Broeder Jan Heuft w.p.
20, Rue des Fusillés; 16015 Alger ( el Annasser) Algérie.
Email heuft@ifrance.com en janheuft@hotmail.com
Tel 00 213 61 53 92 73
(mobile) tel 00 213 21 67 41 05
Fax 00 213 21 68 36 00
Giro:1768783
Algiers, 7 maart 2004.
Beste mensen,
Op de eerste plaats zou ik alle mensen nog willen bedanken die mij in december en januari 2004 hun beste wensen hebben gestuurd. Het is voor ons allen hier heel belangrijk te weten dat wij ook aan het “thuisfront” vrienden hebben die aan ons denken.
Ondanks dat ik met rasse schreden de 65 te gemoed ga, heb ik de indruk dat er als maar nieuwe noden op mij afstormen, die soms zo hemel schreiend zijn, dat het praktisch onmogelijk is om daar geen passend antwoord op te geven !
Zodoende heb ik op een koude en winderige dag in December aan de poort van een van de gevangenissen van Algiers aangeklopt om daar, naast een Hollander, een groep christenen te bezoeken. Die “christenen” zijn zwarte afrikanen op weg naar een betere wereld “ergens anders” dan in hun land van oorsprong of Algerije. Sommigen stranden in de gevangenis door hun illégaliteit, valse of verloren papieren, drugs en prostitutie.
Het is onmogelijk om U te beschrijven in welke benauwende sfeer ik terecht kwam toen ik daar plotsklaps stond voor zo’n 65 gedetineerden van verschillende nationaliteiten, in de leeftijd van 20 tot ongeveer 40 jaar. In verschillende talen, maar voornamelijk in het Frans en in het Engels, “schreeuwden” zij als het ware hun belabberde toestand uit. De angst ook om het land uitgestuurd te worden, opnieuw die bloed-hete Sahara door te moeten lopen of liften.
Ik had ontzettende veel moeite om mijn emoties de baas te blijven en niet zelf een reddeloze indruk te maken, want wat te antwoorden op al die vragen die op mij werden afgevuurd. Verschillende nachten daarna, heb ik de slaap slecht kunnen vatten : de beelden van die mensen kwamen als maar weer bij mij terug.
Gelukkig met vrienden hebben we een actie programma op touw gezet voor juridische hulp, maar ook financiële voor het kopen van medicijnen, kleren, eten en eventueel middelen voor een terugkeer naar het land van herkomst. Ook proberen we de ambassades meer betrokken te krijgen bij de problematiek.
Duizenden en duizenden afrikanen zijn op doortocht in Algerije en in geheel Noord Afrika. Bij onze vereniging kloppen er iedere dag zo’n 10 à 15 aan, waarbij soms vrouwen met kinderen. We proberen de ergste nood te ledigen en een sociaal werkster is iedere dag aanwezig om naar hen te luisteren en soms te bemiddelen.
Ook als Missionaris van Afrika kun je niet doof blijven voor deze problemen die hun oorzaak vinden in de plaatselijke oorlogen en de slechte economische en politieke toestanden in veel van de landen van herkomst. Immers hoe kun je in die landen de blijde boodschap verkondigen, in vriendschap en begrip met de bevolking op weg zijn en elders degenen die van armoede of leed een andere weg kiezen niet terzijde staan ?
Hoe kun je ongevoelig blijven voor al die mensen die in kleine bootjes in middellandse zee verdrinken of midden in de Sahara van uitputting in elkaar zakken ?
Het hele probleem van de vluchtelingen, de gastarbeiders en de illegalen is voor ons missionarissen, een indringende en een niet te ontvluchtten vraag.
Maar ook met de Algerijnen proberen we daar te zijn waar de meeste problemen zich voordoen. Na de aardbeving wonen velen van de getroffenen in kleine houten zomerhuisjes die we hier “chalets” noemen. Er is maar heel weinig plaats in die huisjes het geen met zich meebrengt dat het “territorium”van de huisvrouw heel beperkt is geworden. En gezien een heel groot deel van de Algerijnse vrouwen thuis zit, is dat wel heel frustrerend.
Om hier iets aan te doen hebben we een microproject opgezet waarin we in een van die “zomerhuis kampen” twee aparte huisjes zullen neer zetten, waarin ruimte zal zijn voor de opvang van de kleuters (crèche) en een ruimte waar de vrouwen elkaar kunnen ontmoeten en eventueel een kopje thé kunnen drinken. De provincie autoriteiten staan hier welwillend tegenover en we hopen dat dit zich heel spoedig zal kunnen realiseren.
Niet ver daar vandaan, midden in het epicentrum van de aardbeving, gaan we op 21 maart 2500 bomen planten om aan het dorpje aldaar wat meer leefbaarheid te geven.
Daarnaast ben ik nog steeds erg actief in het doven onderwijs. Een van mijn oud leerlingen, die op het punt staat te gaan trouwen, komt zojuist volkomen ontredderd binnen lopen. Onderweg is hij aangevallen door een aantal “schooiers” . Ze hebben hem zijn twee gehoorapparaten afgenomen, zijn schooltas en 300 euro's (30 000, - DA/plaatselijk geld) die benodigd waren om een bed en een linnenkast te kopen. De veiligheid laat hier dikwijls nog veel te wensen over, al is de toestand de laatste jaren aanmerkelijk verbeterd.
Binnen enkele weken hebben we hier presidents verkiezingen en de spanningen lopen hoog op. Er zijn zo’n zevental kandidaten, maar de zittende president heeft natuurlijk de meeste middelen om de publieke opinie te beïnvloeden. Zo zijn er spanningen rond de TV uitzendingen en rond de publicaties van zekere kranten. Niettemin bestaat er een publiek debat wat in de Arabische wereld niet altijd mogelijk is. Wat ook opvallend is, dat er een vrouwelijke kandidaat is.
Voor ons christenen is de veertigdagentijd een tijd van bezinning. Een tijd waarin een ieder uitgenodigd wordt om eens na te denken hoe hij in het leven staat. Dikwijls hoor ik in mijn eigen rangen zeggen dat we niet goed weten wat te doen met “Vrede en gerechtigheid”. Nu ik hoop dat deze brief een ieder van ons aanspoort meer te doen voor allen die werkelijk aan de rand van onze samenleving vertoeven.
Met hartelijke groeten en fijne Paasdagen,
Jan.
