goed gebruik van de bibliotheken waar zij woonde.
Na haar tweede heupoperatie in 1988, bleef Jeanne gehandicapped en had meer zorg nodig.
In 1991 nam zij haar intrek in Huize Molenweide te Boxtel waar zij 7 jaar mocht genieten van de goede zorg aldaar. Toen zij niet meer kon lopen, was zij erg blij met een elektrische rolstoel waar zij nu zelfstandig mee rond kon rijden.
Jeanne werd echter steeds meer gehandicapped en had daardoor meer en meer zorg nodig. Daarom verhuisde zij in 1998 naar het verpleeghuis “Huize Cunera“ te Heeswijk. In het begin had Jeanne het hier heel moeilijk mee. Ze begreep niet goed waarom ze had moeten verhuizen. Bij het afscheid nemen na onze bezoekjes, kreeg ze het vaak te kwaad en pinkte dan een traantje weg.
Maar geleidelijk aan raakte zij gewend, was met haar situatie verzoend, tevreden en heel dankbaar voor de goede verzorging die zij in Heeswijk mocht ondervinden. Zij keek uit naar de geregelde bezoeken van de Witte Zusters. De contacten met haar enige nicht en haar twee kinderen waren erg kostbaar voor haar.
Jeanne genoot van het leven en van alles wat door het personeel van het verpleeghuis werd georganiseerd : de vierdaagse wandelingen, de gezellige middagen, de bezigheidstherapie, enz.
Langzamerhand ging haar gezondheid echter achteruit en moest zij meer en meer uit handen geven. Ze kreeg moeite met het bedienen van haar elektrische rolstoel en vond het moeilijk te accepteren dat hij niet meer deed zoals zij het wilde : vooruit gaan in plaats van achteruit ..
Maar later liet ze zich heel gewillig vervoeren in een gewone rolstoel al was het in het begin wel even wennen om zich niet meer zelfstandig te kunnen verplaatsen.
Jeanne was een prettige persoon in de omgang, had een groot gevoel voor humor en was altijd in voor een grapje. Zij kon daarbij hartelijk lachen. Het verplegend personeel kon soms zeggen: “ Ja, Jeanne is weer ondeugend ! “.
Zij bleef meeleven met het wel en wee van Afrika en met de zusters die daar nog werkzaam waren. Wanneer die op verlof kwamen en foto’s lieten zien, leefde ze helemaal op, vroeg honderduit over de personen en de plaatsen die zij op de foto’s zag. Zelfs toen zij al ziek te bed lag, leefde ze op toen haar een fotoalbum werd getoond van haar tijd doorgebracht in Boxtel, Adrianastraat en Biezenmortel.
Ondanks haar zwakke gezondheid, wilde zij nog graag blijven leven. Als men het naderende einde wel eens aanstipte zei ze : “ Maar ik wil nog niet dood ! “.
Doch de laatste maanden, toen haar conditie steeds meer achteruit ging, voelde zij dat haar leven ten einde liep. Zij accepteerde dit in grote eenvoud en overgave. Ze bleef tot het laatst geinteresseerd in alles en was blij met de bezoeken.
In de nacht van 18 juni werd de polsslag van Jeanne heel erg zwak en het verplegend personeel waarschuwde ons. Helaas, toen we om 3.15 uur bij Jeanne kwamen was zij reeds vredig ingeslapen.
Zoals zij de laatste tijd in overgave en tevredenheid leefde, is zij van ons heengegaan.
Van harte willen wij van deze gelegenheid gebruik maken om het verzorgend personeel van “Huize Molenweide” en “Huize Cunera” hartelijk te danken voor de goede zorgen die zij van u allen mocht ontvangen.
Uw meeleven heeft er toe bijgedragen dat zij haar onmacht en ziekte kon accepteren. Zij bleef steeds een tevredenheid uitstralen met een glimlach op haar gezicht.
Onze dank gaat ook heel speciaal uit naar haar enige nicht Marie Thérèse die veel voor tante Jeanne heeft gedaan en betekend. Helaas kon zij hier niet aanwezig zijn maar zij heeft een e-mail gestuurd die straks door haar dochter Marielle zal worden voorgelezen.
Lieve Jeanne, wij zijn dankbaar dat jij zo lang bij ons mocht zijn. Wij vertrouwen je nu toe aan die liefdevolle God die jouw riep tot het Missionarisleven en aan wie jij gehoor gaf. Moge je nu genieten van Zijn eeuwige licht en vrede.
