Van de week viel mij de eer te beurt om uitgenodigd te worden voor een “etentje” bij een pas in Algerije aangekomen Nederlandse familie. Er waren ook andere Nederlandse gasten en zo vormden we samen een groepje van zeven personen. Gedurende de voorlaatste tien jaren, waren de Nederlandse ambassadeur, een Nederlandse gedetineerde en ikzelf, de enige Hollanders in dit land. Er is zelfs een periode geweest dat alleen de gedetineerde en ik er nog waren.

De tijden zijn dus aardig - in gunstige zin - veranderd! Buiten de zeven, die ik zo net noemde, zijn er nog een tiental anderen landgenoten aangekomen. Sommigen van hen zijn bezig in de handel en de “olie” sector; anderen zijn vertegenwoordigers van internationale organisaties zoals de verenigde naties.

Deze nieuwe situatie is dus hoopgevende en geeft ook aan de Algerijnen een gevoel dat de “hemel wat opgeklaard is” en dat de “zon weer is gaan schijnen”. Bij dit positieve beeld moet ik echter wat kanttekeningen maken want in die wat helder wordende hemel pakken zich nog regelmatig dreigende en sombere wolken samen!

PROBLEMEN ROND HET CENTRUM “MOEDER EN KIND”

In de regio waar ons wijkcentrum “Moeder en kind” sinds ander half jaar functioneert, zijn in deze ramadan maand vele, en dikwijls dodelijke, aanslagen gepleegd. Dit heeft tot gevolg gehad dat wij in ons werk daar, nauwlettend worden gevolgd om over onze veiligheid te waken maar ook om ons beter te controleren!

Het gaat de laatste dagen zover dat de overheden er een verontschuldiging in hebben gevonden om te proberen ons helemaal uit die wijk te laten verdwijnen. Daardoor zouden er twee vliegen in één klap kunnen worden gevangen: de eerste: het gevaar dat ons iets overkomt, is dan geweken; de tweede: dat men op die manier plezier zou kunnen doen aan bepaalde groeperingen die het maar slecht kunnen verteren dat daar een aantal mensen bezig zijn (waaronder christenen en buitenlanders) die proberen het leven van de plaatselijke bevolking iets te verbeteren, waaronder - en vooral, de vrouwen en de jonge meisjes.

Sinds enkele dagen sta ik hier dus in de “ring” strijd te voeren om het voortbestaan van dit wijkcentrum veilig te stellen. Zodoende hoop ik de mogelijkheid te laten behouden om, de meer of minder, opgesloten vrouwen in de halve containers, elkaar te laten ontmoeten en cursussen te volgen.

Tegelijkertijd ook om aan de kleine kinderen een opvangcentrum te geven en aan de schoolgaande jeugd bijlessen in de avond uren. Door al deze moeilijkheden van de laatste week heb ik mijn reis naar Nederland en Frankrijk, gepland op 18 oktober, voorlopig moeten uitstellen!

PROBLEMEN MET DE MIGRANTEN

Andere zeer donkere wolken die zich aan de hemel aftekenen is de situatie van de migranten die zich hier dikwijls op een doodlopende weg bevinden. Deze duizenden en duizenden mensen die op weg zijn naar een betere wereld doen aan de goud zoekers van weleer denken.

Een groot aantal komt om in de woestijn, verdrinken in de zee, verpauperen in de gevangenissen of dwalen weken, maanden en soms jaren rond in de hoop ooit eens dat “goud” te vinden! Vorige week kwam er een man uit Liberia bij ons aanbellen voor hulp, hij was al vijftien jaar aan de “wandel”.

Drie weken geleden werden we opgeschrikt door een bericht over een jonge man uit Mali die, om aan wat geld te komen, een werkje had aangenomen. Hij moest een oud huis afbreken. Hij nam het aan. Op een gegeven moment viel een muur vanzelf om en hij kwam er onder liggen:!
Het gevolg was: rugwervels beschadigd, arm gebroken en een been verlamd. Hij ging van ziekenhuis naar ziekenhuis, maar er was niets meer aan te doen. Wij proberen hem nu op een vliegtuig te zetten om terug te gaan naar zijn land van herkomst met het slechte geweten dat hij er daar misschien nog slechter aan toe zal zijn.

