Overlijdensbericht Zr Anne Marie Salman

Met veel meeleven van medezusters, familie en kennissen werd Zr.Anna Maria begraven op 10 juni 2004 op begraafplaats Munsel te Boxtel, waar zij rust temidden van haar medezusters. Gedurende de eucharistieviering ten afscheid, in de kapel van “Sancta Monica“ te Esch, verwoordde Zr. Tiny Hölscher haar leven als volgt:

Vandaag zijn wij hier bijeengekomen om afscheid te nemen van onze zus, tante en medezuster Zr. Anne Maria Salman. Met haar verliezen wij een bijzonder vrolijke, hartelijke en lieve medezuster. Ook al was zij al jaren ziek, kwam het einde toch sneller dan verwacht. Op zondag 6 Juni ging zij heel rustig van ons heen, onder het bidden en zingen van haar medezusters, en in het bijzijn van haar jongste zus en enkele verzorgsters.

Zr. Anna Maria werd geboren op 9 juli 1921 te Haarlemmerliede als vierde in een gezin van negen kinderen, zes jongens en drie meisjes. Er heerste vrede en warme harmonie in het gezin. Met grote dankbaarheid kon zij terugdenken aan thuis, aan haar zorgzame moeder en vrolijke vader van wie zij haar opgeruimde natuur geërfd had. Drie van haar broers gingen haar voor in het Religieuze leven als Broeders van Maastricht.

Sinds haar 14de jaar voelde ook Anne Marie, zoals zij genoemd werd, zich geroepen tot het klooster- en missionarisleven en op 24 jarige leeftijd trad zij in bij de “Witte Zusters” in Esch. De overgang naar het Postulaat en Noviciaat was niet gemakkelijk voor haar, maar zij wilde zich geheel en al geven.

Op 2 mei 1948 verbond zij zich door haar eerste geloften aan de Congregatie.
Zij werd benoemd voor Huize Lavigerie te Boxtel en volgde een cursus voor Huishoudkundige. Ook ging zij voor een korte periode naar Engeland om Engels te leren.

In 1951 mocht zij naar Afrika vertrekken. Na kennismaking met het Moederhuis in Algiers werd zij tot haar grote vreugde benoemd in Kashozi, Tanzania.

Nu begon voor mij pas “het echte”, schreef zij later. Aangekomen in Kashozi werd haar de huishoudschool en het pensionaat toevertrouwd. Het werden tien heerlijke jaren. De kinderen leerden graag Zij zorgde voor een goede sfeer zowel thuis als op school. Zij kon zich helemaal geven en met haar vrolijke en opgeruimde natuur was zij erg geliefd zowel bij haar medezusters als bij de kinderen.

Helaas liet haar gezondheid te wensen over en kwam zij in 1960 terug naar Nederland. Het liep uit op een operatie. “ Hier ben ik gelukkig goed afgekomen”, kon ze later zeggen, “ en zodoende kon ik helpen op plaatsen waar ik nodig was”. Dat heeft zij dan ook met veel liefde en een opgeruimde geest vele jaren gedaan. Waar Anne Marie werkte was er vreugde en werd er gelachen.

Na een rustperiode in Sterksel vinden wij haar als chef-kok in het college van de Witte Paters in Santpoort. Ruim zes jaar werkte zij daar met veel plezier, maar toen werd het seminarie opgeheven en verhuisde zij uiteindelijk naar de Adrianastraat in Boxtel.

Ook in Boxtel wist zij een gezellige en huiselijke sfeer te scheppen. Elke dag ging zij naar Esch, waar zij jaren aan het hoofd stond van de keuken. Later was zij er als gastvrouw voor de zusters die op verlof uit Afrika kwamen. In 1982 kon zij kennismaken met het generalaat in Frascati waar zij een sessie volgde voor geestelijke verdieping.

In 1988 ging zij het rustiger aandoen en nam zij haar intrek in de communiteit van Biezenmortel. Zij genoot van de rust en de prachtige omgeving in dit mooie Brabantse land. Toen het huis gesloten werd verhuisde zij samen met de Zusters Franciscanessen naar hun kloosterverzorgingshuis te Etten- Leur. Nog tien gelukkige jaren mocht zij er doorbrengen.

Na verloop van tijd openbaarde zich bij haar de eerste tekenen van de ziekte van Parkinson. Het was het begin van een lang proces, maar zij deed er alles aan om zo goed mogelijk te blijven functioneren.

Zij bleef zich interesseren in alles en kon zelfs met humor over haar ziekte praten. Zij vond haar inspiratie in de Bijbel en steun in het gebed.

Heel bewust ontving zij enige tijd geleden het Sacrament van de Zieken en vond daarin de kracht die zij nodig had.

Anne Marie was een heel gevoelige vrouw en naast haar vrolijkheid kende zij ook periodes van angst en verdriet. Verdriet over het overlijden van haar broers en haar zus, angst ook over haar ziekte en waar dit toe zou leiden. Langzaam aan zag zij haar krachten verminderen.

Met grote dankbaarheid en eenvoud aanvaardde zij de hulp en de zorg die haar in “Sancta Clara” geboden werd en zei keer op keer: “Wij zijn toch zo goed verzorgd” . Zij kwam graag samen met haar medezusters en wilde op de hoogte blijven van alles wat de Congregatie betrof. Zij kon genieten van een potje scrabble of kaartspel, maar ook van het mooie uitzicht vanuit haar kamer.

Enkele weken geleden trad er plotseling een verandering op en moest zij het bed houden. Haar toestand verergerde snel.Zij werd geplaagd door hevige angst en was erg onrustig. Zij bleef zich echter bewust van haar omgeving en reageerde op elk bezoekje. Vooral de laatste dagen bleef er altijd iemand bij haar.

Langzamerhand werd zij rustiger en op zondagmiddag 6 juni overleed zij vredig in het bijzijn van haar zus, medezusters en verzorgsters. Wij zullen haar missen, maar gunnen haar van harte de rust en vrede die zij nu bij de Heer mag ervaren.

Van harte wil ik iedereen bedanken die Anne Marie zo goed hebben verzorgd en bijgestaan gedurende haar ziekte. Ik denk hierbij aan de pastores en verzorgsters van het oude “San Francesco” en later “Sancta Clara”. Vooral ook aan haar medezusters die haar met zoveel liefde nabij zijn geweest.

Lieve Anne Marie, wij zijn dankbaar dat we je zolang in ons midden mochten hebben. Wij danken je voor je blijde en opgeruimde geest en verheugen ons met jou dat je nu voor altijd mag wonen in de eeuwige vreugde van de Heer.