Pater Joop Witjes overleden.

In medeleven en dankbare herinnering delen wij U mede dat Pater Joop Witjes ( Joseph Maria ), Missionaris van Afrika (Witte Pater) op 28 Februari 2016 is overleden. _

Joop werd geboren op 27 februari 1933 te Lathum/Angerlo (Gld). Om missionaris te worden volgde hij de opleiding in onze vormingshuizen van Sterksel, Santpoort, St. Charles bij Boxtel, ’s-Heerenberg, Thibar en Carthago (Tunesië), waar hij zich op 24 januari 1961 door een missionaris eed verbond aan onze Sociëteit. Hij werd gewijd op 2 februari 1961 te Veghel.
Als klein seminarist was hij ernstig, zwak van gestel, en wat beschroomd. Zo hebben wij hem steeds gekend. Hij had gezond verstand, was nuchter en principieel. Hij was een doorzetter, zeer toegewijd, met verantwoordelijkheidsgevoel. Hij had een prettig karakter, steeds bereid een dienst te verlenen; hij was gevoelig en enthousiast van aard. Van tijd tot tijd had hij een periode die hij noemde “in de put met mezelf zitten”.

December 1961 vertrok hij naar Rwanda, het bisdom Ruhengeri. Dit was juist na de onafhankelijkheid, een tijd van overgang die een mentaliteitsverandering meebracht. Joop begon de cultuur en taal te leren, met bijzondere aandacht voor de spreekwoorden welke hij in zijn prediking en onderricht veel gebruikte. Juli 1962 werd hij medepastor in de parochie Byumba, maart 1963 in Bungwe, en februari 1964 werd hij pastoor in Nyagahanga. Hij schreef januari 1967 dat zij 37 kerkdorpen hadden, voor 9.500 Katholieken. Dat jaar hadden zij bijna evenveel Catechumenen, 8.500! Hij merkte laconiek op: “Er is veel pastoraal werk, en we zijn maar met 3 man, waarvan een 70 jaar”. Zijn regionale overste schreef maart 1966: “Hij is heel vriendelijk voor de parochianen, en houdt echt van hen …”
September 1968 ging hij één jaar Lumen Vitae te Brussel volgen. Zij waren 150 studenten, waarvan 8 Witte Paters, uit een 50-tal landen, en Joop studeerde de Pastorale Catechese. Het bisdom had juist een Catechisten Vorming Centrum opgezet, en het was de bedoeling dat Joop, na weer enige jaren ervaring in de parochie, er de leiding van zou overnemen.

September 1969 ging hij naar de parochie Byumba. De 3 priesters vormden een gemeenschap met 3 seminaristen die daar hun voorbereiding voor het groot seminarie kwamen doen. Augustus 1971 verhuisde hij naar Rushaki voor pastoraal werk. Uit de brieven van die tijd lijkt het of Joop lid was van de Regionale Raad van de Witte Paters, November 1972 werd hij Direkteur van het Katechisten Vorming Centrum te Ruhengeri. Dat deed hij 12½ jaar. Februari 1973 schreef hij: “Ze maken het goed en hebben een goede geest”. Wel was er juist in die tijd onrust in het land; veel scholen werkten maar half en half; er was spanning onder de studenten. In de parochie Busogo waren er veel vluchtelingen. Al die jaren werkte hij ook mee aan de vorming van de eigenlandse Zusters van St.Vincentius die nog steeds werkzaam zijn onder armen en zieken.

Augustus 1973 moest hij een ernstige operatie ondergaan in Nederland. In die tijd was er een bijeenkomst van 20 Nederlandse Witte Paters op verlof uit Afrika; in die jaren liep in vele landen de discussie of het voor een eigenlandse ontwikkeling beter zou zijn dat de missionarissen weg zouden gaan. Alle 20 dachten van niet; wel vonden zij dat missionarissen zoveel mogelijk op de achtergrond moesten werken en de Afrikanen stimuleren tot eigen initiatief, en hun eigen weg laten vinden zonder negatieve kritiek.

Juni 1974 kon hij weer terug naar Ruhengeri om zich weer bezig te houden met de vorming en animatie van de Katechisten in het bisdom. Hij hielp de jongeren met boeken voor halve prijs die zeer in de smaak vielen, en wilde hen ook graag helpen met twee eigenlandse tijdschriften die actueel en instructief waren. Hij hielp ook Bijbels verspreiden in de parochies. Voor het godsdienstonderricht wilde hij spreekwoorden gaan verzamelen; toen bood een medebroeder er 3.000 aan die hij 40 jaar lang verzameld had. Zijn regionale overste Jules Severy schreef 1-9-1975: “Joop is heel goed bezig … Hij heeft de kwaliteiten van luisterbereidheid en besluitvaardigheid om over enige jaren verantwoordelijk te worden voor zijn medebroeders”. (bedoeld als regionale overste).