Dagelijks ontvangen we zo ongeveer vijftien tot twintig “op weg zijnde mensen”. Geen enkel zinnig antwoord is te vinden op deze noodkreet.
Wij proberen een soort van pompstation te zijn langs deze lange emigratie weg. Wij moedigen hun tocht naar Europa niet aan, net zo min als een terugkeer naar het land van herkomst.

Toch hebben we sinds een jaar ongeveer drie honderd mensen geholpen om terug te keren naar het land van herkomst. Deze drie honderd zijn ook daadwerkelijk in hun land aangekomen en we helpen ze dan soms ook met het opzetten van een micro project daar.

Sommigen vragen asiel aan in Algerije maar het wordt zelden toegekend. Het voorlopige papiertje van de vluchtelingen organisatie van de verenigde naties geeft een zekere bescherming bij politie controle. Sinds enige tijd proberen we beter samen te werken met deze organisatie voor het uitdelen van dekens, eten en kleren.

De behuizing en de toestand van de kinderen en de vrouwen zijn dikwijls erbarmelijk. Een dertigtal helpen we tenslotte om voorlopig hier wat te gaan studeren met het perspectief later in het eigen land een baan te vinden.

GEEF ONS ONS DAGELIJKS BROOD

Deze tekst draagt als titel: “Ons dagelijks leven”, voor de migranten zouden we kunnen schrijven: “ Geef ons ons dagelijks brood”. Werkelijk voor deze mensen is het heel dikwijls een kwestie “van dagelijks brood” om te overleven. Het is onze taak - wát we van deze migratie-dans ook denken -  “ons dagelijks brood” met hen te delen!

DOVEN AAN DE ZIJLIJN

Ik zou nog willen spreken over ons werk met de doven. Ook zij staan dikwijls, net als de migranten, aan de zijlijn van het “voetbalveld “ van de samenleving. Na een hele lange weg van inspanning om de ander te begrijpen en om zelf begrepen te worden, is het dikwijls heel hard om nergens “aan de bak te komen”.
Velen zijn werkeloos, niet omdat ze kennis of het diploma voor de een of andere baan niet zouden hebben, maar omdat ze anders zijn, niet voldoen aan de normale criteria; en dat het moeite, inspanning en tijd vraagt om met dit soort mensen om te gaan.

Met onze medewerkers hier proberen we daar wat aan te doen. We gaan van onderneming naar onderneming om de “bazen” te overtuigen dat doven ook normale mensen zijn die kunnen werken. Deze zomer en nu gedurende het schooljaar organiseren we cursussen in de avond uren voor doven tussen de 18 en 25 jaar om ze eventueel intellectueel bij te “spijkeren” als het niveau voor deze-of-gene baan te laag blijkt.

Vervolgens proberen we ze op afstand te volgen om bij opkomende problemen met de baas of de andere werknemers een helpende hand toe te reiken.

EEN VIER-STERREN HOTEL!

Ook hopen we rond januari een nieuw project voor hen te lanceren: een 4 of 5 sterren restaurant van ongeveer 40 plaatsen geleid in alle functies alleen door doven: van de bediener, de afwasser, de boekhouder, de kok tot de manager toe. Wij zijn ervan overtuigd dat als de kwaliteit er is, de klanten zeker zullen komen ondanks de doofheid van degenen die er  de gerechten bereiden, bedienen en de rekening zullen uitschrijven.

Het is goed om van een “betere wereld” te dromen, maar het is nog beter om eraan te werken! Nou en dat willen we toch allemaal!

                                                               Met hartelijke groeten,

                                                                             Jan.

Algiers, 20 oktober 2006.