Woord van Welkom

 

Wij zijn vandaag hier allemaal bijeengekomen: familieleden, confraters, vrienden en kennissen, om afscheid te nemen van Broeder Edouard van Rijckevorsel van Kessel.

 

Vandaag is hij hier voor de laatste maal nog zichtbaar ons der ons  aanwezig. Dankbaar willen wij hem gedenken tijdens deze eucharistie viering.

Eucharistie willen ook eigenlijk zeggen ‘dank brengen’. Wij willen inderdaad God danken voor dat mooie leven van Edouard, voor alles wat hij geweest is als missionaris, en betekend heeft voor zovele mensen hier en in Afrika gedurende zijn lang missionaris leven.

 

Gedurende 62 jaar is hij met ons, Witte Paters, verbonden geweest. Zo willen wij dankbaar afscheid van hem nemen, wetend dat in geloof het een ‘tot weerziens‘ zal zijn. De dood is geen einde, maar een deur die opengaat en binnenleidt in de volheid van het leven, waar wij allen voor bestemd zijn. Wij zijn allemaal op weg naar dat leven dat geen einde kent.

 

 

Voor de dienst van het woord in deze viering heb ik twee teksten gekozen uit de Heilige Schrift, die, zo dacht ik, duidelijk in betrekking staan tot het leven van Edouard.

 

Een eerste lezing is genomen uit het Boek van de Wijsheid. Het vertelt ons over die volheid van het leven dat ons wacht na en door de dood heen: daar zullen wij zijn in Gods hand, en in vrede leven, rust vinden die nooit meer verstoord zal worden. Edouard heeft daarin zijn vertrouwen gesteld, hij leefde er naar toe, en de laatste tijd verlangde hij zelfs te mogen sterven, te mogen heengaan om die rust en die vrede te vinden.

 

De evangelie lezing is genomen uit Johannes, waarin Jezus zelf ons vertelt en de verzekering geeft, dat hij is heen gegaan om ons een mooie plaats te bereiden.

Als bouwer heeft Edouard mooie plaatsen gebouwd voor mensen om er gelukkig in te kunnen leven en werken, om er in samen te komen voor gebed en studie.

De seminarie kapel die hij eens bouwde in het bisdom Mahagi beschouwde hij als zij levenswerk. Nu heeft de Heer zelf voor hem een plaats bereid om er gelukkig te leven voor altijd.

 

Moge de Heer die vandaag zijn trouwe dienaar Edouard waardig heeft gemaakt om in zijn aanwezigheid te staan voor altijd, hem - en ons allen - zuiveren, heiligen, ons vergeven en met zijn oneindige liefde vullen.

Vragen wij om vergeving:  

 

Overdenking:

 

We zijn hier bijeen om van Edouard afscheid te nemen en hem dankbaar te gedenken.

En God dank te zeggen voor dat mooie leven in dienst van hem in toewijding aan Afrika als missionaris, getuige van de blijde boodschap van het Evangelie en werker in Gods wijngaard, om Gods Rijk van gerechtigheid en vrede al hier op aarde gestalte te geven.

 

Maar wij willen ook Edouard zelf dank zeggen voor alles wat hij voor ons, zijn medebroeders, zijn familie en zoveel mensen hier en in Afrika betekend heeft.

 

Maar wie was Edouard, wat was zijn leven, wat betekende hij concreet voor ons en voor zoveel anderen, wat was nu zijn leven?

 

Edouard werd op 23 maart 1922 geboren in St. Oedenrode, waar zijn Vader toen burgemeester was. Hij heeft dus de gezegende leeftijd van 84 jaar bereikt. In de psalmen wordt iemand al gezegend genoemd als hij de 70 zou bereiken, en die de 80 halen worden er de sterke genoemd. Edouard wordt dus tot de sterke gerekend en gezegend genoemd omwille van het bereiken van een gezegende leeftijd van 84 jaar. Daar zijn wij dus dankbaar voor.

