Zr. Francine van Geel ( François de Paule )
Geboren te Roosendaal : 23 oktober 1924
Eerste professie : 28 oktober 1951
Overleden te Eindhoven : 4 juli 2004

Een woord ten afscheid

ter gelegenheid van het overlijden van Zr. Francine van Geel.

Van harte wil ik U allen welkom heten bij deze viering, waarin wij afscheid nemen van onze medezuster Francine van Geel. Meer dan 50 jaar was zij lid van onze Congregatie. Na een langdurige ziekte moeten wij haar nu uit handen geven en haar toevertrouwen aan de God van leven, die zij zo getrouw heeft gediend.

Met elk afscheid van een dierbare overledene worden we steeds weer geconfronteerd met het mysterie van de dood. En in deze dagen van rouw en verdriet kwamen de woorden van Psalm 103, telkens bij mij terug:

Mensen,

hun dagen zijn als het gras,
Zij bloeien als bloemen in het open veld.
Dan waait de wind en zijn zij verdwenen.

Maar……..zo vervolgt de psalmist:

Duren zal de liefde van God
Voor allen die zijn Verbond bewaren,
Zijn woord behartigen en het volbrengen.

In dit geloof willen wij vandaag op een dankbare manier zij, die eigenlijk te vroeg van ons is heengegaan, gedenken en uitgeleide doen.

Francine was een hartelijke, vrolijke, zeer capabele en toegewijde medezuster, die met hart en ziel missionaris was. Zij had, zoals ze zelf zei, God toegelaten in haar leven, gegrepen als zij was door die grote echte liefde.

Gelovig in het leven staan: verlangen, bespeuren, ervaren, dat God iets van doen heeft met ons leven, ja alles van doen heeft. “Hij wilde met mij in zee gaan”, kon zij later in heilige verwondering zeggen, “met mijn goede en scherpe kanten. Ik heb Gods trouw ontmoet en geprobeerd Zijn liefde en trouw op mijn beurt door te geven”.

Ook Maria’s levenshouding van toelaten, loslaten , overlaten, haar gelovig overgegeven leven heeft haar zeer sterk geïnspireerd.

Deze gedachten hebben haar leven getekend en haar kracht gegeven op haar levensweg.

Hiervan mocht zij 20 jaar doorbrengen in Tanzania, in Oost Afrika, waarvan het grootste deel in Ndala. Dit was pionierswerk, want zij stond mede aan het begin van de eerste katholieke vrouwelijke onderwijzersopleiding. Vooral de Afrikaanse zusters, die zij een warm hart toedroeg, hebben van haar kennis en toewijding kunnen profiteren. Francine heeft hen doen groeien in zelfvertrouwen zodat zij op hun beurt anderen konden opleiden.

Ook heeft zij veel kunnen betekenen voor de Congregatie, eerst als Provinciale econome en daarna als Provinciale overste van de Nederlandse Provincie.

Later vertrok zij naar België waar zij nogmaals dienstbaar was aan haar medezusters als econome van de Belgische Provincie. Zij was ruimhartig en zorgde ervoor dat de zusters alles hadden wat zij nodig hadden. Ook moedigde zij hen aan eigen verantwoordelijkheid te nemen.

Terug in Nederland en na een goede vakantie werd zij gevraagd als overste van de communiteit van Esch.

Vooral op geestelijk gebied had zij veel te bieden en zij heeft veel zusters mogen begeleiden in retraites en bezinningsdagen. Zij had een gave om in persoonlijke gesprekken mensen te bemoedigen en haar gewaardeerde bijdrage te leveren aan de verdiepingsbijeenkomsten van de communiteit.

Ook de “STAPSTENEN”, de tweemaandelijkse bezinningstekst, die zij voor de “Missionaire Beweging van Afrika” schreef, werden heel erg gewaardeerd en getuigden van haar diepe missionaire spiritualiteit.

In juli 1999 mocht zij een sabbattijd doorbrengen in Etten-Leur. Ze voelde zich er thuis, ook al voelde zij heimwee naar de nestgeur’ van de Witte Zusters, heimwee naar Afrika. Zij was heel dankbaar voor de hartelijke ontvangst en deze tijd die haar gegeven was. “Het was een bijzondere ervaring in mijn leven als Witte Zuster,” kon zij later zeggen.

Een nieuwe uitdaging kwam op haar weg: In Eindhoven, samen met een medezuster, een communiteit beginnen in het KVH St.Annaklooster, klooster Terhaghe, bij de Zusters van Liefde van Jezus en Maria. “Als missionarissen”, zei ze, “ hebben we keer op keer onze tent moeten opslaan en weer afbreken, dit is de volgende …. De laatste??”

In januari van dit jaar bleek dat zij ongeneeslijk ziek was. “ Wat een schok”, zo schreef zij, “om geconfronteerd te worden met een bericht dat je in maanden moet gaan rekenen om je leven af te ronden. Ik voel me gedragen door heel veel mensen en voel Gods nabijheid. Het vuur staat op het ogenblik op een lager pitje.”

Heel bewust, met grote wilskracht en vooral met een diep geloof heeft zij deze laatste maanden toegeleefd naar de uiteindelijke voleinding van haar leven. Velen hebben intens met haar meegeleefd en haar bezocht. Op zondag 4 juli mocht zij haar leven hier op aarde beëindigen, om deel te gaan nemen aan

HET FEESTMAAL, AANGERICHT DOOR DE HEER OP ZIJN BERG.

In een laatste gesprek dat ik met haar mocht hebben zei ze dat ze dankbaar was voor al wat ze samen met haar zusters heeft mogen doen voor het Godsrijk.

“Zeg maar tegen degenen die mij uitgeleide doen dat ik diep in mijn binnenste altijd heel gelukkig ben geweest in mijn roeping. Dat ik mijzelf heb kunnen ontplooien en van mijn talenten gebruik heb kunnen maken en dat ik met hart en ziel missionaris ben geweest.”

Wij nemen nu afscheid van Francine in deze Eucharistieviering. Een dankdienst voor haar rijke en bewogen leven met een visioen van toekomst.

”Ikzelf“, zo zei ze, ”zal er hopelijk met een knipoog naar kijken en gelukkig zijn.” Francine, dit wensen we je van harte toe.

Ik wil allen die haar deze laatste maanden met zoveel liefde hebben omringd en bezocht van harte bedanken.

Zr. Tiny Hölscher.

Webmaster-NL