In 1976 begonnen zij een actie voor algemene alfabetisatie. De eerste missionarissen waren er al mee begonnen, maar nu wilden zij het op grote schaal aanpakken. Ook waren er allerlei coöperaties aan het ontstaan en de regering moedigde elke vorm van ontwikkeling aan. Joop vond dat de parochies hier in voorop liepen en dat het er soms op leek of het godsdienstige te veel bijzaak zou worden, maar dat het evenwicht gebracht zou worden door de in Rwanda opkomende charismatische beweging. Hij schreef 24-1-1978: “Het Catechumenaat in de 16 parochies wordt steeds meer een centrum voor basisvorming. Naast Catechese leren zij lezen, schrijven, rekenen, hygiëne, enz. Deelnemers zijn voor de overgrote meerderheid niet-schoolgaande jongeren: 8.106 jongens en 17.197 meisjes”. Hij zocht fondsen om de Catechisten in de parochies te voorzien van fietsen. Zijn regionale overste Dominique Mallet schreef 24-5-1982: “Joop wordt zeer gewaardeerd door zijn medebroeders die hem dan ook vaak om raad komen vragen. Jammer dat hij niet sterk van gestel is. Ook op het Catechisten Vormingscentrum doet hij heel goed werk. Hij is zeer spiritueel en hartelijk”.

Mei 1984 kwam hij naar Nederland en liet zich behandelen, terwijl hij verbleef op de pastorie van een priestervriend. Hij genoot van de gastvrijheid en de rust, van het bezoek van de provinciale overste, en van de brieven en het contactblad uit Rwanda. Na enige maanden begon hij wat in de pastoraal te helpen. Hij schreef 17-12-1986 nuchter zoals hij kon zijn: “Het is pijnlijk wel te willen maar niet te kunnen. Maar klagen helpt ook niet”.

Al die jaren bleef hij er op rekenen terug te kunnen naar Rwanda. Maar april 1989 werd Joop voor de parochie Sterksel benoemd om er net als in Afrika met 2 andere medebroeders een pastorale gemeenschap te vormen. Voor Joop bleef het voorlopig, hij hoopte nog steeds naar Rwanda terug te kunnen. Het ging hem er goed, ook al moest hij nog voorzichtig zijn. September 1990 kon hij voor onze studiedagen in Jeruzalem gaan, gevolgd door de 30-daagse Oefeningen van St. Ignatius.
Begin 1991 vroeg hij of hij voor 2 maanden in Rwanda mocht gaan werken om uit te proberen of zijn gezondheid het aankon. Dat kon niet doorgaan, maar hij vroeg wel de onlangs opnieuw in het Rwandees vertaalde Bijbel, en een bundel met Rwandese kerkzang. Hij schreef 24-1-2001: “Ik verwonder me nog steeds over de velen (in Sterksel) die hun grote talenten in dienst van de parochiegemeenschap stellen met inzet van professionele capaciteiten en daarvoor veel tijd geven”. In 2011 organiseerde Sterksel een grootse viering van zijn gouden jubileum. Hij werd toen geprezen om zijn warm hart en luisterend oor. Iemand gaf als commentaar: “Zoveel belangstelling voor hem had hij niet verwacht. Hij blijft een bescheiden mens, maar altijd betrokken en trouw”. Na het overlijden van hun huisgenoot Ton Mettrop (13-2-2012) bleef hij en een medebroeder toch in Sterksel en verleende nog enige pastorale diensten zover hij kon. In 2012 begon hij als hobby met het fotograferen van bloemen en paddenstoelen! Op 25-8-2013 namen de Witte Paters officieel afscheid van Sterksel; Joop zei: “We zijn vergroeid geraakt met de inwoners, die we nu noodgedwongen verlaten”.

Op 12-9-2013 verhuisde hij naar Heythuysen. Begin 2014 ging hij assisteren in de sacristie. Begin 2016 kreeg hij verontrustende gezondheidsproblemen. Het aspect van Jezus wat hij, zijn hele leven overziend, beleefde was:

Op 28-2-2016 is hij in zijn appartement rustig overleden.
De uitvaartdienst zal zijn op Vrijdagmiddag om 14:30 uur in de kapel van St Charles te Heythuysen, Op de Bos 2. Waarna begrafenis op ons Kerkhof ter plaatse.

Namens de familie
Heer en Mevr. Henk Jacobs,
Bongerd 1
6987 CC Giesbeek

Namens de witte paters
Pater Wim Wouters,
Modestustraat 20
5101 BP Dongen