 

Van die 84 levensjaren, heeft hij er 62 gedeeld met ons als missionaris in de Sociëteit van de Missionarissen van Afrika, en als je daar nog zijn opleidings-jaren bijtelt, zijn dat er welgeteld bijna 65 jaar. Dat is een mensenleven, en met vreugde en dankbaarheid heeft hij zo in 2004 zijn 60-jarig jubileum als missionaris mogen vieren.

 

Als missionaris, vooral in al die jaren dat hij in Afrika werkzaam was, heeft hij zich voornamelijk bezig gehouden met allerlei bouwwerken: scholen, ziekenhuisjes of dispensaria, seminaries, pastorieën, kerken, kloosters en noem maar op, allemaal noodzakelijke materiele structuren die essentieel waren bij de verkondiging en de vestiging van het Gods Rijk: het opbouwen en het verstevigen van menselijke en christelijke gemeenschappen en een samenleving mogelijk te maken, gebaseerd op gerechtigheid en vrede.

 

Daarbij heeft hij nooit uit het oog verloren om goede vakui op te leiden en verantwoordelijkheden over te dragen en zo, als echte missionaris, weer naar andere plaatsen te gaan om daar opnieuw van te beginnen.

 

En het mag en moet gezegd worden dat zonder de inzet, de toewijding en het werk van de broeders in het missiewerk - alles er heel anders had uitgezien.

 

Als Edouard  in 1987 besluit voor goed naar Nederland terug te keren, en op 28 augustus 1989  zijn intrek nam in Heythuysen, blijft hij niet op non-actief staan. Heel bewust stelt hij ten dienste van zijn confraters, bereid ze ten alle tijd naar en van het ziekenhuis in Roermond of Weert te rijden. Hij doet dat met heel grote toewijding, met grote zorg en veel geduld. Hij bleef missionaris door samen met zijn confraters daadwerkelijk te getuigen van Gods dienende liefde voor elkaar.

 

Edouard had een levendige verbeelding, was uiterst vriendelijk en hartelijk in de omgang. Hij wilde ook genieten van het leven en al het goede en mooie wat het leven bied. Tot het laatst heeft hij genoten van zijn sigaartjes, van lekkere hapjes. Als de Heer ons allemaal uitnodigt aan de eeuwige maaltijd in het Rijk Gods, dan zit nu reeds onze Edouard heerlijk te genieten van dat hemelse gastmaal dat de Heer ons allen heeft bereid.

 

Het einde van dit mooie en vruchtbare leven is toch nog snel gekomen. Tijdens de gemeenschappelijke retraite hier in Hyethuysen,  zat hij al in zijn rolstoel in de kapel, want voelde hij zich niet goed. Dat was op 8 augustus laatstleden.

 

Het is waar dat hij zich al een tijdje moe voelde en eigenlijk al een beetje naar de dood aan het verlangen was. Hij vroeg toen om naar zijn kamer gereden te worden. Even later vroeg hij om de ziekenzalving die hem, in het bijzijn van verschillende confraters, en op zijn eigen verzoek door zijn confrater en buurman Lambert Sep werd toegediend. Hij beleefde dit sacrament volledig.

 

Hij stemde ook toe om in het ziekenhuis in Weert op de intensive care te worden opgenomen. Maar hij wilde er toch niet lang blijven, want het was zijn wens thuis te sterven. Die dood kwam toch tamelijk snel.

 

Op woensdag 23 augustus j.l. tegen 13 uur, mocht hij rustig voorgoed in slapen. Toen moet de Heer gezegd hebben: “Kom binnen getrouwe dienaar, kom binnen in de eeuwige woonstede en in de vreugde en de vrede van je Heer. Zit aan aan de welgevulde tafel van het feestmaal.”

 

Daar weten wij hem nu voor eeuwig gelukkig. Hij is aangekomen op de plaats die de Heer hem heeft bereid. Hij blijft met ons allen verbonden en vanuit zijn plaats van vreugde en vrede ons helpen om ook eens de plaats te kunnen innemen die de Heer voor ons heeft bereid.

 

Beste Edouard, bedank voor alles, rust in vrede en tot weerzien bij de Heer