Homepagina > Nederland > Nieuws Archief > 125 jaar Witte Zusters in Nederland.

125 jaar Witte Zusters in Nederland.

vrijdag 14 juni 2013, door Zr. Anne-Katrien

Ons erfgoed levend houden: 125 jaar in Nederland


Verslag van MZOLA-Jubileum dag op 24 mei 2013


Door Zr. Anne Katrien, Communiteit Molenwiek - Boxtel

Eindelijk was het dan zo ver; na weken van intense voorbereiding door het feestcommitee brak de dag aan waarop wij als MZOLA feestelijk onze aanwezigheid van 125 jaar in Nederland vierden. Het feest vond plaats in Woonzorgcentrum Molenweide te Boxtel op vrijdag 24 mei 2013. We kregen toestemming van de directie om het huis, de kapel en de refter om te toveren in Afrikaanse stijl.

De voorbereidingsgroep van zes zusters uit diverse communiteiten had, met veel inspanning, een mooie en uitgebreide expositie gemaakt op zes grote panelen in de hal van het verzorgingshuis, die zo’n twee weken te bewonderen was. Heel interessant vonden de bewoners en gasten onze geschiedenis: het habijt, het reizen, de vorming, het vroegere en het huidige apostolaat, de Afrikaanse congregaties die wij vormden, en natuurlijk in het bijzonder ons charisma voor Afrika.

Als genodigden kwamen op de eerste plaats alle Nederlandse zusters die nog konden reizen en 11 Missionarissen van Afrika (Witte Paters). Zr. Helga Franke vertegenwoordigde als Provinciaal Overste de Europese Provincie. Tevens gaf het personeel, onze vrijwilligers, enkele mede-congregaties, collega’s en oude kennissen gehoor aan onze uitnodiging, tenslotte is het door hen dat onze geschiedenis voortgaat. We waren in totaal met een honderdtal.

Een van de hoogtepunten van de dag was de bijzonder mooie eucharistieviering, zorgvuldig voorbereid door Zr. Beatrijs ten Hagen en Zr. Gerda Slaghekke, die als thema had: dankbaarheid. In plaats van de homilie gaven drie van onze zusters (Bep, Gerda en Willemien) een getuigenis.

Met teksten van de profeten en symbolen, zoals licht, zout en zaad, gaf ieder van hen iets wezenlijks door van wat haar bezielde. Geleid door Witte Pater Frits van Asten en Witte Zuster Anne Helwegen, duidelijk al jaren op elkaar ingespeeld, maakte deze viering grote indruk op eenieder. Ook de Afrikaanse muziek viel goed in de smaak.

Gedurende de uitstekend verzorgde maaltijd, werd een speciaal feestlied gezongen en werden er allerlei woorden van dank en erkenning naar voren gebracht door zowel zusters als gasten. Er heerste vooral een echte familiegeest, een ontspannen samenzijn en een grote belangstelling voor alles wat er plaats had gevonden gedurende deze 125 jaar.


Een ander hoogtepunt was de PowerPointpresentatie, voorbereid en gegeven door Zr. Tiny Hölscher. In deze presentatie konden we stap voor stap de ontwikkeling volgen van onze aanwezigheid in Nederland. De inleidster legde vooral de nadruk op de huisvesting, de goede verhoudingen die we altijd hebben gehad met de Witte Paters, met de gemeenten en haar inwoners, buren en weldoeners van ons land. Onmiskenbaar drong overal onze betrokkenheid met Afrika door alles heen.
Met oprechte trots zagen we onze stichter kardinaal Lavigerie verschijnen. De eerste keer was in 1887 toen hij een huis, voor het postulaat, kocht in Wijck, Maastricht. In 1888 kwam de kardinaal terug voor de inkleding van zeven kandidaten. Dit gebeurde in de Martinuskerk aldaar. Omdat hij in dat jaar op doortocht naar Brussel was voor zijn antislavernij-campagne, profiteerde hij van de gelegenheid om ook in Nederland daar over te spreken. Zijn vurige pleidooi werd ten zeerste gewaardeerd door de talrijke aanwezigen, getuige een oud artikel in de krant uit dat jaar.

Aan de hand van leuke foto’s en duidelijke uitleg voerde Tiny ons daarna langs alle huizen waar wij als MZOLA gewoond hebben tot aan de zorgcentra waar we nu verblijven.
Gedurende al deze herinneringen waren er twee feiten die naar boven kwamen.
Ten eerste, de grote hulp die wij keer op keer ontvingen als we in woningnood zaten, de grote belangstelling en het meeleven van gemeenten en dorpelingen aangaande het missiewerk van de congregatie. Ten tweede, de tegemoetkoming van Nederlandse kloostergemeenschappen om ons huisvesting aan te bieden. Het waren vooral de zusters van JMJ, met wie wij momenteel samen wonen in Molenweide en Molenhof, die vanaf 1972 hun deuren voor ons openden. Dit deden zij niet alleen voor ons missionarissen, maar ook voor contemplatieve religieuzen, die net als wij niet over huizen beschikten. Ook werden wij financieel gesteund door diverse congregaties.
Voor de zusters vroegen deze verhuizingen echter grote aanpassingen. Als we alleen al denken aan de sluiting van ons grote vertrouwde klooster te Esch, waar we meer dan honderd jaar gewoond hebben en de enorme betrokkenheid van de inwoners van Esch, die het heel jammer vonden dat we daar weggingen! Maar geleidelijk aan werd het samenleven en samenwonen met andere religieuzen en leken een vertrouwde werkelijkheid.
Tenslotte legde Tiny onze gasten uit hoe wij proberen vandaag de dag aanwezig te zijn in Nederland: steeds toch met die zegel van Afrika verzegeld in ons… Op een bescheiden manier en afhankelijk van onze mogelijkheden dragen wij bij aan mantelzorg voor onze eigen zusters, aan daklozen en vluchtelingen, aan bestrijding van vrouwenhandel, kortom aan allerlei soorten vrijwilligerswerk.

Honderdvijfentwintig jaar aanwezigheid in Nederland: voor ons een stukje geschiedenis, maar vooral iets doorgeven van ons missionair erfgoed. Dat erfgoed gaat immers door: in Afrika met onze jongere zusters, waarvan het grootste deel van daar afkomstig is, met de Afrikaanse zusters van alle congregaties die wij vormden, met al diegenen met wie wij samenwerkten en de talrijke leken die vandaag de dag, op hun manier, dat erfgoed gestalte geven. Zelf ervaren we steeds meer en meer dat missie niet gebonden is aan een land, maar dat het een en dezelfde missie is waar we ook zijn. We streven er naar om die missionaire opdracht levend te houden. Een dag zoals deze is daar een duidelijk teken van.



Portfolio