8 december 2004:
feest van de Sociëteit te Heythuysen.
Voorgangers in de Eucharistie: de communiteit van de
Parochie van Sterksel:
de Paters Ton Mettrop, Harrie Franssen en Joop Witjes.

Ton Mettrop: “Van harte welkom hier en ons allen ook geluk gewenst met het feest van onze sociëteit. Wij danken God: in de naam van de Vader, de Zoon en de H.Geest. En op voorspraak van onze Moeder Maria...

Een poosje geleden vroeg Piet Kramer mij,vandaag een preek te houden, en dat idee is gegroeid …Onze Communiteit gaat met u samen proberen gemeenschappelijk van ons geluk en onze blijdschap te getuigen. Het laatste Kapittel gaf ons een mooie tekst over “unité dans la diversité”. Dit is heel belangrijk en tekenend !”

“Sterksel heeft een beetje weg van Rwanda, ook wat van Guinée en Burkina, en een beetje Maghreb; en ook een beetje “Europese Animatie en Pastoraal” met een Romeins sausje.” (nota: Joop was in Rwanda aktief, Harrie in Guinée en Burkina Faso, Ton zelf in Noord Afrika, in Rome als Assisitent, en in Oostenrijk als grondlegger van de eerste Cyclus in Polen.)

“Unité dans la Diversité.” - Kijk even rond ! Wat een verscheidenheid van karakters, van inzet, van ideëen, van levens - en situatie - aanpassingen, van meningsvrijheid en luisterbereidheid ! In onze “familie” vindt je echt alles: pijn en verdriet, moed en vertrouwen, troost en blijheid. En het kapittel zegt het heel duidelijk: “Rijkdom en uitdaging.”

Dit mogen wij dankbaar vieren vandaag: en bidden, voor al onze levende, maar óók onze overleden confraters. Bewust van onze menselijke kleinheid, maar ook vol vertrouwen in God’s liefde durven wij zingen: kyrie-eleison.

Homilie.
“In mijn romeinse tijd waren wij als team (n.b. van het generaal bestuur)regelmatig samen. Nadenken, bidden, ervaringen uitwisselen, plannen maken..... Alles vroeg tijd…
Maar op de bijzondere gebeds - en communiteits - dagen, maakten we meestal een recollectie in een hoog en eenzaam dorp in de Sabijnse bergen. Een Maria bedevaart plaatsje voor hulpeloze gevallen …Meestal waren wij er alleen !

s’Middags zaten wij dan vaak een tijdje in de crypte van het middeleeuwse kerkje. Op de grote muur was een prachtig fresco te zien. In het midden zag je een horizontale streep. Boven was de hemel, met saaie gemijterde mannen. Daar was je gauw op uitgekeken...
Maar eronder was het heel anders ! Daar beneden was het niet zoals bij veel fresco’s : de hel, maar de aarde (of de wereld): en dat was prachtig ! Natuurlijk zaten er wat duiveltjes in de verloren hoekjes, maar het geheel was positief, vol inzet, vol enthousiasme en uitbundig plezier.

Daar liepen ook veel heiligen rond, ook Maria en haar vriendinnen, daar werd gezongen en geholpen. Daar zag je ook alles wat missionair bezig was. Daar leefden mensen met en voor elkaar, broeders, zusters en paters, vele soorten religieuzen en leken; “grenzeloze artsen” (artsen zonder grenzen..), terapeuten, en ontwikkelingswerkers, mannen en vrouwen, alles samen.

Je zag het: dit alles hielp de menselijke kanten en problemen, zelfs het lijden en alle ellende hier, beter te dragen …Ja, niemand hoefde alleen of eenzaam te zijn. Daar (in die fresco) konden en mochten, daar kunnen en mogen ook mensen als wij, lopen, heel dankbaar.

Daar in die crypte hebben wij veel over Maria gedacht en gepraat. Dat moedige meisje, dat vol vertrouwen “ja” durfde zeggen; die revolutionaire jonge vrouw die voelde dat God niet van macht en pracht hield, maar eenvoud prefereerde.
Maar eigenlijk ging het voor ons vooral om de volwassen Maria, de Moeder, die onder het kruis dapper de handen open hield en eerlijk zeggen durfde: “God dit was úw Zoon, maar ook mijn kind….”
Jesus is haar nét voor geweest: “Maria,” zei Hij op het kruis, “mijn vrienden zijn ook jouw kinderen, zorg goed voor hen.” Ja, Moeder blijf je …

Dit was de vrouw die geen tijd had om te rouwen maar vanuit haar geloof wist, dat Jesus er zou zijn …(..voor altijd...) Ze ging dan ook de straat op, zoekend naar de schuilplaats, waar Petrus Andreas, Philippus en de anderen zich verstopt hadden.
“Kom”, zei ze, “kom mee…” Ze verzamelde hen allen. "En als je bang bent,..sluit dan maar de deuren en ramen . Jesus komt er wel doorheen als Hij wil. En als de Geest komt, zoals Hij dat beloofd heeft, dan gaat in ieder geval alles open...."

Dit was de oudere Maria, de Moeder van de Jesus’gemeenschap die de leiding nam bij gebed en meditatie. Zij zorgde als een Moeder voor hen, kookte en gaf ieder van hen zijn of haar rol. De Moeder van het "Gods Rijk" ...

Sindsdien heb ik gedacht,dat dit beeld van Maria steun en inspiratie gegeven heeft aan Kardinaal Lavigerie: Maria als een actieve, missionerende moeder, en patrones van onze societeit.

Wij allen, aktieven, vinden nieuwe prioriteiten in de teksten van het Kapittel. Daar komt zelfs vaak een stopwoord voor: “…dès que possible…” Zo van… “aanpakken ! .. nog veel te doen.”! Gelukkig kan ieder rekenen op Maria.

Heel bijzonder is Maria een voorbeeld van onze zorg voor elkaar. Laten wij ons hart warm houden, ook als onze voeten en geest langzaamaan wat beginnen te fladderen. God neemt ons zoals we zijn..en maakt er altijd weer iets bijzonders van !

Nogmaals proficiat !

Webmaster-NL